kater vóór de koffie

Daniel Dekker is een man die ik tijdens de top 2000 het liefst ontloop. Tussen 9 en 12 praat de man plaatjes aan elkaar met clichés en de grapjes die alleen hijzelf leuk vindt ("nu gaan we haarzwaaien: deep purple met black night"). Ik had me daarom voorgenomen vanochtend na het hockeyen lekker lang te blijven hangen.

Henk Bakhuizen

Natuurlijk, de gezelligheid telt als eerste. Zoals Ed al zei: "we komen eigenlijk elke zondag voor de koffie". En Gérard hoopte op een grap die net over het randje zou zijn. En voor mij kwam dus mijn allergie voor Henk Bakhuizen (als je zo bent gedoopt, waarom dan Daniel Dekker als artiestennaam? Henk is toch mooi?) nog bij: "de nummers worden kleiner, de hits worden groter".

Op de koffie

De groep bestond uit 14 man. We begonnen wat later om ook de collega's die het inlopen proberen te vermijden te betrekken bij deze belangrijke oefening. Belangrijk want André ten B. had een paar weken geleden in zijn kuit iets gescheurd na een koude start. Hij kwam rond 10 uur langs om van ons te leren. En op de koffie.

Toine en Roel onder de indruk van de parabolen

Parabooltjes

Jan heeft de coachen op zich genomen en heeft meteen een revolutionair concept geïntroduceerd: korte inlooprondjes om een pion heen. Het effect zijn opgewarmde spieren all over the body en bovenal mooie parabooltjes op het veld.

Mandarijn

Het inspelen functioneert altijd als de sorteerhoed van de trimheren: hek hes. Het leek er verdomd veel op dat oranje in de overmacht zou zijn vanwege het loopvermogen. Maar het kleine veld vereiste hockeytechniek waar blauw weer over beschikte. Daardoor ging het gelijk op. Iedereen kwam aan het scoren toe, hoewel er dan vaak jammerlijk werd gemist. Dat maakt het spelletje zo leuk, evenals de communicatie waarvoor we soms naar het Mandarijn overschakelden.

Haarzwaaien

Uiteindelijk trok oranje aan het langste eind. Een beker, prijzengeld, felicitaties en eeuwige roem viel hun ten deel. Maar deze prijzen ten spijt, ook voor oranje bleek er geen koffie. Het door Ed bevochten prerogatief om het oude koffie-apparaat te mogen gebruiken bleef onbenut omdat er niemand met een sleutel op of naast het veld stond.

Haarzwaaien met VOF de Kunst

Teleurstelling is een understatement voor het gevoel dat over ons: de dagen zijn kort, de frustratie groot om Henk Bakhuizen te parafraseren. Een kater nog vóór de koffie. Geen sterke verhalen, geen nabespreking, maar je vrouw blij maken met je vroege thuiskomst. Hoeveel rondjes zouden er nog zijn gefietst om de tijd te doden?

Ik ben meteen naar huis gegaan en om te haarzwaaien op VOF de Kunst met "Kopje koffie".

Gerrit Geuvers

de kracht van een afgang

Het was een inmaakpartij, dubbele cijfers schoten tekort om het leed te beschrijven voor oranje. Ik geloof dat het 20-5 is geworden. Ineens hadden én Ed én Hans het op de heupen. Iedere aanval van oranje werd gedegradeerd tot een goede bedoeling en iedere poging van blauw werd verzilverd tot een Messiaanse actie.

Zelfspot

De energie liep het oranje-team uit de lichamen. De gang van natrillende plank naar bestraffende middenstip werd steeds zwaarder. Het gebukte lichaam en de geknechte geest werden één. Het stond al 8-0. Blauw anticipeert vrolijk op de tiende. En was oranje al over de middellijn geweest? Misschien, maar in ieder geval nog geen kans gehad, nog geen schot in de richting van het doel.

"In ieder geval was het rendement nog 100%", zeiden we. Oranje was het moment van zelfspot al ruim voorbij. Er moest een list worden verzonnen, onszelf aan de eigen haren omhoog trekken, een truc voor hopeloze gevallen.

Gehakt

Hoe oogstrelend blauw ook speelde, er gingen ook ballen naast. Logisch, natuurlijk, want waar gehakt wordt vallen spaanders. Dat gehakt was dan misschien oranje, maar de spaanders waren de enormiteiten van blauw. En dat waren er toch heel wat. Waarschijnlijk had blauw een rendement van 50%. Slechts 50%! Het besef drong door.

Tijdens de eerste aanval van oranje na dit besef kon de toeschouwer de knieën horen knikken naarmate het doel dichterbij kwam. Maar toen kwam de bevrijdende klap van Rogier, een streep van stick naar plank.

"De eer is gered" voegde Ed intimiderend toe. En daar leek het even op. Want hoewel oranje nog een handjevol doelpunten scoorde schudde blauw een hele emmer over ons herwonnen zelfvertrouwen leeg. Maar het bescheiden doelpuntenmachientje van oranje bleef effectief: iedere aanval leverde een doelpunt op.

Historisch verantwoorde verhalen en toch leuk

Kritische prestatie index

Voor blauw was dat geen aanleiding te vrezen, want aan een boom zo vol gehangen mist men één twee missers niet. Kansen in overvloed, doelpunten genoeg. Het stond 20-5 toen de koffiedame ons riep. Het signaal voor het laatste doelpunt. En nog had blauw niets door. Een KPI van 50% kan dan funest zijn tegen een 100%-score. En zo gebeurde het dat de schlemielen van de zondagochtend de helden werden en met een grijns van oor tot oor naar de koffietafel marcheerden. Het winnende doelpunt voor oranje werd niet beloond met een extra groot stuk taart, zelfs niet met een klein stuk. Dat was jammer, maar de koffie was goed.

We genoten van goudomrande koffie, door Ed voor de poorten van de grijze afvalcontainer weggesleept. En van de verhalen van historisch verantwoorde weetjes en verhalen door Toin. Ik ben ze even kwijt, maar in de roes van een overwinning is wel vaker iets vergeten. In tijden van tegenslag wordt de Trimheer creatief.