doorstart

Om 10 uur dacht ik klaar te zijn voor een publiekswissel. Maar er klaterde geen applaus over het veld. Dat kan gelegen hebben aan de magere publieke pelangstelling (wederom nihil), maar ook aan mijn spel. Het liep allemaal niet zo.
Voor meer mannen gold dat, ik zag het wel. Marcel moest wel heel erg wennen: hij was z'n stick vergeten. Maar het was goed om weer eens te kunnen spelen. De laatste keer was 13 december geweest. Dat is meer dan vorig jaar, dat zijn een paar generaties geleden (van fruitvliegjes). In die lange tijd was er zo veel gebeurd dat bij het warmlopen vooral de mond in beweging was.
Christel snapte de honger naar de bal goed. Na het warmlopen en oprekken ging meteen de bal op de stip. Oranje was in de minderheid. Dat was duidelijk te zien. Blauw speelde maar op één helft. De organisatie bij oranje was zoek. Blauw zette druk op de bal en verdedigde goed naar voren. Maar blauw had geen afmaker. De brilstand bleef nog lang op het scorebord.
Dat waren even alle clichés die me binnen schieten. Want de man of the match was natuurlijk Henk Meerstad. Wat een geweldige kansen en een geweldige missers. Toch maakte hij er in ieder geval nog één. Op snelheid en techniek. Aan onze kant wist Ed van der Heiden er één tegenover stellen.
Met 3-1 vertrok ik. Henk nam mijn plaats in en terwijl ik wegfietste zag ik Arnold de Anschlusstor binnenschieten. Het zal vast nog een spannende ontknoping hebben gekend. Dat mag ook wel, na zo'n lange winterstop.

herinneringen ophalen

Weer geen wedstrijd dit weekend. Ja, wel een wedstrijd, tegen de verveling. Een wedstrijd herinneringen ophalen aan vroeger. Toen Bert - Okla Homa - Kruijff als paaldanser de ballen tegen de plank joeg en zijn naamgenoot er wel 9 in een wedstrijd maakte. En Ed met zijn koffertje menig wanbetaler tot wanhoop dreef. Tja, dat waren nog eens tijden. De koffie van Jaap was nog echt bruin en Tineke en Christel haalden toen nog het beste van ons boven.

Nu zitten we een weekend lang op de bank, de vrouw te commanderen en te wachten tot we weer aan het werk mogen.

Vandaag ben ik wezen kijken, rond 12.00 uur lag het veld nog lekker vol. Het bankje voor de eerste oefening stond er nog. En in het achterste doel ligt een berg sneeuw. Dat zou een technische uitdaging kunnen zijn, maar morgenochtend niet. Dan is het tijd voor andere (minder technische) uitdagingen.

Gerrit

kabouters ruimen

Vanochtend in alle vroegte had ik even het veld geïnspecteerd. Eigenlijk was het gisteravond, maar al na middernacht, dus al zondag. Het hele veld was wit. De kaboutertjes die hadden hun plicht verzaakt. Ze zouden het veld schoonvegen, hé ho, hé ho, wij gaan voor de snow. Ik kon het me niet voorstellen, zo plichtsgetrouw als ze zijn. Misschien waren ze ondergesneeuwd tijdens hun arbeid. Gestorven in hun harnasjes.

Midden op het veld staat een bankje. Te groot voor de ijverige werknemertjes, dus ik nam aan dat Christel en Tineke die hadden klaargezet voor een oefening (de bal er onder door en zelf er over heen, of omgekeerd).
Voor een hockeypartijtje was er geen beginnen aan, zoveel was wel duidelijk. Het veld was wederom afgekeurd. Ik wordt er een beetje knorrig van. Een beetje beweging en daarna koffie is onmisbaar in een weekpatroon. Het schaatsen is heerlijk, maar de bal moet ook rollen.

Over een week vriest het 's nachts nog steeds, maar dooit het overdag (zie de link "het weer in Doetinchem"). Daarom verwacht ik volgende week een overvolle bak. Eerst kabouterlijkjes ruimen.

Gerrit Geuvers

the official match ball for the 2010 World Cup

Mannen,
Morgen wordt er dan eindelijk weer gespeeld. Het vriest vannacht dat het kraakt, maar strak inlopen en een partijtje is dan wel lekker. Eigenlijk wel blote benenweer.
Om na twee weken onze spelvreugede in de koelkast te hebben gehad heb ik om op te warmen een filmpje hoe de WK-wedstrijdbal wordt gemaakt. Voetbal dus.
the official match ball for the 2010 World Cup

Gerrit

PS om technische redenen (bevroren ballen) gaat ook 3 januari hockey niet door. Voorgesteld wordt om te gaan girling. Dat lijkt me gezien de gemiddelde leeftijd (en zelfs die van onze junior, Toine) geen goede zaak. Dan komen we nooit meer overeind.
Waarom gaan we niet gewoon sneeuwschuiven. Als iedereen zijn eigen schuif meeneemt zijn we in 20 minuten klaar. En warm!