ezel

Beste mannen,

Achter de gordijnen regende het. Maar uit bed stappen was geen enkele moeite, want het regende niet zo maar. It's raining men. Een hele mannenbui van 18 stuks overspoelde het kunstgrasveld. Het partijtje is de hoogmis, het moment om te scoren. De oefeningen waren verplichte kost, op deze regendag toepasselijk als voorvocht te typeren.

Christel liet ons na een paar korte oefeningen, waar André zich nog heel goed de innovaties van de vorige les wist te herinneren, snel de hesjes aantrekken.
Bert Kruijff was getooid als schildersezel. Over de welvingen van zijn buik vormde het schilderij van een bekend naaktmodel. Dus de hele groep zong: "hij mag vandaag de ezel zijn!". Hij ging uit zijn dak, want hij mocht met Marjolein, samen in één pak. Bofkont.
Maar de eerste ballen waren aan hem niet besteed. Hij bleef maar kijken naar zijn mooie t-shirt, waardoor er geen diepte in zijn spel zat. Maar uiteindelijk maakte hij wel het verschil met twee punten.

Voor mij was er geen score bij. Ik geloof dat ik wel drie doelrijpe kansen om zeep hielp. Maar toch kan ik niet zeggen dat ik het slechts hoefde te hebben van het voorvocht: een loopactie en steekpass op Arnold gaven genoeg voldoening. En veel storen. Mijn liezen voelen aan als gitaarsnaren. Heerlijk.
Aan de andere kant maakte Pieter een fraaie solo ook niet af en leek het op een bloedeloze 2-1 uit te lopen. Totdat Bert Kruijff was uitgekeken op zijn t-shirt. Met een paar subtiele intikkers zette hij de kwaliteit van oranje in z'n hesje: 2-3.
Gelukkig voor de verliezers was ondertussen de zon doorgebroken. Best fel, hoor. Volgende week factor 12 mee.

Maar die volgende week is zonder mij, want ik ga gezellig een begrafenis van 20 jaar geleden herdenken. Toen waren we nog geen ezels. Jongens waren we, maar aardige jongens, al zeg ik het zelf.

Gerrit Geuvers

pak je oor

Vannacht was een aantal van ons getuige van het tweede goud in Vancouver. Daar werd duidelijk dat jarenlange training en innovatieve werkwijzen tot dit soort blinkende resultaten kan leiden. Jac Orie is de grote man van de Haagse school die voor het goud verantwoordelijk is. En Christel telde afgelopen nacht één en één op en presenteerde een nieuwe lichting van de Haagse school: een assistent spelend bij KZ mee met frisse ideeen. Het verstijfde en soms wankele gezelschap werd flink doorgeblazen. Hij wist menig stramme ledemaat weer stevig op de grond te krijgen. Echt Doetinchemmen, als het ware. Voor Bert was de tip om het oor (zijn eigen) vast te pakken als hij op één been moet balanceren. Kom er maar eens op. Hans probeerde de jonge assistent naar de kroon te steken door een idee te lanceren die het vooroverbuigen moest bevorderen. Het voorstel bracht slecht de lachspieren in vorm.

Ook bracht de Haagse junior oefenmeester, voor de negen man die zich door de mist hadden gewaagd, een verrijking van het trainingsprogramma. Pionnen die duidelijk aangaven waar we moesten gaan staan en waartussen zich de oefing diende te voltrekken. Niet dat het resultaat (doelpunten) zo veel beter werd, de concentratie was een veelvoud. Een winstpunt op de zondagochtend na een zware zaterdagavond/-nacht, wie ons bovendien de illusie schenkt dat verbeteringen nog tot de mogelijkheden behoren.

Het partijtje dat volgde leverde een evenwichtige uitslag op. Lang hield blauw oranje op 1-1. Toen het ineens 2-2 was, vond Lieuwe het welletjes en zorgde voor een ruime voorsprong. Het winnende doelpunt was echter voor blauw. Bert Kruif maakte met één hand aan zijn oor de winner.

lammetjes

Het was mistig maar het veld was weer groen vanochtend. Ondanks de kou (1 graad boven nul) dartelden maar liefst 20 uitgelaten lammetjes over het veld. Christel probeerde enige lijn aan te brengen in de vrolijke troep. Maar de behoefte om te genieten van de vrijheid van de weide was te groot. Na een paar vlotte oefeningen mocht er worden ingeslagen. Maar ook dat duurde maar even, want Christel wist waar ze ons de mond mee kon snoeren: afwerken op doel. Rennen, slaan, terugrennen en weer opnieuw.
Dat werkte goed. Al snel was het dartele in de schoenen gezakt. Tijd voor een partijtje. Al lange tijd niet meer zo'n vol veld gezien. De aanwezigheid van Bart en Gérard scheelde natuurlijk, ook in het spel.
Oranje (Piet Adriaanse) scoorde al snel 1-0, maar daarna gaf blauw steeds meer druk naar voren. Oranje wist de vrije man wel te vinden, maar die was rijp voor een wissel. Ook die pakte verkeerd uit. Ondergetekende raakte de paal en Toin roeide een inzet van de doellijn. Het jeugdige enthousiasme van hem lijkt nog het meest op een tennisser die met een mooie volley een punt maakt. Nou dat was het echt niet, hoor. Maar wel effectief. De linies sloten niet meer aan. Het middenveld leek op de gedemilitairiseerde zone tussen de beide Korea's: als je je daar bevindt moet je rennen. Rond beide doelen was het gezellig druk. De bal hard voor en hopen op een tip-in.
Daardoor leek de wedstrijd meer en meer op NAC-AZ. En inderdaad in de laatste minuut maakte Pieter de gelijke stand. En dus ook het winnende doelpunt.
Tineke had haar middenvinger had ze gebroken, toen ze een hekje dichtdeed. Iemand moet haar bevrijd hebben want tegen 10 uur verscheen ze aan de rand van het veld. Op het veld was haar man als een stervende zwaan ter aarde gestort. We vreesden voor een terugtocht van de Lariks als van een slagveld, maar Marcel verrees waarlijk.
In het warme clubhuis vergaste Jaap ons wederom op koffie. Met name Christel kon wel wat warms gebruiken. Daar zijn geen vervelende toespelingen gemaakt (we zijn nog niet in vorm) en na een kopje van het zwarte goud ontdooide ze weer.
Over koffie gesproken: de pot, waar Ed het in een reactie op de blog over had, is leeg. Wij zijn een belangrijke sponsor geweest voor een kort trainingskamp van Dames 1 in altijd zonnige Malaga (23 graden). Ik neem aan dat dit gulle gebaar van de Trimheren in het pitoreske Malaga niet onvermeld is gebleven en dat ze daar onze verrichtingen op zondagochtend met warme belangstelling zullen volgen.
Daarom voor onze Spaanse blogvolgers: hasta la proxima semana

Gerrit Geuvers