vrijdag 26 september 2014

spijker op zijn kop

Komende zondag mogen Trimheren weer de wei in zonder mijn balgevoel te bewonderen.
Daarom even een schot voor de boeg zodat er voor 9 uur een gespreksonderwerp is (het gesprek zou eens stil mogen vallen).

Gisteren las ik dat de big four, daar hoort Toin nog niet bij, in grote mate tot uitermate grote mate hebben gefaald bij hun accountantswerk. Ze hebben niets geleerd van hun oorvijgen vier jaar gelden en rommelen gewoon door.
Ze staan erbij alsof ze denken, "geef nog maar een knal voor mijn kop, dan ben ik ervan af en kan ik gewoon weer verder. Mijn zakken zijn nog niet vol." En de klap uitdelende toezichthouder (AFM) geeft ze nog één kans.
Het maakt me boos maar vooral moedeloos.
Gisteren las ik ook een ingezonden brief van een jaar geleden in het blad De Dijkpoorter. Van 2 oktober 2013 om precies te zijn. Het stukje proza is van de hand van Jack Justus en slaat de spijker op zijn kop. Op zijn eigen kop wel te verstaan.
Alle boosheid en moedeloosheid over deze affaire zijn in één klap verdwenen.
Een fijne partij aanstaande zondag.

Gerrit Geuvers



zondag 21 september 2014

Vuilnisman!

Een dame bij de trimheren? Ik dacht aan een grap. Toen de trainsters Tineke en Christel waren vertrokken meenden we dat een andere trainster wel tegen een stootje moest kunnen.

uitwisseling van ervaringen en tips
De uitwisseling van ervaringen van ons langs de digitale of fysieke snelweg zijn niet direct geschikt voor gene zijde van de schutting. Ook niet voor bedoeld. Zeker niet voor dames. In onderhavig geval gaat het om een meespelende dame.

Voortschrijdend norminzicht

Van ons zelf denken wij dat taal noch teken van de trimheren geschikt is voor de tere damesziel. Maar misschien zijn wij wel de enigen die er zo over denken en kent de wereld om ons heen voortschrijdende normmutaties waar wij onvoldoende zicht op hebben.
Ik suggereer niet dat trimheren op zondagochtend onder een kaasstolp leven. Nee, geenszins. Wij zijn op de hoogte van de Pietendiscussie, alle Prinsjesdag-hoedjes, weten wat Obama met ISIL bedoelt en waar Swahililand ligt. Ook over de nieuwe rol van Marco van Basten zijn alle opinies over de koffietafel gegaan.

Diederik verzorgt koffie, GeKo's van André

Groen in de VOC-tijd

Koffie van de hand van Diederik die door een blessure eerder van het veld moest waardoor wij na het winnende doelpunt (was het Jan of toch de veelscorende Arjen van Beek) meteen konden aanschuiven. En laat ik in dezen ook de geblesseerde Toin noemen die met een waterkoker de theedrinkers onder ons (hijzelf) kwam blij maken.
Over de aanmelding van dame hebben we het niet meer gehad, belangrijker zaken behoefden een uitgesproken mening.
Swahililand heeft een fijn plekje op de wereldbol gekregen (“veel plezier daar”), slaven uit de VOC-tijd zijn wel degelijk ook groen en blauw geweest en Marco van Basten is niet het voorbeeld voor de voorzitter van onze club.

Triangel

Zelf vond ik de beslissing van Marco getuigen van grote zelfkennis en moed: een stapje terugdoen, van koning naar pion bij het veelbelovende AZ’76. Maar Arjen, en in zijn kielzog de andere trimheren, was van mening dat hij nooit de tweede viool zou mogen opeisen. Zelfs met een triangel vraagt Don Marco nog teveel aandacht. De voetballers van zijn team houden van duidelijkheid: één leider op het veld. Alleen de schrijvende en twitterende pers kan meerdere kapiteins op een schip nog wel waarderen.
De conclusie was duidelijk, Marco had moeten vertrekken. En een vreemde manier van directeur Ernest Stewart. Hij had hem dat toch moeten vertellen? Of hem gewoon laten ophalen.

Vuilnisman

Dat hebben we hier bij DHC toch ook gedaan. “Vuilnisman! Kan deze zak ook mee?” Alleen ging het bij ons om een man zonder functie. Weliswaar de eerste viool maar verder ongrijpbaar. En toch is-ie weg. Of er nu nog een kapitein op het schip zit weet ik niet. We zullen het zien.

Trimheren zitten ondertussen niet stil. Na een gloedvol betoog van Arjen, dat achteloos uit de mouw werd geschud, werd hij op het schild gehesen. Tussen de kakofonie van meningen werd iedereen even stil van Arjens woorden. Een elevatorpitch waaraan zelfs de liftpassagiers die tot de 1e verdieping gaan een gelukkige dag beleven.
Arjen op het schild getild

Zieltogende muur

Aangetekend moet worden dat Arjen een autoverkoper is, die – als het moet - zelfs Jos Verstappen het idee kan geven dat-ie kan autoracen. Met autoverkopers moet je uitkijken.
Maar aan de andere kant: Arjen verkoopt über-luxe auto’s in tijden dat de bomen naar beneden groeien. En hij doet dat in het zieltogende “the Wall”, een soort automatiek langs de A2. En bovendien hij heeft geen dun zwart snorretje op zijn bovenlip. Geen minnetjes, alleen maar plusjes.
Toen Arjen op het schild stond kwam terstond de campagne-machine op toeren. Flyers, one-liners popten op en zelfs de visie werd uitgewerkt in hanteerbare termen. Een waterveld als het regent, meer cameratoezicht en minder contributie (minder, minder, minder!).
Op dat moment (koffie en gevulde koeken van André) waren we zeer tevreden maar nu ik het opschrijf lijkt het of ik de echo hoor van de beloften die premier Cameron deed aan Schotland. Nog even nadenken dus. En misschien mevrouw van Beek betrekken bij de mythevorming.
de JJ-vuilnis nog dreigend bij het LKG-veld

Deksel open

Ondertussen loopt de tijd door naar 2 oktober. Het bestuur ondertekent mails met voornamen, dat klinkt niet meer als een bestuur. De vuilnisbak staat nog steeds dreigend op bij het LKG-veld. Straks gaat die deksel open.
Trimheren, we moeten uitkijken dat we onszelf (een autoverkoper, verhalenschrijver en beheerder van het koffiegeld) niet achter de groene tafel van een zichzelf nog steeds respecterende club terugvinden. Aan één Marco van Basten hebben we genoeg.

En, vooruit voor het hogere doel, één vrouw willen we nog wel asiel verlenen.

dinsdag 9 september 2014

(waar is hier de) Nooduitgang

En er was taart, van Paul. Taart om wat te vieren. Maar wat werd er gevierd, hij was niet jarig en ook was er nog geen waterkoker te bewonderen. Bovendien had hij het partijtje verloren.

Het wordt een gewoonte dat we met moeite uit het beschermde hoekje zijn te verdrijven. Je zou toch denken dat we na 10 minuten alles van elkaar en van dé situatie weten. En toch weten we ook weer niets, want er is nog zoveel te weten.

i-cloud-filmpje bekijken
De berichten dat ons bestuur de intrigant had weggewerkt en hem de toegang tot alle opstallen had geweigerd was geruststellend maar riep ook weer vragen op. Want waar hingen dan die camera's waarmee hij ook de blote kont van Amalia had zitten bekijken? En hoe klein was het microfoontje waar het pleidooi van trimheer HP te D werd vastgelegd? En op welke i-Cloud moesten we dan kijken om dat allemaal te zien? Tussen alle blote tieten in al die wolken klinkt zelfs het goedgekozen woord van een trimheer niet meer door.

Het had allemaal geen zin. Dus gingen 14 man maar gauw warmlopen. Het was eigenlijk al warm genoeg, dus konden we snel naar de oefeningen met de bal. Vorderingen worden er eigenlijk niet meer geboekt. Op doel af komen stormen, de bal aangespeeld krijgen in tegen de touwen janken, dat zit er niet meer in. We blijven steken in onze ontwikkeling.
op het kleine veld schaven aan de techniek
Gelukkig geldt altijd nog het 10.000-uur-criterium. Meters maken. Ervaring opdoen. Afgelopen zondag toch weer een kwartiertje erbij. En dat maal 14. Dat is drie-en-een-half uur ervaring.
Dus zochten we snel het kleine veld op. Dat komt de techniek ten goede, kort combinatiespel, in plaats van lange halen.
Bovendien was voor een aantal trimheren het loopvermogen aangetast door de inspanningen van het stadsfeest. Jett Rebel had onze tol geëist of een paar glaasjes wijn bij de Camion Rosé. En diezelfde zondagavond zou Het Goede Doel zich nog optreden. Nog een aanleiding dus om deze ochtend krachten te sparen.
Henk likt zijn wond

Het partijtje leek uit te draaien op een eenvoudige winst voor oranje. Zelf stond ik vooral krachten te sparen in de oranje verdediging. Dat pakte dus goed uit. Maar de winnende werd gescoord door blauw. De felicitaties voor blauw waren oprecht, alsmede de taart. Oranje mocht de wonden likken.
Voor ons allemaal kon er later die dag de troost zijn van een wijntje bij de Camion Rosé (volgend jaar weer) of meezingen met Het Goede Doel met klassiekers als Vriendschap (is een illusie) en natuurlijk (ik kan niet blijven, ik kan niet langer blijven, ik ben hier al te lang, waar is hier de) Nooduitgang.
En dat natuurlijk ter viering van de verdreven intrigant.

De TC is in genade weer terug op het kleed, nu nog weten of er nog bestuursleden gaan terugkeren, en hoe dat met de financiën zit. Niet omdat de wetenschap van onheil zoveel uitmaakt, maar gewoon omdat er dan vast weer taart is.