André herpakt zich

Na de afstraffing van gisteren (zie hieronder) heeft André ten Berge de motor weer opgeladen. In het gemeentehuis heeft hij zich gelaafd aan de woorden van staatssecretaresse Bussemaker.

Zondag zullen we vast wel zijn enthousiaste verhalen horen. Klik op de foto om onze André te zoeken.

you'll never walk alone

Zondagse besognes (koopzondag) hadden me even uit het trimmersgevoel gehaald. Om weer een beetje in de stemming te komen keek ik een filmpje voor de aanvang van een wedstrijd van Liverpool. Zo, dat kan een man soms gebruiken.
Vanochtend liepen we ook geen moment alleen. Het begon al bij ons aller Wim. Hij sterft langzaam uit, zijn naam dan. We hebben hem vandaag vertroeteld. En bij het inlopen gingen we zelfs heel redelijk gelijk op. Tak-tak-tak zegt de specht een stukje verderop en spoort ons aan de knieen tegen je eigenste kin te takken.
Daarna liepen we ook samen, maar wel overal ergens anders. 't Was de schuld van Christel die de doeltjes wel erg kris-kras had neergezet. Moe maar voldaan, zoals dat op zondagochtend heet, hees de ene helft (zeven) zich in de oranje hesjes, terwijl de ander helft (ook zeven) blauw bleef.
Het spel speelde zich af over het hele veld. Maar schouder aan schouder stonden we ons mannetje. Een mooie partij ontrolde zich aan het oog van de neutrale toeschouwer, de er overigens niet was. Gerrit heeft zich op de zondagochtend verplicht bij de petanquebaan. Verder was er geen hond, zelfs die van Marcel was al vertrokken. Gelukkig was Jaap present om naast Christel te te zien hoe de stand op 4-4 dit keer een echt winnend doelpunt behoefde. Ik prijsde me daarom rijk dat jullie er waren om mij, na een mooi passje van Henk, te zien binnentikken. Pieter begreep dat ik het nodig had, dank.
In het clubhuis komen de impertinente vragen op tafel, zoals "Piet speelt er nog iets thuis". Hij hield wijseljik z'n mond maar lekte even later wel uit zijn gezin dat die jongens van hem nu maar eens op eigen benen moeten gaan staan. Wat er bij Arjen thuis speelt is niet bekend. En wie er bij Ed thuis speelt ga ik niet vertellen. Allemaal onder het motto "you'll never walk alone, maar nooit met megafoon". Vrij naar de zegswijzen van ons aller HAP.
Tenslotte nog ter herinnering voor morgen bij de koffie: de blondjes stonden aan weerszijden van een rivier. En de Russen groeven 100 meter diep, de Amerikanen 200 meter, Belgen 300 meter. De rest moet je zelf doen.

Gerrit - pacemaker - Geuvers

excuses

De eerste excuses van een bankier ligt op tafel. Maar wat kopen we ervoor. Ook kamerlid Boekenstijn heeft zich weer geexcuseerd. Daar koopt de VVD al helemaal niets meer voor, want het zijn er zo veel dat-ie er mee kan kwartetten.
Voor ons was er geen enkel excuus om niet te komen. Het was mooi weer en nog geen zomertijd. Er waren dan ook 18 man die onder leiding van Tineke over het veld draafden.
En Tineke had zich goed voorbereid: weer een nieuwe oefening, waarbij de spieren warm bleven en de technische vaardigheden volledig uit de verf kwamen (of konden worden ontwikkeld). Dus geen excuus volgende week als je in je eigen dummy trapt of als je niet lekker flatst (denk niet al te zeer na over betekenissen van deze termen, gewoon doen).
Daarna het partijtje blauw tegen oranje. Na het collectieve falen van oranje had ik toch in het clubhuis wel excuses verwacht, maar die kwamen niet. Het was een afstraffing door blauw. Jan was erg op dreef en Henk onderbrak op zijn typische wijze bijna iedere pass. Gert maakte de eerste hattrick. En Bert - bum bum - Kruijff wist het doel ook wel te vinden.
Aan de andere kant scoorde Pieter na matig verdedigend werk van mij. Alsof ik een plastic stick had schoot de bal er doorheen. Excuses.

vrouwen de baas

Onze dames waren weer beide aanwezig. En ze legden de zweep er weer over, hoor. Met als gevolg een goed gevoel voor de heren, die er tijdens het partijtje veel strijd tegenaan gooiden. Het liep allemaal voorspoedig: binnen een paar minuten stond de 1-1 op het scorebord. Ook daarna vielen de doelpunten makkelijk, maar du moment dat Christel ons aanspoort het laatste doelpunt te maken wordt er niets meer weggegeven. En ook niets meer gemaakt, zelfs niet door Arnold. Gelukkig voor de dames was het trimherenweer, want het duurde zeker een half uur voordat Andre vd A. zich tot de verlosser mocht laten feteren. Man of the match was echter Ed met een loepzuivere hattrick.
Na afloop maakte Andre ons al weer blij: eindelijk weer iets lekkers bij de koffie. Met alle respect overigens voor de kaakjes die Piet tevoorschijn tovert. Nadat we zo weer op krachten komen kondigt Henk de spreker van deze ochtend aan. Geen nieuws: wederom Hans, met wederom een waargebeurd verhaal. Ditmaal over twee Belgen die aangehouden werden door de plisie en na ampel beraad op het verzoek van de dienders ingingen. Ha ha natuurlijk. Marcel kon niet achterblijven en diepte een ander waargebeurd verhaal (je gelooft het gewoon niet) op over een typische vrouwenstreek waarbij de geestelijke vermogens van de man genadeloos worden misbruikt. Voorwaar niet om te lachen voor een groep mannen, maar we lieten ons weer kennen als goedlachse sukkels. De vrouwen hebben ons helemaal in de tang.
Volgende week: revolutie.

broodjes

Als herinnering aan de smakelijke boswandeling (zie berg en dal) nog twee foto's van Henk:

Vegatarisch, dat wil zeggen geen vlees, voor degene die geen ham lust., maar zich wel een weg door de kaas weet te banen.

En een broodje vlees, voor degene die hooguit wat terugschrikt voor een paar plakken ham (zie de handen). Of bewoog er plotseling iets tussen het groen en de kadetten?

berg en dal

Het valt niet altijd mee, het leven. Bergen en dalen. En uit ervaring weet ik nu dat het eigenlijk altijd zwaar is: ren je tegen een berg op kun je net een stap voor de andere voet zetten en ren je de berg af moet je constant in de remmen. Beide doet zeer.
Bovenop de berg zou je moeten genieten van het uitzicht van de Kale Jacob, maar dan rent André al weer weg. En denk een keer als eerste boven te komen snort Frank voorbij en staat hij uitdagend boven op de Hettenheuvel te juichen.
Het groepje van mij bleef redelijk bij elkaar, we wachten in ieder geval op elkaar. Mede uit noodzaak, want het onvolprezen orientatievermogen van mannen is niet bij iedereen aanwezig. Onze eigen "Hai laat se lat sien" babbelde er vrolijk op los en demarreerde onderstussen ook nog. Tot ergernis van Jan die een stevige zondagse vloek tussen de bomen slingerde. Hans bleef rustig en liet zich meeslepen, en op het moment dat het moeilijk wordt benadrukte hij dat-ie dan wel bejaard is maar nog lang niet moe.
Bij Ruimzicht aangekomen waren we dat toch wel. Maar Ed en Arjen, die ons al snel hun hielen lieten zien, zaten er al zo fris bij dat wij daar moed uit peurden.
Al snel druppelden ook de anderen binnen. Die hadden met een stevige wandelpas de route afgelegd. Toch ook wel moe, maar niet zo erg dat er geen biertje in kon worden gegoten. Het was weliswaar erg regenachtig, maar toch moest er veel naar binnen. Het soepje deed veel goed.
Henk heeft nog foto's gemaakt van de lange schranstafel maar meer dan een broodje zou niet komen. Maar dat was dan ook niet zo maar een broodje. Hij lag de rest van de dag lekker in mijn maag te liggen, iedere hongerprikkel weg te houden.
Heerlijk zo'n dag. Maar de volgende dag zijn ze er weer: de bergen en dalen.

het Vrije Woord

Ken je die mop van de eerste echte lentedag? Die kwam niet. Geen waargebeurde episode uit het leven van Hans, maar wel de harde realiteit.
Tijdens het inlopen kwamen Piet (geen opruimwerzaamheden dit keer) en Hans (kruimels nog in de snor) invoegen. En bij het rekken en strekken had het moeten gebeuren: het door de wolken breken van de zon. Maar wat er ook doorbreekt, geen zon. Wel de PVV. Met haar pleidooi voor het vrije woord haalt ze virtueel de meeste stemmen binnen.
Het vrije woord was bij ons ver te zoeken. Tijdens het inlopen ging het nog wel, maar de oefening "afwerken op doel" benam ons al de adem. Door het gezamenljik aangeven van Jan en Hans en later Wim moesten de overigen in draf naar de afwerkplek. Dat komt de techniek niet ten goede, waardoor het een paar vluggertjes werden. Het vrije woord had plaatsgemaakt voor vrij gehijg.
Nadat de hesjes waren verdeeld (7 tegen 7) bleek er een mooie evenwicht op het veld te staan (uitslag 2-2), maar was het veld wel aan de grote kant. Door het vele gaten dichtlopen en gaten trekken, was de fut er snel uit. Dat maakte het laatste doelpunt zo bijzonder, want Bart (herstellende van een knieblessure) mocht op snelheid de winnende maken.
Daarvoor hadden Bob, Bert (der Bomber) en Andre al gescoord en had Ed op miraculeuze wijze twee ballen van de lijn gehaald.
Een leuke partij dus maar fnuikend voor het vrije woord. De babbels kwamen pas tijdens de koffie van Jaap. Maar energie om een anekdote aan de hele groep voor te leggen was er niet, waardoor Hans' verhaal van de priester op non-actief niet de aandacht kreeg die het onder de dictatuur van het vrije woord vast en zeker zou hebben gekregen.