omgekeerd lieuwe-effect

Het bleef nog lang nadruppelen om 9 uur afgelopen zondag. De trimheren komen steeds later opdraven. Het kan natuurlijk de ochtendplas zijn die maar doordruppelt. Of het gebit dat de vorige avond tussen de kranten is beland.
Maar als ze er zijn dan is het goed. Beter dan vorige week toen in de stromende regen slechts drie (3) mannen waren aangepoeld. Even de namen, for the record: Jan Schuurman, Andre ten Berge en (met de fiets!) Henk Meerstad. Zij zagen een waterveld, maar het bleek een uiterwaard van de Oude IJssel. En daar komt de techniek niet volledig tot z'n recht, dus keerden ze snel huiswaarts alwaar het bed nog warm was.
Deze zondag zorgde Tineke voor een straf begin. Even een rustmomentje na een huppelloopje was ons niet gegund. En daarna in hoog tempo afwerken op doel. Dit keer had ik ze allemaal strak op de plank.
Het partijtje was dus 9 tegen 9. Het begint zo waar weer op echt hockey te lijken. De combinaties rolden als een balletje over het veld. Vloeiende combinaties van vooral blauw leverde al snel de 1-0. Bij oranje speelde Lieuwe. Normaal een mission impossible voor blauw maar er leek bij oranje overmoed in het team geslopen. Achterover leunen en kijken wat de tovenaar uit zijn stick haalt. Zo simpel kan het zondagochtend soms zijn. Maar daarin schuilt het gevaar: het omgekeerde Lieuwe-effect. Uit de stick vonkt het als vanouds maar als dat temidden van een stelletje harken en zoutzakken gebeurt dan zijn die vonken paarlen voor de zwijnen.
Na deze harde analyse van oranje is het tijd voor zalvende woorden. Voor blauw wel te verstaan. Want het zag er allemaal even fraai uit, in ieder geval met goede bedoelingen. Uiteindelijk werd het 5-1 want Andre van den Akker soleerde voor oranje naar de tegentreffer. Een solo, inderdaad want de rest stond te wachten op een ingeving van Lieuwe. Aan blauwe zijde scoorde zelfs Bert Meijer nog. Hij was werkloos in de achterste linie en naar het vijandelijke doel geslopen. Een gestolen doelpunt maar toch, hij stond op de goede plek.
Op de verkeerde plek stond Bert Kruif, namelijk aan de andere kant van het hek. En hij kondigde aan dat we niet meer een plek in de selectie voor hem hoefden warm te houden. Hij heeft de handdoek geworpen, naar eigen zeggen. Het pleister- en plakwerk op zijn pols was indrukwekkend, maar volgens mij niet een argument op de stick aan de wilgen te hangen. Niet een Duitser waardig, zou ik zeggen. Die gaat door tot de laatste minuut. En wint dan, volgens het bekende gezegde.
Maar het is al eerder gebleken deze ochtend (en vorige week), soms laten de trimheren het er wel makkelijk bij zitten. Head up, guys!
Gerrit Geuvers

regen

Wie was er, om 9 uur zondagochtend? Ik niet. Het regende. Buieneradar trok een vernietigend blauw spoor. Voor de zekerheid nog eens gekeken. En nog eens. En nog eens. Wie weet losten de blauwe vlekken op, maar niets daar van.
Met een enorm schuldgevoel lag ik daarna in bed te hopen dat het nog harder zou gaan regenen dan die stortbui van 8 uur. Maar het werd alleen maar minder. Kwart voor negen leek het wel gestopt. Als een acteur met plankenvrees tilde ik het gordijn opzij. Het regende nog steeds. Nog steeds een goede beslissing. Gauw weer terug in het warme zachte.
Hoewel, een trimheer hoort zondagochtend vlak 9 uur helemaal niet in bed te liggen. Hij hoort de regen te trotseren en op de fiets naar het hockeyveld te peddelen. Geen paraplu, regenjasje mag. Onder het afdakje bij het clubhuis een beetje afgeven op de watjes die thuis zijn gebleven en als het een beetje minder regent rondjes gaan lopen, rekken, draaien en zwaaien.
Misschien ware ze er, de echte bikkels. Ik hoorde er niet bij.
Hoewel, om kwart over negen stapte ik uit bed, want het kon nog. Een beetje te laat maar toch. Ik zou er zijn. Hockeyspullen aan, nog even buienradar bekeken. 't Bleef gewoon doorgaan, niet zo blauw, maar wel tot voorbij 10 uur. Dat had toch geen zin?
Weer de trap op. Nog even weer in bed. Het schuldgevoel werd minder. Een keer verzaken mag.
Vlak voor tien uur is het gemoed gesust. De regen is ook bijna verdwenen. In mijn burgerkleding pak ik de fiets en rijdt alsnog naar het veld. Een kopje koffie drinken met de bikkels.
Maar er is niemand. Geen sporen van activiteiten, geen zweet, geen gebroken ledematen, geen koffie.
Niemand is er deze ochtend geweest, alleen ik. Een schrale troost.
Gerrit Geuvers

niets zeggen

Het is altijd een mooie gezicht als ik wat later aan kom fietsen: in de hoek van 't veld staat een groep mannen, op zondagochtend trimheren, breeduit te kletsen. Het gaat over de vakantieverhalen of de belevenissen van afgelopen week. En bij voorkeur die van de vorige avond. Sterke verhalen. Bert de Kruijf was er niet, maar dat maakte voor het gesprek niet veel uit. Zaterdag was de Gay Parade geweest. Een onderwerp om een hele ochtend mee te vullen, maar zo ver lieten we het niet komen. De plicht riep.

Tijdens het inlopen verstomt het geklets snel, zeker als Bob de scepter zwaait. Met zijn status als fysiotherapeut doet iedereen zijn uiterste best het hoofd van de romp te trekken en zijn bovenbeen te scheuren. De praatjes zijn dan snel voorbij.
Er waren vertien mannen deze zondag. Dat betekende dat een eerlijk partijtje zeven tegen zeven tot de mogelijkheden behoorde. Maar wat is eerlijk. Andre had een hoogtestage achter de rug en Frodo kampte nog met een blessure. Dat kwetsuur bleek vooral zijn schoen te betreffen. Ondanks deze voordelige verschillen wist blauw dat niet in genoeg doelpunten te vertalen. Oranje won uiteindelijk met 5-4.
Het partijtje speelde zich af op het puppillenveld. Daardoor hadden we adem genoeg voor praatjes. En in beide teams zaten mannen die zich graag uit de tent laten lokken. Jan durft daarbij het verst te gaan, maar ook Bob liet zich niet onbetuigd. Gelukkig vonden ze elkaar snel. En met wat aangereikt voer van de rest van de spelers ging het lekker.
Maar het bleef bij wat lichte en geveinsde opwinding. Dat dankzij het officieuze trimherenbeleid: niets zeggen. Deze woorden worden ook gebruikt bij flagrante overtredingen van Bert en bij onbenulligheden van Marcel. Ik ben zelf natuurlijk geheel zuiver, dat begrijpt u als lezer.

Als scheidsrechterloze groep hebben we zo een manier gevonden om de koffie te halen zonder persoonlijk vetes. Dat is mooi, maar aan de andere kant wel de deksel op de doofpot, de deken op het vuur. Hoe reageert zo'n trimheer zich thuis wel niet af?
Het doet me denken aan het officiele beleid van de VS over homo's in het leger: don't ask, don't tell. Niets vragen niets zeggen. Gewoon slikken.

Gerrit Geuvers

gebroken pols

Voor de trimheren was het afgelopen zondag ander dan anders. Een dragende functionaris moest wegens een ernstig mankement verstek laten gaan. De vorige keer had Bert de Kruif zijn pols gebroken in zijn drang het winnende doelpunt te scoren. In een kennelijke scrimmage stortte hij ter aarde. Daarover zo meer, want voor je het weet is het 9 uur en begint het warmlopen. Bob nam het initiatief om ons eens flink over de kling te jagen. We belanden allen op de grond, maar dan op beheerste wijze. Wederom zijn er nieuwe latijnse namen aan de toch al zo rijke woordenschat van de trimheren toegevoegd. En passant zijn tevens spieren toegevoegd voor dagelijks gebruik. Altijd mooi meegenomen.
Na deze kennismaking met het onbekende in 't trimheerlijk lichaam kon het partijtje worden afgewerkt. De teams leken redelijk opgewassen tegen elkaar maar de uitslag loog er niet om. MAar als ik die nu ga publiceren doe ik dat vast wel. Daarom, onder voorbehoud, 't werd 1-10. Een uitslag Graafschap-Ajax-waardig. Voor Arjen was het een mooi begin van z'n vakantie, diezelfde middag. Voor de rest een business as usual. You win some, you lose some.
In de nazit was Bert het gesprek van de koffietafel. Het hele voorval werd nog eens uit de doeken gedaan. Christel was ook aanwezig, maar had het moment zelf niet goed meegekregen. Daarom gingen de heren zelf met het verhaal aan de haal. Lieuwe en Arjen speelden een rol, maar ohne böse Absicht. Bert zag Arjen over het hoofd die wel heel diep de bal wegspeelde. Als een engeltje (maar wel een standbeeld) ging Bert onderuit. Afijn de rest is geschiedenis. Het einde van het liedje was dat Toin en Henk om drie uur ('s middags, dat gelukkig nog wel) thuis waren. Hopelijk kan Bert binnenkort weer een kopje koffie vasthouden en zijn praatjes weer verkopen.