gelukkig hebben we de foto's nog

Een week gaat zo snel voorbij met vele vormen van tekst dat alles wat er is gebeurt in die twee uurtjes op zondagochtend wel eens vergeten. Maar gelukkig hebben we de foto's nog.
Geen film, en dat is ook gelukkig te noemen.

Tien man, waarvan negen voor de camera.

Zien we daar Frank Leuver, weer met ware doodsverachting op goal.

Wachten op de druppelde koffie en de tijd doden met een gesprek

En ik wil ook even in beeld

samensmeltende generaties

Trimherenhockey op de zondagochtend is het feest van de generatiekloof. Een feest want hoewel het leeftijdsverschil groot is, is juist dat reden voor een feestje.

Het was carnaval dus tijd om gezellig in het clubhuis te zingen.
Eerst voor Hans, die jarig was geweest. Hans is van de oude generatie, hij weet nog niet hoe je koffie moet zetten, dus toen we moe en uitgeteld het clubhuis betraden was het bruine goud nog niet gedolven. Wel stond er een aantal doosjes op tafel ten teken dat er gezongen en gefeliciteerd mocht worden.

Hans was geblesseerd geraakt en drentelde een half uur met zijn ziel onder de arm in afwachting van het winnende doelpunt. Dat duurde erg lang. Alsof er ineens druk komt te liggen op het scorende vermogen. De stand was 10-5 ofzo voor blauw. Oranje was kansloos. Toen Hans uitviel was de verhouding zelfs 5-6 in het nadeel van oranje. Maar Ed maakte daar door zijn transfer een 6-5 voordeel van. Een voordeel dat slechts numeriek bleek want onder aanvoering van Adri die steeds weer een nieuw vaatje energie aanboort nam blauw als snel weer het heft in handen.
Maar uiteindelijk maakt het niet uit, want iedereen had lekker gespeeld, die jongen draver en de bejaarde positiespeler. Dus toen ik naar de winnende treffer had gesoleerd kon Hans worden verlost uit zijn behoefte aan gezang.
Zelf vond hij de gebruikelijke toegift ('t is feest bij DHC) het leukst. Maar dat komt omdat hij niet op de bank gaat staan. Advies laat die aubade je welgevallen, dan is alles leuk. Zo gebeurde het mij dat ik werd toegezongen via een oude carnavalskraker ('Ik ben Gerrit en ik steel als de raven'). Louterend natuurlijk om aan je jeugdtrauma's te worden herinnerd. Maar de jongeren onder ons moesten passen bij deze klassieker van Gerrit Dekzeil.
En zo was het ook bij de herinneringen aan Eddy Wally, de Vlaamse volkszanger met de intelligentie van een spitsmuis maar het commerciële instinct van John de Mol.
Maar die generatiekloofjes maken het verband sterk, die nog jaren na ons, in volgende generaties zal nagolven. Ik zie die zwarte gaten van een-en-half miljard lichtjaar geleden voor me.
Lang leve Hans, lang leve Einstein.

mag het licht uit?

Bij feestjes zijn er altijd bepaalde mensen die het laatst weggaan. Die eigenschap is voorbehouden aan mensen die er 's ochtends niet zo veel van bakken, de zogenaamde avondmensen. In uitzonderlijke gevallen worden ze nachtbrakers. Hun wordt ook geregeld gevraag het licht uit te doen. Iets was ze altijd vergeten., want zo zijn ze ook wel weer.

De chocoladecake van Ed

Zo kon het afgelopen zondag gebeuren dat het na het partijtje hockey weer erg gezellig was dat zelfs de ochtendmensen onder ons helemaal losgingen. De cake van Ed zal daarbij zeker een rol hebben gespeeld. Als een troep hongerige wolven werd de ambachtelijk bereide chocoladecake aangevallen en met huid en haar verslonden.
Daaraan vooraf ging een intensief partijtje hockey waar Ed ook een hoofdrol speelde. Volgens de beelden was hij overal en een fenomenale actie is reeds viral gegaan. Het lachje van Marcel bezegeld de nieuw uitgevonden heiden-truc.

Het verslag van afgelopen zondag blijft helaas beperkt tot deze woorden omdat ondergetekende nog genoot van een ziekbed. De Griep stond een snuffelstage toe van een uurtje zonder al te grote inspanning. De tegenwind was eigenlijk al te veel. Dus ik vertrok spoorslags huiswaarts. En zo dachten er meer over, waardoor niemand het licht uitdeed. Zelf het lichtje van de koffie-automaat bleef aan en heeft de laatste dagen van het clubhuis stemmig bijgelicht.

Wie doet het licht uit?