Zilverrug

Henk was net terug uit Zweden. Hij had een paar weken in de winterse kou met blote handen aangepakt op een husky farm. Naast een paar boeken had hij ook die sledehonden bestudeerd. Zijn conclusie: het zijn net de trimheren. Individueel heel lief, maar in de roedel is het een harde competitie. En het klopt, ik heb het nagezocht: http://nl.wikipedia.org/wiki/Siberische_husky. Grappig detail: "laat de honden hun eigen tempo lopen en ga bij voorkeur 's morgens vroeg een rondje lopen". Henk heeft gelijk.

Arjen was ook net terug uit de kou. Maar hij had geskied in Oostenrijk. Als hij op de piste net zo tekeer gaat als op het veld dan kan hij daar best een lawine hebben veroorzaakt.
Ik was ook net uit buitenland: Limburg. De avond er voor was ik getuige van een wonderbaarlijke opstanding van de Graafschap. Onvoorspelbaar is het. Als enige op een lange tribune heb ik staan juichen. En dat twee keer. Dan denk ik dat me niets meer kan gebeuren. Ik werd niet afgemaakt, zelfs gefeliciteerd door aardige Roda-fans. Toen nog teruggereden om mee te kunnen spelen met de jonge honden.
En dat wilden er meer. We waren met 19 man. Een eerlijk partijtje van 10 blauw tegen 9 oranje. Dat was natuurlijk omdat Friso niet mee deed. Maar de rest van oranje zou toch voldoende kwaliteit moeten hebben om blauw aan te kunnen, een roedel dravers met een inzet die onevenredig is aan het technisch vermogen.
Maar zoals dat ook gebeurt in het ware leven: voorspellen is moeilijk, zeker als het om de toekomst gaat. Blauw pakte al snel een voorsprong. De theorie van Henk (over die aardige huskies) bleek voordat-ie bij een kopje koffie was geponeerd al bewezen: aan mijn kant had ik met Arjen te maken die eerst hard op mijn voet sloeg en later een elleboog in de borst zette. Allemaal voor het goede doel: de pikorde. Van beide aanslagen had ik maandag meer last dan zondag. Adrenaline is het medicijn. Dus ik kon gewoon door. En dat paste volgens Hans in het partroon. Laat je niet van de apenrots afduwen, ga door.

Na afloop van het partijtje waren we allemaal de tel kwijt. In ieder geval had blauw dubbele cijfers, net als de temperatuur. En oranje had er maar één.
Het koffiemoment was het podium voor Roel om te melden dat hij gaat terugtreden. Zijn pootje is wel hersteld maar Zilverrug is moe. Hij is ook niet zo zilver meer. Het bruin komt er door heen. Maar dat was van de wintersport.

Gerrit Geuvers