Risk tijdens kerstavond

Het was een magere opkomst. Vreemd, want de temperatuur was goed, geen regen en weinig wind. Misschien was dat het wel: geen uitdaging. Lees hier hoe vijf man hebben staan lummelen.

Vijf man, dat is te veel voor een bezoekje aan de kribbe, want vol is vol. En bovendien hadden we niet veel in de aanbieding. Er was geen taart van de jarige Selwin en het laatste zakje koffie van onze voorraad geeft een trimheer nooit weg.
We hielden dus gewoon "vol trouwe de wachte in het veld". Het begon zelfs met vier, André ten berge, André van den Akker, Henk Ebbers en ikzelf. Een wat vreemde gewaarwording, maar we waren er nou toch dus konden we ook wel even een rondje lopen. En daarna de gebruikelijke pasjes en draaiingen. Toen kwam Piet Adriaanse aanfietsen en konden we mooi 3 tegen 2 spelen. Of andersom.

de vijf kerstengels

Toen werd duidelijk dat creativiteit van een kleine groep aanzienlijk groter is dan je verwacht. Er is geen gelegenheid om meningsloos weg te duiken. Meedenken is meteen effectief voor je eigen plezier en cruciaal om tijdens de donkere en natte dagen voor Kerst niet moedeloos te worden.
Zodoende kwam een spelvorm tot stand die we gerust revolutionair durven te noemen. Alleen tegen één en één tegen alleen. Spelletje met regels, maar waar niemand zich aan hoeft te houden. Een soort Risk tijdens kerstavond. We werden er zo waar moe van (en ik heb thuisgekomen zelfs mijn sokken in de was moeten doen).
Na afloop was er nog koffie genoeg. Dat is nog een voordeel van een vijftal: twee kopjes koffie.
En dan ook nog vakantieverhalen. André ging de groene alpen opzoeken, hij lachte erbij maar we voelden toch de aanleiding om hem op te beuren. Piet vertelde over zijn reis door Amerika in een bovenmaatse auto waarvoor hij eigenlijk een chauffeursdiploma nodig had. Het gezin kon liggend vervoerd worden en toch was het geen regiotaxi. Kijk zelf voor de het model op https://www.youtube.com/watch?v=MD5i_YKW5EE, (en let op de bijzondere features zoals een sigarettenaansteker op 2:12).
Volgende week rekenen we op een grotere opkomst. Dan lijkt het serieus te sneeuwen. Als dat geen aanleiding is om aan vrouw en kinderen te laten zien dat we bikkels zijn....

De hulp-burgemeester van Maastricht

Het is een druk die op mijnschouders rust, het hockey-bloggie. Een druk die steeds zwaarder weegt als het einde van de week nadert. Als ik nou meteen aan de slag zou gaan met schrijven. Maar dat kon niet.

Finishfoto

Nu, op het Heerlijk Avondje, zijn de wonden genoeg geheeld. In mijn geval is dat best snel. Hoewel niet snel genoeg. Aanstaande zondag ga ik in Montferland namelijk 15 km achter Paula Radcliffe aanhollen. Ik vermoed dat we niet samen of de finishfoto komen.

In mijn geval ligt dat aan een aanval in mijn linkerflank (de kogel kwam van links).

Overwinning in Zutphen

de hulpburgemeester van Maastricht (midden)

Oranje begon niet erg goed. Blauw had het warmlopen onder leiding van Jan, wiens leercurve exponentiele trekjes vertoont, goed verwerkt. Al snel stonden we (oranje) met 3-5 achter.

Blauw kreeg visioenen van de glorieuze zegetocht over de velden van de Zutphense MHC waar we de eindoverwinning bemachtigden. Nogmaals de complimenten aan de mannen die eraan hebben bijgedragen.

Hulpburgemeester van Maastricht

Maar toen kreeg Ed het op zijn heupen. En Piet. En zelfs good old Marcel, hoewel doelpuntloos, draaide onze Maastrichtse hulpburgemeester dreigend zijn kont in de blauwe verdediging. Blauw trok de stand gelijk en zoals dat in wielertermen heet, ging erop en erover.

Laatste energie

Maar zoals traditie het voorschrijft, het laatste doelpunt is de winnende dus werden de messen nogmaals geslepen. Oranje bleef de bovenliggende partij en blauw leek zich daarbij neer te leggen. Alleen Adri vond nog een vaatje met gif. Met alles in hem stormde hij op de bal af. Ik stond er grotendeels tussen, in ieder geval een paar van mijn ribben. Zijn elleboog of schouder, misschien wel zijn stick werden er bruusk door afgeremd. Helaas waren het niet mijn spare ribs, Want om een of andere reden gebruik ik ze bij het ademhalen.

Tijd genoeg

Het liep tegen het einde en omdat Adri zich om mij bekommerde kon oranje onbekommerd de winnende binnentikken. Dank je, het lopen gaat wel aardig, als ik maar niet ademhaal. Een combinatie die de mensheid tot nu toe weinig vooruit heeft geholpen. Als Paula Radcliffe nou eens met één ademteug de 15 km probeert te lopen dan maak ik een kans. Maar ik denk dat de Russische apotheek effectiever is.

Na afloop was er taart, van mij. Ik heb er 52 jaar opzitten, nog tijd genoeg om weer op te knappen.

In de wachtkamer, Ed duikt weg, de rest wacht op taart van...

.... de naar adem happende 52-jarige.

Hockeypark

Twee keer was ik niet geweest, maar er is niets veranderd. Waarom zouden we goede dingen veranderen. Ook Guus Hiddink is ook nog steeds bondscoach. Dat-ie niet ontslagen is heeft hij te danken aan het staatsbezoek in Korea. Een net ontslagen bondscoach doet in Korea geen deur open, zelfs Hiddink niet, zo iemand hoort op een samoerai-zwaard.

Hockeypark

Niets veranderd? Toch wel. Ik kwam aanfietsen op een heus hockeypark. Ik had het gelezen in het eerste bericht van de afdeling agitprop. Het zag er alleen nog niet anders uit. Het moet nog groeien. De weergoden waren de club gunstig gezind: het regende pijpenstelen, dat is goed groeiweer.

Als trimheren namen we dat ongemak op de koop toe. Brildragers hadden een pet om het zicht te garanderen. En het publiek had een paraplu om droog te blijven.

Er waren 9 trimheren aanwezig, en Marcel had zijn zoon Oscar meegenomen. Ik wist niet eens dat Marcel een zoon had. Zou die op z'n "prins-Berhards" zijn verwekt en opgegroeid in een warm buitenland?

Letlandse proporties

Deze gedachte haalde mij uit mijn spel. Misschien kantelde daardoor het gelijk opgaande spel bij iedere aanval van oranje in hun voordeel. Het kantelde zo vaak dat de achterstand Letlandse proporties aannam. De ommekeer kwam toen Tineke langs de lijn verscheen. Ze had haar schoondochter, de zoon van Oscar  bij zich. Poeh, ik was gerustgesteld en beschaamd tegelijk. De schaamte over mijn achterdocht zette ik om in een doelpunt met het haakje. Oranje kreeg het even benauwd maar handhaafde de voorsprong soeverein.

Selfie-stick

Tineke zag dat het goed was, maar fel. Ze bood aan om te scheidsrechteren. Of er iemand een fluit bij zich had. Ik had een selfie-stick met afstandsbediening, maar daarmee kun je geen wedstrijd leiden.

trots in de regen, met stick

Zelfs het maken van een zelfportretje met het stokje was moeilijk als alles nat is geregend. De schoondochter zag het gestuntel aan en nam het heft in handen. En legde daarmee onze druipende aanwezigheid van afgelopen zondag vast.

Ook voor de koffie moeten we nog steeds ver lopen. Het hockeypark heeft immers nog een verborgen koffiecorner. Wel geurend naar een Douwe Egberts-reclame zodat we de weg langs de duurste kleedkamers van Nederland makkelijk kunnen vinden. Ter geruststelling en naar de gemeente: er was deze ochtend een team dat gebruik ging maken van deze voorziening. Misschien toch maar een paar kleerhaakjes in het nieuwe hockeypark ophangen.

Korea

We vertrokken nadat ik een paar goede tips voor mijn selfie-stick had gekregen. Dank daarvoor. Arjen had vooral veel haast. Hij moest die zondag voor 20 uur nog een auto voor anderhalf miljoen verkopen aan een rijke Koreaan. Het zou zo maar kunnen dat Hiddink er geen deur meer openkrijgt. 

Wintertijd en de kunst van het roken

We hadden onszelf weer laten degraderen naar het kleine veld. De opkomst zondag was net te klein om het LKG-veld warm te spelen voor de grote jongens. Maar gelachen dat we hebben!

Bert Vrij

het begon met lachen ...

Het was een enerverend partijtje, dat overigens nooit de indruk te wekken gelijkwaardig te zijn. Oranje was de onderliggende partij en onderstreepte dat door te verliezen, in uitslag en “het winnende doelpunt”.

Bert Vrij was de man van de zoete wraak. Achterin veegde hij redelijk veel weg maar toen hij ten aanval trok was hilariteit en hoon zijn deel. Totdat hij de winnende scoorde.

Geen rokers

Een klein volgepakt veld en was geen garantie voor een rustig ochtendje. Al snel waren we buiten adem. Geen rokers in de gelederen en toch na een kwartier al de tong op de schoenen. Hoe komt dat?

Het was de openingswedstrijd van de wintertijd. Dan is negen uur ineens een tijdstip dat een trimheer, in zomertijd, al flink wat lakens heeft uitgedeeld, thuis of op de zaak. Maar nu staat-ie nog droog, Het kleine veld is zelfs nog te groot. Niet met de deuren slaan of de ruiten te laten trillen van een welgeplaatste vloek.

Jij-bakkend

Daar renden we dus, roepend, mopperend, jij-bakkend, tierend en vloekend. Een zondag onwaardig.

Wie ook veel tekst had was Arjen. Ik dacht dat hij de afgelopen week te veel met open dak had gereden en zijn stemvolume nog niet had bijgesteld, maar hij was jarig. Nog geen vijftig maar wel een grote mond, met name naar zijn eigen verdedigers. Op passende wijze werd hij uitgenodigd zelf in de achterste gelederen post te vatten. Arjen had er al drie gemaakt dus meende hij dat de zon zelfs dóór zijn korte broek naar buiten scheen en nam hij de verdedigende handschoen op. Daar verdampte zijn krediet snel. Zijn praatjes bleven gelukkig, want eigenlijk was het wel leuk.

Marmeren glimlach

... en het eindigde met de zon

En van Arjen konden we natuurlijk vandaag iets meer hebben, hij had immers taart bij zich. Dus om een extra stukje te bemachtigen was glimlach na een opmerking een tactische meesterzet.

Zo zat ik dus met drie punten appelgebak en een in marmer gebeitelde glimlach aan de koffie.

Rokende veteranen

Buiten stonden de veteranen zich op te warmen voor een echte wedstrijd na hun promotie. Vast geen gevloek en geschreeuw, want er liepen ook twee grote scheidsen rond. De grote jongens staken uit voorzorg de ene na de andere sigaret op Waarschijnlijk om te voorkomen dat ze adem over zouden hebben voor een scheldkanonnade. Want ook voor hun was het de opening van het winterseizoen.

Visie uit holle vaten

Het bericht dat Camiel Eurlings het veld moest ruimen bij KLM was het nieuws van afgelopen week. Het nieuws klonk zo hard dat ik zeker wist dat we met een hol vat te maken te hadden. Praatjes genoeg maar als het erop aankwam was Camiel niet thuis. Of juist wel.
Camiel deed het met de Franse slag. En KLM had ondertussen genoeg Franse slagen gehad.

Hoofd koel

de verlichting ging net aan

Het ander nieuws was dat deze zondag de overgang van zomer naar herfst markeerde. In de dagen van Camiel werd zenuwachtig geanticipeerd op hoge temperaturen, de van-dam-tot-dam-loop trof voorzorgsmaatregelen en ziekenhuizen toverden de ebola-ruimtes om voor oververhitte en uitgedroogde bejaarden.
Trimheren hielden het hoofd koel en brachten wederom 17 man op het (grote) veld. het lijkt of we steeds vroeger komen. Een indicatie is Piet die al voor 9.00 uur aanwezig is. Tegen de tijd dat de verlichting aanging waren we al warm voor een opwindend partijtje.

Klassiek Duitse Schwalbe

troost en teleurstelling

Piets matineuze optreden bevalt hem goed. Hij krijgt wat van de fameuze 0-de helft mee en hij scoorde de eerste drie doelpunten voor blauw. Oranje had toen, ondanks het ondertal, de overhand gehad maar verzuimde te scoren. Blauw bouwde rustig verder aan de voorsprong maar de warmte eiste haar tol. In de verdediging ontstonden gaatjes en oranje kwam terug in de wedstrijd. Geholpen door een paar dwalingen van scheidsrechterlijke aard.
Die werden na de wedstrijd weer gladgestreken (iedere hoge bal, hoger dan de scheenbeschermer, wordt afgefloten). En fysiek spel is ook niet meer toegestaan, zeker niet tegen Marcel, omdat hij een zo klassiek Duitse Schwalbe in huis heeft dat de anderen moeten vrezen voor een hartstilstand.

de Kuchen is op, de mannen weg

Na afloop was er gebak ter ere van 50 jaar Diederik. In Duitsland doen ze niet aan Abraham en al helemaal niet bovenop de berg, dus hij had er een broodnuchtere partij opzitten.
De taartpunten waren niet besteed aan een groot deel van de Dichterse trimmers, die van hun vrouwen samen door het tunneltje moeten fietsen. Arjen moest eerder weg omdat zijn dochter 18 was geworden. Een slappe smoes, hij had zich 18 jaar kunnen voorbereiden, maar, visieloos als we nu zijn (zie illustraties hieronder), kwam het toch nog onverwacht.

Holle vaten

Niet verwacht en toch gekregen. Het ontslag van Camiel. Was hij nou net zo langs in dienst als Jacques Justus bij DHC? Nee langer, want Jacques was helemaal niet in dienst. En hem paste de Franse slag niet, daarom heeft hij ooit zijn naam veranderd in Jack. Dat klinkt stoerder, net als de bevrijders van ons land, hoewel die vlak voor de Rijn strandden. Dat zou Jack niet zijn overkomen. Hij zou het laten zien. First we take Hattem, then we take Doetinchem. Of zoals hij dat zelf zegt: when the going gets though the tough get going. Maar toen het echt "tough" werd liet hij zijn neus niet zien. Wel liet hij op de ALV van een paar weken geleden een brief deponeren die ik jullie niet wil onthouden. De brief werd niet voorgelezen maar was volgens de voorzitter geen aanleiding om het dilemma met het erelid verder uit te diepen. De brief leest als een hol vat. Lees het en kom tot de conclusie dat we een unieke kans op visie en daadkracht hebben laten lopen. Hij is de Sjaak.

Robot, neem het maar over

Trimheren verjagen de mist

Vorige week was het zeuven tegen zeuven. Dat was net te weinig voor het grote veld maar dit keer was de opkomst groot genoeg (zeuventien) om het grote veld aan te kunnen. Weer te lang staan kletsen om 9 uur, dus snel warmlopen en overspelen om weer een partijtje te spelen. Waar halen we de tijd vandaan om nog aan onze techniek te schaven, techniek die zo goed van pas kan komen tijdens het hockyen.

Pacemaker

Het was dus een ongelijke partij maar dat kon het oranje 8-tal niet schelen. Ze gingen er met boter en suiker in maar bleven doorgaan. Namens oranje compenseerde met name Marcel het ondertal met zoveel passie dat zijn pacemaker het nauwelijk kon bijhouden. Toen hij even tegen het doel stond bij te komen was het tijd voor ons om ongerust te worden. We transfereerden dus Arjen van het negental naar het achttal. Het was toen al 3-0 voor blauw. Toch zette het nieuwe achttal nog twee punten (in de zin van: 5-0) via oogstrelende aanvallen. Pas toen begreep oranje hoe je een overtal moet uitspelen. Het werd uiteindelijk 5-3, met het winnende punt voor het oranje (zonder Huntelaar en van Persie), dus was de zege van deze zondagochtend voor hun.

Trimheren fêteren Frank

Doorhakken

Ondertussen was Frank als toeschouwer verschenen. Hij was jarig geweest, chocolade- en appeltaart waren ons deel in zijn feestvreugde, die hij overigens niet zo ervaarde. Hij had er een zaterdagmiddag bij zijn schoonmoeder opzitten, maar zelfs dat was compensatie voor een slepend conflict met een zakenpartner. Namens trimheren wensen ik hem succes. En als het nodig is leveren wij graag helpende handen of ideeën die de een knoop kunnen doorhakken.

Robot voor een verhaal

Je zou moedeloos van worden al die conflicten, maar toch bestaat ons leven uit zon, met hier en daar een regen- of onweersbui. Volgens mij ben ik optimistisch. Ik ben bijvoorbeeld niet bang voor die robots van minister Asscher. Nemen ze mijn werk weg? Het zal best. Robots die verhalen vertellen, of een blog-o-bot, waarom niet? Zelfs het besturen van een hockeyvereniging zal over een decennium aan robots kunnen worden overgelaten. Geen conflicten en gezeur meer, want ieder probleem wordt rationeel en optimaal opgelost, in 2025. Ik geloof er in.

Kost een ALV geld?

Het oude bestuur heeft, zonder dat ze het wist, een doorkijkje gegeven naar 2025 door een advocaat als "technisch" voorzitter in te zetten en een "vreemde" accountant onze cijfers te laten toelichten. Die vorm van robotisering kostte onze club 7600 euro. Ik hoor u van uw stoel vallen, maar het klopt echt: de (nog steeds niet geïnde) contributie van 10 gezinnen is opgefikt aan een ledenvergadering. Van andermans leer is het goed riemen snijden.

Om het nog erger te maken, deze uitgave is de baropbrengst van het gehele vorige seizoen.

Er zijn tijden geweest dat een ledenvergadering geld opleverde omdat na afloop de biertap open kon blijven staan. Dat om te vieren dat er klinkende besluiten waren genomen.

Vuilnisbakken

Het klinkt een beetje cynisch misschien, maar ik denk dat robotjes ons leven zullen veraangenamen. De mens bestaat bij de gratie van meer wensen dan haalbaar. Er blijft werk.

Voor onze voorzitter in 2025 ligt er een mooie taak om fluitend de vuilnisbakken te ledigen. Want wees eens eerlijk: daar hebben we toch meer plezier van dan een vergadering leiden? En  de penningmeester kan tegen die tijd zijn hockeytechniek zo bijschaven om eens een goede pass te geven bij de trimheren op zondagochtend.

Schoonheidsprijs

Het was een teleurstellende vergadering, afgelopen 2 oktober. Weer geen schoonheidsprijzen. Ik heb wel gelachen maar dat was om verbazing en soms uit onmacht. Er ligt geen wenkend perspectief. En onze collega-trimheren Jan Schuurman en André ten Berge (“die man in de roze trui”) is niet the moment of glory gegund om stemmen te tellen voor een nieuw bestuur. Zelfs over de baropbrengst werden we het donderdagavond niet eens.

op de voorgrond, Jan Schuurman en de roze trui

Optelsommetje

Niet iedere ledenvergadering kan een hoogtepunt zijn in een bestuurlijk verenigingsleven maar dit keer werden er wel erg weinig schoonheidsprijzen uitgereikt.

Niet voor de balans (“een optelsommetje”), de jaarrekening (die van 2011 was de meest recente), niet voor de communicatie tussen TC en bestuur en al helemaal niet voor de aanpak van Jack Justus (“wat moet ik zeggen wil mij het terrein van DHC worden ontzegd?”).

Een bestuur hoeft ook niet te gaan voor schoonheidsprijzen, daar hebben we het hockeyveld voor, adequate beantwoording van vragen is voldoende. Maar ook daar heb ik weinig plezier aan beleefd.

De technisch voorzitter (advocate bij JPR, die zei DHC een mooie club te vinden) was het stootkussen die de kritische vragen moest opvangen. Dat deed ze zo goed dat achter de bestuurstafel een licht gesnurk werd waargenomen. En waardoor een enkele doorgespeelde vraag uit de zaal herhaald moest worden.

Het antwoord op zo’n vraag werd vaak geparkeerd. (“die parkeren we even” is na “niet de schoonheidsprijs” de meest irritante stoplap). Het zal komende zondagochtend nog druk zijn als je met de auto komt trimmen, want veel vragen staan op de parkeerplaats te wachten op een adequaat antwoord.

KLM

Dit verslag is bedoeld om collega-trimheren (en andere geïnteresseerden) te informeren over dat wat is besproken. Maar het is te veel. En ook weer te weinig. Want eigenlijk is er niets besloten. Ja, één dingetje: we hebben een nieuw bestuur. Omdat de stemmingsprocedure te ingewikkeld is koos de ALV voor acclamatie. En dus vertrok onder andere onze Frodo Jansen als bestuurslid (voorzitter?) het plaats delict. Ik heb vel vertrouwen in hem. Als piloot weet hij in de ijle lucht koers te houden. En hij is van de KLM, dus niet de prijsvechter Transavia en al helemaal niet van het Franse slag.

Verder kan ik me geen besluit herinneren. De begroting is niet aangenomen, dus ook geen contributie, het waterveld gaat nog niet door (en belandt volgens mij in de ijskast) en Jack Justus is niet geroyeerd.

Kroketten

O ja, we hebben een kascontrolecommissie. Dat in weerwil van het adagium van de voorzitter-stootkussen dat we niet naar het verleden maar naar de toekomst moeten kijken (3^e in de rij van ergerlijke stoplappen). Deze commissie gaat proberen te doorgronden wat er allemaal is gebeurd en wat niet.

Wat mij betreft is de baropbrengst één van de heikele punten, want als we binnenkort van de regering geen kroketten en snickers meer mogen verkopen drijft onze club op het altruïsme van de meters-bier-consumenten.

Leden stonden tot in de gang

Schoonheidsprijs

Tenslotte: zondag zal ik de mop van het waterveld vertellen. Ken je die?

Het werd duidelijk dat Jack Justus de afgelopen periode mooie verhaaltjes heeft gesponnen. De haalbaarheid is wankel zoals Hendrik Jan Maatman de vergadering voorhield. Volgens mij heeft Justus verteld hoe je drijfzand aanlegt, niet een waterveld.

Blij dat-ie weg is. Maar was het niet beter om hem te royeren?

Als het toch gebeurt, er komt een waterveld. Dan is de eer aan de jeugd (en ouders) die stad en land hebben bewegen en kilometers wc-papier hebben verkocht. Maar ze weten niet dat ze over 10 jaar weer aan de bak moeten. Dan is het veld afgeschreven. Maar dan heb ik nog steeds toiletpapier van 10 jaar geleden. Wat dan?

Ik weet het: dan verschijnt daar ene Jack Justus. Ook 10 jaar ouder, maar niet beter gemanierd, die ons verteld hoe je een fundraise moet organiseren. En en passant traint hij een paar jeugdelftallen. Want, die Justus, dat is toch die mand van dat gouden schildje in het clubhuis. Een paar deukjes, maar het hangt er toch gewoon?

Ach ja, laten we het toch proberen, we hoeven niet de schoonheidsprijs.

spijker op zijn kop

Komende zondag mogen Trimheren weer de wei in zonder mijn balgevoel te bewonderen.
Daarom even een schot voor de boeg zodat er voor 9 uur een gespreksonderwerp is (het gesprek zou eens stil mogen vallen).

Gisteren las ik dat de big four, daar hoort Toin nog niet bij, in grote mate tot uitermate grote mate hebben gefaald bij hun accountantswerk. Ze hebben niets geleerd van hun oorvijgen vier jaar gelden en rommelen gewoon door.
Ze staan erbij alsof ze denken, "geef nog maar een knal voor mijn kop, dan ben ik ervan af en kan ik gewoon weer verder. Mijn zakken zijn nog niet vol." En de klap uitdelende toezichthouder (AFM) geeft ze nog één kans.
Het maakt me boos maar vooral moedeloos.
Gisteren las ik ook een ingezonden brief van een jaar geleden in het blad De Dijkpoorter. Van 2 oktober 2013 om precies te zijn. Het stukje proza is van de hand van Jack Justus en slaat de spijker op zijn kop. Op zijn eigen kop wel te verstaan.
Alle boosheid en moedeloosheid over deze affaire zijn in één klap verdwenen.
Een fijne partij aanstaande zondag.

Gerrit Geuvers

Vuilnisman!

Een dame bij de trimheren? Ik dacht aan een grap. Toen de trainsters Tineke en Christel waren vertrokken meenden we dat een andere trainster wel tegen een stootje moest kunnen.

uitwisseling van ervaringen en tips

De uitwisseling van ervaringen van ons langs de digitale of fysieke snelweg zijn niet direct geschikt voor gene zijde van de schutting. Ook niet voor bedoeld. Zeker niet voor dames. In onderhavig geval gaat het om een meespelende dame.

Voortschrijdend norminzicht

Van ons zelf denken wij dat taal noch teken van de trimheren geschikt is voor de tere damesziel. Maar misschien zijn wij wel de enigen die er zo over denken en kent de wereld om ons heen voortschrijdende normmutaties waar wij onvoldoende zicht op hebben.

Ik suggereer niet dat trimheren op zondagochtend onder een kaasstolp leven. Nee, geenszins. Wij zijn op de hoogte van de Pietendiscussie, alle Prinsjesdag-hoedjes, weten wat Obama met ISIL bedoelt en waar Swahililand ligt. Ook over de nieuwe rol van Marco van Basten zijn alle opinies over de koffietafel gegaan.

Diederik verzorgt koffie, GeKo's van André

Groen in de VOC-tijd

Koffie van de hand van Diederik die door een blessure eerder van het veld moest waardoor wij na het winnende doelpunt (was het Jan of toch de veelscorende Arjen van Beek) meteen konden aanschuiven. En laat ik in dezen ook de geblesseerde Toin noemen die met een waterkoker de theedrinkers onder ons (hijzelf) kwam blij maken.

Over de aanmelding van dame hebben we het niet meer gehad, belangrijker zaken behoefden een uitgesproken mening.

Swahililand heeft een fijn plekje op de wereldbol gekregen (“veel plezier daar”), slaven uit de VOC-tijd zijn wel degelijk ook groen en blauw geweest en Marco van Basten is niet het voorbeeld voor de voorzitter van onze club.

Triangel

Zelf vond ik de beslissing van Marco getuigen van grote zelfkennis en moed: een stapje terugdoen, van koning naar pion bij het veelbelovende AZ’76. Maar Arjen, en in zijn kielzog de andere trimheren, was van mening dat hij nooit de tweede viool zou mogen opeisen. Zelfs met een triangel vraagt Don Marco nog teveel aandacht. De voetballers van zijn team houden van duidelijkheid: één leider op het veld. Alleen de schrijvende en twitterende pers kan meerdere kapiteins op een schip nog wel waarderen.

De conclusie was duidelijk, Marco had moeten vertrekken. En een vreemde manier van directeur Ernest Stewart. Hij had hem dat toch moeten vertellen? Of hem gewoon laten ophalen.

Vuilnisman

Dat hebben we hier bij DHC toch ook gedaan. “Vuilnisman! Kan deze zak ook mee?” Alleen ging het bij ons om een man zonder functie. Weliswaar de eerste viool maar verder ongrijpbaar. En toch is-ie weg. Of er nu nog een kapitein op het schip zit weet ik niet. We zullen het zien.

Trimheren zitten ondertussen niet stil. Na een gloedvol betoog van Arjen, dat achteloos uit de mouw werd geschud, werd hij op het schild gehesen. Tussen de kakofonie van meningen werd iedereen even stil van Arjens woorden. Een elevatorpitch waaraan zelfs de liftpassagiers die tot de 1^e verdieping gaan een gelukkige dag beleven.

Arjen op het schild getild

Zieltogende muur

Aangetekend moet worden dat Arjen een autoverkoper is, die – als het moet - zelfs Jos Verstappen het idee kan geven dat-ie kan autoracen. Met autoverkopers moet je uitkijken.

Maar aan de andere kant: Arjen verkoopt über-luxe auto’s in tijden dat de bomen naar beneden groeien. En hij doet dat in het zieltogende “the Wall”, een soort automatiek langs de A2. En bovendien hij heeft geen dun zwart snorretje op zijn bovenlip. Geen minnetjes, alleen maar plusjes.

Toen Arjen op het schild stond kwam terstond de campagne-machine op toeren. Flyers, one-liners popten op en zelfs de visie werd uitgewerkt in hanteerbare termen. Een waterveld als het regent, meer cameratoezicht en minder contributie (minder, minder, minder!).

Op dat moment (koffie en gevulde koeken van André) waren we zeer tevreden maar nu ik het opschrijf lijkt het of ik de echo hoor van de beloften die premier Cameron deed aan Schotland. Nog even nadenken dus. En misschien mevrouw van Beek betrekken bij de mythevorming.

de JJ-vuilnis nog dreigend bij het LKG-veld

Deksel open

Ondertussen loopt de tijd door naar 2 oktober. Het bestuur ondertekent mails met voornamen, dat klinkt niet meer als een bestuur. De vuilnisbak staat nog steeds dreigend op bij het LKG-veld. Straks gaat die deksel open.

Trimheren, we moeten uitkijken dat we onszelf (een autoverkoper, verhalenschrijver en beheerder van het koffiegeld) niet achter de groene tafel van een zichzelf nog steeds respecterende club terugvinden. Aan één Marco van Basten hebben we genoeg.

En, vooruit voor het hogere doel, één vrouw willen we nog wel asiel verlenen.