maatschappelijk debat

Het ging vanochtend alleen maar over bestuurlijke en minder bestuurlijke perikelen in de club. Ook tijdens de opwarmoefeningen en zelfs tijdens de wedstrijd. Daar moet een einde aan komen.

Tijdens de koffie (met gebak) wordt meestal eerst het nieuws doorgenomen en vervolgens een paar goede moppen verteld. Nu waren een paar belegen moppen (“zeg krullebol, is je moeder thuis?”) het hoogst haalbare. En het ging ook al niet over de HEMA en Zwarte Piet.

HEMA

Want een stukje maatschappelijk debat gaan de trimheren niet graag uit de weg: wordt onze cultuur ten grave gedragen? Ik denk het niet. Onze koopman-en-dominee-cultuur is juist gediend bij het elimineren van onze lenige klautervriend. Eerst had de koloniale koopman de slaven nodig en nu is de dominee met het wijsvingertje erbij om te zeggen dat het niet langer deugt. De HEMA snapt dat en bant Piet (mits zwart) uit zijn winkel.

Ik zeg: dat is een goed voorbeeld dat navolging verdient, maar of morgen in het vragenuurtje bij het bestuur een dergelijke vraag beantwoord gaat worden? Ik denk het wel: wij houden zwarte piet.

Soms is het moeilijk maar moet je gewoon afscheid durven nemen van een tijdperk. De tijd dat je mensen nog kon verbeteren door ze bang te maken ligt ver achter ons.

Scorebord

Pluvius en Paul regelen een waterveld

En bovendien zijn er belang-rijker dingen te doen. Zoals een score-bord. Trimheren worden tijdens het partijtje te vaak uit hun spelpatronen gehaald omwille van een debat over de stand. Een zinloze discussie die niet nodig is als er een scorebord langs het veld zou staan. Ook prettig voor de meegereisde supporters, die om 9 uur de slaap nog niet uit hebben.

De financiering van de investering kan worden voorzien omdat, met geringe inspanning een waterveld is geregeld door Pluvius en Paul.

Walther

Niet dat dit tot een oplossing leidt, maar het is een zorg minder. Een belangrijke stap op weg naar zorgeloos hockeyen. Een volgende stap is een brede discussie met een gedragen uitkomst. Genomen beslissingen zijn wel vaker teruggedraaid. Maar soms bu'j te bange. Daarom zijn er, nog druipend van de regen, handtekeningen verzameld. Van ronselpraktijken was geen sprake omdat Selwyn zijn Walther ppk nooit mee naar binnen neemt.

Jan tekent geheel vrijwillig

de Sjaak

Wat er morgen voor vragen gesteld gaan worden en wat er wordt bewaard voor de ALV, dat weet ik niet. Wat doen we met een Trojaans paard en wie is de Sjaak. Het is misschien wel jammer als we het niet meer over bestuurlijke en niet-bestuurlijke zaken kunnen hebben.

bucketlist

Lijstjes wekken de indruk dat het leven planbaar is. Maar het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Jan had voor de afgelopen week ook andere plannen dan het faillissement van zijn bedrijf voor te bereiden. En toch komt hij weer zondagochtend hockeyen. Een vaste waarde in het leven.

De hockeyclub verkeert in zwaar weer. De technische commissie is ontbonden, waarmee het bestuur zich ontdaan heeft van mensen die, zoals Hans het zei, het hart van de vereniging zijn. De mannen van de zondagochtend hadden een plekje op het midden van het veld opgezocht om het groepsgesprek, ter opening van de dag, te voeren. Alsof wij bang waren dat vanaf de kant spionnen en intriganten onze woorden zouden misbruiken. Maar daarvoor behoeft geen vrees te bestaan. Voor geheime microfoontjes is binnen de club geen geld en in de bosjes langs de kant van het veld staan brandnetels. De plek op het midden van het veld was eerder een oase van rust.

Hans vertelt uit de oude doos

Trimheren hebben een losse band gehad met de club. We trekken ons eigen koffie-apparaat uit de kast, we doen niet mee aan competitie en we worden niet door de technische commissie lastig gevallen. Maar we zijn niet het domme broertje dat, mits hij netjes stel in de hoek blijft zitten, de hele dag mag tekenen. De trimheren zijn eerder Waldorf and Statler: het gelijk aan hun zijde, maar niemand die luistert. En dat maakt ook niet uit, want we zitten goed.

In alle stilte van de zondagochtend staan we klaar met hockeystick. Eerst lekker inlopen, waarbij Arjen altijd wil winnen, en een paar mannen (Diederik, Piet) na een rondje sjokken de vermoeide spieren gaat oprekken. Maar even later spelen juist zij de pannen van het dak. Ook Arjen trouwens die onvermoede kwaliteiten in de verdediging etaleerde. Mede door zijn reddingen won blauw de wedstrijd met 6-3. Of 7-3, ik weet het niet want voor een scorebord heeft de club natuurlijk geen geld.

Hans was de eerste die vertrok, hij had nog een gaatje te vullen. Toine kwam vervolgens ons in de slotfase aanmoedigen. Zijn achillespees is aan de beterende hand en hij dreigde met zijn rentree. De penningmeester wist genoeg. Hij kan de koffiemunten gaan besteden aan een waterkokertje. Ook niet iets dat je aan de club durft te vragen, onverantwoorde investering.

De koffie lieten we ons smaken alsmede de verhalen van Marcel in de beginjaren bij de club. Toen DHC nog een vereniging was en niet voor iedere handeling een vergoeding moest worden uitbetaald. Maar, stelt de schrijver dezes, ook de tijd dat ene Jack Justus een erelidmaatschap kreeg aangeboden. De mail-discussie van afgelopen dagen volgend zou die eretitel wel eens met het mes op de keel zijn verworven. Lange tijd geen last gehad, of door een doortastende voorzitter de deur gewezen, is Jack nu weer terug. Het was allemaal uitstel van executie. Als het woord intrigant nog niet was uitgevonden dan had ik het moeilijk gehad de man te beschrijven. En als het woord bucketlist niet zo'n vlucht had genomen in onze hedendaagse vocabulaire dan hadden we een hitlist. Maar wij hebben geen ambitie de hitmen van DHC te worden, de hockeystick blijft het subtiele instrument voor steekpassjes en tip-ins. De zondagochtend is de oase van rust, Jack intrigeert de rest van de week maar.
Hij wil een waterveld, dan komt er een waterveld. Van de hele bucketlist van een hockeyclub lag deze wens misschien wel onderin de emmer. Maar door flink te roeren is het boven komen drijven. Het scorebord, goede trainingen en de waterkoker wachten op betere tijden.

Mannenbroeders

Beste mannenbroeders,

Hierbij willen wij u informeren over de relatie tussen de mannen en de broeders.

Zoals jullie weten komen de mannen niet meer op zondagochtend.

Een beknopte toelichting op ons besluit.

In het begin was er een fijne samenwerking. Er waren goede afspraken over taken bevoegdheden en verantwoordelijkheden. Hek deed een hesje aan en de andere kant verloor.

Heldere afspraken waarin iedereen zich kon vinden.

Maar nu kunnen de huidige broeders zich niet meer vinden in de uitvoering door de mannen. Mede gezien de ontwikkelingen in andere delen van de wereld hebben wij ook de messen geslepen. Op basis van artikel 16 van het spelreglement hebben wij de huidige mannen ontmand.

Wij danken de mannen voor alle inzet in het verleden en dat ze niet hebben gehuild toen ze werden ontmand. Dat zou de goede relatie toch aardig hebben bedorven.

De broeders gaan gewoon door met het spelletje. Met dien verstande dat broer Konijn niet meer komt.

We gaan gewoon weer verder op zondag.

De broeders

Mop

Als ik niet op zondag (of maandag) de gebeurtenissen tussen 9 en - pak 'm beet - 11 uur opschrijf is de kans bijzonder groot dat er niets meer van komt. Zeker in een volle week als die nu bijna afgelopen is.
Josephine verhuizen, voorbereidingen voor Lowlands en een paar klussen die om afronding schreeuwden.
Nu sta ik in mijn onderbroek voor de halfgedekte ontbijttafel (no pictures) dit te schrijven.
Het enige wat ik nog kan herinneren is dat het 5 tegen 5 was, er een duidelijke winnaar was en dat het gesprek onder de koffie ging over alle ellende in de wereld. Een Derde Wereldoorlog is nakende, but not as we know it.
Ik had afgelopen weken de slagvelden van WO1 en WO2 verkend. Ik denk dat de mensen uit Europa ook voorafgaand aan die oorlogen een andere referentie hadden van een oorlog. Misschien is het beter om daar niet al te lang bij stil te staan. Daarom een mop van Hans.
En die ben ik dus vergeten.
En een mop van Piet. Ook vergeten.
Als je er bij was, komt het misschien wel weer boven.
En over de bestuurlijke waterveldperikelen wil ik het liever niet hebben.
Wat ik me nog wel herinner is het positieve gevoel van ondernemerschap. Een oud DHC-er die in Doetinchem toch veel creatieve ideeën het licht laat zien. Van pannekoekenboot tot paint-ball. En toen kwam het gesprek op ons jaarlijkse (?) uitje. Misschien is dat een leuk idee: op elkaar schieten met verfballetjes. Selwin had genoeg ongelukkige harde ballen tegen zijn benen gehad. Daar moest op getraind worden. Met scherp.
Zondag ben ik er niet. Veel plezier, en tot een volgende week.