jaaroverzicht

Zo, we hebben wel genoeg gehockeyd voor dit jaar. Om 10 uur stopten we er al mee. Geholpen door een snel laatste doelpunt van Jan Schuurman. Tijd om onder het genot van koffie het jaar te evalueren.

Bondscoaches
Het einde van het jaar blijkt altijd weer te kort om alle overzichten een plekje te geven. In de tijd dat ik nog televisie keek was er het jaaroverzicht van het journaal en de oudejaarsconference. Dat is flink veranderd. Op tv heeft ieder programma zijn eigen hoogtepunten en er lopen er meer conferenciers in ons land dan bondscoaches.
Hoewel het een rijkelijk gevuld jaar was, gaat Trimheren zich niet voegen in deze overdaad aan reflecties. Uw blogger kan nog niet eens een mop van Hans onthouden op de weg terug naar huis, dus een bespiegeling over het hele jaar lijkt me veel te hoog gegrepen.
En statistieken houden we niet bij. Het zou wel mooi zijn: topscorers, assists, reddingen, fouls commited, blessures, aantal genuttigde koffie, betaalgedrag, gemiddelde leeftijd, enzovoorts. Volgens mij hebben we zo iemand niet in onze groep. Misschien is het een goede zoekfunctie voor nieuwe leden.

.... gemiddelde leeftijd ....

Pyro power
Door de aangename temperatuur en het gebrek aan regen stonden 16 mannen op het veld. Na het inlopen was het mijn beurt om de rek-en-strekoefeningen voor te doen. Aan het einde van het jaar heb ik de groep niet blootgesteld aan vernieuwende oefeningen. Het afronden van 2012 in goede gezondheid vond ik een belangrijk goed. Tijdens het partijtje leek dat bijna nog verkeerd te gaan. Arjen, tot in de punten van zijn tenen getraind voor "Egmond", liep op elke bal, ook als er een man tussen zat. Henk Ebbers, zelf ook al zo'n terriër, wilde zich niet laten kennen en liep daarbij een bebloede hand op. Op nieuwjaarsdag zal hij nonchalant zeggen dat onder die pleister de enige schade zit van zijn pakket "pyro power".

Blauwe sokken
Het partijtje ging gelijk op. Blauw leek in eerste instantie de oranje equipe op te rollen, maar met een paar uitbraken herpakten ze zich. Gert was wederom succesvol en Ed was de meester van de assists. Voor een volgende keer de assistkoning draagt blauwe sokken.

... laatste doelpunt

En omdat Jan de laatste van 2012 maakte werd hij toegezongen in het clubhuis. Christel had de koffie gemaakt en kondigde nogmaals haar jaarlijkse oliebollenevenement aan, speciaal voor de mannen met bepaalde problemen. Komend jaar worden ook die uit de wereld geholpen.

Volgend jaar pakken we de draad gewoon weer op. Ik hoop dat ik jullie dan allemaal goedgemutst aantref. Kunnen we elkaar veel doelpunten en weinig blessures toewensen. Voor nu: een aangenaam oudjaar.

Gerrit Geuvers

Oost-Europeanen vallen de hemel binnen

De selectie aan de hemelpoort stelt niets voor. In het hiernamaals zijn ook criminelen welkom. Sterker: ze zijn er al. Afgelopen zondag is het bewijs geleverd.

André ten Bergski toont zijn koevoet nieuwe stijl

Tijdens de koffie na afloop waren Oost-Europeanen gespreksonderwerp. Ze bestelen ons volgens de heersende mening maar Marcel was het daar niet mee eens. Zo’n beeld is erg makkelijk gemaakt, vond hij. Goed gezegd! En zo lekte ook zijn kersttoespraak uit.

De wereld is vergaan en afgelopen zondag speelden negen mannen hockey in de hemel. Het was heerlijk. Het regende warm water en toch werden we afgedroogd. En al die tegendoelpunten, ze deden eigenlijk geen pijn. Met een glimlach incasseerde het blauwe team tien of misschien wel meer treffers. Oranje was het criminele Oost-Europese team dat blauw ging bestelen. Andre ten Bergski had de gele sokken aan, de koevoet van de hedendaagse inbreker. En Jan Schuurmanski en de Bulgaren Beekov en Burgmeyov sneden door onze verdediging als een warm mes. Maar in de hemel is kennelijk alles aangenaam. Het enige waar je nog last van hebt is een achillespees, waardoor blauw ook nog eens één-tegen-één moest spelen.

Op 21 december was ons voorgehouden dat de wereld met donderend geweld zou vergaan. In de werkelijkheid hadden we die dag last van een opkruipende mist. We zijn langzaam door het einde der tijden opgegeten. Ik moet denken aan de postbode van  Heere Heeresma. En zo speelden we zondag onder eenzelfde grijze deken, waaruit het ook nog eens flink regende.

Het negental maakte er echter een mooi potje van. Toin nam het heft in handen bij de training en liet geen oefening onbenut. En het partijtje was een hemelse ervaring maar ook erg ongelijk. En van die 70 maagden was ook geen spoor te bekennen. Ja, Christel, maar die is geen maagd.

Met haar komst dachten we verlost te worden maar de hemelpoort bleef gesloten. Omdat het voorportaal nogal tochtig was hebben we ons metier maar weer opgepakt en nog een keer het laatste doelpunt gespeeld. Voor blauw zat er niet meer in dan een eretreffer, niet eens de winnende. Kansloos waren we tegen het Laufpensum van het viertal.

Volgende week, 30 december is het een gewone doordeweekse zondag, dus is iedereen weer welkom. IJs en weder dienende.

onder de rug van een walvis

Ons land blijkt tot op het bot verdeeld. Vroeger kende ons land vier zuilen die allemaal in hun eigen Nederland leefden. Onderin de zuil zat jan-met-de-pet en bovenin, op onbereikbare afstand, de pastoor, de wetenschapper en de bestuurder. Die zuilen zijn al langer onherkenbaar, iedereen doet lekker z'n eigen dingetje en ons land floreerde als nooit tevoren. Iedereen doet zaken met iedereen, trouwen is niet meer beperkt tot 't eigen geloof en televisiekijken is ook helemaal vrij.

Maar daar lijkt verandering in te komen. Sinds twitter het medium is voor het nieuws over een gestrande walvis en daar het gruis der natie een evengrote stem heeft als deskundige walvisredders en politici. De geestelijkheid heeft al eerder afgedaan. Wetenschappers en politici gaan ten onder in nieuwe Hoekse en Kabeljauwse twisten: die tussen Pieterburen en Ecomare.
Pieterburen is het heiligdom van de eeuwig zielige zeehond. Leni 't Hart is de messias en ziet met lede ogen aan dat de zeehonden zich ook zonder haar hulp heel goed handhaven. Ecomare is het centrum op Texel dat een gestrande zieke zeehond liever een nekschot geeft dan een antibioticum.

En terwijl wij, trimheren van DHC, onze rondjes liepen en oefeningen deden was twitter het strijdtoneel op de rug van een bultrugwalvis.
Ik was dus blij dat ik gewoon kon hockeyen. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd, maar wel over de held van de dag (in ieder geval van de ochtend): Ed. Geelgesokt moet hij iedereen zijn opgevallen maar toch stond hij steeds op de goede plaats en ontbrak het hem niet aan effectiviteit. De schoonheid van doelpunten is vaak de eenvoud, om energie te besparen voor weer een volgende doelpoging. Even wilde ik een vergelijking gaan maken met Ger Müller, maar die was net onttroond.

En zo kwam het dat blauw hopeloos achter de feiten aanliep. Henk had slechts één scherpe interceptie en Jan legde de bal net te vriendelijk af, "dat doet-ie anders nooit". Jaap stond er vermakelijk naar te kijken. Hij had de koffie geregeld en stond te wachten op het winnende doelpunt. Dat viel dus maar niet aan blauwe kant. Moe van de vruchteloze pogingen legde blauw het hoofd in de schoot en kon oranje het genadeschot verstrekken. Eindelijk naar de trimheren-hemel, het clubgebouw. Eensgezind, want zo gaat dat bij trimheren. Geen stammenstrijd tussen voor- en tegenstanders van wat dan ook, geen pesters en altijd respect voor de arbitrage.
Trimheren, altijd een vluchthaven voor polariserend Nederland.

Gerrit Geuvers