jaaroverzicht

Zo, we hebben wel genoeg gehockeyd voor dit jaar. Om 10 uur stopten we er al mee. Geholpen door een snel laatste doelpunt van Jan Schuurman. Tijd om onder het genot van koffie het jaar te evalueren.

Bondscoaches
Het einde van het jaar blijkt altijd weer te kort om alle overzichten een plekje te geven. In de tijd dat ik nog televisie keek was er het jaaroverzicht van het journaal en de oudejaarsconference. Dat is flink veranderd. Op tv heeft ieder programma zijn eigen hoogtepunten en er lopen er meer conferenciers in ons land dan bondscoaches.
Hoewel het een rijkelijk gevuld jaar was, gaat Trimheren zich niet voegen in deze overdaad aan reflecties. Uw blogger kan nog niet eens een mop van Hans onthouden op de weg terug naar huis, dus een bespiegeling over het hele jaar lijkt me veel te hoog gegrepen.
En statistieken houden we niet bij. Het zou wel mooi zijn: topscorers, assists, reddingen, fouls commited, blessures, aantal genuttigde koffie, betaalgedrag, gemiddelde leeftijd, enzovoorts. Volgens mij hebben we zo iemand niet in onze groep. Misschien is het een goede zoekfunctie voor nieuwe leden.

.... gemiddelde leeftijd ....

Pyro power
Door de aangename temperatuur en het gebrek aan regen stonden 16 mannen op het veld. Na het inlopen was het mijn beurt om de rek-en-strekoefeningen voor te doen. Aan het einde van het jaar heb ik de groep niet blootgesteld aan vernieuwende oefeningen. Het afronden van 2012 in goede gezondheid vond ik een belangrijk goed. Tijdens het partijtje leek dat bijna nog verkeerd te gaan. Arjen, tot in de punten van zijn tenen getraind voor "Egmond", liep op elke bal, ook als er een man tussen zat. Henk Ebbers, zelf ook al zo'n terriër, wilde zich niet laten kennen en liep daarbij een bebloede hand op. Op nieuwjaarsdag zal hij nonchalant zeggen dat onder die pleister de enige schade zit van zijn pakket "pyro power".

Blauwe sokken
Het partijtje ging gelijk op. Blauw leek in eerste instantie de oranje equipe op te rollen, maar met een paar uitbraken herpakten ze zich. Gert was wederom succesvol en Ed was de meester van de assists. Voor een volgende keer de assistkoning draagt blauwe sokken.

... laatste doelpunt

En omdat Jan de laatste van 2012 maakte werd hij toegezongen in het clubhuis. Christel had de koffie gemaakt en kondigde nogmaals haar jaarlijkse oliebollenevenement aan, speciaal voor de mannen met bepaalde problemen. Komend jaar worden ook die uit de wereld geholpen.

Volgend jaar pakken we de draad gewoon weer op. Ik hoop dat ik jullie dan allemaal goedgemutst aantref. Kunnen we elkaar veel doelpunten en weinig blessures toewensen. Voor nu: een aangenaam oudjaar.

Gerrit Geuvers

Oost-Europeanen vallen de hemel binnen

De selectie aan de hemelpoort stelt niets voor. In het hiernamaals zijn ook criminelen welkom. Sterker: ze zijn er al. Afgelopen zondag is het bewijs geleverd.

André ten Bergski toont zijn koevoet nieuwe stijl

Tijdens de koffie na afloop waren Oost-Europeanen gespreksonderwerp. Ze bestelen ons volgens de heersende mening maar Marcel was het daar niet mee eens. Zo’n beeld is erg makkelijk gemaakt, vond hij. Goed gezegd! En zo lekte ook zijn kersttoespraak uit.

De wereld is vergaan en afgelopen zondag speelden negen mannen hockey in de hemel. Het was heerlijk. Het regende warm water en toch werden we afgedroogd. En al die tegendoelpunten, ze deden eigenlijk geen pijn. Met een glimlach incasseerde het blauwe team tien of misschien wel meer treffers. Oranje was het criminele Oost-Europese team dat blauw ging bestelen. Andre ten Bergski had de gele sokken aan, de koevoet van de hedendaagse inbreker. En Jan Schuurmanski en de Bulgaren Beekov en Burgmeyov sneden door onze verdediging als een warm mes. Maar in de hemel is kennelijk alles aangenaam. Het enige waar je nog last van hebt is een achillespees, waardoor blauw ook nog eens één-tegen-één moest spelen.

Op 21 december was ons voorgehouden dat de wereld met donderend geweld zou vergaan. In de werkelijkheid hadden we die dag last van een opkruipende mist. We zijn langzaam door het einde der tijden opgegeten. Ik moet denken aan de postbode van  Heere Heeresma. En zo speelden we zondag onder eenzelfde grijze deken, waaruit het ook nog eens flink regende.

Het negental maakte er echter een mooi potje van. Toin nam het heft in handen bij de training en liet geen oefening onbenut. En het partijtje was een hemelse ervaring maar ook erg ongelijk. En van die 70 maagden was ook geen spoor te bekennen. Ja, Christel, maar die is geen maagd.

Met haar komst dachten we verlost te worden maar de hemelpoort bleef gesloten. Omdat het voorportaal nogal tochtig was hebben we ons metier maar weer opgepakt en nog een keer het laatste doelpunt gespeeld. Voor blauw zat er niet meer in dan een eretreffer, niet eens de winnende. Kansloos waren we tegen het Laufpensum van het viertal.

Volgende week, 30 december is het een gewone doordeweekse zondag, dus is iedereen weer welkom. IJs en weder dienende.

onder de rug van een walvis

Ons land blijkt tot op het bot verdeeld. Vroeger kende ons land vier zuilen die allemaal in hun eigen Nederland leefden. Onderin de zuil zat jan-met-de-pet en bovenin, op onbereikbare afstand, de pastoor, de wetenschapper en de bestuurder. Die zuilen zijn al langer onherkenbaar, iedereen doet lekker z'n eigen dingetje en ons land floreerde als nooit tevoren. Iedereen doet zaken met iedereen, trouwen is niet meer beperkt tot 't eigen geloof en televisiekijken is ook helemaal vrij.

Maar daar lijkt verandering in te komen. Sinds twitter het medium is voor het nieuws over een gestrande walvis en daar het gruis der natie een evengrote stem heeft als deskundige walvisredders en politici. De geestelijkheid heeft al eerder afgedaan. Wetenschappers en politici gaan ten onder in nieuwe Hoekse en Kabeljauwse twisten: die tussen Pieterburen en Ecomare.
Pieterburen is het heiligdom van de eeuwig zielige zeehond. Leni 't Hart is de messias en ziet met lede ogen aan dat de zeehonden zich ook zonder haar hulp heel goed handhaven. Ecomare is het centrum op Texel dat een gestrande zieke zeehond liever een nekschot geeft dan een antibioticum.

En terwijl wij, trimheren van DHC, onze rondjes liepen en oefeningen deden was twitter het strijdtoneel op de rug van een bultrugwalvis.
Ik was dus blij dat ik gewoon kon hockeyen. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd, maar wel over de held van de dag (in ieder geval van de ochtend): Ed. Geelgesokt moet hij iedereen zijn opgevallen maar toch stond hij steeds op de goede plaats en ontbrak het hem niet aan effectiviteit. De schoonheid van doelpunten is vaak de eenvoud, om energie te besparen voor weer een volgende doelpoging. Even wilde ik een vergelijking gaan maken met Ger Müller, maar die was net onttroond.

En zo kwam het dat blauw hopeloos achter de feiten aanliep. Henk had slechts één scherpe interceptie en Jan legde de bal net te vriendelijk af, "dat doet-ie anders nooit". Jaap stond er vermakelijk naar te kijken. Hij had de koffie geregeld en stond te wachten op het winnende doelpunt. Dat viel dus maar niet aan blauwe kant. Moe van de vruchteloze pogingen legde blauw het hoofd in de schoot en kon oranje het genadeschot verstrekken. Eindelijk naar de trimheren-hemel, het clubgebouw. Eensgezind, want zo gaat dat bij trimheren. Geen stammenstrijd tussen voor- en tegenstanders van wat dan ook, geen pesters en altijd respect voor de arbitrage.
Trimheren, altijd een vluchthaven voor polariserend Nederland.

Gerrit Geuvers

DNA spoorloos

Afgelopen week was het de week van het DNA. Een moord in het Friese platteland heeft eindelijk een serieuze verdachte opgeleverd met een 100%-match. De verdachte, boer Krelis, had slijm afgestaan omdat hij nooit had verwacht dat zo'n onderzoek zou werken. Nu zit-ie vast.

De opluchting bij de trimheren was groot. Ons DNA is de afgelopen jaren breed verspreid over het land (en zelfs de hele aardbol), maar gelukkig niet in het Friese weiland.

... lichaamssappen blijven binnen.

De maatregel dat we sinds een paar jaar mogen we niet meer spugen op het veld heeft daaraan bijgedragen. Maar de zorgen waren het zweet: zo'n lichaamsvloeistof dat bij de trimheren rijkelijk vloeit. Andere lichaamssappen blijven op zondagochtend gewoonlijk binnen.

Kopgoal
Afgelopen zondag vloeide er weinig zweet. De wind speelde ons parten. Blauw moest tegen de wind in en gaf zich over aan het mooie verdedigingswerk. Dat kostte Roel een tik tegen de knie en mij een dikke hand. Door de wind kon oranje de lange haal en de lange spits koesteren. Ed maakte echter geen kopgoal, maar wel drie strakke schuivers. De wind kende bij vlagen kracht 9. Eenvoudig rekenwerk leert dat daarmee het numerieke overwicht van oranje 18 tegen 10 was. En dan nog maar met 5-1 winnen. Ik vind het weinig.

Andre spreekt de trainsters toe

Arjen en ik spaarden de krachten voor de 15 km Montferlandrun van aanstaande zondag. Andre ten Berge spaarde zich zelfs voor de 7,5 km. Anyway: er is dus zondag geen taart van mij. Maar Pieter is dan ook jarig geweest. Ik hou het erop dat hij een doos bij zich heeft.

Daderprofiel
Dit keer waren de dames met overheerlijke koeken de aanstichters van een feestelijke derde helft. Dat werd nog meer luister bij gezet door een ware stand up speech van André vd A. Ik had dit talent niet achter hem gezocht. Maar met een lange aanloop was de clou fantastisch. Het enige dat ontbreekt is bewijs. Het daderprofiel was dunnetjes en DNA was er ook al niet. En toch wilde Hans eroverheen. Maar dat raadde hijzelf weer af vanwege gevaar voor besmetting met Alzheimer. Dacht ik.

Paramilitaire snor
Wat ik nog wel herinner was zijn paramilitaire aanpak van de training. Hans signaleerde gelummel in de gelederen (19 man) en nam de leiding. Die zit ergens in zijn heupen, die hij soepel in rondjes beweegt. Hans heeft de uitstraling van een militair officier in ruste. De stem, de snor, de senioriteit. Het opvolgen van zijn vreemde oefeningen gingen erg ver. Maar er zijn geen bewegende beelden van en, tot overmaat van ramp, het DNA is weggewaaid.

Keek op de Week Doetinchem (KWD)

Het hield ons allen, zoals we deze druilige zondag op het veld stonden, al jaren bezig. Wat betekent in 's hemelsnaam KWD? Na vandaag weten we het.

Geen leiding aanwezig, ze doen maar wat...

Toch 12 man waren door de druilerige regen naar het veld gekomen om wat moois te laten zien. De trainsters hadden zich afgemeld. Waarom weten we niet. Zou dit 't zijn?

Voordat André ten Berge ons onder handen nam was er tijd om de kledinglijn van ons mannen te beoordelen. Het kwam door Arjan, met zijn nieuwe metallic-perzik shirt. Een hardloopshirt waarmee hij zich in Egmond in de kijker wil lopen. Dat gaat 'm zeker lukken. Nu al liep de helft van de mannen voor de training begon in een hesje om zich bij hem te scharen. Vandaag dus geen hek hes, maar hes hek. Een wezenlijk verschil.

Maar alle aandacht ging uit naar de ensemble van Ed. Vlak voordat de Sint kan toeslaan had hij bij KWD de schappen leeggekocht. Niet helemaal de DHC-kleurtjes, maar die zijn toch al niet zo vrolijk, dus eigenlijk niets dan lof. En toch: als ware couturiers stonden we onze penningmeester de maat te nemen. De kleur, de lengte, de snit, de prijs. Alles eigenlijk. Maar dat was niet terecht, want met de nieuwe outfit speelde hij als een jonge god. En waarschijnlijk stond hij zo ook aan het aanrecht zaterdagavond.

De keek van de week, met bijzonder motief

Na het telefoontje van Christel voelde hij de inspiratie voor een cake met pruimen (toch?), zodat het trakteerritme niet doorbroken werd. Volgende week krijgen Christel en Tineke een laatste kans. Komt allen!

Nog even alles op een rijtje. Na de training van André werd blauw genadeloos op de pijnbank gelegd. 8-4, handjes dichtknijpen. Door diverse winnende doelpunten (die allemaal te snel vielen) pakte blauw toch nog een poedelprijsje. Daarna in het clubhuis om de afgelopen week even door te nemen.
Ed hoorde in de hallen van KWD waar de afkorting voor staat: Kilder-Wehl-Dichteren. Toen had hij waarschijnlijk zijn spulletjes betaald, want wie wil er nou in de kleding van voetballers met schoenen als schaven rondlopen?

Daarom moesten we op zoek naar een andere betekenis, niet alleen van het leven maar van die afkorting in het bijzonder.
Ter inspiratie vermaakte Toin ons met een waargebeurd verhaal. Hij kan goed met ondernemers over weg, maar niet met de vader van zijn maagd. Dan prevelt hij weesgegroetjes of psalmen tot zijn opwinding weer normale proporties heeft aangenomen. Vervolgens wist Marcel een doorkijkje te geven door het bronsgroen eikenhout in het rijke Roomse leven. In Gulpen stonden de geestelijken niet zo maar op een voetstuk. Dat was puur ergonomisch.
Ondertussen had Ed de echte betekenis van KWD ontrafelt: Keek op de Week Doetinchem. En zo zij het. Tot de volgende cake!

Gerrit Geuvers

Doordeweekse bezigheden

Zo kenden we Toin nog niet

Breaking
Henk Meerstadt komt bij veel mensen thuis. Hij schrijft daarna een mooi stukje PR of een rapportage.
Vorige week is hij kennelijk bij Bonsen en Reuling geweest. Wat hem het meeste trof was dat hij niet bij een vooraanstaand accountantsbedrijf was beland maar in een koekjesfabriek! En, nog verrassender, Toin is helemaal niet de commercieel directeur die hij voorgeeft te zijn, hij voert het respectabele ambacht van bakker uit.
Tot zo ver de doordeweekse bezigheden van enkele trimheren.

Grindbak
Een bruggetje om te vertellen dat voor sommigen het een taboe is om te vertellen welk beroep je uitoefent. Hans, we weten het allemaal, heeft een beroep waarbij hij veel naar mensen luistert. Iedere week geeft hij een paar goede moppen ten beste. Eén op de vier loopt helaas de grindbak in, maar ik vind het nog knap dat hij tussen boren en spoelen van zijn slachtoffers zoveel fraaie Witzen te horen krijgt.
Christel liet zich ook niet onbetuigd, hoewel het inkijkje in haar personalia ons even deed stilvallen. De stilte werd alleen overtroffen door die ons trof bij het schilderen van een naaktmodel. Maar uiteindelijk was er toch de gulle lach met de clou: de winterslaap voor de grot. Persoonlijk wil ik de grap van Frank memoreren die zich afspeelde in een treincoupé. Tip: op het goede moment thuis vertellen. Bosje bloemen erbij, bijvoorbeeld.
Goed, ondertussen hadden we de taart van Henk Ebbers ook op. Dank en alsnog proficiat. Volgende week is het trainstersduo Christel en Tineke aan de beurt. Komt allen.

Streetview
De moppen maakten dat de zitting lang duurde. En dan te weten dat we ook voor het partijtje veel tijd nodig hadden. Van het vernederen van oranje leek blauw geen genoeg krijgen. En de wortel van het winnende doelpunt gaf ook oranje de energie om het nog eens te proberen. Ofschoon het al 6-0 stond, gelijk verdeeld over twee helften. Het werd uiteindelijk 7-0.
In de score had Gert een belangrijk aandeel. Nominaal, hij scoorde er 3, maar ook fenomenaal, hij scoorde ze vanuit onmogelijke positie. We zijn nog op zoek naar de camerabeelden. Waar is Google Streetview als je ze nodig hebt?

Gert was lang bezig met zijn dankwoord

Traktatie
Mij bereikten klachten dat het verslag meer over politiek en maatschappij ging en nauwelijks meer gaat over de wedstrijd of trimheren. Volgens mij is er nu wel genoeg gezegd. Het moment zelf krijg je toch niet meer terug, dat zit ergens in je hoofd. Vooruit, nog een foto van de topscorer met een fan om te herinneren.

Volgende week dus traktatie door de dames. Het zou dan leuk zijn als we een stukje van 50 tinten grijs kunnen reciteren. Ik weet het, doordeweeks hebben wij het heel druk, maar onze trainsters hebben het ook niet makkelijk. Doe het voor hun, tijdens het  opwarmen voor het partijtje.

Gerrit Geuvers

Revolutie

Ons land staat in vuur en vlam. Met gevoel voor historisch drama kan gesteld worden dat we momenteel het premie-oproer meemaken. En alsof dat niet genoeg is valt ook de Graafschap ten prooi aan opstandige krachten. Hoe houden de Trimheren van DHC zich onder dit revolutionar gesternte?

Dividend
Op de eerste zondag van november verschenen maar liefst 22 man op het veld. Volle bak dus en dan waren mensen als Gert, Lieuwe, Bert, Frank L, PJ en Fred niet eens van de partij. Je kunt gerust stellen dat de koers van het emotie-aandeel DHC-trimheren het goed doet. De penningmeester weigerde vooruit te lopen op splitsing van het aandeel. "Eén zwaluw maakt nog geen zomer" aldus Ed van der Heiden. Analisten denken dat de wekelijkse uitkering van dividend een belangrijke stuwende kracht is achter de koersstijging. Ook volgende week kan, dankzij Henk Ebbers, weer een winstuitkering worden opgehaald.

Winstwaarschuwing
Toch is een winstwaarschuwing op z'n plaats want zowel Christel als Tineke lieten verstek gaan. Uit anonime bron bleek dat beiden onaangenaam getroffen waren door het slachtofferen van Clémence Ross, de eerste vrouwelijke voozitter van een eredivisieclub. Als reactie laten de trimheren in een communiqué weten dat zij niet van mening zijn dat vrouwen nergens meer goed voor zijn. Waarvan acte.

Chocoladeletters
Ook de onrust over de stijging van de zorgpremies heeft zijn schaduw vooruit geworpen. Van onvrede, door de krant met de grootste oplage deskundig gevoederd met kloeke chocoladeletters, bleek weinig tijdens en na afloop. Maar de hoge opkomst kan volgens zorg-ondernemer Bob wel degelijk zijn oorzaak hebben in de toenemende zorgkosten. "Het is niet uitgesloten dat het nieuwe kabinet een andere oplossing moet gaan zoeken. Het doorberekenen van kosten van zorg is dan een mogelijkheid" doceert dokter Bob. "Trimheren zijn slim genoeg om dat te snappen en sleutelen nu dus al aan hun gezondheid. Maar dan moeten hoge ballen per definitie worden afgefloten," aldus een tandarts in bonis.

Olifant
Om de ellende in eigen land te vergeten is het verleggen van de aandacht naar het buitenland een succesvol recept. Daarom de verkiezing van de president van de VS. Het partijtje hockey (na een streng maar rechtvaardig geleide training door Bob) speelde zich deze ochtend af tussen blauw en rood. De ezel tegen de olifant.
Ondanks de volle bak werd er toch goed gespeeld. Blauw was sterk in de counter, rood was rijk aan ideeen, laat ik maar zeggen. Het werd 3-1 en rood incasseerde ook nog het verliezende doelpunt, Jan en Ed waren de topscorers. Ik mocht een pass van Pieter erin jassen.

En zo werd het tijd voor de koffie en taart van Arjan want verjaardagen gaan gewoon door tijdens opstanden. Er waren er alleen maar blije winnaars en tevreden verliezers. Want: met een gezonde geest in een gezond lichaam én een stoer communiqué onder de arm. Wij kijken weer uit naar de volgende week.

Gerrit - Ché - Geuvers



Een vierende Arjan ziet de zorgtoeslag op zich afkomen.

Döner

Een uur lang vreesden we dat we bij de koffie geen taart zouden hebben. Voor de 3e keer had Pieter Jan een versnapering toegezegd. En weer leek die aan onze neuzen voorbij te gaan want de man was niet op het veld verschenen.

Wel deden veertien man en een vrouw de oefeningen van Tineke. De vrouw was gewoon Christel, maar dit keer als mede-trimmer. Haar verjaardag had er aardig ingehakt dus moesten er wat pondjes worden losgetrild. De mannen hadden daar geen oog voor en vreesden steeds meer het gebak bij de koffie.

Dit is geen Döner, maar Arretje Nof

De mannen gingen daarna inslaan met de laaghangende zon onder de wenkbrauwen of op de billen. Hoog en hard, met de backhand of een lage schuiver. En als klapper een rondje lopen en onderwijl elkaar het balletje toespelen. Geinig.
Maar nog steeds was van Pieter Jan geen spoor te bekennen. Dat hij zo met een afspraak om zou gaan wilde er bij ons niet in. Dat in tegenstelling tot een stukje gebak.

Het partijtje voltrok zich in redelijk evenwicht. Opmerkelijk was het vele balverlies. Slechte passes en slecht aannemen. Of helemaal niet. Daardoor golfde het spel en raakte menigeen met de tong de punt van de schoenen. Blauw maakte indruk maar beschikte niet over een snelle uitval. André vd A scoorde de winnende treffer.


PJ werkt netjes. Een scheutje rum erbij

Op naar de koffie. De trek in een lekker stuk gebak was zo groot dat we ons vermaakten met het nieuws over broodjes poep (Döner Kebab). Maar wie schetste onze verbazing toen we, binnen aangekomen, oog in oog stonden met Pieter Jan. In burgerkleding en met een baksel in zijn handen. Terwijl wij ons deze eerste zondag van de wintertijd koesterden in de zon stond hij in de keuken (zie foto) om Arretje Nof te maken. Erg smakelijk. Er werd uit volle borst gezongen voor PJ, die bekende niet eens jarig te zijn geweest. Maar nu wel, bij vocale acclamatie, opgenomen bij de Trimheren.
Volgende week is Arjen van Beek aan de taartbeurt. Op tijd beginnen, zou ik zeggen.

Gerrit Geuvers

Beurswaarde

De tijd dat Toin iedere zondag het veld kon overstormen lijkt achter ons te liggen. Afgelopen zondag werd hij deskundig afgestopt. Of was er meer aan de hand?
Ik heb nog een filmpje van hem op het dak van de nieuwe Rabobank http://www.youtube.com/watch?v=rbaEbqC4DMM. Toen groeiden de bomen, net als de gebouwen van de bank, nog tot in de hemel. Op het veld zette Toin de turbo aan en slalomde over het veld tot de plank trilde.

Nu weten we dat al die prestaties onder bedenkelijke omstandigheden tot stand zijn gekomen. De Rabo heeft zich teruggetrokken en dat is meteen zichtbaar op de zondagochtend. Voor anderen, zoals Ed, zijn er weer kansen om, schoon-aan-de-haak, het speelveld te betreden. Ed betrok een positie in het centrum van de verdediging om zijn overwerkte spieren een rustige herstart te geven. In ieder geval is hij sneller terug dan Ton Buchner bij Akzo Nobel. De koersen van DHC-trimheeren schoten dan ook omhoog. Afgelopen zondag stonden we op 18.

Tijd voor gebak zou je zeggen. Helaas is dat een minpuntje voor ons. Pieter Jan is al enige weken in beeld. Maar komende zondag gat het er van komen. Misschien kan iemand vrijdag zijn kantoor bellen om hem te herinneren? Of hebben advocaten dan prestatieverlof?
Na Pieter Jan is Arjen aan de beurt. Dus het lijkt erop dat het taartschema weer gaat lopen. Als we dat weten vol te houden is verdere koersstijging naar 22 mogelijk.

Het was zondag een lekkere pot. Christel leidde ons deskundig door de dressuur. De uitleg bij het afwerken op doel was duidelijk, maar toch best lastig voor mensen zonder oren. Tot haar grote opluchting zag Christel in het partijtje oranje tegen blauw de vruchten van haar investering terug. Voldaan ging ze koffie halen. En ondertussen maakten wij er een potje van. Scoren deden we nauwelijks maar inzet was er wel. De winst ging dit keer naar de verkeerde partij, maar dat maakte de sfeer niet minder.
Allemaal gunstige berichten voor mannen die nog willen instappen.

We kunnen nog groeien dus alle trimmers roep ik bij deze op weer te komen. Voor het geval van  overcapaciteit zijn we in onderhandeling met de organisatie Mars One, die voornemens is een kunstgrasveld op een andere planeet aan te leggen. Een beloning voor degenen die zich aan het taartschema onttrekt.

Gerrit Geuvers

Kers op de taart

De trimheren van DHC blijven een grote aantrekkingskracht uitoefenen. Nieuwe spelers sluiten op zondagochtend aan en slechts weinig haken af. Hoewel, de stille trom is een instrument dat we moeilijk kunnen traceren.
Wat dat betreft valt het op dat Toin minder vaak opdraaft. Nu schakelt zijn carriere wel heel snel door. Na de grijze pakken van de accountants lijkt nu de muziekindustrie voor hem te vallen: http://www.youtube.com/watch?v=j5kDlNvRIqM Toin zoekt de kersen op de taart.
De new kid in town was Serwin. Het blijkt dat er veel combinaties mogelijk zijn met "win", maar deze zondagochtend niet met blauw. Het partijtje liep redelijk gelijk op maar oranje trok uiteindelijk de winst naar zich toe : 5-4. Adrie was de man of the match. Hij speelde steeds met de aanvallende parij mee was overal op het veld te vinden. Ik denk dat hij deze zondag weinig mensen tot last is geweest.
Vandaag stond er dus weer een veld vol mannen. En een vrouw, Christel. Ook zij trotseerde de frisse wind om ons met een paar nieuwe oefeningen de kunst van het verdedigen bij te brengen. Maar haar inspanningen bleken ijdel, volgens Ed die zich rond 10 uur aan het hek meldde. "Weinig vooruitgang in de tijd dat ik er niet was," luidde zijn arrogante commentaar. Ik hoop dat fysio Bob hem op de bank in het clubhuis flink te grazen heeft genomen. Met zijn achillespees.
Ondertussen zaten wij te genieten van een stuk appeltaart en verhalen over overspeligen ("Wil je een triootje? Dan moet je nu naar huis gaan"). Want daar zijn we goed in, verhalen vertellen. Daarom nog een filmpje die de kracht van storytelling onderstreept: http://www.youtube.com/watch?v=trc_zTADROk De kers op de taart.
Volgende werk is het vast weer volle bak, maar zonder Pieter Jan. Als advocaat heeft hij zich eruit gekletst, maar de week erna is hij degene me de taart.

Gerrit Geuvers

Oranje is uit

De tijd dat oranje gevaar afdwong is lang geleden. Niets of niemand krijgt knikkende knieën. Vanochtend werd dat nog eens geïllustreerd op het kunstgras van DHC.

De rollen zijn omgedraaid. Het opperhoofd van oranje, Beatrix, krijgt de informateurs alleen nog maar via het 8 uurjournaal te zien. De Noord-Ierse katholieken laten de oranje heren rustig hun mars uitvoeren. En het Deense elftal schrok wel even dat het won, maar voetbalde gewoon weer fris verder.

Ook bij de trimheren van DHC is oranje geen garantie voor succes. Negen oranjehemden tegen negen in (voornamelijk) blauw gehulde mannen liep uit op een 5-0 nederlaag voor oranje. Maar voordat de bal gaat rollen inleidende loop- en strekoefeningen onder leiding van Tineke.
Het partijtje leek gelijk op te gaan. Oranje was meer aan de bal, maar de snelheid van Arjen en de nieuwe man, René van der Meer. Maar de nieuweling merkte al snel dat rennen op een hockeveld bijzonder snel je longen uitperst. Ook Adrie had daar last van, zodat er al snel geen middenveld was. Jan miste eerst nog een eerst kans. "Het vizier had ik nog niet scherp gezet". Gert scoorde even later wel. Wie er daarna scoorden ben ik vergeten, maar Roel, zowel koel achter de bestuurstafel als op het veld, scoorde de laatste.


Roel laat emoties de vrije loop na de winnende treffer

Na afloop was het oranje zonnetje een beloning voor het blauwe team en een pleister voor oranje. De oranje hesjes werden snel uitgedaan om de herinnering te vergeten. Roel relativeerde zijn goal. "Het is mooi als je scoort maar het is natuurlijk een ploegprestatie".
Volgende keer staat er niemand meeraan het hek.


De beloning voor ons allen was de koffie van Jaap. In een relaxte Feng Shui-clubhuis vleiden we onze nat bezwete lijven op de houten latjes. Ondertussen had Piet een paar dozen met taart op tafel gezet. Hij is jarig. In het veld kreeg hij niets cadeau, maar bij de koffie wel een volborstig driewerf hoera.


Voor sommigen hadden Jing en Jang er ingehakt.

Volgende week heeft Pieter-Jan de taartbeurt, want we hebben hem in genade aanvaard. Daarna is Adrie aan de beurt. Wie volgt?

Gerrit Geuvers

Oerwoudgeluiden

Een heerlijk weertje lokte vandaag (het begin van de herfst) 19 mannen naar het hockeyveld om door Christel en Tineke te worden opgewarmd. Klaar voor de bronsttijd.

Voor mij was het een ochtend die me lang zal heugen (een week). Een condtie van heb ik jou daar (7 dagen a 100 km moutainbiken) die op het hockeveld van nul en generlei waarde blijkt. Er is een groot verschil tussen fietsen en krom lopen dat is duidelijk.

Burendag
Na een serie afwerken op het doel mocht het partijtje een aanvang nemen. Christel hanteerde de fluit want het was een beetje rommelig, maar toen de DE Masterblenders in haar neus kringelden was ze vertrokken. En geljik had ze. Gisteren, op nationale burendag, waarschijnlijk weinig plezier beleefd aan de buren.

Bronsttijd
Blauw tegen oranje voltrok zich voorspoedig voor blauw. Het was 3-0 en blauw had de snelle jongens van oranje in de zak. Intimidatie was het laatste redmiddel van oranje. Roel werd begroet op oerwoudgeluiden. Misschien leek het meer op een roedel honden, ik moest denken aan Korn met Word up!  Alsof het al bronsttijd was. Toen werd het bij mij het even zwart voor de ogen en zag ik bij een uitbal alleen Marcel vrij staan. Ik speelde hem de bal toe. Maar hij was van de vijand en ging er als een kaakchirurg met kiespijn vandoor. 3-1. Daarna maakte oranje ook nog de winnende goal.
Pijnlijk allemaal.

Appelgebak
Gelukkig kon er in een sfeervol clubhuis genoten worden van een dampende kop koffie. Zonder appelgebak. Maar dat duurt niet lang. Er is een schema vastgesteld dat voorziet in 3 opeenvolgende zondagen feest. Piet Adriaanse. daarna Pieter Jan (mits hij goed bevalt) en, daarna Adrie.
En om het feest compleet te maken is er weer een onvolprezen trimherenuitje in het vooruitzicht gesteld. Christel en Tineke hebben zitten broeden en vragen ons alleen om de zaterdagen 13 en 20 oktober vrij te houden. Eén van die dagen gaat het gebeuren. Wat is de vraag waar alleen de dames geheimzinnig over konden glimlachen.
We hebben er zin in.

Gerrit Geuvers

the Kangaroo Suns

Het wordt een lange hete zomer, zoveel is wel duidelijk geworden na afgelopen zondag.
Bij zo'n zomer hoort een feuilleton, een soap. En wij spelen allemaal zelf een hoofdrol. De ingrediënten zij al bekend: gaan zij weg of niet? Ik heb het over Wim, Marcel en Roel. En zo ja, hoe? Geblesseerd, gebrouilleerd of gefêteerd? Roel heeft zich laten blesseren aan zijn duim. Maar is dat wel echt? En wat is er toch met Wim aan de knikker? En kiest Marcel voor de dood of de gladiolen? Deze zomer, iedere zondagochtend in het DHC-theater.
De tweede cliffhanger is: laten wij ze toe, die asielzoekers van veteranen L? Jong bloed kunnen we wel gebruiken, maar dit bloed is bijna aan het stollen. Afgelopen zondag was het veteranendag, dat heeft ons mild gestemd. Maar niet alles en iedereen is welkom. Hoe ontwikkelt zich dit dilemma?
Ook dit deze zomer in het DHC-theater.
Een echte soap heeft aan twee verhaallijntjes niet genoeg. Het derde is of Jan niet te veel van zichzelf vraagt. De maandag en de zondag staat hij te ballen. Afgelopen zondag had hij daardoor een off day en gaf de stick de schuld. Gaat hij een nieuwe stick kopen? En wordt het dan beter? Of blijft hij steken op een gemiddelde van 2 op 10? Beleef het mee, in theater DHC.

Bob toont zijn krachten in Australisch shirt

En dan is nog het verhaal van de shirtjes. De huidige blauwe shirts zijn aan vervanging toe. Ze zijn uit de mode en bovendien erg vaal. Mijn shirt heeft zelfs een geur van vaalheid, vooral onder de armen. Bob kwam zondag met een statement waar je "u" tegen zegt. Of hadden we "hai" moeten zeggen? Hij was het zat met het ouwe blauwe shirt en arriveerde in een geel-groen shirt met daaronder een sexy hemd. We deden allemaal een beetje giechelig, maar waren ook wel een beetje jaloers.
Toin heeft destijds de blauwe shirts geregeld via State of Art. Maar hij vindt dat nu een ander de shirts moet regelen. De naam van Gijs Boelaars viel al, maar er zijn ook andere opties. Typische elementen voor de zomersoap. Valt er in deze schrale tijden nog iets te regelen? Of is de krentenbrood van de ouwe jongens op? En wat nou als een onwelvallige veteraan met een doos australische shirts aan komt zetten? En: hoe gaan we dan heten? The Kangaroo Suns? Mis het niet, iedere zodagochtend, deze zomer.
En tenslotte heb ik mezelf tot cliffhangergebombardeerd . Vanaf deze wek ga ik zondagochtend trainen voor Duchenne Heroes. Van 9 t/m 15 september trek ik met ATB van Luxemburg naar Nijmegen. Daarna ben ik weer terug. Of misschien niet? Donder ik in een ravijn? Wordt het zwart voor ogen? Of  raak ik helemaal verknocht aan deze sport? Een groot aantal van jullie heeft mij gesponsord. Mijn dank is groot. Maar komen nog meer trimmers over de brug? Hier is de link: http://www.duchenneheroes.nl/PersonalPage.aspx?teamId=55 De komende zomermaanden wordt het allemaal duidelijk.
Ed heeft al vast gezegd dat ik gewoon koffiegeld moet betalen. Hij houdt rekening met een behouden terugkeer. Dat zal nog moeten blijken. Ik wens jullie allemaal veel plezier en succes in jullie eigen soap.

Gerrit Geuvers

Stavast

De zomer nadert, maar vakantie wordt het niet voor de trimheren. Want als een massief regenfront ons niet kan weerhouden, dan geldt dat zeker niet voor iets als een vakantie. En dan nog: er moet in dit land toch nog ergens het hoofd koel worden gehouden? de grote lijnen worden bewaakt? Het land gaat de komende maanden op vakantie en de rest drijft de spanning voor de verkiezingen op.
Afgelopen zondag bleek dat bij DHC 10 mannen van stavast gereed staan om een anker en kompas te zijn in deze moeilijke tijden.
De eerste zondag van de zomer luidde geen zomers weer in. De buienradar was door bijna alle aanwezigen grondig bestudeerd. We wisten precies wanneer het een beetje droger zou worden. De bedoeling was om tussen de druppels door te spelen. Dat leek nog aardig te lukken. Maar met de stand 5-3 voor oranje braken de vliezen gods. De brildragers waren in het nadeel, hetgeen genadeloos werd afgestraft door de mannen met visie.
Maar het was een mooie gelijkopgaande partij die eindigde in 6-6 met de winner van de stick van Paul.
Paul, die met en grote bakplaat kwam aandragen. Daarop een appelcake die de hongerige trimheerbuiken deed glunderen. En hij was niet eens jarig. Het bleek een soort inauguratiecake. Het collectief heeft hem met het gebruikelijke feestlied verwelkomt. Bij acclamatie laten we zeggen.
Vervolgens werd de doopceel van Adrie werd gelicht. Op speciaal verzoek van Hans, de ceremoniemeester van de koffietafel. En eigenlijk ook wel van de wedstrijd. Alleen Hans kan "met twee handen!" zo helder en overtuigend zeggen. Alleen denk de aangesprokene iets met "rug op" of "ergens heel diep in". Maar verder daalde niets dan complimenten over de teamgenoten heen.
Al met al was duidelijk dat Hans viste naar een eervolle vermelding in deze column. Hij heeft het moment goed gekozen. Rutte gaat helemaal voor het torentje, Hans voor het sneiorschap.
Maar vooralsnog schikt hij zich onder de bezielende regierol van de dames. Want het onderwerp: nodigen we vetaranen L uit voor de zondagochtend, parkeerde Hans soepel naar Christel en Tineke.
We wachten af, maar duidelijk is dat daar erg veel humor en sfeer van te verwachten is.
Nu zijn dat elementen die we al hebben. Hans en Jan trokken hun moppentrommel open en tijdens de wedstrijd is geen onvertogen woord gevallen. Maar iets meer hockeyend vermogen zou welkom zijn. Nou lijkt vooral loopvermogen nog ons unique selling point. Dat mag wel iets diverser.
Ik weet dat de veteranen nogal vrees hebben voor de inloopoefeningen, maar daar hebben we een oplossing voor. Roel nam zondag het voortouw, en straalde rust uit voor de groep.
Als ik het zo bekijk hebben we misschien straks we leiderschapskwestie. Hans of Roel. Ik ben voorverkiezingen. In de voorbespreking op mogelijke verkiezingen heeft Hans al voorzichtig aangeboden een uitje te willen gaan bedenken. Van Roel is nog geen gimmick, maar hij broedt nog.
Als we maar uitkijken dat we onze Stavast-rol niet te grabbel gooien. Dat kan het land niet aan.

Gerrit Geuvers

Afscheid nemen bestaat niet

De Grieken kunnen maar geen afscheid nemen. Als founding fathers van de Europese beschaving vinden ze het moeilijk om de kinderen los te laten. De verkiezingen van zondag, vaderdag, leverde een overwinning voor de conservatieve partij op. Dat had natuurlijk alles te maken met de overwinning van het Griekse elftal op Rusland waardoor Griekenland mag blijven dromen van Europees succes.
Zo kon het dus zijn dat het team dat het meeste indruk maakte samen zijn coach, Dick Advocaat, naar huis moet. Maar bij Advocaat weet je nooit waar "huis" is. En een dag later, de dag van het wonder van Charkov, neemt Oranje afscheid van het toernooi. De gedoodverfde favoriet (Rutte had de kaartjes voor de finale al klaarliggen) neemt meteen afscheid van een aantal spelers op leeftijd. Maar zoals dat meestal gaat: over twee jaar strooit Marc van Bommel bij studio sportzomer smeuiige weetjes over spelersvrouwen en leert Arjen Robben zeehonden een bal op de neus te houden
Je komt gewoon niet van ze af.

Afgelopen zondag was ik weer present na een paar weken afwezigheid. Het was een mooie dag om weer te beginnen. Dat vonden er meer. Bob liet zich zelfs overhalen door Christel, maar hij was wat later. Het zondagochtend-afscheid kostte hem wat meer tijd dan op andere dagen. Niets dan begrip bij je collega's, Bob.
Tijdens het inlopen, waarbij Christel de Schuurman-revolutie resoluut terugdraaide, verscheen er publiek. Eerst leken het verdwaalde rustzoekers die plezier hadden om ons stijve geschuifel, maar toen er meer kwamen moeten de schellen van hun ogen zijn gevallen bij de mooie acties aan de bal tijdens het afwerken op doel.
Maar het publiek kwam echter niet voor ons, maar voor een paar jonge goden. De knapen van begin 20 kwamen een clinic geven voor het kleine grut van de club. In ieder geval waren twee van de clinicdoktoren oud-spelers van DHC. Afscheid nemen is voor iedereen een lastige zaak. Voor Pieter de gelegenheid om een oud-leerling te begroeten.

Het partijtje was dit keer zeer vermeldenwaard omdat ik drie keer doeltreffend was. En alle drie keer op aangeven van Adrie. Maar oranje won het partijtje. Ik denk dat Jan de winnende scoorde. Maar het waren niet de benodigde twee doelpunten verschil, waardoor de dag toch in mineur eindigde.
Maar niet getreurd, want langs de lijn was niet alleen jong grut, ook Bert de Kruijf kwam ons verblijden met zijn opgewekte lach. Van slijtage bij hem leek mij geen sprake. Niets staat een rentree in de basis van trimheren van deze balgoochelaar ("zo is het een kans en zo is het niets meer") in de weg. Hooguit de gezonde eetlust.
Na gedane zaken mochten we plaatsnemen aan een ANWB-achtig tafelsetje op een zonovergoten terras. Daar constateerden we dat ook Roel nog steeds aanwezig is, ondanks eerder geuitte dreigementen. En zelfs Wim Hommerson schijnt zich geregeld te vertonen. Waarom zou je ook aankondigen dat je afscheid neemt.
Dat deed Paul ook niet, toen wij allemaal vertrokken. Hij had zich laten ontvallen dat hij thuis een schroevendraaier heeft en was voor een paar dames de ideale man om een "tischtennistisch" in elkaar te schroeven. En wij, horken, lopen bij het vertrek gewoon voorbij aan zijn smekende ogen. Het schijnt dat Paul de hele middag, gehurkt, als schraag heeft gediend. Onder luid geschreeuw, geduw en getrek van een horde verwende hockeykinderen.
Een echte vader neemt nooit afscheid van zijn kinderen.

Gerrit Geuvers

hoop op beter

Ik ben vegeten het verslag van 27 mei te plaatsen. Daarom alsnog ruim drie weken later. Al was het alleen al voor het collectieve geheugen.
Er stonden 9 man op het veld. Omringd door caravans. Aan de ene kant ambulante gezinnen die grote kermisattracties meeslepen. Ze staan daar voor hun boterham. Hard werk en daarna verveeld in een hokje hangen tickets verkopen. En natuurlijk: in ieder stadje een ander schatje.
Aan de andere kant een een camping met een meer recreatieve inslag. Hoewel het er ook daar serieus aan toe gaat. Een grootse internationale wedstrijd voltrekt zich over de heuvels van de fietscrossers. Maar niet om 9 uur. De eerste caravandeuren zijn open en soms loopt iemand met een koffer op wieltjes trots de opbrengst van de afgelopen nacht aan de medekampeerders te showen.
Aldus de arena voor de trimhockeyers van de zondag 27 mei. Niet alleen hadden we publiek: vanachter de gordijntjes van de camper of caravan, maar ook drie jongetjes hangend op het hek.
Dat stimuleerde ons in hoge mate. Even laten zien dat hockey een heuse inspanning vereist en dat je dat tot op hoge leeftijd kunt spelen. Maar niet met de warmte van eind mei. En eingelijk ook niet als je met 4 tegen 5 speelt. En eigenlijk ook niet als Ed zich steeds vervoegt bij de aanvallende partij. En ook niet als je verliest.
Affijn, het was eigenlijk niets. Gelukkig is er nog koffie en taart. O nee, ook niet. Maar verder was de sfeer als vanouds. Er is altijd wel een reden om iedere week te komen trimmen. De belangrijkste is: volgende week gaat het beter. Dat is, denk ik, het grote geheim van hockeyen voor senioren: de hoop op beter.

Gerrit Geuvers

Vaderdagbastards

Vandaag is het vaderdag. Maar ook vanochtend staan ze er weer, op het hockeyveld.
Voor hen een ode aan de vaders, zoals alleen collega's vaders dat kunnen zingen: http://t.co/RpIacrMZ
Lord of the grill, King of the coals.

Tot zo!

Gerrit Geuvers

Nieuwe bezems

Het was een ongelijke strijd. Veel jeugdig enthousiasme tegen jarenlange ervaring en techniek. In het begin werd een puntje gescoord dat door werd weggewuifd met "de regels van het spel" en daarna werd nog een keer aan de deur gerammeld. Maar het bleek een schijnvertoning, want als het surplus aan ervaring in stelling wordt gebracht is het gedaan met de jeugdige overmoed.

Eigenlijk is deze schets van de lijsttrekkersdebat van Groen Links goedvergelijkbaar met het hockeypartijtje afgelopen zondag. Blauw won met 10 -1 of zoiets. Bam. Bam. Bam. Achterin stond Eddy met een brede smile alle ballen weg te vegen en in de opbouw slalomde onze eigen Arjen Robben met schijnbaar groot gemak door de verdediging van de oranje hesjes. Aan de andere kant was de inzet van Arjen, Paul, Marcel en Toin aanstekelijk. En ook het keeperswerk van Frank was onberispelijk, maar helaas niet effectief genoeg. De ballen vlogen om zijn oren.
Paul werd er zelfs duizelig van. Dat was even een moment van bezinning, zeker toen hij zich terugtrok. Daar schrikt een trimheer van. Want op en rond het veld is menig ongeluk gebeurd.
Gelukkig bleef hij overeind zitten en keerde na een 10-tal minuten weer terug tussen de lijnen.
Voor oranje scoorde de flegmatieke Ed bij de 2e paal de eretreffer. Aan de andere kant was ook Jan op dreef met een paar mooie voorbereidingen en natuurlijk Adrie, die zijn longen binnenstge buiten heeft gekeerd.

Vernieuwing bleek trouwens niet alleen op achterstand te staan. In personele zin is de nieuwe aanwas een aanwinst. En desondanks stonden er dit keer nog maar 14 man op het veld. Dit ondanks het mooie weer en ondanks het feit dat er geen moederdag te vieren was. Misschien moeten we nog wat vers bloed zien toe te voegen.
Ook de training is vernieuwd. Ten goede, als ik de deskundige mag geloven. Bob beweerde namelijk dat mijn rek- en strekoefeningen niet meer van deze tijd waren. "Zinloos" stelde de fysio, "alleen goed om even uit te rusten na het warmlopen."
Tja, wat te doen? Of de kenner ook een tip had om het beter te doen. Nou die had hij wel: oefeningen gericht op het spel. Het volgende moment renden we met gekromde rug over het veld met de stick een balletje voortdrijvend. Daarna even inmeppen en spelen. Dat moet het voortaan gaan worden op de zondagochtend: kletsen, bal aan de stick, inslaan, partijtje, debat met koffie.
Christel en Tineke zijn van harte welkom, graag zelfs, maar het menu is veranderd. Lang leven de vernieuwing.

Als schrijver dezes is het een genoegen om jullie te wijzen op het Duchenne Heroes Event op 2e Pinksterdag van 15 tot 19 uur. Een heerlijk uitje als je al anderhalve dag op je manieren hebt moeten letten. Bovendien de kans om voor het goede doel de voetbalschoenen van Huntelaar te bemachtigen. Of het wereldkampioenshirt van Marianne Vos of een gesigneerd shirt van de Graafschap (doen we geld bij), of een van de bijzonde kunstwerken (zie hieronder) of nog iets moois. En bovenal: geniet van de andere kwaliteiten van Toin de Ruiter: spreekstalmeester.
Komt allen.

Gerrit Geuvers

Dubbele namen

In de hockeywereld is de trainercarrousel is weer begonnen. Onzekerheid bij clubs. Maar wij zittern er goed bij. Jan is onze nieuwe interim-trainer. Geen dubbele naam, daar doen we niet aan. Gewoon Jan. En bovendien een heel verfissende aanpak. Alleen maar lopen, maar met de bal. Dus geen rek-en strekoefeningen maar als kleine jongetjes meteen met de bal aan de slag. En ondertussen heeft de nieuwe oefenmeester als eerste de oefening gedaan om zonder ademnood de volgende uitleggen. De andere 15 man amechtig hijgend achter hem aan, smekend om een kort adempauze.

Het rendement van de oefeningen was te zien in de wedstrijd. Die eindigde in een gelijkspel maar met een voordeel voor blauw. Niet alleen door de man minder, een hamstraing van Pieter, maar ook het winnende doelpunt en weergaloze intik-frommel-goal van Piet. Maar verder ging het gelijk op. Aan de oranje kant gebruikte Toin zijn klassieke kwaliteit: met één hand aan de stick het veld over rennen en dan juichend terugkeren van het front.
Maar zoals dat hoort bij trimheren: na de wedstrijd wordt nog geëevalueerd. En daaruit bleek dat Ed van der Heiden het allerlaatste doelpunt heeft gemaakt. Slechts weinigen hebben het gezien maar Ed Jansen Venneboer bevestigde het.
Van alle dubbele namen was André er wel. De and're was zich waarschijnlijk met moeders mentaal aan het voorbereiden op een zware wedstrijd op de Vijverberg.

Zo hebben we alle dubbele namen wel ongeveer gehad. Alleen Henk en Henk zijn nog niet aan de beurt geweest. Maar zij waren er dan ook niet. Het kan met moederdag te maken hebben, maar ik denk het niet. Uit onbetrouwbare bron heb ik begrepen dat ze een Groningse pony-fokker helpen in zijn Eerlijk, helder, Henk-campagne. Volgende week verschijnen ze met een petje op en foldertjes. Maar ze weten niet dat er geen cda-ers rondrennen op zondagochtend. En als die er zijn stemmen ze om Mona -Lisa- Keijzer. Want wij hebben, tijdens de koffie, geleerd om blonds te praten.
En dat folderen moet je ook overlaten aan de echte goede doelen. Volgende week verschijnen er flyers van Duchenne Heroes. Alle sponsors maar ook niet sponsors worden uitgenodigd op 2e Pinksterdag in het Borghuis voor een bijzonder evenement. Muziek, drank en hapjes, maar vooral een spectaculaire veiling. Onder andere de voetbalscheoen van Klaas Jan Huntelaar, de topscorer van de Bundesliga, gaan (voorzichtig) onder de hamer.

Als je ooit gedacht hebt aan een carriere-switch is dit de kans om het goeie materiaal aan te schaffen. Of als je iemand wil verrassen die zich graag op een paar geile schoentjes rond rent: dit is je kans. En als dat ook niet het geval is: het is dé kans om een dubbele voornaam te adopteren. Doe het!

Gerrit Geuvers

xenofoob

"Gaat het wel goed me je?" "Nee, dank je. Ik ben vergeten een verslag te schrijven van trimheren DHC." En daarmee liep een stukje afstemmin enprocesmanagement in de soep.
Maar er zijn meer mensen die fouten maken. Rutte en Verhagen hebben zelfs twee fracties en partijbesturen achter zich en maken nog verkeerde keuzes. Ze hebben dan wel al die achterbannen wel geconsulteerd, maar, naar nu wel duidelijk wordt, met slechts een doel: wie niet voor ons is is tegen ons. De mentaliteit die Wilders verkondigt en versterkt. En Rutte en Verhagen zo zeer heeft bekoord dat ze zich aan hem hebben overgeleverd. En daarbij maar meteen het hele land.
Het hele land? Nee, een halve hectare Nederland blijft gezond.
Op zondagochtend zijn ze te bewonderen. De mannen van stavast. En wij hebben geen last van xenofobie en vernieuwing. De groep groeit en wordt er leuker op. Nog niet zo lange geleden hebben we Paul begroet. Hij nam afgelopen zonag zelfs twee kinderen mee (die zich helaas niet voor publiek lieten lenen). En vorige week waren er twee nieuwe gezihten te bewonderen: Frank en Adrie. En zij waren er deze week weer. En met een tas vol taart. Ze hadden vorige week aan een half woord genoeg om te snappen dat lidmaatschap gepaard gaat een lekkernij bij de koffie. Maar daarin waren ze iets te gretig. Ed sprak, met gevoel voor traditie, een korte vermaning: "pas na drie keer wordt je toegelaten; en bovendien tracteer ik vandaag". En zo is het. Maar zoals ik in het begin al zei: iedereen mag fouten maken. Ed had gelijk, maar Frank en Adrie toonden met hun actie ook wel weer een aanwinst te zijn: eerst doen, dan denken.
Ondertussen werd Ed al vast in het zonnetje gezet met een lied uit het brede repetoire van de trimheren. Gefeliciteerd!
Nu heb ik het over de derde helft gehad. Maar het begin was ook wel opmerkelijk. Beide traisters waren weer present en de groep was maar liefst 19 man groot. De aanwijzingen bij het warmlopen waren daardoor verwarrend en de reactie daarop een veelvoud van wat normaal is. Uiteindelijk zijn we allemaal warm geworden. Warm genoeg ook, want het partijtje liep van een leien dakje. Het tiental blauw trok de winst over de streep tegen de negen oranje mannen. Iets wat nog moeilijk genoeg is, bleek de dag er voor op de Vijverberg. Het winnende doelpunt was ook voor blauw, maar het duurde even voordat het exemplaar mooi genoeg was om als finaleklap in de boeken te mogen.
Bij de koffie was er dus volop gebak en koek. De vulling van één van de koeken riep bij ons vragen op. Als de inhoud is wat Henk suggereert zou hij over negen maanden wel eens kunnen bevallen van een klein negertje. Zou dat niet een mooi statement zijn: "Doe eens normaal man! Nee natuurlijk doen we niet normaal"

Gerrit Geuvers

boem boem banga

Ook deze mooie ochtend moesten de heren het alleen doen. En dat gaat wonderbaarlijk soepeltjes. De taken waren snel verdeeld. Hans had het hoogste woord en Ed souffleerde. En tijdens de rekoefeningen mocht ook de rest van de groep ideeën inbrengen.
Het enige probleem is dat Hans niet luistert waardoor de gebruikelijke volgorde ver te zoeken was. We hebben vooral gedaan wat onze nieuwe leider lekker vond. De liezen rekken en voorover strekken. "Ja, dat is lekker he?" Dat deed de vraag rijzen op welke Banga-lijstjes Hans genoteerd staat. Maar de Grote Opvolger had tussendoor tijd voor een grap: de man die maar met een oor kan horen en dus de helft kon verstaan. Dat moest op hem zelf slaan.
Uiteindelijk kwamen we toch redelijk opgewarmd aan het begin van het partijtje. We waren met dertien man. Ook deze onevenwichtigheid werd soepel opgelost. Toen de stand voor oranje ondraaglijk werd (0-5) bleek Bob een gewillige banga te zijn. Alsof hij niet beter wist verruilde hij in één beweging de ene partner voor de ander.
Maar voor de onderlinge verhoudingen was het goed. Met Bob in de oranje gelederen kwam er meer druk op het doel van blauw. Dat leverde niet al te veel op waardoor de tweede periode eindigde in 2-5. En alsof het zo moest zijn, werd Bob voor zijn flexibele gedrag beloond met het winnende doelpunt: Boem boem banga.
Christel was ondertussen gekomen. Nog steeds een aangename verschijning, maar ze is wel aan een nieuwe bril toe. De meest onbenullige kick and rush acties bleken van grote schoonheid. We mogen blij zijn dat Mark Lammers niet langs de lijn stond, hij had zeker, ten koste van Teun of Take, één van ons aan zijn selectie toegevoegd. Maar leuk was het wel om met het eenzame publiek in discussie te treden. In het huidige hockey moet je niet al te eenkennig zijn.
Na afloop bleek dat er toch veel was gebeurd op deze frisse zondagochtend want vier man ging voor de koffie al naar huis. Misschien toch een beetje eenkennig. Of snel de laatste hand leggen aan het lijstje.

Gerrit Geuvers

mannen en jongens

Dat ik pas donderdag het verslag schrijf van zondag wil niet zeggen dat ik jullie was vergeten. Ergens is er iets dat mijn tijd opeet. Ik ga zoeken.
Afgelopen zondag was het uur U. De jongens werden van de mannen gescheiden. De zomertijd was de scherprechter. Genadeloos vielen de jongens door de mand (en bleven in bed liggen) en stonden de mannen, 13 in totaal, op het veld. Om 9 uur en niks geen gemiemel over "eigenlijk is het pas acht uur". Gewoon meteen de rondjes lopen en de oefeningen doen.
Daarna een partij op het pupillenveld. Maar het werd wel een echte mannenpartij. We deden nauwelijks voor elkaar onder ondanks het ovetal van blauw. Ik geloof dat blauw met 8-6 heeft gewonnen, maar dat is scorebordjournalistiek. De koffie van Jaap was in ieder geval goed. Onder het genot van het bruine goud kwamen de sterke verhalen over tafel en wisten we ons allemaal nog te herinneren dat Jan ooit een uur telaat kwam bij de invoering van de zomertijd. En dan ook aan komen lopen alsof de rest allemaal gek is.
Ik denk dat het zo moet, rustig aan, niet het systeem de baas laten worden. Zo kan ik de tijd terugvinden.

Gerrit

Navigatie

En daar kwam de senior van onze groep ineens weer aanwandelen, tegen de tijd dat de koffie klaar was. Wim was geblesseerd en was daarom in zijn zondagse pak. Hij heeft het schippersbeentje, het os naviculare, gebroken. Een middenhandsbeentje dat, aan zijn naam te horen, kennelijk voor de juiste richting zorgt.
Begrijpelijk dat Wim dus afwezig is, want op dit niveau kunnen we richtingloos spel niet gebruiken. We merken het al bij het inlopen en de training. Er waren geen trainsters (Tineke was op de Tefaf, benieuwd of ze nog een onontdekt Van Goghje heeft kunnen scoren). Maar gelukkig zijn we redelijk zelfsturend. Alles komt toch aan bod. Ieder spiertje, ieder peesje krijgt een beurt. Alleen maken we ons er iets makkelijker van af. Laat ik maar zeggen dat we ons sparen voor het partijtje.
Op initiatief van Andre ten B. werd er nog afgewerkt op doel. De afwerkplek was snel gevonden. Daar hebben trimheren geen vaginatie voor nodig. Niet dat de ballen er in jankten maar het was toch een goede aanzet voor een doelpuntrijke wedstrijd. Ik denk dat blauw won met 8-7 en het winnende doelpunt. En er was echte strijd over de punten. Alle valsigheden kwamen uit de kast, zoals een overtreding roepen en dan scoren, maar oranje trapte er niet in. Dat blauw toch aan het langste eind trok kwam door snelle uitbraken en (mag ik het zeggen?) een hele mooie tip-in door mij op een pass van Ed JV.
Aan de oranje kant zorgde het onconventionele spel van Toine en Arjen voor verrassingen, maar het was niet genoeg. Wie de winnende scoorde weet ik niet, Jan of Paul. Of Pieter? 't Maakt niet zo veel uit want aan de tompoes van Andre van den Akker was iedereen winnaar.
Ik maakte het niet mee omdat ik een clinic voor het moutainbiken had. Een training gegeven door een lelijke vent met de dictie van een nijlpaard. Het ging over het gebruik van een GPS over bospaadjes, heuvels en zandverstuivingen. Vroeger hadden we daar een kompas voor. En daarvoor waarschijnlijk alleen maar het schippersbeentje.
Gerrit Geuvers

met handicap

Een mens kan niet alles tegelijk. En een man al helemaal niet. Laat staan een trimheer. Aanvallen en verdedigen zijn twee taken in het veld die niet te verenigen zijn. Het oranje team had bij nader inzien vooral veel aanvallende capaciteiten maar probeerde het verdedigend op te lossen en soms met een counter over te schakelen. Een recept dat de Graafschap momenteel hanteert om het hoofd boven de rode streep te houden. Of dat lukt weten we over twee maanden. Maar voor het oranje team bleek al na een half uur het heilloze van de betonnen verdediging.

Misschien had het te maken met de depressieve toestand waar ons koninklijk huis zich in bevindt. De beelden uit Innsbruck van schoudershangende monarchie die de wereld met een zonnebril buiten sluit geeft geen enkel oranje team moraal. Zelfs de oranjeverenigingen gaan mee in die lethargie. Daar is geen beton tegen bestand. Ik begin dan eigenlijk al met een 4-0 achterstand.

Blauw vond inderdaad gemakkelijk de gaatjes . Lieuwe was in vorm en werd alleen door Pieter afgestopt. Hij miste zelfs een heel fraaie kans (dat mag wel in de krant). Aan de andere kant kreeg Bert een soortgelijke mogelijkheid, nota bene de winnende, maar hij faalde. Pieter zorgde als enige voor een juichmoment voor oranje. Met wat rommelen en doordrukken schoof hij de bal tegen de plank. Een echte Dran-goal: 1-4.
En dat terwijl die eer eigenljik aan Jan zou moeten toevallen. Hij had de juiste sokken aan om de mouwen op te stropen. Maar hij liet het afweten. Zoals wel meer oranje-klanten. De ere-treffer was niet het startsein voor meer. Oranje had niet alleen te maken met de gevolgen van het coma-skien (wordt ook niet meer vergoed door verzekeringen) maar ook met slecht was-beleid.

Als Tineke er niet is worden de oranje hesjes direct in de tas gedaan. Die wordt een week lang afgesloten waardoor de restanten van een partijtje hockey zich ranzig kunnen vermenigvuldigen. Deze zondag leidde dat tot bedwelmende taferelen, waar team oranje het meest last van had. De zware lucht ging velen in de benen zitten. Het effect: al weer vier doelpunten: 1-8. Voor blauw bleek de putlucht zelfs een stimulans om snel door de verdediging te slalommen. Het effect zou weer vier doelpunten moeten zijn, maar door de kracht van oranje bleef de schade het beperkt tot slechts twee: 1-10.

En tenslotte speelde ik op halve kracht. De intensieve voorbereiding voor Duchenne Heroes heeft zijn weerslag op de techniek, andere spiergroepen denk ik (dr. Bob). Want een trimheer kan niet alles tegelijk. En dat geldt zeker voor mij. Maar de vraag: "wat is dan reden datje anders zo slecht speelde" is dan ook weer terecht. Toch denk ik dat deze omstandigheid oranje één doelpunt heeft gescheeld.
Als ik het zo nog eens teruglees blijkt dat oranje (met handicaps) dus heeft gewonnen! Met 3-0 zelfs. Een terechte uitslag, lijkt me. En vooruit, de winnende voor blauw werd gescoord door Piet. Het is je gegund.

Gerrit Geuvers

Zilverrug

Henk was net terug uit Zweden. Hij had een paar weken in de winterse kou met blote handen aangepakt op een husky farm. Naast een paar boeken had hij ook die sledehonden bestudeerd. Zijn conclusie: het zijn net de trimheren. Individueel heel lief, maar in de roedel is het een harde competitie. En het klopt, ik heb het nagezocht: http://nl.wikipedia.org/wiki/Siberische_husky. Grappig detail: "laat de honden hun eigen tempo lopen en ga bij voorkeur 's morgens vroeg een rondje lopen". Henk heeft gelijk.

Arjen was ook net terug uit de kou. Maar hij had geskied in Oostenrijk. Als hij op de piste net zo tekeer gaat als op het veld dan kan hij daar best een lawine hebben veroorzaakt.
Ik was ook net uit buitenland: Limburg. De avond er voor was ik getuige van een wonderbaarlijke opstanding van de Graafschap. Onvoorspelbaar is het. Als enige op een lange tribune heb ik staan juichen. En dat twee keer. Dan denk ik dat me niets meer kan gebeuren. Ik werd niet afgemaakt, zelfs gefeliciteerd door aardige Roda-fans. Toen nog teruggereden om mee te kunnen spelen met de jonge honden.
En dat wilden er meer. We waren met 19 man. Een eerlijk partijtje van 10 blauw tegen 9 oranje. Dat was natuurlijk omdat Friso niet mee deed. Maar de rest van oranje zou toch voldoende kwaliteit moeten hebben om blauw aan te kunnen, een roedel dravers met een inzet die onevenredig is aan het technisch vermogen.
Maar zoals dat ook gebeurt in het ware leven: voorspellen is moeilijk, zeker als het om de toekomst gaat. Blauw pakte al snel een voorsprong. De theorie van Henk (over die aardige huskies) bleek voordat-ie bij een kopje koffie was geponeerd al bewezen: aan mijn kant had ik met Arjen te maken die eerst hard op mijn voet sloeg en later een elleboog in de borst zette. Allemaal voor het goede doel: de pikorde. Van beide aanslagen had ik maandag meer last dan zondag. Adrenaline is het medicijn. Dus ik kon gewoon door. En dat paste volgens Hans in het partroon. Laat je niet van de apenrots afduwen, ga door.

Na afloop van het partijtje waren we allemaal de tel kwijt. In ieder geval had blauw dubbele cijfers, net als de temperatuur. En oranje had er maar één.
Het koffiemoment was het podium voor Roel om te melden dat hij gaat terugtreden. Zijn pootje is wel hersteld maar Zilverrug is moe. Hij is ook niet zo zilver meer. Het bruin komt er door heen. Maar dat was van de wintersport.

Gerrit Geuvers

De harde hand die liefde brengt

Christel is weer terug en dat zullen we weten ook. Het inlopen vanochtend was adembenemend, maar dat kan ook aan de koude lucht hebben gelegen. Als een stelletje pseudo-Pelleboeren stonden we de weersomstandigheden door te nemen waarbij het begrip gevoelstemperatuur niet werd geschuwd.
Toch kan de kou een effect hebben gehad. Het was soms muisstil. De 14 man werkten de oefeningen onder hoge concentratie af. En dan weer hardlopen. De longen werden flink schoongespoeld.
De oefening ging om het in de dekking aannemen van de bal om vervolgens weg te draaien bij de tegenstander. En daarna afwerken met een jankend schot in het kruis.
Dat gezegd hebbende kom ik op het mannelijk ongemak. Iedereen heeft zo zijn kwaaltjes. Blessures opgelopen op momenten dat je eigenlijk hoort te slapen of gewoon in het verre buitenland. Maar ook een schot op hak of grote teen, dus gewoon tijdens het spel. Allemaal pijnlijk. En, ook niet mis, Jan die 5 kilo kwijt is. Hij heeft met Sonja aan zijn cupmaat heeft gewerkt. Met zijn tieten is ook de energie uit het spel verloren gegaan. En tijdens de koffie zat hij er lenig bij, maar zijn hele overtollige zaak hing op tafel. Ik zou zeggen: Sonja, geef Jan zijn PIP weer terug.

De praatjes tijdens de koffie waren weer groot. Moppen van onze rasveterllers Frank en Hans deed ons schuddebuiken. En Daan, veteraan die een beetje scherp wil blijven in de winter, had het winnende doelpunt gescoord voor oranje (terwijl blauw overigens souverein stond te spelen). Die eer gaf Daan een aura van onaantastbaarheid. Zo kon hij geruime tijd breeduit debiteren dat hij een tennisser had zien winnen bij de Australian Open die in de jaren 70 hoogtij vierde. Ook had Daan bij trimheer Wim een persoon in gedachten die wij ons al helemaal niet meer herinneren. Onze Wim is Hommerson, de senior van de zondagochtend. Hij werd genoemd omdat we een nieuwe junior hebben, Paul. Onze noviet is nog wat onwennig aan de bal maar zijn enthousiasme is hartverwarmend. En gelukkig wist Hans met een goedgekozen advies het projectiel in de goede richting te sturen.
Ondergetekende had nog een hartverscheurend verhaal over een nare ziekte, waar veel geld voor moet worden bij elkaar gefietst. De website om tot een gulle gift over te gaan: http://duchenneheroes.nl/FormSelectSponsorType.aspx?PageId=5&selected=T55

Maar ondertussen was er bij de koffie wederom geen taart. En ook op dat vlak greep de trainster in. Er is een schema: volgende week Gérard, daarna Daan, daarna Paul.
En tenslotte zijn de regels over de presentie aangescherpt: om 9.00 uur beginnen we. Als je niet op tijd bent moet je een briefje halen. En bij recidive beslist de groep waar je het beste mee geholpen bent: methode Sonja, methode Frank of gewoon trakteren. Dus wees gewaarschuwd. Tucht heerst, de harde vrouwenhand is terug.

Gerrit Geuvers

Waar is de harde vrouwenhand?

Wat doe je als je niet wordt begrepen?
Vorige week bleek deze blog lastig te begrijpen. Voor een aantal tenminste. En dat is begrijpelijk. Daarom ga ik mijn leven beteren.

Ten eerste maak ik korte zinnetjes. Geen jip-en-janneketaal, want dat is nog verdomd lastig om foutloos te schrijven. Maar kort en krachtig.
Ten tweede: hanteer de nieuwe marketingmix: geil, grof, grappig. Dat is ook snel klaar. Geil slaat zeker aan, maar bij de trimheren is het is een lege huls. Een lege doos, moet ik misschien zeggen. Grof krijgt bij ons geen voet aan de grond. We zijn gewoon erg lief voor elkaar. Dus blijft grappig over. En dat is niet makkelijk. Maar op het het veld wordt genoeg gelachen, dus is het grappig. Nu hier nog grappig doen. Komt-ie dan.

Vandaag was de opkomst laag. De teller bleef bij 9 steken. Dat is niet grappig. Maar we sloegen ons er doorheen. Op een klein veld werd een partijtje vijf tegen vier afgewerkt, dat goed gelijk op ging. Volgens mij heeft iedereen minstens een keer gescoord. De eindstand was 8-7 voor blauw. Maar wit scoorde de winnende treffer. Een eer die wederom Piet ten deel viel.
Na afloop tracteerde Bert op taart. Hij had er twee meegenomen, maar één taart was wel genoeg geweest omdat slechts vijf van ons de gang naar de koffie van Jaap maakten.
Dan vraag ik me af: hoe is dat nou mogelijk? Waarom haken we zo makkelijk af?

Speelde het voorspelde slechte weer parten? Zat de verliespartij van de Graafschap ons nog in de benen? Was er gisteren een goede seksfilm op tv? Of was het omdat onze trainsters er niet waren?
Ik ben geneigd dat laatste te denken. Christel en Tineke zijn niet aanwezig en meteen laten de mannen de teugels vieren. Even vlot inlopen, daarna een tam partijtje en dan naar huis. Want daar wacht de vrouw met de broek aan. En dat vinden we kennelijk fijn.

 Een voorbeeld. Ik ga in september een grote sportieve inspanning leveren voor de Ziekte van Duchenne. Met een team gaan we van Luxemburg naar Nijmegen fietsen. Let wel: op de mountainbike. Zeven dagen van 100 km. We moeten sponsorgeld opbrengen voor de bestrijding van die ziekte. Het team bestaat uit mannen. Allemaal stoer. Maar als het sponsorwerven aankomt haken ze af. Er is een vrouwelijke deelnemer die bijna sponsors heeft geworven. En de vrouw van Jelle Nijdam (ja, ja, ons boegbeeld) doet de rest. We hebben een harde hand nodig.

Nog een voorbeeld. Tijdens de koffie vertelde Toine over zijn nieuwe baan. Hij gaat voor Bonsen & Reuling werken. Ze hebben hem gehunt als commercieel directeur. Een nieuwe functie die hij zelf moet gaan vormgeven. Die accountants willen zich graag met de cijfertjes bezig blijven houden. Van al die recepties moeten ze niets van hebben.
Dat klinkt mooi. Maar het wordt nog mooier. Toine heeft geen targets en hij mag geen hard selling doen. Nou ja! Dat geloof je toch niet, gewoon een beetje soft selling dus. Soft, ja.

Waar gaat het heen met ons mannen. We worden te soft. We hebben een harde vrouwenhand nodig.

Gerrit Geuvers