vogels in vlucht en thuis

De groeps-app kent nog inburgeringsproblemen. Er zijn trimmers die de groeps-app willen frustreren. Henk - "fuck-the-system" - Ebbers gooide afgelopen zondag kwart voor negen een bommetje in de groep. Hij trok de dekens nog eens over zich heen bij het zien van een witte wereld. Maar wat zag hij nog meer?

Jack de vogel

Vijf stoere trimmers trotseerden de sneeuw en de koude wind. De zwakkeren onder ons zaten achter het raam. Vogels te tellen voor de nationalistische vogeltelling. In Doetinchem waren huismus en koolmees de winnaars. In het postcodegebied van Henk was, opvallend, de roek de winnaar. Onheilspellende beesten, zitten altijd hoog in de boom lawaaiig te doen. Als ze in je tuin komen verjagen ze de musjes en mesjes en molesteren ze de voedertafel. Maar ja, vrijheid van meningsuiting hè. Hij zat dus roeken te tellen. Had Henk beter met ons kunnen meespelen.

spirografie met zamboni-effect

zamboni-effect

Wij hielden ons niet aan het protocol. Na een paar rondjes inlopen stonden we in een pentagoon over te spelen. Dat we deze zondag op techniek trainden zal vanuit de lucht (roek-perspectief) duidelijk zijn want op het veld verschenen fraaie spirografische afbeeldingen met zamboni-effecten.
Een zinvolle ochtend dus.

koude neus

Maar koud was het wel. We verzonnen een vorm van aanvallen-en-verdedigen die ons flink uitputte en opwarmde. Ik speelde zelfs met korte broek om snelle acties te kunnen volhouden. Warm en koud dicht bij elkaar dat zorgt voor condens. De neus is één van de warzones tussen warm en koud. Bij sommigen is dat strijdtoneel groot zodat de zakdoek eraan te pas moet komen. Hans was blij met dat middel. "Beter dan ophalen", vond hij. Persoonlijk zelf vind ik dat wel prettig, maar hij gruwt waarschijnlijk van het doorslikken. Is aanstaande zondag een wielrenzakdoek (de tuf onder de arm door) toegestaan?

Ed - je suis Ed - maakt statement

Lascaux

Na een uur spelen trokken we onze conclusies. Geen vogel gezien maar wel lekker gespeeld. En er was een mooie heat-map ontstaan. Vanuit grijze-gans-perspectief goed te zien, maar geboren zonder vleugels moest ik me uitrekken om het fotografisch voor jullie vast te leggen.

Ondertussen had ik via de groeps-app meegedeeld dat Trimheren zich niet van het veld laten verjagen. Ed had, op prehistorische wijze, een kreet op het veld gekerfd waar we ons achter schaarden. De kunstenaars van Lascaux.

heat-map

ophokplicht

Helaas wordt de groeps-app ook misbruikt om de thuisblijvers armoedigheid in te peperen. Nou, in dat verband heb ik van Henk Meerstadt beelden die hij liever niet laat zien. Let wel, hij is het niet met de GoPro op zijn helm, maar die op 1:58 even voorbij schuift, voorlopig slechts vloeibaar voedsel (en: één keer knipperen is "ja", twee keer is "nee").
Wij gaan ondertussen gewoon door. Zondag is er geen reden om thuis te blijven. De vorst is uit de lucht en de ophokplicht is opgeheven. Vlieg!

De bewijzen van aanwezigheid:

onder de arcade naar circus maximus

We waren met een oneven aantal. Maar hoeveel weet ik niet meer. Ik hoop niet dat het 13 of 17 was, want van zo'n vervelend priemgetal worden er weer mensen opgewonden.

15 man, dat zie je zo

We waren dus met 15. Dit keer zat ik in het overtal. Dat is een leuke ervaring. In de voetballerij wordt geregeld gedebatteerd over het nadeel van een man-meer-situatie na een rode kaart. Kletsen doen ze bij voetbal sowieso meer dan sporten. Maar ik moest er wel aan denken toen het ondertal de bal uitnam en druistig onze doelman opzocht.
Frank gaf echter maar één krimp. En dat was nadat wij al hadden gescoord. En toch, de zeven mannen dachten dat ze met een overrompelend begin ons de baas konden worden. En het voelde ook zo. Achteraf waren mijn teamgenoten zeker van hun zaak: "Laat ze maar even uitrazen, dat houden ze nooit vol." Maar achteraf kun je de toekomst mooi opschrijven.

Ik kreeg er pas vertrouwen in toen het 5-1 was geworden. Piet -roze flamingo- Adriaanse had zich in de spits opgesteld alwaar hij de ene na de andere kans verzilverde.

neergeslagen sfeer

Maar toen werd het ineens 5-2. De toekomstvoorspeler had buiten de schier eindeloze energievoorraad van Arjen gerekend. Maar Frank rekende mij even voor dat het nu weer tijd was voor vier doelpunten van ons. En verdomd, zo ging het ook. En op 9-2 werd scoorden ze de derde. Ik had ondertussen nog een geweldige pass van Rogier kunnen afronden maar liet het er jammerlijk bij zitten. Gauw weer terug in de defensieve modus want gekker dan 9-3 moest het niet worden.
Op de weg naar het clubhuis kwam ons de geur van vlaai en koffie al tegemoet. Wat is het een genot om zo'n wandeling onder de arcade te mogen maken. De aangename zegetocht, op weg naar de beloning. Die voorpret neemt niemand je af. En toch zullen over een half jaar de kleedkamers, als een schot voor de boeg, aan de rand van het LKG-veld worden gebouwd.

circus maximus

In het clubhuis was de opstelling van de ALV van de donderdag ervoor nog intact, als stille getuige van een verhit debat (zie vorige blog). De kans op onvermoede frustraties van de verliezende team drong zich op bij het zien van de opstelling "circo maximus". Maar Hans fungeerde als poortwachter om de sfeer in goede banen te leiden en deed ook, nadat we een knusse opstelling hadden gecreëerd, nog een prettige duit in het zakje.

Aanstaande zondag is Ed ook weer van de partij. Laten we hem een warm welkom heten, met nieuwjaarswensen die zijn herinneringen aan commandant Olga doen vergeten.

Jack-in-the-box

Een ledenvergadering waar meer dan 50 leden aanwezig zijn, dat is toch mooi. Dat moet je vaker doen zou ik met een marketingbril op zeggen. En dan gratis zoute pinda's.

Peyton Place

Ik was de laatste die binnenkwam maar het is net GTST (Peyton Place), je kunt zo invallen en de draad oppakken. Kennis van en affiniteit met statuten en reglementen in het algemeen strekt tot aanbeveling. En dat is jammer want we zijn eigenlijk een vereniging die zich richt op hockey en een biertje natuurlijk.

het ging ook over de locatie van de kleedkamers 

harmonie

Omdat ik laat was hing ik mijn winter-jack op de kapstok in de entree. Gezellig naast een paar andere jacks met zicht op de tafel. Daarop lagen concurrerende jaarrekeningen en een begroting gebroederlijk naast elkaar. Een voorteken dat harmonie uitstraalde. Maar net binnen merkte ik dat het vooral over het vorige bestuur ging, hoe hard we ook probeerden naar voren te kijken. We komen er maar niet van los. En ook dat is jammer.

stick

Een erelid mocht rekeningen sturen ter grootte van 13.000 euro. En de naam sticktas kreeg voor mij ook een nieuwe betekenis, namelijk een tas waar wat aan blijft kleven. Ik weet niet of een inkoop van 24 euro te hoog is want ik heb geen sticktas nodig. Ik kom altijd met de stick tussen de tanden aanfietsen. 's Zomers in een zomer-jack.

uurtje-factuurtje

vanaf de rechterflank

Het erelid. De club heeft ze om bijzondere redenen, ook voor latere generaties die nooit van Peyton Place hebben gehoord. Een erelid heeft die titel verdiend omdat hij veel voor de club heeft betekend. Vanuit het hart en niet vanuit de portemonnee. Erelid zijn betekent volgens mij niet dat het vanaf die eervolle benoeming is toegestaan om je hartelijke uurtjes als harde factuurtjes binnen te harken. Erelid blijf je met je hart. Als dat hart niet meer voor de club klopt is opzeggen van erelidmaatschap logisch. En als je dat vergeet, dan doen anderen het voor je. Een keer is het genoeg geweest vind ik.

Winter-jack

En zo geschiedde, want terwijl iedereen verlangde naar onze tweede core business werd alsnog besloten tot een royement van het erelid. Je moet als erelid maar ook als gewoon lid (met twee stemmen) ogen voor en achter hebben want terwijl ik naar het slagveld keek had iemand in mijn rug mijn winter-jack gejat. En die van Marc en die van Frank.
Ik voelde me een beetje als Edgar tijdens een spelletje Jack-in-the-box. Weer niet op tijd gestift.

Er gloort app-eltaart

Het zoemt en trilt dat het een aard heeft op zaterdagavond. Ook de trimheeren hebben een groepsapp. Er wordt gepolst of er deze eerste zondag van 2015 mannen aanwezig zijn. Domme vraag eigenlijk, natuurlijk zijn we er.

Welgemeende wensen

Om 9 uur stond de hele groep al te trappelen van verlangen om weer te ballen. Naast het hartelijke en gemeende "Ja jij ook" vlogen ook verwijten door de kring. "Zo lang niet gezien, kom je weer eens." Als Hans eens vaker deze blogs zou lezen zou hij vooral zichzelf missen. Ik heb hem wel gemist in ieder geval, want ik hou ervan om bij thuiskomst met een mop van Hans de deur binnen te vallen.

nog fris na de eerste oefeningen

De mysterieuze black box

Zelfs Piet was om 9 uur aanwezig zodat hij kon meedoen met de inlooprondjes. Deze ochtend spetterde het van de goede voornemens. Er kwam ook een onbekende figuur in een onbekende auto, in een onbekende wandelpas. Te laat, geen beste beurt voor een introducé. Het was Job, bij velen van ons bekend, maar niet in sportkleding. Terwijl ik dit schrijf zit hij (zonder het zelf te weten) in de geheimzinnige Trimheeren-black box, ons onvolprezen maar mysterieuze ballotagesysteem. Wat er uitkomt weet niemand. Ook niet waar en en wanneer. Alleen is bekend dat taart het proces kan versoepelen.

danspasjes op het groen veld

Er waren 17 mannen deze zondag verschenen. Door de opgewonden app-berichten allemaal tot de tanden gewapend tegen de kou en de tegenstander. Die was in overtal, als je bij het achttal speelde tenminste.

Choreografie

Maar eerst de oefeningen die in militaire uniformiteit worden uitgevoerd. In ganzenpas achter Jan aan en daarna rekken en strekken met mij als lichtgevend voorbeeld.
Daarna een partijtje van de ongelijke gewichten. Oranje was in ondertal en zag 3-3 de partij uit de vingers glippen. Ondanks de inzet van Paul, die zijn loopvermogen omzette in een fraaie choreografie op het nog bevroren veld. Blauw combineerde makkelijk de man-meer-situatie uit. Job scoorde zijn eerste doelpunt (ik tel al de tweede taart).

Kraken en piepen

Na afloop waren er geen blessures te betreuren hoewel ik achillespezen voelde waar ik ze alleen nog maar van de biologieles herinnerde. Ook anderen hoorde ik kraken onder het gewicht van de feestdagen en de kou van deze zondagochtend. Maar de koffie verzachtte de pijn. Ik had filters meegenomen en zo kon ik zelfs een tweede potje zetten. Een ongekend luxe begin van het jaar. Alleen de taart ontbrak. Maar binnenkort wordt er iemand 50 jaar (ik tel drie taarten).

Jan verzamelt app-gegevens

Gebrek aan taart

Het was al 11 uur geweest toen we, ook en groupe, vertrokken. Moe, voldaan en voorzien van de wekelijkse mop. Ter herinnering: het ging over eer een overjarig stel dat links en rechts een potje moest vullen. Hierover gaan we niet appen, de groepsapp is bedoeld voor serieuze zaken, zoals "gaat het zondag door?" en "wie gaat er naar de ALV?"
Tja, hoe is het met het waterveld? Kiest het bestuur voor een fatsoenlijk clubhuis? Is er überhaupt een bestuur? Of zijn er twee, als er geen décharge kan worden verleend? Interessante vragen die tijdens de ALV morgenavond beantwoord gaan worden. Vragen die tijdens de Trimheeren-koffie al werd gekauwd en herkauwd. Bij gebrek aan taart.