knipoog

Soms is het allemaal te veel voor een blog. Ik heb een weekje overgeslagen en in die week zijn jullie allemaal een stuk sterker geworden. Dat was pijnlijk voor me. Qua hardlopen ging het goed, dat is de winst van het uitstapje naar de Montferlandrun vorige zondag. Een loop waar André nog niet van bekomen bleek. Het ligt met zijn Lies in de ruststand.
Dat hardlopen ging dus goed, maar de techniek laat het dan afweten. Twee opgelegde kansen werden door mij verprutst. Als steller dezes had ik makkelijk van deze verzeepte kansen een paar mooie doelpunten kunnen maken. Maar ik ben liever eerlijk. De knipoog naar Bob was niet omdat ik hem daarmee matste en een gratis fysio-behandeling krijg. Ik had een stress-trillertje in mijn oog.
Mijn kracht lag deze keer niet in het afmaken. Ik ken mijn kwaliteiten, die liggen vóór de groep als voordoener van oefeningen. Maar ook dat wordt vanaf januari teruggebracht tot een invalbeurtje, want Christel komt ons weer over de pijnbank trekken. Arbeidstherapeutisch, zei ze er bij, maar in die ogen zag ik gretigheid, die ons eigenlijk wat minder hard had moeten laten applaudiseren. 't Trimheerleven is eigenlijk een grote knipoog. Maar nu resteert ons nog  één zondag de gelegenheid te lanterfanten, want zowel 1e kerstdag als nieuwjaarsdag hebben we onszelf vrij gegeven.
Op 8 januari kunnen wij de receptie-houding (receptie in de zin van "ontvangen") oefenen, ook puur therapeutisch. En misschien ook weer een paar technische oefeningen, kan ik weer een been bijtrekken.
Het partijtje was 7 tegen 7. Op een heel veld. Dat beviel goed, veel ruimte achter de linies, de bal 't werk laten doen en gaten trekken. Ik heb veel mooie dingen gezien, zou NEC-coach Alex Pastoor met een vette knipoog zeggen.
Oranje had al snel een schier onoverbrugbare voorsprong opgebouwd, maar Hans monterde het krukkenteam op en kreeg inderdaad voor elkaar dat het zelfs gelijk werd. Een echt beslissende goal was dus nodig om op de koffie te mogen storten. Bert Meijer mocht 'm maken na een mooie actie van Lieuwe. Toine was zaterdag jarig en had niet de moed om zijn weggevloeide krachten met de onze te meten. Maar wel had-ie een stevige stol bij zich. In plakjes, dat was dan weer jammer.
Zeker zo verheugend was de aanwezigheid van Bert Kruijff. Hij zal genoten hebben van ons spel en misschien wel spijt dat-ie na zijn revalidatie alleen nog maar een kopje koffie met ons kan heffen. Maar des te aardiger dat hij er was.
Na het zingen voor de jarige klom Ed op de bank. Hij had uit de bij hem thuis gelezen lectuur een verhaal van een ons bekende collega opgetekend. Hilarisch als het niet zo stuitend was. Ik heb het hier voor degene die het niet kon volgen http://www.jongevos.nl/website/303.php
Nu moet ik oppassen met uit de school klappen, want ondertussen heeft deze blog een link uit de nieuwsbrief DHC en daarmee ineens een potentieel gevaarlijk omvang qua achterklap. Want of iedereen de knipoog goed kan inschatten is de vraag.
In DHCnieuws las ik dat Frodo in het verre Afrika is geweest om mooie werk te doen. Misschien wisten jullie het al maar hier de link: http://www.dhcnieuws.nl/files/nieuws/reisverslagII.pdf. Om even onze euro-crisis in een ander daglicht te plaatsen en al vast het kerstgevoel op te wekken. Heb ik geen boom voor nodig.

Gerrit Geuvers

verlanglijstje

Eerlijk is eerlijk: oranje verdiende te winnen. De patronen leken ingesleten en met de opkomende backs werd gevaar gesticht in de vijandelijke cirkel. Blauw dekte niet goed door en oranje zat goed in de duels. Arjen checkte een paar body's.
Maar om te winnen moet je scoren. En het duurde het nog lang voordat Bert met een bekeken schuiver de 1-0 aantekende. Een droge knal van Ed maakte aan de ongelijke strijd een einde. Maar ook nadat verschillende kansen waren verzilverd was de moraal van blauw niet geknakt. Een vlotte combinatie van Wim, ondergetekende en Andre door het centrum van de defensie legde zwakke plek van de oranje bloot.
Met een welgeplaatste counter zou de underdog toch nog met de prijzen aan de haal kunnen gaan. Oranje in zak en as. Dat was de kop die dan boven deze blog zou staan. Het mocht niet zo zijn. Het beslissende doelpunt werd gemaakt door Bert na een lawinale solo van Toine. Dat aan dit doelpunt mogelijk een overtreding vooraf ging is de scheidsrechter ontgaan. Het deed de discussie naar audiovisuele middelen weer ontbranden want de belangen zijn ook op dit niveau de eenvoud ontstegen. Want niet alleen roem voor een week maar ook het wassen van de hesjes staat op het spel.
Als wij als trimheren nu eens allemaal in onze schoenen, voor de open haard, op onze verlanglijstjes een heuse hawkeye opnemen, dan moet de sint daar toch gehoor aan geven?
Gelukkig waren tijdens de koffie van onvolprezen Jaap de gemoederen al weer tot rust gekomen. Misschien is een eenvoudige traktatie ook wel een leuk sinterklaaspresentje.

Gerrit Geuvers

over de wereld in

Het was zo spannend in de wereld die Nederland heet dat de relatief kleine sport die hockey heet er even bij in schoot. En dan - en dat begrijpt een heer van stand - vergeet ik de trimheren helemaal.
Nederland was verkleind tot de bestuurskamer van Ajax, maar daardoor ineens heel groot, want Cruijff is bekend over de hele wereld. In zijn slipstream neemt hij Edgar Davids mee. De excuusneger van Nederland, dat wil zeggen, van Ajax. Want Davids bleek commissaris te zijn geworden omdat-ie donker was. Niet om zijn bijzondere vaardigheden als commissaris. En Cruijff natuurlijk wel. Hij heeft sterke toezichthoudende capaciteiten, die het sterkst tot uitdrukking komen bij het aanstellen van trainers.
Dat is flauw want Cruijff is vooral een meester in iets eenvoudigs op een complexe manier uit te leggen, maar dan wel weer zo dat je denkt dat je het snapt. Dat is een kwaliteit die in het bedrijfsleven, maar ook bij de overheid, zelden in die combinatie voorkomt.
Ik ben nu niet alleen een kenner van het voetbal, ook van beursgenoteerde bedrijven en linker- en rechter hersenhelften.
Dacht ik even.
Alle systemen van trainers en intenties van spelers blijk ik alleen maar te snappen als hij het uitlegt. En voor bedrijven met aandelen spreek ik liever maar met andere adviseurs. En dat de rechterhelft op school wordt gevuld geloof ik gewoon niet.
Alleen al het beeld van een onderwijzer die kinderen een gieter in het oor zet. Als het toch eens allemaal zo eenvoudig was. Dan was ik vast een goed hockeyer geweest. Met een jankende klap van de rand van de cirkel hoog in de hoek, een goal die zo maar de wereld over kan. En dan bedoel ik de globe, via CNN en Al Jazeera naar de amazone-indianen. Niet de bestuurskamer in een betonnen kathedraal in Amsterdam ZuidOost.
Nu blijft het aanmodderen, diep gaan, gaten trekken en soms, als alles meezit, een mooie kaats. En als m'n medespelers goed mikken maak ik een tip in. Afgelopen zondag zat 't weer eens mee. Ook het weer zat mee en toch stonden we met slechts 11 man in te slaan. Om aan tien negertjes moest er één afhaken. Het werd Marcel, die het ineens benauwd kreeg dat-ie met de Veteranen mee zou te spelen. Hij voelde een zweepslag aankomen. Tineke die ons nog aardig aftrainde begeleidde hem naar
Een potje 5 tegen 5 op het kleine veld was dan ook het maximaal haalbare. Als beloning was er een ovewinning voor beide. Blauw won in doelpunten, oranje trok het langste strootje. Andre ten Berge was topscorer en Piet de wasser van de hesjes. En alsof het niet op kon was er nog vlaai van ondergetekende.
En daarna gewoon naar huis fietsen, geen pers bij de slagboom, gewoon de wijde wereld in.
Gerrit

in eigen hand

Bij de trimheren is de draagtijd van nieuwe leden niet lang. Heeft de conceptie plaatsgevonden is de geboorte snel daar. Sinds vorige week mogen weer een nieuw heertje begroeten. Jaap heet hij, maar niet zo'n kleintje. Een flinke Jaap zelfs. Welkom.
En Tineke was er ook. Gelukkig maar want anders zou Jan met Marcel mee naar huis gaan volgens een aantal van ons. Het creatieve associatieproces was al vroeg in gang gezet. Reden voor Tineke om ons een strafdiagonaaltje te laten lopen. Dat deed de vorige trainer nooit, maar toch zijn we blij dat er weer een strakke leiding aanwezig is.
Na de strafexpeditie mochten we nog afwerken op doel. Op het doel dus. Henk gaf met een poging tot sloop van de ballenvanger zijn visitekaartje af: don't mess with me. 't Was duidelijk: de heer Meerstad wenst respect. Maar dat heeft-ie natuurlijk al lang van ons, maar tijdens de wedstrijd gaat het om de bal en de doelpunten. Dat kwam hem duur te staan, want oranje had altijd wel een paaldanser achter de linies van blauw om een onderschepte bal in te tikken. En blauw had ook nog het gogme van Ed. Hij maakte optimaal gebruik van de dichte mist die het onderscheid tussen achterlijn en de rest van het universum deed vervagen.
Dat alles betekende al snel een onoverbrugbare voorsprong voor oranje.
Maar bij trimheren DHC is niets onmogelijk, laat staan onoverbrugbaar. We zijn onze eigen god en bepalen hoe het spel gespeeld wordt. Dat geldt voor een gezonde draagtijd en voor dichte mist, maar ook voor winst en verlies. De essentie van het leven in de hand van een trimheer.
Zo kan het dus gebeuren dat een wedstrijd zo maar kan kantelen. Jan had zich met een paar ongelukkige balaannames aardig uit beeld gespeeld. En dan is-ie, door de wol van vetaranen-L geverfd, op z'n gevaarlijkst. Hij tikte dus de winner binnen en stapte blauw toch met een overwinningsgevoel van het veld.
Ach, de koffie na afloop smaakte ons allen even goed en de taart van jarige Frodo nog beter. Volgende week is 't mijn beurt.

Gerrit Geuvers

hoe is 't toch met ......?

Roel!

Nou het is prima met hem. Hij kan weer lachen. Maar hij mag geen auto rijden (zijn vrouw chaufeert hem voor elk wissewasje) en hij heeft ook zijn Curacao-reis afgezegd. Want hij mag ook niet golfen en zwemmen. Tja wat mag hij eigenlijk nog wel. Zou hij linkshandig zijn? Vergeten te vragen.

In die ketting om zijn nek moet eigenlijk het blok aan zijn arm hangen. Maar om uw verslaggever tee wille te zijn haalde hij het te voorschijn.

Het gips moet zijn middenhandsbeentje beschermen dat gebroken is. Het was van die hele harde bal van HM te D, nu ruim een week geleden. Over drie weken mag het gips er af.

Het is zo mooi gebroken (dank aan HM te D) dat opereren geen optie was. En ook niet nodig, trouwens.

Over drie weken dus, maar Roel zegt zelf dat-ie dan rustig aan moet doen. Nou dan moet dat maar.

Beterschap, namens ons allen.

Hitte

Weer een trimherenweer. Het trok 15 mannen naar het veld voor de wekelijkse energievreter en energiekick. Voor sommigen is dat echter te veel. Het niveau is dan ook wel hoog. Niet perse hockeytechnisch, maar een trimheer hoort op de volle breedte aan dat hoge peil vast tehouden. En onder het motto "if you can't stand the heat, stay out of the kitchen" haakten er al twee af. Jan is supersub voor het niveau van Veteranen. En Hans durfde zelf zijn burgermanskloffie niet uit te doen.
Bleven er 13 over, die alleen de koffie hebben gehaald. De inzet was groot, dat kon omdat het inlopen en andere flauwekul tot een minimum werd beperkt door uw grote voorganger. Er was dan ook tijd voor een paar rake bespiegelingen van vrouwen, auto's en het gewone leven in het bijzonder.
Het partijtje 6 tegen 7 was een prooi voor het zevental. Maar het ging niet eenvoudig. Veel opwinding over het nemen van de locatie van vrije ballen en verder mannelijk hockey, inclusief hoge ballen.
Het winnende doelpunt is wel drie keer aangekondigd. Steeds kwam-ie te vroeg. En ook wel een beetje lullig. Maar uiteindelijk heeft Bob daardoor zijn marktwaarde op kunnen schroeven.
Als vrienden gingen we allen weer van het veld om ons te laven aan taart van Arjan en koffie van Jaap.
Daar werd de toon wat gematigd vanwege het onafscheidelijke kleinkind maar nog steeds uit volle borst ter ere van Arjan.
Zijn twee taarten gingen bijna op, want voor een aantal, in ieder geval ondergetekende was het meteen brunch. Om half één zou worden afgetrapt voor de Graafschap - Vitesse. Hoe dat uitpakt weet ik nu nog niet #gravit, maar ik kan de hitte aan.

Gerrit

tiktaktechniek

Hockeyheren
Sommige van ons vinden dat ze heel lekker kunnen pielen met de bal. En dat is ook zo. Ook zien we soms op de Vijverberg een kunstje dat de oh's van de tribune doet rollen.
En ook daarvan weten we dat het derderrangsartiesten zijn. Nee, dan Maradonna. Hoewel, als je dit ziet wordt ook Pluisje een kleine kruimelaar. http://www.youtube.com/watch?v=XbmB3uEiCIE
Fijne werkweek. Of geniet van je pesioen, zo lang het nog kan.

Gerrit Geuvers

de hand

Het is toch prettig dat iedere zondagochtend om 9 uur een groot aantal mannen aanwezig is. In de wetenschap dat anderen aanwezig zullen zijn helpen we elkaar over het dode punt, dat de bedrand heet, heen.
Vandaag hielp ook de zon een handje. 't Was fris maar stralend weer, aan deze kant van de aardbol, Ed. Zestien mannen voerden een kringevaluatie over het huwelijk van Bert. Die pakte positief uit. Naar de andere kant (hoe hadden wij ons gedragen) was de evaluatie ook goed. Bert kon geen namen noemen van mannen die zich misdragen hadden en ook als groep was het goed geweest. We waren weer eens lief voor elkaar. De ene hand wast de andere. Ik concludeer: we mogen nog eens komen.
Mijn rol bij het inlopen en oprekken lijkt steeds meer op die van Jan Wouters. Trainer valt weg en hij neemt het wel over. Voor z'n neus hangt de worst om het blijvend over te nemen, dus hij doet z'n stinkende best. Maar na een half jaar blijkt hij toch weer niet de man op de juiste plaats. Zo ver zal het mij niet vergaan, want hockeyers hebben een grote mond maar zijn altijd bereid elkaar te helpen. De ene hand wast de andere. En er is natuurlijk ook niet iemand anders die het wil doen. Ik concludeer: ik mag blijven.
Het partijtje oranje tegen blauw begon met een voorsprong voor blauw vanwege het kwalitatieve overwicht. Maar oranje wist door veel geluk de winst naar zich toe te trekken. Waar blauw het doel nauwelijks bereikte raakte oranje steeds de paal. Iets waar oranje kennelijk standaard rekening mee leek te houden. Piet had daardoor de assist voor de winnende geleverd. En hij maakte er, na een kennelijk bewust schot op de paal van Henk, ook zo een af. Ik concludeer: "de domste boer'n heb't de dikste eer'pel".
Maar oranje had niet alleen geluk maar ook de onbenulligheid aan zijn zijde. Met een welgeplaatste bal op de hand schakelde Henk Roel uit. Maar het is wel mooi om te zien dat hij de ongelukkige begeleidt naar de ijsblokjes. Ik concludeer: het was per ongeluk.
En dan Hans. Ondanks zijn afgestempelde pensioen is hij veel op reis. Hij heeft geen tijd meer om dit te lezen dus kan ik even uitpakken. Zelf was-ie wel tevreden met z'n passes, maar achterin ging het goed mis. Twee doelpunten van oranje komen op zijn beoordelingsformulier. Da's jammer want het is een fijne jongen. Maar op het moment van De Afrekening weten we hem te vinden. Tot die tijd genieten we nog van zijn sfeermakers. Een grap tijdens het spel of een mop bij de koffie, waarbij hij de sfeer altijd goed weet te raken. Nu noemde hij een filmpje van joetjoep: http://www.youtube.com/watch?v=FM90lwrz4Og
En zo is het, wij mannen helpen elkaar een handje om het leven aangenaam te maken. Zondagochtend staat daarom bij ons allen met uitroepteken in de agenda. Ook als er de vorige avond één sambuca te veel is afgefakkeld. Zoals bij Arjan, die overigens woensdag jarig is. Ik concludeer: aanstaande zondag is er weer taart.
Gerrit Geuvers

't Is feest (3-werf)

Speciaal voor Ed dit verslag. Ik weet dat-ie -down under- zit te wachten op de scores van de trimheren bij het huwelijk van Bert en Francine. Om te beginnen, Francine zag er geweldig mooi uit, je hebt echt iets gemist. Maar Bert zag er ook best goed uit.
En de trimheren hebben zich als groep uitstekend gepresenteerd. Het "lang zullen ze leven" zal alle gasten nog lang heugen. Inclusief het onvermijdelijke "'t Is feest 't is feest 't is feest bij DHC". De aandacht was optimaal, door een goede timing van de mannen. Ja, inderdaad alleen de mannen. Christel was als enige vrouw aanwezig, maar de partners waren netjes thuis achergelaten. Hoewel netjes ......., dat horen we zondagochtend.
De trimmers gedroegen zich keurig, geen gebral, wel een cordon rond de tap, maar verder geen obstructie voor het personeel of ander gasten. Ook Bert Kruiijf  was er. Nog niet met de ideale polsbeweging maar hij deed z'n best. Bert -voet- Mijer kan tevreden over ons zijn. Zelf kneep hij er om half twaalf tussenuit met zijn verse buit, ik bedoel bruid. Ons met schraal bier achter latend. Gelukkig kwamen de broodjes en koffie binnen een half uur ter tafel of - in ons geval - aan de bar.
Een nette score dacht ik zo voor de trimheren. Een score die een stuk slechter had kunnen uitvallen als Francine een blik dames van Sensire had open getrokken. Maar ze werkt in de ICT, dus dat blik met mannelijke nerds bleef wijselijk dicht.
Een acht plus geef ik onszelf.

Gerrit Geuvers

Trio

De bruiloft van Bert en Francine, in het Hart van Doetinchem. De trimheren zonder partner, dus die zitten alleen thuis. Ik moet even denken aan de running gag: heb je zin in 'n triootje? Dan moet je nu naar huis gaan.
Zondag geen wedstrijdverslag van mijn hand, dus morgen een eextra verslag van de hockeymannen met de sensire-vrouwen.

Gerrit

liefde van de man

Het was mooi weer terwijl er regen, druilweer zelfs, was voorspeld. Laat ik maar even over het weer beginnen want het was ook dit keer een momorabele zondagochtend. En Christel was er niet eens bij (wel op de foto in de Gelderlander trouwens, de tienrittenkaart moet nu toch bijna op zijn), dus was het was deze ochtend echt een mannendingetje. En niet zo maar.
Ik mocht een groeiend peleton van mannen door de oefeningen leiden. Hoewel, in mijn rechterooghoek leek het een theekransje van lieve dames. Pink omhoog bij het drinken!
Het partijtje ging met handen en voeten. Bert Meijer (blijft dat trouwens zijn achternaam of is het straks Bert Wijnbergen? Ik laat me verrassen in deze woelige tijden) was niet aanwezig maar zijn rol werd zonder problemen overgenomen door Bob. Komende uit een volleybalgeslacht is ook hij goed met de voet. Ook Toin gebruikte de voet onterecht. Het liet Gert een hartenkreet uitgaan dat 't zo niet verder kan. Een maatregelen als 5 minuten verwijdering gaat te ver. En een strafbal vanaf de middenlijn houden het spel te veel op. Maar wel leuk, lijkt me.
Het partijtje eindigde wederom in een van oranje, niet interessant, behalve dat Ed wel drie doelpunten maakte. Op zich al verrassend en des te mooier omdat hij voor twee weken afscheid nam. Hij gaat de zuivelhandel down under een boost geven. Daarom had hij zich zaterdagavond achter het fornuis verdienstelijk gemaakt door twee cakes te maken. Dat alleen maar omdat hij van ons houdt. Hij zei het echt. En hij meent het, dat weet ik. Hij gaat ons missen.
Wat hij ook gaat missen is de bruiloft van Bert en Francine. Gelukkig hebben we een goed stukje in elkaar gedraaid en heeft hij zijn bijdrage al geleverd. Ik weet dat hij aan ons denkt, yo mate, als we het bruidspaar op de stoelen door het Hart van Doetinchem hossen. Zo veel houdt hij van ons.
Maar het hoogtepunt van de ochtend was Hans met wederom een waargebeurde belevenis. Het ging om een goede bekende. Dan weten wij genoeg: hijzelf. En die knappe langgebeende, kortgerokte jonge meid is in de werkelijkheid een oude, grijze, figuurloze slobbermuts. En dat maakt zijn grap alleen maar leuker. En commentaar geven op een kleding passende vrouw is altijd verkeerd, dus je kunt nooit diep genoeg achter een krant duiken. "Of-ie staat? Nee, mevrouw hij hangt".
Tot zo ver de zondagochtend. Voort te zetten op vrijdagavond. Maar laten we ons inhouden, we zijn te gast.
Gerrit Geuvers

Worstelen

De schrale opkomst bleek afgelopen zondag stond in geen verhouding tot de stof om een verslag te schrijven. Daarom heb ik maar even tijd genomen om het allemaal te laten bezinken. In de gedachte dat jullie het niet waard zijn om al die gebeurtenissen met een eendimensioneel "en-toen-en-toen"-verslagje af te doen.
Dinsdagavond liggen alle stukjes op hun plaats, voldoende gerijpd om tot een samenhangende roman te worden gesmeed. Daarvoor ontbreekt echter de tijd. Aanstaande zondag moet ik weer op 't veld staan immers.
Want worstelen we niet allemaal. Ik met de tijd om dit te maken, Pieter met Arjen, Wim met al die zwervers (ver van z'n deur), Christel met haar werk, Abdulla met uitverdedigen, Europa met de Grieken en de hele wereld met de banken (en Wall street in het bijzonder).
En kunnen we niet allemaal wat van elkaar leren?
Ik heb altijd begrepen dat je met judo mee moet gaan in de aanval van de tegenstander. En dan overnemen. Maar met worstelen weet ik het niet. Worstelen heeft iets statisch en ook iets dramatisch. 't Schiet allemaal niet op. Je zit in je tegenstander gevouwen en voor je 't weet trek je aan je eigen arm. En je merkt het niet eens want alles doet toch zeer.
En om het nog erger te maken soms is de tegenstander niet eens bekend, je worstelt tegen het systeem. En het systeem is gemaakt om altijd te winnen.
Ik zeg: afkloppen, weer opstaan en een andere sport kiezen. Hockey bijvoorbeeld, met een kopje koffie en gebak ter afsluiting.
Daarom stonden dus zondag toch weer 9 mannen klaar om de ochtendnevel weg te spelen. Op de laatste zomerse zondag van het jaar (maar het leek wel de eerste) een fel partijtje waarbij Bert - shoot - Meijer met twee doelpunten (en zeker zo veel "reddingen") de man van de wedstrijd was. Dat mag wel 's gezegd worden wan over twee weken krijgt hij het nog moeilijk genoeg.
Hij tevreden, wij worstelen nog even met een liedje, waarbij tekst en melodie een beetje gelijk oplopen. Als het niet lukt kloppen we af en gaan we gewoon weer hockyen.

Gerrit Geuvers

Peppi en kokki

Zo'n zomerse trimherenochtend kan ook niet zonder blessures. Thuis likte ik mijn wonden, maar het is ook heerlijk om na een val even door te rollen en met duim en wijsvinger naar de scheids te zwaaien: "een kaart graag". Henk E. ruimde het veld zelfs voor wat achteraf een schaafplekje op zijn vinger was.
Maar alles had te maken met de enorme inzet, vaak gepaard met geen-techniek, waardoor het een lekker potje was. Een potje met pieren zelfs, want we waren met 19. Al lang niet vertoont, maar de vrije mannen onder ons (Jan, Henk M en Roel) had het behaagd weer naar Nederland te komen en Wim H moest na drie wedstrijden een vaste aanstelling krijgen bij de Veteranen. En dat durfden ze niet aan. Dus rolden weer strakke ballen van zijn stick. Maar het veld was vol. Nog niet te vol, maar de PVV zou er bijna wat van zeggen. Jan had vooraf beloofd zijn mond te houden, dus mochten de andere wat zeggen. De opmerking over de poedel (Bert) was nog wel goed, maar verder was het niveau ineens bedroevend laag (doe 's normaal, man. Doe lekker zelf normaal, man). http://www.foksuk.nl/nl/?cm=79&ctime=1316728800&cid=5683
Het spel was ook niet om over naar de KNHB te schrijven. Een hoog Peppi-en-kokki-gehalte dat al begon met het uitnemen. Marcel en Lieuwe die elkaar maar de bal toespeelden. En dan de bal over tegen de voet aan. Peppi en Kokki, maar zonder pep en coke.
Ook het inlopen was al toet-toet-boing-boing. 't Was of te snel of te langzaam, of te moeilijk of te makkelijk. En daarna bij het inslaan elkaar langs het hoofd zwaaien.
Gelukkig maakte blauw een snel einde aan de wedstrijd met Lieuwe in een hoofdrol. Hij strooide met mooie passes, waar Ed dankbaar gebruik van maakte. Uiteindelijk was het zelfs 4-1, met een ondertal van heb ik jou daar. Dus oranje gaat zich schamen en kreeg daarbij hulp van een stuk taart van Bob. Toine, de ceremoniemeester, zette krachtig in en hieperdepiept er lustig op los. Daarna mochten we echt aanvallen, zonder te hoeven verdedigen.
Gerrit Geuvers

Kabouters zijn we

De niet versagende werklust van de trimheren op de zondagochtend zingt door de stad. He ho, he ho!
Uit onverwachte hoek kreeg ik vandaag een opmerking. Stadszwerver Hamouri was het opgevallen. Hoe weet ik niet want zijn verhaal werd gesmoord door een baard die een duidelijke articulatie in de weg zat. En ik zag toch ook dat-ie enkele tanden miste. En hij mist ook steeds meer van zijn broek, maar daar spreekt hij niet mee.

Zo 's ochtends zijn natuurlijk onze partners al lang bekend met onze werklust. Reeds voor het zingen de kerk uit. En er ook al weer in. En dan ook nog een croissant onder de arm. Of een stokbrood voor de grote honger.
Maar daarna kwamen de veteranen. Reeds enkele jaren geleden (volgens Ed JV) weekten ze een talentvol duo los. Nu wordt zelfs Wim H naar gene zijde van de Styx overgevaren. Hij mocht scoren en dat deed hem goed. Als een kleine jongen stond hij weer glunderend langs de lijn. Weer mocht hij mee. Maar door zijn deelname moet zijn team misschien wel mee gaan doen aan de LX-competitie. In afwachting van zijn nieuwe maatjes keek hij naar onze warmlooptraining.

Ook Pieter had gehoord van onze niet aflatende werklust. Na anderhalf jaar blessureleed haalde hij zijn stick uit het vet. Aan de modieuze grillen bleek trimheren niet bloot te staan. Hij paste weer goed in het veertiental, alleen de penningmeester moet het nog narekenen. Ik weet niet of er een sportteam dat uit 7 man bestaat (behalve natuurlijk het ook nooit versagende sterretjesteam van Sneeuwwitje), maar afgelopen zondag was het alsof het zo hoort. Doeltjes een stukje naar voren gesmokkeld en gaan met die banaan. Dat laatste heb ik niet gezegd natuurlijk, want het is een stick, waarmee we met de platte zijde van de krul de bal verplaatsen. Met de bolle kant mag dus niet.
Wat ook niet mag, is een vrije bal direct de cirkel inmeppen. Ook al is er geen cirkel te bekennen (zie de hint van de verschoven doeltjes), het mag niet.

De hardste loper haakte als eerste af. Arjen moest om 10 uur weg. Ik wisselde van shirt en liet daarbij en passant mijn shirt met voorbedrukte zweetvlekken zien. Dat zal het publiek zeker de indruk hebben gegeven dat er hard wordt gewerkt.
Het stond toen 4-1 voor blauw, maar de wissel bracht de wedstrijd aan het kantelen en in luttele minuten stond het 4-3. Toen wilden we wel stoppen maar Jaap stuurde ons terug de wei in.

Een goede coach weet wanneer hij ons nog even kan aftrainen. En zo geschiedde. Het eredoelpunt was voor oranje en iedereen trok opgelucht naar het zwarte goud. Daar werden de verjaardagen doorgenomen en bleek dat Bob aaan de beurt. Hem is de boodschap duidelijk, dus volgende week presenteert Bob iets om de koffie te vergezellen. Hij was al snel huiswaarts. Misschien nog net voor het zingen de kerk weer in. Hoewel, er was ook iets met z'n schoonmoeder.

Gerrit Geuvers

Religieuze ochtenddienst

Het stadsfeest trekt diepe sporen door de gelederen van de trimheren. De avonden ervoor had menigeen flink doorgetrokken op Simonsplein of Grutstraat. Of dronken feestgangers uit de heg getrokken. Alleen Marcel (doelpunten en acties) en Ed (genadeloos de stand inwrijven) deelden niet in de malaise.
Ook deze keer leek het op een mooie wedstrijd in de vochtige warmte. Dat krijg je als de armoede gelijkmatig is verdeeld over oranje en blauw. Oranje leek zonder Lieuwe het blauwe team over de pijnbank te trekken, maar blauw trok snel de stand gelijk. Door de uitgestorven tribunes rolde de echo: 5-5, maar door een discutabel doelpunt ("niets zeggen") kwam oranje weer op de rails en maakte er een SanMarino-uitslag van. Uiteindelijk scoorde blauw de winnende waardoor we allemaal tevreden naar de koffie konden.
Of gewoon naaar de matineuze doorstart van het stadsfeest, want dat kon ook. Er was een heel blij evenement op het simonsplein: een gezamenlijke religieuze dienst. Alle religies op één plein, dat moet werk van de duivel zijn.
Gelukkig belijden Trimheren DHC een ander geloof. De lijdensweg mag gepaard gaan met plezier. En in het leven na de dood is er gewoon koffie van Jaap.

Gerrit Geuvers

omgekeerd lieuwe-effect

Het bleef nog lang nadruppelen om 9 uur afgelopen zondag. De trimheren komen steeds later opdraven. Het kan natuurlijk de ochtendplas zijn die maar doordruppelt. Of het gebit dat de vorige avond tussen de kranten is beland.
Maar als ze er zijn dan is het goed. Beter dan vorige week toen in de stromende regen slechts drie (3) mannen waren aangepoeld. Even de namen, for the record: Jan Schuurman, Andre ten Berge en (met de fiets!) Henk Meerstad. Zij zagen een waterveld, maar het bleek een uiterwaard van de Oude IJssel. En daar komt de techniek niet volledig tot z'n recht, dus keerden ze snel huiswaarts alwaar het bed nog warm was.
Deze zondag zorgde Tineke voor een straf begin. Even een rustmomentje na een huppelloopje was ons niet gegund. En daarna in hoog tempo afwerken op doel. Dit keer had ik ze allemaal strak op de plank.
Het partijtje was dus 9 tegen 9. Het begint zo waar weer op echt hockey te lijken. De combinaties rolden als een balletje over het veld. Vloeiende combinaties van vooral blauw leverde al snel de 1-0. Bij oranje speelde Lieuwe. Normaal een mission impossible voor blauw maar er leek bij oranje overmoed in het team geslopen. Achterover leunen en kijken wat de tovenaar uit zijn stick haalt. Zo simpel kan het zondagochtend soms zijn. Maar daarin schuilt het gevaar: het omgekeerde Lieuwe-effect. Uit de stick vonkt het als vanouds maar als dat temidden van een stelletje harken en zoutzakken gebeurt dan zijn die vonken paarlen voor de zwijnen.
Na deze harde analyse van oranje is het tijd voor zalvende woorden. Voor blauw wel te verstaan. Want het zag er allemaal even fraai uit, in ieder geval met goede bedoelingen. Uiteindelijk werd het 5-1 want Andre van den Akker soleerde voor oranje naar de tegentreffer. Een solo, inderdaad want de rest stond te wachten op een ingeving van Lieuwe. Aan blauwe zijde scoorde zelfs Bert Meijer nog. Hij was werkloos in de achterste linie en naar het vijandelijke doel geslopen. Een gestolen doelpunt maar toch, hij stond op de goede plek.
Op de verkeerde plek stond Bert Kruif, namelijk aan de andere kant van het hek. En hij kondigde aan dat we niet meer een plek in de selectie voor hem hoefden warm te houden. Hij heeft de handdoek geworpen, naar eigen zeggen. Het pleister- en plakwerk op zijn pols was indrukwekkend, maar volgens mij niet een argument op de stick aan de wilgen te hangen. Niet een Duitser waardig, zou ik zeggen. Die gaat door tot de laatste minuut. En wint dan, volgens het bekende gezegde.
Maar het is al eerder gebleken deze ochtend (en vorige week), soms laten de trimheren het er wel makkelijk bij zitten. Head up, guys!
Gerrit Geuvers

regen

Wie was er, om 9 uur zondagochtend? Ik niet. Het regende. Buieneradar trok een vernietigend blauw spoor. Voor de zekerheid nog eens gekeken. En nog eens. En nog eens. Wie weet losten de blauwe vlekken op, maar niets daar van.
Met een enorm schuldgevoel lag ik daarna in bed te hopen dat het nog harder zou gaan regenen dan die stortbui van 8 uur. Maar het werd alleen maar minder. Kwart voor negen leek het wel gestopt. Als een acteur met plankenvrees tilde ik het gordijn opzij. Het regende nog steeds. Nog steeds een goede beslissing. Gauw weer terug in het warme zachte.
Hoewel, een trimheer hoort zondagochtend vlak 9 uur helemaal niet in bed te liggen. Hij hoort de regen te trotseren en op de fiets naar het hockeyveld te peddelen. Geen paraplu, regenjasje mag. Onder het afdakje bij het clubhuis een beetje afgeven op de watjes die thuis zijn gebleven en als het een beetje minder regent rondjes gaan lopen, rekken, draaien en zwaaien.
Misschien ware ze er, de echte bikkels. Ik hoorde er niet bij.
Hoewel, om kwart over negen stapte ik uit bed, want het kon nog. Een beetje te laat maar toch. Ik zou er zijn. Hockeyspullen aan, nog even buienradar bekeken. 't Bleef gewoon doorgaan, niet zo blauw, maar wel tot voorbij 10 uur. Dat had toch geen zin?
Weer de trap op. Nog even weer in bed. Het schuldgevoel werd minder. Een keer verzaken mag.
Vlak voor tien uur is het gemoed gesust. De regen is ook bijna verdwenen. In mijn burgerkleding pak ik de fiets en rijdt alsnog naar het veld. Een kopje koffie drinken met de bikkels.
Maar er is niemand. Geen sporen van activiteiten, geen zweet, geen gebroken ledematen, geen koffie.
Niemand is er deze ochtend geweest, alleen ik. Een schrale troost.
Gerrit Geuvers

niets zeggen

Het is altijd een mooie gezicht als ik wat later aan kom fietsen: in de hoek van 't veld staat een groep mannen, op zondagochtend trimheren, breeduit te kletsen. Het gaat over de vakantieverhalen of de belevenissen van afgelopen week. En bij voorkeur die van de vorige avond. Sterke verhalen. Bert de Kruijf was er niet, maar dat maakte voor het gesprek niet veel uit. Zaterdag was de Gay Parade geweest. Een onderwerp om een hele ochtend mee te vullen, maar zo ver lieten we het niet komen. De plicht riep.

Tijdens het inlopen verstomt het geklets snel, zeker als Bob de scepter zwaait. Met zijn status als fysiotherapeut doet iedereen zijn uiterste best het hoofd van de romp te trekken en zijn bovenbeen te scheuren. De praatjes zijn dan snel voorbij.
Er waren vertien mannen deze zondag. Dat betekende dat een eerlijk partijtje zeven tegen zeven tot de mogelijkheden behoorde. Maar wat is eerlijk. Andre had een hoogtestage achter de rug en Frodo kampte nog met een blessure. Dat kwetsuur bleek vooral zijn schoen te betreffen. Ondanks deze voordelige verschillen wist blauw dat niet in genoeg doelpunten te vertalen. Oranje won uiteindelijk met 5-4.
Het partijtje speelde zich af op het puppillenveld. Daardoor hadden we adem genoeg voor praatjes. En in beide teams zaten mannen die zich graag uit de tent laten lokken. Jan durft daarbij het verst te gaan, maar ook Bob liet zich niet onbetuigd. Gelukkig vonden ze elkaar snel. En met wat aangereikt voer van de rest van de spelers ging het lekker.
Maar het bleef bij wat lichte en geveinsde opwinding. Dat dankzij het officieuze trimherenbeleid: niets zeggen. Deze woorden worden ook gebruikt bij flagrante overtredingen van Bert en bij onbenulligheden van Marcel. Ik ben zelf natuurlijk geheel zuiver, dat begrijpt u als lezer.

Als scheidsrechterloze groep hebben we zo een manier gevonden om de koffie te halen zonder persoonlijk vetes. Dat is mooi, maar aan de andere kant wel de deksel op de doofpot, de deken op het vuur. Hoe reageert zo'n trimheer zich thuis wel niet af?
Het doet me denken aan het officiele beleid van de VS over homo's in het leger: don't ask, don't tell. Niets vragen niets zeggen. Gewoon slikken.

Gerrit Geuvers

gebroken pols

Voor de trimheren was het afgelopen zondag ander dan anders. Een dragende functionaris moest wegens een ernstig mankement verstek laten gaan. De vorige keer had Bert de Kruif zijn pols gebroken in zijn drang het winnende doelpunt te scoren. In een kennelijke scrimmage stortte hij ter aarde. Daarover zo meer, want voor je het weet is het 9 uur en begint het warmlopen. Bob nam het initiatief om ons eens flink over de kling te jagen. We belanden allen op de grond, maar dan op beheerste wijze. Wederom zijn er nieuwe latijnse namen aan de toch al zo rijke woordenschat van de trimheren toegevoegd. En passant zijn tevens spieren toegevoegd voor dagelijks gebruik. Altijd mooi meegenomen.
Na deze kennismaking met het onbekende in 't trimheerlijk lichaam kon het partijtje worden afgewerkt. De teams leken redelijk opgewassen tegen elkaar maar de uitslag loog er niet om. MAar als ik die nu ga publiceren doe ik dat vast wel. Daarom, onder voorbehoud, 't werd 1-10. Een uitslag Graafschap-Ajax-waardig. Voor Arjen was het een mooi begin van z'n vakantie, diezelfde middag. Voor de rest een business as usual. You win some, you lose some.
In de nazit was Bert het gesprek van de koffietafel. Het hele voorval werd nog eens uit de doeken gedaan. Christel was ook aanwezig, maar had het moment zelf niet goed meegekregen. Daarom gingen de heren zelf met het verhaal aan de haal. Lieuwe en Arjen speelden een rol, maar ohne böse Absicht. Bert zag Arjen over het hoofd die wel heel diep de bal wegspeelde. Als een engeltje (maar wel een standbeeld) ging Bert onderuit. Afijn de rest is geschiedenis. Het einde van het liedje was dat Toin en Henk om drie uur ('s middags, dat gelukkig nog wel) thuis waren. Hopelijk kan Bert binnenkort weer een kopje koffie vasthouden en zijn praatjes weer verkopen.

chipoteren

Dat zie je vaak met topteams in verval. Makkelijk scoren maar te gemakkelijk achterover hangen. Als een zelfvoldane kampioensbokser een beetje de tegenstander dollen, dansen en plaagstootjes. Maar dan in de laatste minuut slaat de David toe: een rechtse upper vol op de kin. Nog even denkt de gewezen kampioen nog terug te kunnen slaan maar dan stort hij ter aarde.
Zo verging het oranje ook vanochtend. De ene mooie aanval na de andere werd doeltreffend afgerond. Na de 1-0 (één uit een reeks van Piet) werd al om de tien geroepen. Dat die er niet is gekomen komt door de mokerslag vlak voor tijd. Blauw was helemaal de weg kwijt. Passing als een clown en verdedigen als een wief. En - eerlijk is eerlijk - oranje maakte daar effiecient gebruik van. Het was 8-0 toen blauw ging chipoteren en zich een time out veroorloofde. Uit de eerste de beste aanval sloeg Hans toe met een droge schuiver.
Oranje dacht nog een mooie afsluiter te kunnen maken maar zonder als de wedstrijd is afgelopen is-ie afgelopen. Ondergetekende moest als een haas naar huis. Toch met een beetje goed gevoel van 't veld af. Want hoe zou ik anders op vakantie gaan? De komende 2 of 3 keer hou ik m'n conditie op peil in het hooggebergte. Jammer, want, zoals Hans al stimulerend zei, mijn trainerkwaliteiten kennen een stijgende lijn. Helaas heb ik geen overgewicht, dus Henk babbelde er breed onderuit. In de marges van het veertiental gingen de oefeningen wat minder intensief. Jawel, een beetje chipoteren. Ik zal proberen er tijdens mij hoogtestage daar op te oefenen. Maar op een racefiets is een zwaardere basstem niet het logische gevolg.
Ooievaar!
Gerrit Geuvers

festival

De veelzijdigheid van trimheren DHC is bijna spreekwoordelijk. Toch denk ik dat we nog niet klaar zijn. Aan de techniek moet nog geschaafd worden en aan de conditie ook. Bij zware omstandigheden zoals vanochtend (drukkend warm) nekt dat ons spel en de kijkwaarde. Want dat is een derde kant aan ons spel: de amusementswaarde. Die is zonder twijfel groot (ik kom daar zo op terug) maar ik denk dat het te lang duurt voordat we kijkcijfers halen die een debuut op de nationale tv (Omroep Max of Powned) rechtvaardigen.

Illustratief was de volatiliteit van het publiek. In ruimen getale opgekomen (zie foto) maar toch zo vluchtig dat we waarschijnlijk geen echte indruk hebben gemaakt. Nu had het publiek het ook druk met andere zaken, zoals de schotel goed stellen, koffie zetten, de honden uitlaten en, niet te vergeten, grote koffers poep en pies leegschudden.

Dat laatste bleek een mannetaakje in camperland. Voor deze mannen was dan het bekijken van onze verrichtingen een verzetje wat door de vrouw des campers werd toegestaan. Maar daarna moesten de stoelen worden uitgeklapt voor een bakkie in het midden van de camperkring.

En wij maar zweten. André had ons door de oefeningen geleid. Dat ging allemaal goed, maar het partijtje op het kleine veld ging minder. Al vlot stond blauw op een onoverbrugbare achterstand. Een waar doelpuntenfestival, de ene nog mooier dan de andere.

Ook de vrijwillige transfer van Bert hielp daar niet bij. Hij was in vorm, naar eigen zeggen, maar wist het verschil niet te maken. Dat was ook Jan niet gegeven. Maar qua amusementswaarde is hij een kei. Mocht TrimherenDHC een realitysoap gaan worden of iets anders onbenulligs op tv dan is Jan een Sterretje.

Uiteindelijk maakte Toine het winnende Tor (die term was nou jammer) met dank aan Wim, die er zichtbaar genoeg van had. We mochten met z'n allen aan de koffie met cake van André. Maar bij onstentenis van koffiebaas Jaap moest Piet aan de bak. Dat deed hij met verve, maar er was tijd om ons te verstaan met de camperheren.

Het bleek dat ze niet meededen aan een Petanquewedstrijd maar gewoon lid van een camperclub waren die zo'n beetje elk mogelijk weekend aangrepen om hun buren te ontvluchten en het vertier door het gehele land op te zoeken. Dit weekend was Doetinchem aan de beurt omdat hier het straattheater gaande was. Echte festivalkenners dus. Eens te meer spijtig dat ze onze kunsten zo matig waardeerden.

Onze doorbraak laat nog op zich wachten. Volgende week weer goed ons best doen.

Gerrit Geuvers

Vadertje Obama

't Is vaderdag en toch staat een groot aantal mannen klaar om zich in 't zweet te werken. Wat heet: eerst moet de regen worden getrotseerd. Maar echte mannen zijn niet van suiker en bestaan uit onoplosbare wilskracht. Regen krijgt daar geen vat op.

Om nog onduidelijke redenen mocht ik de oefeningen leiden. Het begin gaat op routine maar tijdens het rekken was ik blij met Henk die met een subtiel gebaar een aarzeling in de oefeningenstroom vlottrok. Met een beetje hulp van je vrienden kom je er wel.
Het inslaan kende een bijzondere variant met eerst Ed en daarna mij op doel. Harde ballen op zondagochtend. Maar het goede gevoel was aanstaande, dat was wel duidelijk. Alle voortekenen wezen er op. Eigenlijk ook het partijtje blauw tegen oranje.

Hoe oneerlijk kan het zijn. De ster van iedere zondag in hetzelfde team als de snelste. En in het andere team de beide positievaste Berts en ondergetekende die vandaag een "Pietertje-kom-moar-efkes-wisselen-jongen-goe-gedaan"-gevoel had.
Het resultaat was dat oranje de doelpunten aaneenrijgde en dat blauw een nederlaag werd aangepraat, "maar jullie hebben wel veel kansen gehad."
President Obama heeft zich, in de aanloop naar vaderdag als een betrokken vader neergezet. Hij helpt bij de coaching van zijn basketballende dochter. Lijkt me fijn zo'n hulpcoach. Nog erger dan Cruijff die even naast Beenhakker komt zitten. Vadertje Obama.
Maar ik denk dat iedere Obama ons aan een doelpunt had kunnen helpen. De neuzen van blauw stonden niet in dezelfde richting, er was geen lijn in het spel en er was onnodig balverlies. Ook lieten we niet de bal het werk doen. En we verdedigden niet goed vooruit. O ja, onze verdediging was een geitenkaas.

We stonden dus op het punt van een afstraffing van heb ik jou daar, maar dan is er altijd nog het fenomeen dat alleen Trimheren DHC kent: het winnende doelpunt.
Als een phoenix herpakten we ons. Bert stopte ongeneerd de inzet van Andre met de voet. En in de volgende aanval gebeurde het. Wim over links, balletje voor en Roel frommelde wat en de bal hobbelde over één of meerdere sticks het doel in.
Heel mooi en natuurlijk terechte overwinning, maar het mooiste was de juichende Roel. Het is al een hit op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=8jlsvb6XnOo

Volgende week gewoon weer een verslag. Alsof je er zelf bij bent geweest.
Met smeuiïg smeerbare groet,
Gerrit Geuvers

schroevendraaier

Aan het einde van het seizoen worden de prijzen verdeeld. Dan zijn de finales, de play offs, de strafschoppenseries. Dan moet je er staan. De mannen die afgelopen zondag voor de prijzen gingen waren 14 in getal. Eén van hen was zijn gereedschap vergeten. Weer terug naar huis om het slaghout op te halen. Tineke wachtte even met de oefeningen om mij ook los te schudden. Maar dat was het meer dan waard want de prijzen vielen aan oranje toe. Ondanks de aanwezigheid van Messi en Xavi in het blauw, wisten wij de beker-met-de-grote-oren te pakken.


Het zat 'm toch in de uitbraken. Arjen en zelfs Piet wistern er door te scoren. "Hun verdediging was een geitenkaas."

Van Obama heb ik geleerd dat je niet op het graf van je tegenstander moet gaan dansen, maar in m'n gedachten deed ik toch een quick stepje, want zelf scoorde ik er nog twee en ook de winner was voor oranje: een uitbraak van Jan. Hij had zo veel voorsprong dat hij de dreigementen "kijk uit achter je" van Hans nauwelijk kan horen. Jan had nog tijd om met schroevendraaier het hele doel uit elkaar en weer in elkaar kon sleutelen en dan scoren.
Kijk, dat zou je Piqué niet zien doen. Als alles gedaan is een beetje laf knippen en als een bruidje het veld af.
Verwijfd en pathetisch. Nee de echte winnaars gaan na de wedstrijd in stilte van hun kopje-met-het-grote-oor genieten.

Gerrit Geuvers

slimme verbindingen

Hans hangt de boor aan de wilgen. Na 35 jaar is het welletjes geweest. Hij heeft zijn gezellige zaakje verpatst aan een boor- en vulfabriek. Zo is het meer trimmers vergaan de afgelopen tijd. Henk E. is vrij en ook Wim doodt z'n tijd met zinloos gepruts. Die zondagochtendjes wordt voor steeds meer mannen een uitlaatklep van ongeëvenaard belang.
Bij mannen, zeker op deze leeftijd, spreek je dan over de laatste druppel. Voor Hans was dat een bijspijkercursus maar bovenal een voorportaal. Klanten met tandpijn en een grote boodschap moeten in al rust zich kunnen voorbereiden op de behandeling. En niet slechts gescheiden door één deurtje. En de tandarts moet zijn mondkapje niet ook als stankfilter hoeven te gebruiken.
Afijn klein leed met grote gevolgen, veroorzaakt door regels die ons aller leven aangenaam moeten maken. Want de overlast van die poepende wachtenden bij de tandarts is de afgelopen jaren hand over hand toegenomen. Gelukkig doet de overheid daar wat aan.
Maar het kost Hans zijn praktijk. En al die mensen die zich graag door zijn boor lieten openen en zich met zijn amalgaan lieten vullen.
Ik ben bang dat wij vanaf komend weekend aan de beurt zijn.
Zeker geen alledaags verhaal. Maar deze hockey-ochtend was sowieso niet standaard.
We speelden onder het aanzwellende geluid van de jaarlijkse nationele wedstrijd van de IJsselcrossers in Doetinchem. En wat belangrijker was voor het wedstrijdverloop, de toenemende aandacht van kampeerders. Naast ons veld was een camping gemaakt voor een aantal fietscrossers. En tijdens ons partijtje waagde een enkeling (krulspelden, duster, toiletrol onder de arm) zich achter het achter het doel van Frank. Het bracht de keeper zo van slag dat-ie de bal over de lijn liet hobbelen. Het was het kantelmoment in de strijd. Blauw kwam er toch al niet aan, maar sinds deze actie bleek zelfs stug verzet niet meer mogelijk.
Een walkover voor oranje. Zelfs toen Jan het oranje-team verliet pakte blauw niet het initiatief en liet zich het winnende doelpunt ontnemen. Een fraaie break van blauw was de winner van de ochtend.
Toen mochten we ons een weg banen door de picknick van de grote fietscrossfamilie om de koffie te bereiken. Daar zaten al vrienden van Veteranen A. En twee kleine fans, die zich inspeelden met een spelletje memory. Meewarig keken we naar deze kleine knurftjes. Nog een hele carierre voor zich van voorportalen, regels te maken en na te leven, bijspijkercursussen en glorieus wedstrijden winnen.
Gerrit Geuvers

Postzak

Het waren ondertussen al drie postzakken bij mij thuis. En nu pas ontslagen. Zo voelde het in ieder geval toen ik het bericht las van Bert Kruijff. Hij houdt ons aardig op de hoogte, ik laat jullie zo maar in de steek. Donderdagavond en nog geen syllabe op de blog. Ontslag op digitale voet.
En er was zo veel te vertellen. Na wederom een strafexpeditie van Bob met een verrassende zigzagloop over het veld, was het partijtje een ongelijke strijd: 8 tegen 7. Volgens Ed JV waren er erg veel mooie aanvallen te zien. En moest ik dat toch vooral vermelden. Bij deze: Ed vond dat er mooie aanvallen waren. Er werd in ieder geval goed gescoord, maar echt loskomen deed het het 8-tal niet (3-0). Piet bracht de hesjes zelfs weer helemaal terug (3-2).
En zoals dat zo mooi heet: "op zijn hoogtepunt werd hij tot hogere machten geroepen". Een gevoel dat ook DSK rond die tijd moet hebben gehad. Zijn hoogtepunt is ondertussen uit de vloerbedekking van het hotel geschraapt en verdwenen in kweekschaaltjes van de NYPD. Het hoogtepunt van Piet blijft voor altijd in deze blog zichtbaar. De hogere macht van DSK is de rechter, die van Piet zijn de meiden van Dames 2. Goede keus.
Gevolg was een transfer van Frodo naar de hesjes. De wedstrijd kantelde gewoon door en blauw had geen voet meer aan de grond. En wat erger is: geen bal meer in het doel. En to make matters worse: geen vloeiende aanval meer gezien.
Blauw scoorde daarentegen wel. Het winnende doelpunt, hoewel hij niet telde. Waarom weet ik niet meer. Maar daar heb ik wel vaker last van. Ik beken. Maar waarom? Een duinbrand, een postzak, een hotelmeisje. Ik weet het niet meer. Een doelpunt?
Het belangrijkste is dat het tijd voor koffie en een goed gesprek is. De voorbereiding op een belangrijke middag, toen we allemaal Twente nog de meeste kans gaven. Maar nu kan ik me niet anders voorstellen dan dat Ajaks wel kampioen moest worden. Meningen veranderen net zo snel als de situatie. Laat die postzakken ook maar staan.

Gerrit Geuvers

memory

Een schrale opkomst dit keer. Een elftal was op komen draven. Beetje sneu leek het voor de willekeurige voorbijganger. Alsof de tegenstander niet komt opdagen met een droef gezicht maar een beetje tegen elkaar spelen. Droeve gezichten waren er volop vanwege de afstraffing na het partijtje. Alleen dat van Arjen zal deze moederdag blijvend in de lachstand staan. Hij maakte er tien, naar eigen zeggen. Wij waren de tel al kwijt. We heel diep in de DHC-archieven om een dergelijk prestatie aan te treffen. Dat doe ik dus ook niet want het is veel te mooi weer.
En dat mooie weer maakte het voor ons allemaal weer dragelijk. Ook voor mij toen een glaszuiver doelpunt werd afgekeurd door Bob die z'n fout op die manier dacht recht te breien. Maar ik moet zeggen dat mijn ogen de laatste tijd een beetje minder scherp focussen. Een bril zal binnenkort tot de uitrusting gaan behoren bij het lezen, ook bij het lezen van de wedstrijd. Vanaf mijn grote teen is de aftakeling overigens al begonnen. Ook daar wist Bob mij te raken. Gevoelige plekken genoeg bij mij. Voor je 't weet is het al weer gebeurd met het leven. 't Kan snel gaan, zoals Hans tijdens de wedstrijd zei. Maar dat ging over de stand.
Want ineens werd het winnende doelpunt gespeeld. En die nam Hans en passant voor z'n rekening. Iedereen blij. Maar ook snel verdwenen.
Zo'n moederdag is een mannenverjager van de eerste orde. Jaap had vier kannen koffie voor acht mannen. Gelukkig was Christel er ook om mee te slobberen en voor verhalen uit de oude doos.
Want historie genoeg bij de trimheren. Hevige ruzies, drankgelag, elfjes, moord(spel), maar ook veel soepelheid. Want ondanks de sluipende aftakeling (Jaap doet aan memorie) blijven de lichamen lenig. En dit keer zelfs met de juiste latijnse namen door instructeur Bob (weer hij). Volgende week gaan we ze herhalen, training voor de hersens. Beter dan memory.

Gerrit Geuvers

Zalige mannen en echte vrouwen

De mooiste zondagochtend van het jaar lokte op de Dag van de Arbeid 15 mannen en een vrouw naar het hockeyveld van DHC. Dat zeg ik wel, maar klopt dat wel, van die mannen en vrouwen? Het verschil tussen de ene en de andere sexe blijkt niet zo haarscherp te liggen. Een Zuid-afrikaanse atlete rende in het grijze gebied en vanaf vandaag geldt voor de internationale AtletiekUnie alleen de hoeveelheid testosteron of je met een man of vrouw te doen hebt. 't Maakt natuurlijk allemaal niets uit, gewoon weer een verdere uitbreiding van de groene tafel en voer voor de media. Meten is weten? Niks d'r van. Meten is nog meer vragen.
De uitslag van een werdstrijd is alleen maar voer voor verdergaand spel. Op de bestuurstafel, in de media. Of aan de koffietafel. Was de winnende van Roel nou binnen of buiten de cirkel? En was het inderdaad een mooi doelpunt? En die pass van Lieuwe, was die nou alleen maar goed om zijn blunder voor zijn eigen doel te compenseren? En maakte Ed echt geen overtreding toen hij scoorde?
Karl Popper sprak mij uit studieboeken toe dat bewijs niet bestaat. Je kunt hooguit zeggen dat iets niet klopt, maar niet dat iets welwaar is. Het gaat om openheid. Laten zien wat je doet en tegen kritiek kunnen. En dan erkennen dat je het bij het verkeerde eind had. Zonder boos te worden en iemand in een heupzwaai nemen.
Is het toeval dat op deze dag van de arbeid ook de vorige paus al zalig wordt verklaard? Hij is op de weg naar heiligverklaring. Een paar wonderen moeten zich nog openbaren. Daarom trekt een goedgelovige massa aan zijn stoffelijke resten voorbij in de hoop dat er een blinde tussen loopt die ineens weer kan zien of een kale vent weer haar op zijn schedel krijgt. Of dat de 3 J's het songfestival winnen.
Op dergelijk onomstotelijk bewijs wacht het katholieke deel der mensheid. Ondertussen gaat het leven gewoon verder, iedere zondag met mannen onderweg naar zaligheid en vrouwen die geen man zijn.

roze en bruin

Het wordt stilletjes aan een oefening in geheugentraining: het verslag van de trimheren maken. Door een overvolg programma schuift het verslag naar achteren en glijden sommige leuke voorvallen van de glijbaan van het geheugen. Rotsvast boven aan blijft echter korporaal Pieterse die ons met licht ironische drang door de eerste oefeningen loodste. Daarbij hield hij zich niet aan de bekende en ingesleten volgorde der dingen met als gevolg dat zijn onderdanen gedwongen waren goed te luisteren. Slim ventje.


Ook liet hij ons een paar oefeningen doen, waarbij een pion als verdediger diende. Makkeljik zou je denken, maar Henk M. liet zich zelfs door het statische verdedigen uit balans brengen. De overigen konden met jankend schot de plank treffen. Baasje Pieterse voerde in zijn voorbeeldoefening de overtreffende trap uit en jankte het kleinood in de ballenvanger. Hoppa!


Roel maakte een verjongingskuur door naar verluid. Ed noemde hem in ieder geval, toen hij aan kwam dribbelen met de bal: "zeg jongetje". Het deed Roel niets. Misschien al een beetje doof aan het worden.

Het partijtje was weer als vanouds. Het gaat om het winnende doelpunt. En wederom was dat niet het team van Jan Schuurman. Die deed overigens niet mee. Later stond hij nog wel heftig te juichen toen de Graafschap via de onvolprezen Rogier Meijer, de 1-1 maakte tegen FC Twente, maar de ochtend was niet aan hem besteed. Dat zal ook komende zondag niet gelden, want dan moeten we allemaal verplicht uitslapen. Met pasen is er dus geen trimherenbal.

Aldus tijdens de koffie besloten, waar ondergetekende een aantal koeken uitdeelde om mijn 2e lustrum bij de club kleur te geven. Die was roze en bruin. Maar daar hoeft niemand iets achter te zoeken.
Dus komende zondag mogen jullie iets voor je zelf gaan doen, die week erop zijn we er allemaal weer.

Gerrit Geuvers

blauw

De waarheid hoeft niet altijd gezegd te worden. Dat is wat anders dan liegen, maar soms ga je op tenen staan die je helemaal niet wilt raken. En je loopt ook nog het gevaar door je enkel te gaan. Zie daar trimheren-evenement van afgelopen zondag. Wederom was Jan een goede leidsman in het warmlopen en de gymoefeningetjes. Een klein dreigement van een strafrondje was voldoende om ons in 't gareel te houden. En natuurlijk snel beginnen. De hesjes wonnen het partijtje uiteindelijk, maar het ging heel gelijk op. Marcel tikte een hoge bal van Arjen wel heel fraai binnen, net als Ed. Aan de andere kant waren Gert en Toine de doelpuntenmakers. Ondergetekende miste een paar keer jammerlijk. Een keer omdat mijn grote teen in de baan van het schot lag. Dat gebeurde later nog vaker. Maar toen was de strijd al zo ontbrand dat er sprake leek van opzet. Frank was er op reglementaire wijze (ik hoorde geen fluitsignaal en Christel keek nog vanachter het hek) afgetroefd, maar fingeerde een ernstige blessure. Niets van gezien. En wat erger is: ook niets van gemerkt. Maar ook die waarheid had beter niet gezegd kunnen worden, want zijn wraak kwam later. Hij verdedigde het doel van oranje als een leeuw en verdedigde uit als een Palestijn. Alle ballen op mijn voet. Een grote teen heeft twee kootjes, maar alle twee zijn ze blauw. Dat heet, heel flauw, een blauwtje lopen. De koffie werd opgesierd door twee kleindochters. Misschien was het daarom dat Hans geen waargebeurd verhaal uit z'n mouw schudde. We de boodschap om volgende keer hapje mee te brengen. Ik was het ook weer vergeten. Die 10 jaar lidmaatschap verdient eigenlijk meer luister. Gerrit

chip

En weer was het trimherenweer. Droog, aangenaam temperatuurtje en een goede sfeer. Een half weekend werd even doorgenomen. Hoeveel kan een man voorbij z'n midlife aan en dan toch nog presteren. Dat soort dingen. De dag er voor was het zomer geworden. Jan en ik hadden een wedstrijdje gefloten en waren dus in topvorm. Die avond, kun je je een betere voorbereiding wensen, nog getergd door een dramatisch verlies van de Graafschap. Dat gold voor meerdere trimheren, dus de spieren stonden op spanning en de geesten waren rijp om een goede partij te spelen. Eerst nog het gebruikelijke voorspel afwerken. Huppeltjes, sprintjes, rekjes en strekjes. En Jan leidde met vaste hand de andere 13 man over het veld. Zelfs verrassende nieuwe oefeningen die onze bewondering over hem deden neerdalen. En daar ging het mis. Overladen met zoveel complimenten speelde Jan als een natte krant. Mag ik het zo zeggen, ja, dat mag ik zo zeggen. Wederom was het niet-hek hes tegen blauw en blauw dacht dat ze het wel weer zouden klaren. Dit keer speelde Frank weer zijn toontje mee en Wim kwam op over de rechterflank als in zijn beste jaren. Dat was lang geleden, de meesten van ons waren nog niet meer dan een natte droom. En Roel rules op het middenveld, altijd op de goede plek met zijn onmiskenbare grastechniek. En Bert Kruif zag dat het goed was (hij had zijn zoon, JC, net afgezet en was op zoek naar de geest) Aan de andere kant deed Arjen z'n stinkende best het noodlot af te wenden maar met zijn puddingstick kreeg de bal geen vaart. En Ed, op de andere flank, lag bij de paal klaar voor de tip in, maar als het voorspel niet goed is kun je niet eens zingend de kerk uit. Die eer was dus aan oranje gegund. Andre maakte er een, Toine en ik ook en Lieuwe twee. Mijn score lijkt bij nader inzien wel iets op het doelpunt van Theo Jansen. Moet je heel erg door je oogharen kijken. Maar zo'n chip maken we allemaal wel, in onze dromen. En ik heb net de nabeschouwing van Twente-PSV gezien bij HollandSport. Het lijkt er best op, voor een man voorbij z'n midlife. Ach, zolang we die dromen nog hebben zijn wij nog lang niet aan de midlife toe. We blijven gewoon hangen in de chips. En dan mag het nieuwe nederlandse spreekwoord worden gedebiteerd: als mannen elkaar helpen een fietssleutel te zoeken, wil ze nog lang niet naar huis toe. Gerrit Geuvers

craquelé

't Is woensdagavond en het regent. In de Arena is het dak er af. De Verlosser heeft gezorgd voor een frisse wind. Maar zoals elke wind van Hem, ze stinkt-ie toch. Het zal wel aan zijn leeftijd liggen. Op die leeftijd moet je eigenlijk met je kleindochter voorop de fiets de opkomende zon tegemoet. Zo'n heerlijke zon als afgelopen zondag. De mannen stonden, veertien op een rij, oefeningen te doen. Het scheurde, kreunde en jeukte, maar uiteindelijk kwam de oude glorie onder de craquelé te voorschijn. En het werd weer zo'n trimherenochtend waar iedereen de winnaar was. De hesjes waren de beste, maar de blauwe team trok aan het laatste eind. Jan was geloof ik de eer gegund om de bal binnen te lopen. Daarna de koffie van Uber-babyboomer Jaap. Komt daat ostentatief met zijn kleinkind aanwandelen en dan ons in het clubhuis laten zien hoe dat moet, met zo'n kleinkind: "Ja, dat is lekker". 't Is lente zullen we maar zeggen. Ook voor de babyboomers. Roel vierde dat gewoon met een tractatie. Dank daarvoor, er lijkt weer enig schot te zitten in de wekelijkse stevig hap bij de koffie. Wat dat betreft: ik zag dat ik 1 april 2001 lid van de club ben. Snel rekenend kom ik dan op 10 jaar uit. Klinkt als een jubileum. Misschien is er nog ergens een interessante aanbieding om jullie op te vergasten. Want die babyboomers kunnen wel ruim in de slappe was zitten, als 't puntje bij hun paaltje komt geven ze niet thuis, zoals Cruijff zei, na het opblazen van het bestuur op de vraag "Wat nu?": Dat weet ik niet, daar ga ik niet over". De patatgeneratie zal het wel weer opknappen. Gerrit Geuvers

von Clausewitz

"Oorlog is diplomatie met andere middelen" zei von Clausewitz, begin 19e eeuw. En nog steeds is het een waarheid als een Lynx. Krijgen we die Khadaffi niet tijdens een kopje thee in z'n woestijntent op de knieën dan moet het maar met napalm over het hele land. Hij heeft er om gevraagd.
En de tegenstander, spelende met 7 man, had nauwelijks wapens om zich te weer te stellen. Ja een paar hockesticks, maar niet het loopvermogen en de sluwheid. Daardoor liet Bob zich flink beetnemen bij de achterlijn. En was het winnende doelpunt, hoe afkeurenwaardig ook een feit. Tegen die tijd was de oorlog al een feit. Wanneer het begint weet niemand precies te vertellen. Ergens ging ik over een uitgestoken been. Maar was het opzet of een ongeluk. In ieder geval bloedt het nog steeds, as i speak. Dus de oorlog is nog niet eens afgelopen. Over herstelbetalingen hebben we het dan ook nog niet gehad.
Het begon allemaal veelbelovend. De kleine generaal Pieterse leidde ons gezamenlijk in de tocht over het veld. Deze veldtocht kreeg een vervolg in een frisse oefening waar de kleine Napoleon zijn didactische vaardigheden ook tentoonspreidde. Maar de kiem van de strijd was al gelegd. Wie stond aan het hek?
In ieder geval maakte het achttal de meeste doelpunten. Altijd nog beperkt tot drie. Ed was een van de gelukkigen weet ik en Jan volgens mij ook. Nou gefeliciteerd hoor. Dat het oorlogstribunaal maar recht moge spreken.
Want ondertussen zijn de kansen gekeerd. Een paar kleine mannetjes met erg lange armen (sarkozy en obama) hebben zich in de strijd gemengd en nu zal alles wel goed komen. Maar dan is er nog geen winnaar. Omdat er weer een andere verliezer is.
Terug naar de diplomatie en het kopje koffie na afloop. Dat Christel maar snel weer de onberispelijke fluit ter hand moge nemen en ons in goede banen naar de overwinning moge fluiten.
Gerrit Geuvers

As usual

Het kwam er niet van, het verslag van afgelopen zondag. Het leek wel of de wereld gewoon doordraaide nadat ik onder de douche kwam. 't Moet niet gekker worden.
De Graafschap met hun "beste" wedstrijd was het eerste. En voor mij ook het belangrijkste, want het partijtje hockey moest worden vergeten. Maar nu ik er weer zo over nadenk is dat niet gelukt. Veel foute passes en een geweldige blunder bij het laatste doelpunt. Aan de andere kant moet de handigheid van Gert ook worden genoemd. Hij scoorde dus de laatste.
Wie er verder gescoord hebben weet ik niet meer. De afgelopen dagen is er zo veel aan mijn ogen en oren voorbij getrokken dat ik al jullie wonderschone acties ben vergeten.
Ik denk dat het allemaal heel gewoontjes was. Kan dat?
Het enige bijzondere is wel dat er werd getrakteerd. André had zich gebogen over een recept voor appeltaart en het uiteindelijke resultaat was verbluffend. Heerlijk. Eerlijk gezegd, maar vertel het hem niet, was de aanblik van de plaattaart eentje van "te lang in de oven". Maar zoals gezegd hij smaakte voortreffelijk.
Verder was volgens mij alles zoals het altijd was. Behalve dat Bert er niet was. Die heeft nu echt zijn vizier op Santiago gericht.
Heel gewoontjes, toch. Behalve dat Jan zich heel erg inhield. Hij liet zich niet uit de tent lokken. Hij speelde (daardoor?) ook nog eens een erg goede partij. Voor mij dubbel jammer.
Maar verder toch as usual. Iedereen maakte zijn eigen acties en blunders. 't Was zo gewoon dat Ed mij troostte met de woorden: "maar je schrijft zulke leuke verslagen". Toen brak er iets, want als dat je reden om mee te doen is. Snif. Maar gelukkig was het die middag al weer gerepareerd.
Gerrit Geuvers

rechtse hobby

Afgelopen week was lynx-helicopter de weg kwijt en landde in de achtertuin van de vader en moeder Gadaffi. "Gadaffi? Het is Khaddaffi hoor." "Nee, stommerd, het is Al-Quadhafi."

Zulk geharrewar, een lynxe hobby, moet de oorzaak zijn dat Nederlandse militairen de weg kwijt raakten in Lybië. Onderling gezeik. Vrouwen die het beter weten, mannen die het over hun kant laten gaan. Maar ondertussen doen ze gewoon hun eigen ding.

Daar moest ik aan denken toen we afgelopen zondag voor het partijtje gingen inlopen. Er werd gewoon begonnen. Jan kreeg de leiding, maar velen lusiterden niet. Bert nam de leiding, maar er werd alleen maar gekletst. Iedereen deed z'n eigen ding.

André ten Berge nam met de bekende woorden "hek hes" het initiatief tot het partijtje.

Al gauw nam oranje een grote voorsprong. Door een ongelooflijk rendement scoorde ik vier keer achter elkaar. Zelfs een gegooide stick van Lieuwe kon daar niets aan veranderen. Daarna werd het nog 0-5 ook. Maar toen was het over. Lieuwe sloeg de bal op de voeten van Jan en begon hem te dissen. En daarna wipte hij de ballen ook nog gevaarlijk hoog op onze laatste man, die met gevaar voor eigen risico het oranje doel verdedigde. Maar de pogingen waren ijdel. Langzaam kroop blauw dichterbij. De spanning liep op, maar sfeer was weg. Toine had het helemaal gehad en zat al bijna in z'n auto. Maar zoals dat vaker gaat bij de trimmers, na afloop zaten we allemaal weer om de koffie van Jaap. Ook Toine.

Hans had koeken meegenomen, en ook die werden eerlijk gedeeld. Ik vermoed dat de aanwezigheid van Christel, die op het eind kwam kijken, daar een rol in speelde. Toen bleek dat we eigenlijk allemaal een beetje hadden gewonnen en konden we lachen om de hoge ballen, het afhouden en shoot. En Bert beloofde volgende keer weer te komen omdat hij niet had gescoord. Het valt te vrezen dat Bert zo nooit in training kan voor z'n voettocht naar het pittoreske Santiago de Compostella. Misschien moeten we maar toestaan dat-ie in een wandeltempo de bal opdrijft en najaagt.

Volgende keer is er geen tractatie, maar is Christel er waarschijnlijk wel. En dat hebben we nodig, hoorde ik Henk en André van den Akker zeggen. "We hebben sturing nodig." Anders loopt het nog slecht af met onze rechtse hobby.

Gerrit Geuvers

hoogtepunten

Moet de man of the match persé de beste speler zijn (Lieuwe)? Vaak is het de man van het winnende doelpunt (Steve de Ridder, Andres Iniesta, Ed van der Heiden), maar waarom niet de man van de avond er voor (ikzelf) of van de vorige week (Jan Schuurman bij Veteranen B). Of van de hele ochtend.
Als de regen nog neerdruilt zijn er nog 12 kandidaten. Dat belooft een potje 6 tegen 6 te worden. En ja hoor als hek-hes heeft geklonken staan over het hele (!) veld twee halve dozijnen. Blauw is beter, maar weet dat niet in kloeke cijfers te vertalen. De morele winnaars waren dan ook in het blauw gehuld.
Het was koud en er werd hard gewerkt. Toine had als eenarmige bandiet een solo over het hele veld afgerond met een score. Leuk maar niet genoeg. Hooguit een eervolle vermelding. En Arjen met z'n rushes en assists op mij. Ook geen man of the match. Ikzelf meende met mijn doelpunt a la Bergkamp tegen Newcastle http://bit.ly/10mvmo ook heel dicht in de buurt te komen. En Hans, een heel aardige grap met kaasprikkers en een nat doekje en die belofte van taart volgende keer, ook heel goed.
Allemaal aardig, maar eigenlijk kansloos in de strijd voor de eretitel Man of the match. Want eigenlijk was die al vergeven.
Niet alleen tijdens de wedstrijd maar ook daarna was namelijk Bert Kruijf de laureaat. Een dubbel hoogtepunt als het ware. Hij gaat zich onsterfelijk maken door vanaf 1 mei van Lourdes naar Santiago de Compostella te wandelen. En hij heeft dat al gedaan door vanochtend 11 mannen te laten verbazen hoe je om kunt gaan met kansen, onze eigen Bertje Bargas. De één nog mooier dan de ander, maar allemaal mis. "Deze had er toch wel ingemoeten", een citaat van Hem zelf, dat eigenlijk het juryrapport in een notendop is.
Goed, Bert dus. Nog even kunnen we van hem genieten, want vanaf nu gaat hij in training voor de grote tocht. Hoewel training, een stukje rust hoort er ook bij. En Bert pakt zijn rustmomenten vanaf maart. Hij stopt dus een paar maand met hockey. Succes!
Gerrit Geuvers

demonstratie

Het lijkt wel demonstratieseizoen. De lente staat op uitbarsten en de energie moet er uit. In Egypte zijn ze niet meer zo blij meer geweest sinds het winnen van de Afrika-cup. En in Rome waren de vrouwen bijna net zo opgewonden als Berlusconi z'n hele leven al. En in Amsterdam zat het demonstreren jonge Ravers zo hoog dat ze zelfs in een metrobuis voor het openbaar vervoer gingen feesten.
Dan kun je als trimheer niet achterblijven. Afgelopen zondag was het dan ook op het veld van DHC een demonstratie van viriliteit na een winter van ingetogenheid. Maar liefst 16 man lieten hun gevoelens de vrije loop. Tijdens de oefeningen was het thema wel duidelijk: het nieuwe homo-cafe, de Kast. Als kleine jongens gingen de opmerkingen door de gelederen. Humor op z'n smalst, maar zo gaat dat ook bij demonstraties.
Met het partijtje was de inzet groots en soms aandoenlijk. Ed scoorde wederom en volgens mij ook een assist. Bert scoorde 1 op 2, een echt spitsenmoyenne. Ondergetekende had nog de begin-van-het-seizoen-conditie maar die was genoeg om in een counter naar een doelpunt te sprinten. De man meer-situaties werden goed benut. Eerst door blauw, daarna door oranje. Het eindigde in 3-2.
Na een uur alles uit de kast gehaald te hebben was het wel weer genoeg. Moe maar voldaan togen we naar het clubhuis. Een beloning was op zijn plaats. Het zwarte goud moest echter nog doordruppelen. Jan had de schone taak op zich genomen en kweet zich naar behoren. Een straffe bak en bovendien nog geserveerd.
Een fijne demonstratie al met al, maar een van de beroepsdemonstranten heeft afgehaakt. HAP heeft geen tijd meer op de zondagochtend om neus voor de goal te laten zien. En ook zijn neus voor een exotisch gezegde zullen we moeten missen. Dus de laatste: zoals een oud Egyptisch gezegde heef gezegd: farao's als HAPsjepsoet vertrekken gewoon, zonder helm met vederbos.

Gerrit Geuvers
(volgende week niet aanwezig)

muizen

Weer vers bloed in de gelederen. Zijn naam is Frodo. Met zo'n voornaam is de achternaam is dan niet meer interessant. Op voorhand al een belofte voor 2011. Hij vertelde mij dat-ie niet kon hockeyen. Nou dan weet je wel genoeg: uitkijken geblazen.
Ook Eddy was weer van de partij en Henk Ebbers telde ik ook weer mee. En zo kwam ik, mede omdat Gérard en Bart meededen, op 20 man. 't Was vol op het veld. En zoals dat met laboratoriummuizen gaat, dan lopen ze elkaar in de weg en worden ze vervelend. Jan was de oppermuis. Twee aanvaringen met mij, Mickey Mouse, en de opwinding was volledig. En dan Ed, hij stal vlak voor de doellijn een doelpunt van Eddy, die dat met een verbeten glimlach over z'n kant liet gaan. Maar niet heus, want even later slalomde hij getergd door onze verdediging en scoorde. Wederom een soort Edtrick.
Blauw won het partijtje met gemak. Ze hadden daarvoor wel het voordeel van de wind in de rug en twee Edden, zoals gezegd. Dan hoef je al geen scheidsrechter op jouw hand te hebben om te winnen. Oranje had daarentegen slechts twee Andrés, dan weet je al genoeg. En tot overmaat van ramp ook nog het spitsenduo Bert en Gert.
Gert scoorde nog wel fraai. André ten berge nog fraaier, maar aan oranje-kant bleef de hatelijke 2 op het scorebord.
We werden gered door een uitbraak van Toine. Hij maakte de winnende treffer en vierde dat met vooroorlogse juichbewegingen: beide handen recht in de lucht en bijna huppelend. Schattig, tijd voor een fanta.
Jaap had alle thermosflessen die in het clubhuis te vinden waren afgestofd en afgetankt met het bruine goud. Wederom was het begrip gretig aftrek een understatement. Zeker bij die heerlijke boterkoek die Frodo had laten aanrukken. Niemand had het stukje met de ring, dus kan dat verhaal ook de prullenbak in En gaan we volgende keer gewoon weer hockyen. En een beetje wraak.

Ballen proeven

Beelden liegen niet, denken we. Een foto, mits niet geshopt, vertelt de werkelijkheid en de televisie zelfs de waarheid. De waarheid over liefde, denk aan "boer zoekt vrouw". Echte liefde, reken maar.
Ook deze foto vertelt wat er werkelijk was: zeven mannen. Christel kwam tegen koffietijd nog langs. Maar kun je daarmee ook concluderen dat het tam was? Nou, ja eigenlijk wel. Maar wat je niet kunt zien is de temperatuur. Die was nog ruim onder het vriespunt. Dus het gaat hier om zeven bikkels met ballen, die zich niet snel terugtrekken als ze buiten de dekens worden geslingerd. Zonder aarzeling heisen deze mannen zich in het sporttenue om de kunstwei in te gaan. Een partijtje van drie tegen vier, waarbij Ed steeds bij de aanvallende partij was. Dat wende eigenlijk wel erg snel en Ed raakte daardoor in topvorm. Hij scoorde meer dan de helft van de totale productie, hetgeen hem de bijnaam Edtrick opleverde. Da's wel even wat fijner dan de afgelopen weken de mannen achter de lurven aan te zitten voor de 30 euro koffiegeld. Zo gingen er wel meer gezegden de mist in, deze morgen.
Op de achtergrond van ons partijtje zag ik een stoet ouderen in eendenpas over de weg gaan. Volgens mij liep Jordania er ook bij. En ik moet het wel heel erg verkeerd hebben als ik hem verlekkerd zag kijken naar deze doelpuntenmachine, die dus ook nog eens geld meeneemt (in 't koffertje). Morgen (31 januari) rond deze tijd sluit de transfermarkt. Misschien is Heidenevic dan wel de nieuwe belofte voor de bespeler van het GelreDomus.
Het was overigens Wim Hommerson die de toon zette over de transfers van de voetballerij. Hij liep er zelf bij als een voetbalmakelaar. Maar altijd nog de vriendelijkheid zelve. Maar de snelheid van die wereld had toch zo veel van hem gevergd dat hij het deze zondag liet afweten. Waarschijnlijk deze dagen nog even de laatste tekengelden opstrijken.
Wim kwam de ballen en de hesjes brengen. Inferieure ballen. Niet de kwaliteit waar trimheren mee werken, want binnen een half uur waren er al twee kapot geslagen. 't Zakje is zo snel leeg.
Lieuwe wervelde weer als vanouds en Jan speelde weer met dezelfde bravoure als anders en Andre was een zekerheidje achterin. En Toine maakte ook nu weer een paar mooie doelpunten. Henk was er voor de strakke klap en de gevatte opmerking die hij als paarlen voor de zwijnen uit z'n mouw schudde. Ondergetekende rende met gestrekte pas (vanwege hevige spierpijn van een voetbalwedstrijd op kunstgras) over het veld, maar verder weer helemaal de oude.
Deze zeven mannen hebben toch even de niertjes geproefd. Van elkaar, zonder in elkaars "comfort zone" te komen. Wij zijn volgende week zo fit als een trimheer.
In het clubhuis had Jaap met zijn kleindochter koffie gezet. Dat lieten we ons bijzonder goed smaken. Er was geen tractatie bij, maar wel een mevrouw die gisteren bardienst had gedaan. Ze had haar mobiele telefoon laten liggen. Ik hoop voor haar dat ze het harde schijfje even heeft gewist, anders kon haar leven wel eens een vreemde wending krijgen. Onze ochtend kreeg een in ieder geval een bijzonder wending. Want hoewel we haar allemaal kenden wilde niemand van ons haar naam te binnen schieten. Ballen in de buik. De buurvrouw van de neef van de vriend van, tja, hoe heet-ie ook al weer? En haar zus, die heet .... uh .... En haar man heet Hans. Of toch ..... Ondertussen had Toine pijn in z'n buik gekregen van het lachen. Maar Chriustel liet zich niet kennen. Maar haar geheugen was ook nog bevangen door de kou. Ondertussen zat Lieuwe stilletjes te broeden op het antwoord. Ik wed dat hij het meteen na thuiskomst aan zijn Jacqueline heeft gevraagd en dat-ie ons volgende week komt vertellen wie het was.
Mystery solved. Kunnen we gewoon weer ballen.
Gerrit Geuvers

Last man standing

Ik sta hier het verslag te maken van de trimheren. En dat terwijl ik er helemaal niet ben geweest. Spijt drijft mij naar deze plek. De gezelligheid en de sport. En de koffie. Duur betaald ondertussen want jullie drinken mijn bijdrage gestaag weg.
Staande is een ongemakkelijk positie maar een trimheer is dat geen probleem. Last men standing, toch wel. Voor de aanvang staande kletsen, daarna staande oefeningen doen (en ook kletsen) en daarna staande het spel aan je voorbij zien trekken. So what's the problem?
Staan is enerzijds niet zitten, maar anderzijds ook niet lopen. Een klein ongemak aan de binnenkant van mijn been (en dan iets hoger) gebiedt mij rust te houden.
Volgende week hoop ik er weer bij te zijn. Dan zal ik, helaas voor jullie, geen inzage geven. 't Is geen cable. En ik wil blijven staan, last man standing.

Gerrit Geuvers

hyperbool

Het was de ochtend dat sneeuw en ijs weer waren verdwenen. En 19 man grepen de gelegenheid aan om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. Ook Tineke was er maar wist erg handig de wensen door de lucht te strooien. Nu zijn de trimheren niet zo hardhandig, eerder onhandig, een aanslag op haar gestel heeft ze afgewend.
In tegenstelling tot de Amerikaanse politica Giffords. Zonder twijfel is ze het slachtoffer van de groei naar grootste woorden in de politiek. Een blad voor de mond is ouderwets en matiging van de toon scoort niet. Politici praten in one-liners omdat die nog net op een platte beeldbuis passen. En op twitter hoor ik de lezer zeggen. Ja ook op twitter, want daar is de grens van 140 tekens onverbiddelijk.
Nee, dan de trimheren. Er werd teruggekeken op de afgelopen week, maar ook over de kerst en over de hele maand december. Want de sneeuw speelde ons allen al lang parten. Een aantal bracht het niet op om zo lang te wachten en wisselden met de tussentijdse ervaringen uit het bos. Het klonk allemaal grappig, maar ook hier denkt de argeloze schrijver het zijne er van. Geen afgunst, onder geen beding, maar pure interesse.
En zo is het bij de trimheren: interesse in elkaar, waarbij de nuance nog een belangrijke rol speelt. Geen hyperbolen, met als doel er zelf beter van te worden, maar gewoon een rechte lijn in een plat vlak.
Toch eigenlijk het spel dat iedere zondagochtend bewonderd kan worden: mooie rechte lijnen op het groene veld, van links naar rechts, naar voren en dan in 't doel. En soms, echt heel soms komt de bal op de voet van Bert of Bob. En heel soms gaat de bal hyperbolisch omhoog, terwijl dat bij de training noooooit lukt. Maar verder is het de redelijkheid die zegeviert. En dat was in dit geval blauw. Blauw was met een mannetje meer, da's waar, maar wist dat mannetje wel heel goed te vinden. Namens oranje had Marcel nog een mooi schot op de paal maar daar bleef het bij. Het werd uiteindelijk 3-0. Geen score van Bert maar mooie assists van Arjen, waaruit ik twee keer scoorde. Het eerste doelpunt van het jaar kwam op naam van Jan. Tenminste dat denk ik, in ieder geval verdiende hij het.
De voorziening van koffie was weer in de goede handen van Jaap, die daar vanochtend tevens een kleinkind in hield. Ze was onder de indruk, maar ik denk niet van het spel. Wij eigenlijk ook niet en in het clubhuis ging het dan ook over heel andere dingen. Een nieuw jaar is toch vaak een nieuwe start. En dat moet ook maar eens besproken worden.
En een nieuw jaar begint pas echt goed als de penningmeester z'n kas weer weet te vullen. De euro's stroomden al binnen, maar via deze weg wil ik Ed helpen om z'n 30 euro per persoon te innen. Hij is het nieuwe jaar verlegen begonnen en liet ook de toespraak over aan Tineke. Da's niet erg, het zou ons allen sieren. Na het smelten van de sneeuw blijkt er al genoeg rotzooi te zijn.
Gerrit Geuvers