Oud

Na dag en dauw begaf ik me naar het hockeyveld. Het is weer wintertijd geworden, dus een uurtje extra. En bovendien had ik een paar pijntjes onder en in de leden. Voor mij dus alleen maar de derde helft.
Maar ook de wel aanwezige mannen zouden zich er met een gemakje vanaf hebben gemaakt. Tineke was te laat en ze zag nog net de mannen met de armen in de lucht. Misschien dat ze haar toezwaaiden, misschien dat ze zich aan het oprekken waren. Ze wist het niet.
Als beloning voor deze zelfstandige houding werden snel oefingen met de bal gedaan. Het partijtje, zes tegen zeven op een ingekort veld, ging gelijk op. Als toeschouwer valt het ineens op dat het zweet gutst. Wim spande de kroon: het leek wel of-ie in de regen had gelopen. Vermoeidheid speelde de mannen op leeftijd parten: de stick leek soms meer een wandelstok. Henk M. hing er overheen na weer een sprintje. Piet liep er nog kwiek bij, gelukkig wat hij ging ook nog een wedstrijd fluiten. Bert K. had zijn geluk op meerdere plekken in het veld beproefd en eindigde als laatste man, waar bij het voetenwerk de winnende treffer voorkwam.
Aan de andere kant viel die wel. Geen keeper bij oranje en een Maastrichtenaar die het vandaag op z'n heupen had: Marcel maakt in totaal vier doelpunten.
In het clubhuis had Jaap de koffie bruin. Voor Henk E. werd een lied aangeheven, waarna hij werd bedankt ("tot over een jaar") voor de taart.
Onderwijl werd de schade opgenomen. Bij Wim kwam die als een bebloede elleboog aan het licht, bij de rest was het gewoon een gebrek aan praatjes. En dat terwijl er niet eens meer, zoals vroeger, een sigaret (Bert) of pijp (Henk M) wordt opgestoken na de wedstrijd.
Ach ja, vroeger. Toen was er nog een hele colonne (de vijfde) nodig om een bestuur het moeilijk te maken. Nu is er maar één. Waar blijft de tijd.
Word ik oud of is het de herfst? Of die pijntjes.

Gerrit Geuvers

Tikkie terug

Het menselijk gevoelsleven stelt mij iedere keer weer voor raadsels. In positieve zin, wel te verstaan, want het verrast me. Tijdens de wedstrijd (acht tegen zeven) bleek ondergetekende de Sjaak. Een afgeslagen bal in mijn maag en een harde directe op mijn scheen (diepe deuk in de beschermer): allemaal malheur die een man kan hebben, maar als na afloop wordt besproken wie we de volgende keer te grazen gaan nemen wil je wel even alleen in een hoekje gaan zitten. Maar zo gaan dat soort dingen, kennelijk. Ook bij mannen.

Maar in het clubhuis is een andere Sjaak (ook wel Dirk genaamd) ineens een held in wording. Al die eenvoudige zielen die hij voor zijn hobby's een poot uitdraait tellen niet meer. Dirk is ineens een held. Een beklagenswaardige figuur, die hetzelfde doet als de grote banken, maar nu pootje wordt gelicht.

Dirk moet het systeem aan het wankelen gaan brengen, Marcel - Che -Larik werd er opgewonden van. Met Dirk begint de revolutie en bij DHC wordt die gepredikt. Tikkie terug, Dirk!

Het kan dus verkeren. Zo ben je de Sjaak en zo ben je Dirk.

De vraag wie volgende week de Sjaak zal zijn laat zich raden. Ed was niet aanwezig omdat-ie is natgeregend bij het golfen. Maar er zijn nog meer kandidaten, want we waren met slechts 15 man (zie foto) en Tineke. Die mannen maakten er een heerlijk partijtje van waarbij het 8-tal uiteindelijk won, mede dankzij onopvallend maar effectief keeperswerk van Gert. De beide Berten kwamen dit keer niet tot scoren. Maar als pleister op de wonde was Frank ondanks en verkoudheid (opgelopen in die vieze sloot bij Vorden?) aanwezig om ons te tracteren op taart, want hij en z'n vrouw zijn http://www.stapeloptaart.nl/.

In zijn onderbroek van een duur merk, waar we een paar weken geleden verlekkerd naar hebben gekeken, verstopt hij meer dan wij vermoedden. Een lekkernij waar ook de mannen de vingers bij aflikten. De foto kan helaas niet worden geplaatst vanwege de omvang.

Hans deed eindelijk een keer de afwas en wij keerden met volle buikjes weer huiswaarts waardoor het revolutionaire gevoel al weer was weggezakt.

Gerrit Geuvers

mooiste misser

Het rommelt bij de club. Maar zondag leek het stilte voor de storm. De straffe wind had plaats gemaakt voor een strakke zon. Maar toch slechts twaalf mannen en Tineke koesterden zich in de najaarszon. Nog steeds blote benen, zoals het hoort. Toen de meest vervelende opwarmactiviteiten waren afgerond kwam Piet uit de bosjes te voorschijn om mee te doen. Dus dertien man. En Jaap natuurlijk die voor ons de koffie maakte.
Dertien man dus, maar wel op een heel veld. De longen binnenste buiten gelopen. Dat snappen we nog steds niet helemaal: hoe de bal het werk te laten doen. Het was zelfs vaak druk in de cirkel. Uiteindelijk viel het winnende doelpunt dan ook uit een scrimmage, waarbij Bert uiteindelijk de tip-in maakte. Het was wederom Bert (maar nu Kruijf) die "die Tore geschossen hat". Ik geloof wel vier ("vier" in het Duits).
Maar het moet genoteerd worden, de mooiste misser verliep via mijn stick. Een harde voorzet van Arjen, die een ieder met de ogen dicht had gemaakt, tikte ik naast de paal. Ik had het kunnen weten, want bij de oefening "afwerken op doel" gingen ze er ook allemaal naast. Marcel presteerde het zelfs om twee aangspeelde ballen te missen, maar wel heel charmant over de eerste heen te huppelen.
Het valt ook niet mee om goed te luisteren voor mannen op leeftijd. Eigenwijze sujetten, dat zijn het. Ze lopen maar wat door de oefening, ballen vliegen en hobbelen over het veld. Bij de enkele geslaagde oefening raakt Tineke in opgewonden staat. Ze is niet veel gewend. Met ons.