warm tegen koud

prikkel
Wij laten niemand in de kou staan, dat zit niet in de volksaard. Cyprus krijgt van ons straks "douze points als het allemaal niet lukt en de trimheren stonden ook weer paraat. Er moet wel een heel serieuze blessure of studiereis gepland zijn wil iemand afhaken. Natuurlijk was ook Wim van de partij. Hij voelde zich in het vorige verslag respectloos behandeld. Maar als ik het goed begrijp heeft zijn Helmi hem de juiste prikkel gegeven en zo kwam hij als achtste man aanfietsen zijn protest al van verre gedragen door de snijdende wind.



team "de mutsen"

mutsenWant koud was het. De lange broeken bleven aan en zelfs mutsen gingen niet af. Arjen vond de muts een onderscheidend criterium om de teams in te delen. Toin maakte zich zorgen over ongelijkheid in loopvermogen. Maar dat was niet de oorzaak dat de koele hersenen wonnen. Het zat hem in de handicap die zo'n muts geeft: Henk M hoorde niets en Andre zag niets. De koude voorhoofden vlogen erlangs en brachten de score naar grote hoogte.
Ook de winnende was de mutsen niet gegund. Mogelijk had de kou vat gekregen op de nauwkeurigheid waardoor Henk E een pass kon onderscheppen en Selwin zijn 10e over de lijn mocht schuiven.

de koude voorhoofden

keeper
Een unicum voor de trimheren was de strafbal. Ik had een doelpunt voorkomen en was de schietschijf. Andre voltrok het vonnis koelbloedig en rustig. Als er al een keeper moet aantreden heb ik bij deze blanco geloofsbrieven ingeleverd. Over keepers gesproken: misschien dat vanaf volgende week een international onze gelederen komt versterken, Frank Jansen is in training voor een interland van 60+ers. Trimheren DHC blijkt de ideale kraamkamer voor het verdienen van een interland-"cap". Onder het genot van een kopje thee, Jaap had een off day, werden wel de piketpaaltjes geslagen voor deze exercitie. Wij blijven gewoon ons spelletje spelen, maar voor degenen die door de week niets te vertellen hebben is afwerken op doel een aardige bezigheid.
Volgende week is het warmer, maar dan zal het wel regenen. Ik ben er dan niet, want een studiereis, maar ik denk dat de rest het team niet in drup laat staan.

Gerrit Geuvers

Christel zwaait af

Christel neemt afscheid van ons. Even moest ik aan Ratzinger denken, die Duitse paus die, een beetje moe, zijn plaats aan een Argentijn afstond. Maar de vergelijking klopt niet. Christel is geen Duitse en bovendien draagt ze nooit een jurk. En ook komt Maxima haar niet opvolgen.


Christel spreekt haar mannen toe


Oma
Na het wedstrijdje sommeerde Christel ons naar het doel te komen. Niemand had een fototoestel met statief gezien, dus gonsde het van de geruchten. Ik dacht dat ze oma zou worden en ons wilde vragen om thuis alle keukenlades te doorzoeken op kleurstiften. Maar ze vertelde ons dat de verplichting om iedere zondag te komen na 100 jaar trouwe dienst niet meer bij haar paste. Ze had er gewoon genoeg van. Niet van ons, want de sfeer is geweldig, zei ze zonder met de ogen te knipperen of dat haar neus groter werd, dus dat geloof ik.

Eigenlijk was het iets dat we eigenlijk al jaren zagen aankomen: wat bezielt iemand om zondagochtend vroeg uit bed te komen om een groep mannen training te geven en daarna een partijtje te scheidsrechteren. Echt hardop durfden we het niet te zeggen, want stel je voor dat we haar op gedachten zouden brengen. Maar nu is het dan toch gebeurd. De trimheren zitten in zak en as en Christel heeft ineens een heleboel tijd beschikbaar die ze goed wil besteden. En dat gunnen we haar van harte.

Secretaresse
Toch een puntje van kritiek. In de 18 jaar trainerschap heeft ze veel mannen gehad. Een eenvoudig blog voert te ver om de lijst op te noemen, maar geloof me, het is niet voor de poes. En dan mag Hans niet eens de secretaresse, zijn eigen bolletje, meenemen naar Lech. De plek waar nota bene het eerbiedwaardige gilde der papparazi bijeen was.
Maar verder niets dan lof: iedere zondag aanwezig. De grote vraag is of wij voldoende discipline kunnen opbrengen om iedere zondag te blijven komen. Zolang Christel en Tineke zo gek waren om 's zondags voor de meute kerkgangers uit al op het veld te staan, was het voor een trimheer beschamend als je niet kwam. Tenzij je je laatste adem uitblies natuurlijk. Maar ook dat kun je gewoon op het veld proberen te doen.


Wim is niet van plan zich uit het veld te laten slaan

 Christel
Dat brengt me op de lijst afwezigen van vandaag. Ed (2x), Hans, Frank, Marcel, Henk E. en ik vergeet vast nog iemand. Maar voor de rest was iedereen er vandaag. Zelfs Roel en Wim, die eigenlijk niet meer mee kunnen, waren aanwezig. Het veld werd verkleind om de loopafstand van de 15 man te verkleinen. De einduitslag werd wederom bepaald door de gemiste kansen en de blunders achterin. Blauw won door de man-meer-situatie en de spelregelkennis van Wim (hockey is geen voetbal). In een uiterste poging het winnende doelpunt te voorkomen lag Bob op z'n kop in het doel. Dat alle trimheren bij hem kwamen was niet om te troosten, maar om te luisteren naar de famous last words van Christel.

Bartype
In het clubhuis had een potentiele vervanger van Christel zich al aangediend. Een schaaltje met paaseitjes met een aardig briefje van Trudy, nu nog barcommissie, maar kansrijk voor de vacature op zondagochtend. Al snel waren wij trimheren weer uit zak en as, we laten ons niet uit het veld slaan.

Spannende momenten

De hele week baadden we ons in de voorjaarszon, gingen we met zonder jas naar het werk en deden we voorspellingen wanneer het rokjesdag zou zijn. De lente straalt de trimmer tegemoet. En uitgerekend bij het openslaan van de gordijnen op zondagochtend straalt een sneeuwdekje in onze ogen.

Jan mailde snel dat hij niet zou komen. En daarom was er geen bal. Dus of we onze eigen bal wilden meenemen. Maar eigenlijk was er al helemaal geen bal aan. Of dacht jij van wel? Daarom een kort verslag van een tocht naar het hockeyveld.

de inspectieronde

Als het sneeuwt heb je zelden de wind mee. En als je die al mee hebt zijn de handen al zo koud dat je er geen weet meer van hebt. Gelukkig was het oordeelvormend vermogen onaangetast. Na een korte inspectieronde op het LKG-veld kwam ik steeds hoger op mijn hoeven door de plakkende sneeuw. Om te spelen zouden we uitschuifbare sticks moeten hebben om de afstand te overbruggen.

Op het gras lag overigens weinig sneeuw en op de stenen al helemaal niets. Maar bij een spelletje op een dergelijke ondergrond zouden onze kwaliteiten niet uit de verf komen. Afgelasting was dus terecht.

Maar toen ik op mijn fiets stapte zag ik vanuit een ooghoek nog mogelijkheden.

er kon gespeeld worden

En ja, we hadden te vroeg gejuicht: in een uithoek van ons zondagse domein was toch hockey mogelijk. Zoals uit de foto blijkt genoeg plek voor technische oefeningen en spannende scrimmages voor het doel.

Maar ja, ik was alleen.

Volgende week allemaal weer aanwezig, voor spannende momenten.