Prins Hans warmde ons op met een conference met de allure van Wim Kan. Er werd hard gelachen, het hardst om grappen die we niet begrepen. Hij had ze op de golfclub onder begeleiding van een combo en gehuld in een strak kostuum succesvol voorgedragen. Overigens na een voorbereiding van maar liefst een heel jaar half.
We zijn blij dat die investering zich uitbetaalde maar een dag later zat er toch sleet op.
Dat heb je vaker met verse producten, die kun je niet lang goed houden.
Afgelopen week mochten we Guido verwelkomen. De man heeft duidelijk meer in de mouwen dan het vermogen een wedstrijd lang tegen het hek aanhangen. Maar toch konden middelmatige spelers als ondergetekende hem nog aardig aan.
Het partijtje van de dag was 4 tegen 5, hetgeen toch tot scheve verhoudingen in de stand leidde. Een transfer maakte alles anders. Ook wel grappig. Maar niet zo grappig als Wim Kan. En ook niet voor Hans want voortijds nam hij afscheid van de groep. Het huilen stond hem nader dan het lachen maar dat hadden we niet door. Met een geknakt zelfvertrouwen vertrok hij.
Bij knakte er ook iets maar dat was de vinger. Een bal plette de knokkel van mijn linker ringvinger die lelijk begon te zwellen. Als blogger moet je zuinig zijn op je gereedschap dus koos ik voor een icepack. De andere zeven mannen kozen voor de cake van Bakker Bert.
Die was smakelijk en spoelde de onvolkomenheden van het veldspel snel weg.
Maar helaas voor de kok werd de show gestolen door onze eigen Waldord & Statler: Heiden en Larik, nooit om een mening verlegen, constant met 'de bordjes op schoot' en een onneembare vesting van scherpzinnigheid in het debat.
Rutte mag zich gelukkig prijzen dat dit duo niet een fractie in de Kamer heeft.
Komende zondag is het de beurt aan Maître Paul. Ik reken of geurige foto's zaterdagavond.
