dinsdag 31 mei 2011

schroevendraaier

Aan het einde van het seizoen worden de prijzen verdeeld. Dan zijn de finales, de play offs, de strafschoppenseries. Dan moet je er staan. De mannen die afgelopen zondag voor de prijzen gingen waren 14 in getal. Eén van hen was zijn gereedschap vergeten. Weer terug naar huis om het slaghout op te halen. Tineke wachtte even met de oefeningen om mij ook los te schudden. Maar dat was het meer dan waard want de prijzen vielen aan oranje toe. Ondanks de aanwezigheid van Messi en Xavi in het blauw, wisten wij de beker-met-de-grote-oren te pakken.


Het zat 'm toch in de uitbraken. Arjen en zelfs Piet wistern er door te scoren. "Hun verdediging was een geitenkaas."

Van Obama heb ik geleerd dat je niet op het graf van je tegenstander moet gaan dansen, maar in m'n gedachten deed ik toch een quick stepje, want zelf scoorde ik er nog twee en ook de winner was voor oranje: een uitbraak van Jan. Hij had zo veel voorsprong dat hij de dreigementen "kijk uit achter je" van Hans nauwelijk kan horen. Jan had nog tijd om met schroevendraaier het hele doel uit elkaar en weer in elkaar kon sleutelen en dan scoren.
Kijk, dat zou je Piqué niet zien doen. Als alles gedaan is een beetje laf knippen en als een bruidje het veld af.
Verwijfd en pathetisch. Nee de echte winnaars gaan na de wedstrijd in stilte van hun kopje-met-het-grote-oor genieten.

Gerrit Geuvers

woensdag 25 mei 2011

slimme verbindingen

Hans hangt de boor aan de wilgen. Na 35 jaar is het welletjes geweest. Hij heeft zijn gezellige zaakje verpatst aan een boor- en vulfabriek. Zo is het meer trimmers vergaan de afgelopen tijd. Henk E. is vrij en ook Wim doodt z'n tijd met zinloos gepruts. Die zondagochtendjes wordt voor steeds meer mannen een uitlaatklep van ongeëvenaard belang.
Bij mannen, zeker op deze leeftijd, spreek je dan over de laatste druppel. Voor Hans was dat een bijspijkercursus maar bovenal een voorportaal. Klanten met tandpijn en een grote boodschap moeten in al rust zich kunnen voorbereiden op de behandeling. En niet slechts gescheiden door één deurtje. En de tandarts moet zijn mondkapje niet ook als stankfilter hoeven te gebruiken.
Afijn klein leed met grote gevolgen, veroorzaakt door regels die ons aller leven aangenaam moeten maken. Want de overlast van die poepende wachtenden bij de tandarts is de afgelopen jaren hand over hand toegenomen. Gelukkig doet de overheid daar wat aan.
Maar het kost Hans zijn praktijk. En al die mensen die zich graag door zijn boor lieten openen en zich met zijn amalgaan lieten vullen.
Ik ben bang dat wij vanaf komend weekend aan de beurt zijn.
Zeker geen alledaags verhaal. Maar deze hockey-ochtend was sowieso niet standaard.
We speelden onder het aanzwellende geluid van de jaarlijkse nationele wedstrijd van de IJsselcrossers in Doetinchem. En wat belangrijker was voor het wedstrijdverloop, de toenemende aandacht van kampeerders. Naast ons veld was een camping gemaakt voor een aantal fietscrossers. En tijdens ons partijtje waagde een enkeling (krulspelden, duster, toiletrol onder de arm) zich achter het achter het doel van Frank. Het bracht de keeper zo van slag dat-ie de bal over de lijn liet hobbelen. Het was het kantelmoment in de strijd. Blauw kwam er toch al niet aan, maar sinds deze actie bleek zelfs stug verzet niet meer mogelijk.
Een walkover voor oranje. Zelfs toen Jan het oranje-team verliet pakte blauw niet het initiatief en liet zich het winnende doelpunt ontnemen. Een fraaie break van blauw was de winner van de ochtend.
Toen mochten we ons een weg banen door de picknick van de grote fietscrossfamilie om de koffie te bereiken. Daar zaten al vrienden van Veteranen A. En twee kleine fans, die zich inspeelden met een spelletje memory. Meewarig keken we naar deze kleine knurftjes. Nog een hele carierre voor zich van voorportalen, regels te maken en na te leven, bijspijkercursussen en glorieus wedstrijden winnen.
Gerrit Geuvers

donderdag 19 mei 2011

Postzak

Het waren ondertussen al drie postzakken bij mij thuis. En nu pas ontslagen. Zo voelde het in ieder geval toen ik het bericht las van Bert Kruijff. Hij houdt ons aardig op de hoogte, ik laat jullie zo maar in de steek. Donderdagavond en nog geen syllabe op de blog. Ontslag op digitale voet.
En er was zo veel te vertellen. Na wederom een strafexpeditie van Bob met een verrassende zigzagloop over het veld, was het partijtje een ongelijke strijd: 8 tegen 7. Volgens Ed JV waren er erg veel mooie aanvallen te zien. En moest ik dat toch vooral vermelden. Bij deze: Ed vond dat er mooie aanvallen waren. Er werd in ieder geval goed gescoord, maar echt loskomen deed het het 8-tal niet (3-0). Piet bracht de hesjes zelfs weer helemaal terug (3-2).
En zoals dat zo mooi heet: "op zijn hoogtepunt werd hij tot hogere machten geroepen". Een gevoel dat ook DSK rond die tijd moet hebben gehad. Zijn hoogtepunt is ondertussen uit de vloerbedekking van het hotel geschraapt en verdwenen in kweekschaaltjes van de NYPD. Het hoogtepunt van Piet blijft voor altijd in deze blog zichtbaar. De hogere macht van DSK is de rechter, die van Piet zijn de meiden van Dames 2. Goede keus.
Gevolg was een transfer van Frodo naar de hesjes. De wedstrijd kantelde gewoon door en blauw had geen voet meer aan de grond. En wat erger is: geen bal meer in het doel. En to make matters worse: geen vloeiende aanval meer gezien.
Blauw scoorde daarentegen wel. Het winnende doelpunt, hoewel hij niet telde. Waarom weet ik niet meer. Maar daar heb ik wel vaker last van. Ik beken. Maar waarom? Een duinbrand, een postzak, een hotelmeisje. Ik weet het niet meer. Een doelpunt?
Het belangrijkste is dat het tijd voor koffie en een goed gesprek is. De voorbereiding op een belangrijke middag, toen we allemaal Twente nog de meeste kans gaven. Maar nu kan ik me niet anders voorstellen dan dat Ajaks wel kampioen moest worden. Meningen veranderen net zo snel als de situatie. Laat die postzakken ook maar staan.

Gerrit Geuvers

zondag 8 mei 2011

memory

Een schrale opkomst dit keer. Een elftal was op komen draven. Beetje sneu leek het voor de willekeurige voorbijganger. Alsof de tegenstander niet komt opdagen met een droef gezicht maar een beetje tegen elkaar spelen. Droeve gezichten waren er volop vanwege de afstraffing na het partijtje. Alleen dat van Arjen zal deze moederdag blijvend in de lachstand staan. Hij maakte er tien, naar eigen zeggen. Wij waren de tel al kwijt. We heel diep in de DHC-archieven om een dergelijk prestatie aan te treffen. Dat doe ik dus ook niet want het is veel te mooi weer.
En dat mooie weer maakte het voor ons allemaal weer dragelijk. Ook voor mij toen een glaszuiver doelpunt werd afgekeurd door Bob die z'n fout op die manier dacht recht te breien. Maar ik moet zeggen dat mijn ogen de laatste tijd een beetje minder scherp focussen. Een bril zal binnenkort tot de uitrusting gaan behoren bij het lezen, ook bij het lezen van de wedstrijd. Vanaf mijn grote teen is de aftakeling overigens al begonnen. Ook daar wist Bob mij te raken. Gevoelige plekken genoeg bij mij. Voor je 't weet is het al weer gebeurd met het leven. 't Kan snel gaan, zoals Hans tijdens de wedstrijd zei. Maar dat ging over de stand.
Want ineens werd het winnende doelpunt gespeeld. En die nam Hans en passant voor z'n rekening. Iedereen blij. Maar ook snel verdwenen.
Zo'n moederdag is een mannenverjager van de eerste orde. Jaap had vier kannen koffie voor acht mannen. Gelukkig was Christel er ook om mee te slobberen en voor verhalen uit de oude doos.
Want historie genoeg bij de trimheren. Hevige ruzies, drankgelag, elfjes, moord(spel), maar ook veel soepelheid. Want ondanks de sluipende aftakeling (Jaap doet aan memorie) blijven de lichamen lenig. En dit keer zelfs met de juiste latijnse namen door instructeur Bob (weer hij). Volgende week gaan we ze herhalen, training voor de hersens. Beter dan memory.

Gerrit Geuvers

zondag 1 mei 2011

Zalige mannen en echte vrouwen

De mooiste zondagochtend van het jaar lokte op de Dag van de Arbeid 15 mannen en een vrouw naar het hockeyveld van DHC. Dat zeg ik wel, maar klopt dat wel, van die mannen en vrouwen? Het verschil tussen de ene en de andere sexe blijkt niet zo haarscherp te liggen. Een Zuid-afrikaanse atlete rende in het grijze gebied en vanaf vandaag geldt voor de internationale AtletiekUnie alleen de hoeveelheid testosteron of je met een man of vrouw te doen hebt. 't Maakt natuurlijk allemaal niets uit, gewoon weer een verdere uitbreiding van de groene tafel en voer voor de media. Meten is weten? Niks d'r van. Meten is nog meer vragen.
De uitslag van een werdstrijd is alleen maar voer voor verdergaand spel. Op de bestuurstafel, in de media. Of aan de koffietafel. Was de winnende van Roel nou binnen of buiten de cirkel? En was het inderdaad een mooi doelpunt? En die pass van Lieuwe, was die nou alleen maar goed om zijn blunder voor zijn eigen doel te compenseren? En maakte Ed echt geen overtreding toen hij scoorde?
Karl Popper sprak mij uit studieboeken toe dat bewijs niet bestaat. Je kunt hooguit zeggen dat iets niet klopt, maar niet dat iets welwaar is. Het gaat om openheid. Laten zien wat je doet en tegen kritiek kunnen. En dan erkennen dat je het bij het verkeerde eind had. Zonder boos te worden en iemand in een heupzwaai nemen.
Is het toeval dat op deze dag van de arbeid ook de vorige paus al zalig wordt verklaard? Hij is op de weg naar heiligverklaring. Een paar wonderen moeten zich nog openbaren. Daarom trekt een goedgelovige massa aan zijn stoffelijke resten voorbij in de hoop dat er een blinde tussen loopt die ineens weer kan zien of een kale vent weer haar op zijn schedel krijgt. Of dat de 3 J's het songfestival winnen.
Op dergelijk onomstotelijk bewijs wacht het katholieke deel der mensheid. Ondertussen gaat het leven gewoon verder, iedere zondag met mannen onderweg naar zaligheid en vrouwen die geen man zijn.