Het verslag van een schoolreisje begint vaak met de lange busreis. Daar begint dit verslag niet mee. We zaten immer niet in een bus. Maar Vorden is in deze tijden van recessie wel een erg lange trip en vergt het uiterste van de navigator. De recessie, ja. Want om de recessie te bestrijden heeft de provincie een aantal wegaanpassingen naar voren gehaald. Dat betekent dus dat alle zo'n beetje in een keer zijn open gebroken en je dus moet slalommen langs mogelijke einddoelen van ons schoolreisje.
In de auto van Tineke werd volop geraden. In Kranenburg, bij het museum voor heiligenbeelden, dachten wij een beeldestorm te mogen uitvoeren, maar het werd een stukje verdop FreeWheel. Aldaar werden wij welkom geheten door Thin Lizzy. Ze leidde ons in in de wondere wereld van fiets en step. Zonder al te veel plichtplegingen bestegen we het stalen ros, dat vooral uit een wiel bestond. Anderen, slimmer, namen een steps-step. Hierop moest zonder hip fitnesspakje gestepst worden. Uiteindelijk, na een half uur door het platteland kwamen we aan bij de kano's.
Een groep uit Haarlem kwam opgetogen uit het water, maar we mochten niet overnemen. Het wachten was op een mega-kano, waar we alle dertien in konden plaatsnemen. Waarom deze boot te laat was merkten wij ook snel genoeg. Of de vaart was te smal of onze roeikwaliteiten waren onvoldoende. Waarschijnlijk beide. Ook hadden we te weinig oor voor de uitleg van Lizzy, hoe hard Christel ook probeerde ons enig fatsoen bij te brengen.
Het kwam er op neer dat als je een half uur heen vaart, je ook een half uur moet terug terugvaren. Maar we wilden graag weten hoe dat met een kwartier zat of 25 minuten.
Wat zich onderweg afspeelde kan alleen maar door foto's en film van Ed worden weergegeven. Jammerlijk hulpgeroep, een halfblote buitenboordmoter (Frank), voor peddels vluchtende eenden en een dooie sierkip. Te veel om op te noemen.
De terugweg ging voorpoedig. Whiskey (in the jar) en andere sterk spul deden hun werk. Na een half uurtje waren de jongesn weer terug. Daar wachtte ons een feestmaal bestaande uit vlees, vlees en vlees. Maar allemaal halal. De jongens lieten het zich goed smaken.
Het afrekenen moest iedereen apart doen, maar na de derde werd het velen te veel. Als jongens bestormden ze de kassa om het geld, dat brandde in de zakken, te laten rollen.
Na een paar waargebeurde verhalen uit de oude doos, maar ook een nieuwe (neger die zijn middenvinger kwijt was), was het tijd voor de terugreis.
Er moest worden geblazen bij oom agent. Het duurde nogal lang, wat ons deed vermoeden dat er ook stiekem werd gezogen. Maar we mochten weer verder, dank aan Tineke en Chistel. Maar dan ben je er nog niet. De wegopbrekening brak ons aardig op. Via Halle-Nijman kwamen de jongens eindelijk weer in de stad. Er is een liedje van gemaakt, door Lizzy.
http://www.youtube.com/watch?v=HGUkWGSI6rY&feature=related
zondag 27 september 2009
sorry
Kyteman is noemt zichzelf een hiphop-orkest. Een vreemde combinatie: hiphop met die laaghangende broeken die wat door elkaar staan te springen (joho) en orkest waar je net geklede mannen op een stoel hun taak ziet uitvoeren. En toch is het zo: hiphop en orkest.
Zondagochtend zie ik die vreemde combinatie ook steeds weer: mooie spelers en harkers. Bij die laatste categorie hoor ik zelf. Een harker kenmerkt zich door een overdaad aan mooie ideeën in het hoofd, die ergens onderweg tussen hoofd en bal vast komen te zitten. Ik denk dat kenmerkend voor de mooie speler is hij de actie bij de bal gewoon doet en daarna er pas over na gaat denken. Het satanische lachje van zowel Hans als Lieuwe (en Roel ook) na een geslaagde actie is er dan ook een van verrassing: "dit had ik zelf ook niet verwacht, ongelooflijk!"
Het hiphoporkest speelde - in dit licht gezien - vandaag wederom een geweldige partij. Mooie slaloms en passes, maar even zo goed lullige rollertjes over de voet of de zijlijn. En natuurlijk verkeerde passes, te diep te hard, te zacht of er over heen. Met als waardige afsluiting het winnende doelpunt van oranje (Bob en Frank) met een sparteldende laatste verdediger. En dat alles vergezeld van het mooie "sorry".
Toch zat blauw beter in de wedstrijd en verdiende de winst. Een aanval met vier tegen twee die via de binnenkant van de paal de lijn passeerde was niet sterk, maar de meeste doelpunten waren mooi uitgespeeld. Alleen Bert Meijer, hij weer, wist voor oranje te scoren.
Na afloop in het clubhuis constateerden we dat de hele groep van gisteravond aanwezig was. Alleen Bert Kruijff was aanvullend. Ook hij moest, ondanks mooi opkomen aan de zijlijn, toch ook wel vaak sorry zeggen. Zo vaak dat er een liedje van is gemaakt: http://www.youtube.com/watch?v=6TUzaW0-K1k
Zondagochtend zie ik die vreemde combinatie ook steeds weer: mooie spelers en harkers. Bij die laatste categorie hoor ik zelf. Een harker kenmerkt zich door een overdaad aan mooie ideeën in het hoofd, die ergens onderweg tussen hoofd en bal vast komen te zitten. Ik denk dat kenmerkend voor de mooie speler is hij de actie bij de bal gewoon doet en daarna er pas over na gaat denken. Het satanische lachje van zowel Hans als Lieuwe (en Roel ook) na een geslaagde actie is er dan ook een van verrassing: "dit had ik zelf ook niet verwacht, ongelooflijk!"
Het hiphoporkest speelde - in dit licht gezien - vandaag wederom een geweldige partij. Mooie slaloms en passes, maar even zo goed lullige rollertjes over de voet of de zijlijn. En natuurlijk verkeerde passes, te diep te hard, te zacht of er over heen. Met als waardige afsluiting het winnende doelpunt van oranje (Bob en Frank) met een sparteldende laatste verdediger. En dat alles vergezeld van het mooie "sorry".
Toch zat blauw beter in de wedstrijd en verdiende de winst. Een aanval met vier tegen twee die via de binnenkant van de paal de lijn passeerde was niet sterk, maar de meeste doelpunten waren mooi uitgespeeld. Alleen Bert Meijer, hij weer, wist voor oranje te scoren.
Na afloop in het clubhuis constateerden we dat de hele groep van gisteravond aanwezig was. Alleen Bert Kruijff was aanvullend. Ook hij moest, ondanks mooi opkomen aan de zijlijn, toch ook wel vaak sorry zeggen. Zo vaak dat er een liedje van is gemaakt: http://www.youtube.com/watch?v=6TUzaW0-K1k
zondag 20 september 2009
Droom
Al snel na 9 uur verdreven 15 man en een vrouw de mist die nog over Doetinchem hing, met fris en geïnspireerd hockeyspel. Aangemoedigd door dagjesmensen en jongetjes met veel te grote helmen, schaafden we flink aan onze conditie en techniek. Wat is het toch dankbaar om voor een groot publiek te spelen.
Het oefenpartijtje werd dan ook een doelpuntenfestijn omdat Henk en André elkaar de bal steeds weer toespeelden. Toen ook Pieter en Hans dat trucje uithaalden greep Christel in. Je mag maar één keer van achteren, dan moet je weer een ander doel kiezen. En zo hoereerden we er op los, totdat Christel de doeltjes verloste uit hun lijden.
Het partijtje oranje tegen blauw, met doeltjes op de 23 meter-lijn, was vanaf het begin al sterk in het voordeel van blauw. Te meer omdat zij de scherpste ogen hadden waarme zij konden waarnemen dat van buiten de cirkel was geslagen, waar helemaal geen cirkel te vinden was. Ja, ruim achter het doel, natuurlijk. Maar van achteren mochten we niet meer komen.
Hans had weer het grootste woord maar dat werd hem ontnomen door een splijtende pass van Marcel daarmee Arnold in staat te stellen een wonderschone tip-in te maken.
Daarmee is wel het meest bijzondere wapenfeit van oranje verteld. Blauw dicteerde het spel, met zelfs een Bergkampachtige actie die helaas mislukte. Maar zo had ik ook een fraaie vrije bal, a la Roberto Carlos, die mislukte. Maar dromen van een mooi moment mag altijd, ook als trimheer. Dat bewees Hans in het clubhuis waar hij verteld van een droom over skien. Inderdaad opwindend.
Bob had een paar dozen met soesjes bezorgd. Die gingen er in als god's woord in een ouderling. Gelijk god's woord op zondag vlogen ze door de lucht. Marcel ving de laatste.
Volgende week gaan we met velen op stap. Bestemming is nog onbekend, maar dat het leuk wordt staat als een paal boven water.
Het oefenpartijtje werd dan ook een doelpuntenfestijn omdat Henk en André elkaar de bal steeds weer toespeelden. Toen ook Pieter en Hans dat trucje uithaalden greep Christel in. Je mag maar één keer van achteren, dan moet je weer een ander doel kiezen. En zo hoereerden we er op los, totdat Christel de doeltjes verloste uit hun lijden.
Het partijtje oranje tegen blauw, met doeltjes op de 23 meter-lijn, was vanaf het begin al sterk in het voordeel van blauw. Te meer omdat zij de scherpste ogen hadden waarme zij konden waarnemen dat van buiten de cirkel was geslagen, waar helemaal geen cirkel te vinden was. Ja, ruim achter het doel, natuurlijk. Maar van achteren mochten we niet meer komen.
Hans had weer het grootste woord maar dat werd hem ontnomen door een splijtende pass van Marcel daarmee Arnold in staat te stellen een wonderschone tip-in te maken.
Daarmee is wel het meest bijzondere wapenfeit van oranje verteld. Blauw dicteerde het spel, met zelfs een Bergkampachtige actie die helaas mislukte. Maar zo had ik ook een fraaie vrije bal, a la Roberto Carlos, die mislukte. Maar dromen van een mooi moment mag altijd, ook als trimheer. Dat bewees Hans in het clubhuis waar hij verteld van een droom over skien. Inderdaad opwindend.
Bob had een paar dozen met soesjes bezorgd. Die gingen er in als god's woord in een ouderling. Gelijk god's woord op zondag vlogen ze door de lucht. Marcel ving de laatste.
Volgende week gaan we met velen op stap. Bestemming is nog onbekend, maar dat het leuk wordt staat als een paal boven water.
zondag 6 september 2009
deodorant
Afgelopen week was een meisje naakt vastgebonden en met deodorant ingespoten. Haar vriendje wilde haar in de fik zetten. Een onvoorstelbaar verhaal, die jongen hoort in een inrichting thuis. Maar de afsluiting van het artikel, dat ze nog steeds van hem houdt, maakt het weer helemaal goed. Happy end.
Een vreemd begin van een verslag, maar ik moest er aan denken omdat wij deze ochtend ook niet vooruit te branden waren. Christel verzuchtte dat het wel naschoolse opvang leek tijdens de oefeningen. Misschien had een beetje vuur geholpen. Veel van ons hadden last van de stadsfeesten (zie andere blog), niet omdat ze tot in de kleine uurtjes rondhangen, maar omdat ze niet kunnen slapen vanwege het geluid. Ah gut, wat sneu.
We waren met 14 mannen. Meestal goed voor een heel veld, maar in deze conditie moesten de doelen naar de cirkel verschoven. Er werd veel gescoord. Roel maakte de mooiste. Hans merkte terecht op dat hij veel van de oefening had opgestoken. Het meest tergende doelpunt was van Gert: een langzaam rollertje waar Ed net niet meer bij kon. Hij had waarschijnlijk al te veel krachten verspild op de fiets.
De koffie in het clubhuis smaakte extra lekker met de tractatie van André ten Berge. Maar ook doordat het interieur flink was gepimpt. Het rook nog een beetje naar verf , maar het ruimtelijke effect gaf een bevrijdend gevoel. Een happy end.
Een vreemd begin van een verslag, maar ik moest er aan denken omdat wij deze ochtend ook niet vooruit te branden waren. Christel verzuchtte dat het wel naschoolse opvang leek tijdens de oefeningen. Misschien had een beetje vuur geholpen. Veel van ons hadden last van de stadsfeesten (zie andere blog), niet omdat ze tot in de kleine uurtjes rondhangen, maar omdat ze niet kunnen slapen vanwege het geluid. Ah gut, wat sneu.
We waren met 14 mannen. Meestal goed voor een heel veld, maar in deze conditie moesten de doelen naar de cirkel verschoven. Er werd veel gescoord. Roel maakte de mooiste. Hans merkte terecht op dat hij veel van de oefening had opgestoken. Het meest tergende doelpunt was van Gert: een langzaam rollertje waar Ed net niet meer bij kon. Hij had waarschijnlijk al te veel krachten verspild op de fiets.
De koffie in het clubhuis smaakte extra lekker met de tractatie van André ten Berge. Maar ook doordat het interieur flink was gepimpt. Het rook nog een beetje naar verf , maar het ruimtelijke effect gaf een bevrijdend gevoel. Een happy end.
Abonneren op:
Posts (Atom)
