overtal en toch in drijfzand

Ik werk veel met keyword-analyse. Dat is belangrijk als je goede webteksten wilt schrijven. Als ik ga googlen op leeftijd en druppelen weet ik wel wat ik te zien krijg. En dat is niet het verslag van hockeyende trimheren van DHC.

Bieber en Commandeur

En toch was dat het begin van het verhaal. Ik was nog net op tijd, het leek een zwaar partijtje te worden met 7 man. Maar tot kwart over negen druppelden de oude jongeren het veld op. Toen begon een elftal mannen stampend en steunend aan twee rondjes rond het veld. Enige tijd om te recupereren was ons nog gegeven maar daar doemde al het pionnetje op waar Gérard ons omheen loodste. Zwaaiend, schaatsend en steunden kwamen we tot stilstand om -op de plaats rust- wat te rekken en te strekken. Even leken mijn oefeningen teveel op Justin Bieber (die ook al oud wordt) of Olga Commandeur (met haar necro-gym). Dus werd het tijd voor een spelletje om de jongen weer los te te laten.

doorkijkje

Drijfzand

Het lot was dat een team in ondertal zou spelen, het Chelsea van de trimheren. Het blauwe ondertal creëerde echter bijzonder veel ruimte door op plekken te gaan staan die oranje niet afdekte. Slim.
Oranje (het 'de Graafschap') meende dat met hard werken het tij wel te keren zou zijn. Niets was minder waar. Oranje woelde zich een weg in het drijfzand. Het overtal werd van de mat gespeeld door het team van Job - Messi - Huusen en Jan - Michiel Kramer - Schuurman. Achterin veegde Diederik - Ausputzer - Vermeulen alle foutjes weg. En vooruit, dan liep daar ook nog Adri - René én Willy - Burgmeier en Henk 'Suurbier'. Een kansloze missie zolang Guus Hiddink oranje nog niet kan coachen.

Niersteen

De koffie was weer bruin en het gesprek weer goed. Bij de entree hoefden we geen kostbaarheden of nierstenen in te leveren om de koffie te bekostigen. De grappen zijn soms smakeloos en/of onder de gordel maar zo bont als de Denen maken we het niet.

Toin loopt corvee

uitdeelkoek

Gérard had een aantal koeken meegekregen die zowel bij de winnaars als de verliezers in goeden smaak vielen. En die koeken hadden we - ik weet het zeker - met alle vormen van plezier gedeeld met een honderdtal vluchtelingen uit Syrië en Somalië. Want wij weten wat het is om als overtal in de hoek te zitten waar de klappen vallen. Het leven kan dan hard zijn, een half uur lang.

Komende zondag, de dag nadat Manchester United zijn coach de laan uit stuurt staan wij gewoon weer op het veld. Oud maar nog lang niet versleten.

lui geheugen

Er staan ondertussen al drie filmpjes van de trimheren op mijn Youtube-kanaaltje. Je kunt daarop abonneren, dan krijg je heel soms iets van Eleanor te zien of echt goede muziek. En natuurlijk beelden van de trimheren op zondagochtend. Klik hier om er te komen en abonneer je gerust (rechtsboven).

nagekomen klimaatvoorstel

Nu ter zake. Vandaag weer mooi weer, echt trimmersweer. Een zonnetje dat pas opkomt als wij al staan te trappelen van opwinding. En terwijl we spelen trekt-ie lange schaduwen over het veld en verwarmt ons in korte tijd. Misschien moeten we die klimaatafspraken uit Parijs toch maar amenderen. En dan ook een regeling waarin wolken worden verboden.

Het spel golfde heen-en-weer. Iets meer heen dan weer, want het oranje vijftal kwam al snel op voorsprong. De zes blauwen hadden een voorsprong genomen dat duurde niet lang. En het eindigde ook, net als de Graafschap: een numeriek overtal en toch verliezen. Inclusief die laatste minuut. Daarvoor was Jan verantwoordelijk die haarfijn aanvoelde dat hij op het laatst de overstap moest maken naar oranje. Ik moest uitvallen met een knieblessure. Zes tegen vier werd daardoor vijf tegen vijf. En de uitslag 7-5.

videobeelden

Het nadeel van veel video-beelden is dat het geheugen lui wordt. Dat van mijn in ieder geval wel. Als je het niet meer weet zoek je het even op. Daarom wil ik graag met jullie mijn doelpunt (de Anschlusstor) delen: een rush met een combinatie met Henk en de voet van Bert afronden met het haakje.
Tijdens de wedstrijd vertrouwde Jan me toe dat hij heel gelukkig was. Sommige mensen hebben ook alles. Jan was dus echt aan het pieken. Dat gaat gepaard met een stukje intimidatie die blauw aanzette tot nog meer daden. Daarom denk ik ook dat het bombarderen van IS een zinloze actie is, maar dat is natuurlijk heel wat anders.

gebroken ribbetjes

Na afloop was er wederom koffie, met dit keer een traktatie van mij omdat ik een paar weken geleden jarig was geweest. Had Marcel het geroken? In ieder geval was hij er weer om zijn neus te laten zien en te vertellen over zijn blessure: 3 gebroken ribben. Dat bedoel ik met een lui geheugen: ik kon het me haast niet herinneren. Misschien ook omdat hij gewoon doorspeelde. Maar langzaam kwam de herinnering weer terug dat Marcel achter een bal aanrende en te laat remde waardoor zijn lichaam over de boarding vouwde. Zelf heeft hij er een week mee rondgelopen voordat hij naar de huisarts ging en op zijn werk een foto liet maken.

niersteen

Om andere medische redenen stond Job Huusen langs de kant. Nierstenen maken zijn leven ongemakkelijk. Maar voor de meeste trimheren was dat geen argument om afwezig te zijn, deskundig als we zijn in mannenkwaaltjes en mannelijke flinkheid.
En dan is Adrie niet eens langsgekomen. Hij is afwezig vanwege een blauwe teen. Of hij daarmee op morele steun in zijn droeve hersteltraject had kunnen rekenen valt ook te betwijfelen.
Tot zover de medische update. Ik ga er een mooie week van maken. Hopelijk herinner ik me nog wat van volgende zondag.

Gerrit Geuvers

Gelukzoekers

Natuurlijk moet daar geen piemel in. Een goed gesprek dat zou beter zijn. En dan komen die grote monden achter in de zaal niet in aanmerking. Daar komt weinig goeds uit. Want laten we wel wezen, als we ons land ergens tegen moeten beschermen zijn het tegen angstzaaiers en hun meelopers.

Wat waren we blij met die zomertijd: een uur extra om de hockeyschoenen aan te trekken en daarna spelen in een t-shirt, korte broek en factor 10 op de neus. En dat iedere week weer, trimheren Doetinchem weten waar en wanneer ze het geluk kunnen vinden.

mislukte selfie van mijn vinger

Als schrijver van deze blog had ik enkele weken verzaakt. Dat is jammer want er gebeurde veel. Spannende partijtjes, mooie doelpunten, slap verdedigen, goede moppen en sterke koffie. En natuurlijk de situatie in het land, die van oranje en de Graafschap in het bijzonder.
Over het v-woord hebben we het niet, alleen als dat Volkswagen is, maar ook daar slaan we de plank mis want Arjen van Beek ontbreekt nog steeds. Hij had ons de ins en outs van sjoemelsoftware kunnen vertellen, waardoor we misschien wel medelijden hadden kunnen hebben met Herr Professor Winterkorn. Daar hou ik wel van, het opnemen voor de underdog.

Vandaag was dat oranje, 'weer oranje?' zul je zeggen. Ja, maar dat kwam omdat oranje al begon in ondertal. 13 trimheren zochten deze zondag hun geluk op het Trimheren-veld. Ze werden rijkelijk beloond met de zon op het moment dat we afsloegen voor de wedstrijd. Het snelste doelpunt uit de geschiedenis kwam op naam van Adrie. Hij speelde een puike wedstrijd en was de gevaarlijke man bij blauw. Als een door de zon verwarmd mes gleed het blauwe team door de boterzachte verdediging van oranje. En Henk voerde precisie-bombardementen uit vanaf de rand van de cirkel. Het snelste tegendoelpunt kwam op mijn naam, een imitatie van Henks aanpak, maar het mocht niet baten. Oranje was na een half uur al op onafzienbare voorsprong gekomen. Oranje zat op een zinkend schip, waarbij de kommervolle Groene Draeck in het niet valt.

Dat was het moment voor een transfer. Henk bood zijn hulp aan aan. Ook een man die de underdog een warm hart toedraagt en optreedt als de ongelukkigen der aarde een inzinking nabij zijn. En toch duurde het nog even voor we doorhadden dat er kansen waren. Blauw bleef doelpunten maken maar er ging ook veel mis. En nu maakte oranje ze ook. De moraal was weer terug en het zweepte de beide teams op om het uiterste uit de oude lijven te persen. Blauw en oranje in een faire strijd verwikkeld op zoek naar roem en geluk. Paul dacht namens blauw de matchwinner te zijn maar de afspraken werden ineens veranderd. Zo gaat dat. We moesten er nog eentje maken en die kwam van de stick van Ed, oranje ging met de eer strijken, maar blauw kon nog lachen.

Ererondje door Ed

Al met al was het laat geworden. Even uitlopen en napraten. Er was vaak sprake van shadow, dat is hier te zien. Daarom laten we ons, moe maar voldaan, vollopen met koffie alvorens naar een verkwikkende douche en stoere verhalen op te hangen. Geluk ligt onder handbereik.

Ik vind het daarom kwalijk dat we anderen geen plekje onder de zon gunnen. Gelukzoekers brengen energie mee, nieuwe ideeën en een frisse wind. Lang leven de gelukzoeker, mits er nog tijd is voor een kopje koffie na afloop.

kansloos oranje

Woorden schieten te kort, maar gelukkig hebben we de foto's nog van vorige week.
Oranje tegenTthe ol' blacks.
Oranje was kansloos. Dat lijkt de foto al aan te geven, maar er was meer.

De shirts waren namelijk niet uitgewassen. Job werd er bleek van om de neus en ook de rest speelde als een vaatdoek.
Gelukkig voor het oranje van komende zondag: ze zijn grondig gereinigd. Als je wilt kun je er je ontbijt van eten. De wasmachine van de familie Huusen heeft het behaagd de hesjes te wassen. Claudia heeft met gevaar voor eigen risico oranje aangepakt.
Goed oranje verloor dus, maar met de nieuwe bondscoach achter de wasmachine verwachten we morgen weer punten.

eerlijke verbranding en zuivere koffie

Trimheren Doetinchem hebben nooit gelogen over doping of hoge emissies. Wij zijn altijd eerlijk en open. Iedere zondagochtend verbranden we op onze overtollige vetreserves. Wat daarvan boven het veld blijft hangen is niet slecht voor de volksgezondheid, en bovendien: trimheren kunnen wel tegen een vleugje NOx.
Na afloop wordt er zuivere koffie geschonken en, als we geluk hebben, een koekje van eigen deeg.
Er hoeft dus ook niemand op te stappen. Nieuwe leden zijn zelfs welkom.

Wat het koekje van eigen deeg betreft. Ik weet dat er iemand jarig is geweest.

Wat gebeurde er vorige week? We verkleinden het veld en speelden ook achter de doelen. Dat maakte het enerzijds beloopbaar en toch niet kleingeestig.

Daarvan geen beeldmateriaal, wel van de training: een rondo in een carré (hieronder) en een filmpje van wat gelummeld in afwachting van Piet.
Daaronder: Henk kwam polshoogte nemen en zag dat het goed was.

rondo in een carré

Henk ziet dat het goed is

welke crisis?

Verkeert Trimheren Doetinchem in een existentiële crisis? Dat is een vraag die hard binnen kan komen. Een vraag waarop bij uitstek niet een ja- of nee-antwoord volgt.
Sinds het begin van het seizoen heeft de Graafschap nog geen punt gehaald en de of dat nog gebeurt voor de winterstop, is de vraag.
"Wat denk je er zelf van?" meende Vreman knorrig te mogen antwoorden.

exit Vreman

Ach, de vraag beantwoorden is 'm stellen zal Jan Vreman hebben gedacht na de 5e nul-punter op rij. Dan is elke vraag een kwelling. Of beantwoordt hij zelf de vraag die niet gesteld is: ben jij de geschikte trainer op dit niveau? Darije Kalazic, de flegmatieke Bosnische Zwitser weet van een drol nog een gebakje te maken, maar Jan krijgt vlekken, een betonnen blik en hij korzelt wat in de microfoon.

enter Kalazic

Hij had kunnen zeggen: het eerste doelpunt is gevallen, de wedstrijdpunten volgen snel. Of: we kunnen de eerste 24 wedstrijden wel verliezen. Als we daarna 10 keer winnen is er niets aan de hand.
Of desnoods had hij de verslaggever kunnen inwrijven dat zijn vraag van een nog lager niveau is.
Einde oefening voor Jan Vreman, zou ik zeggen. Enter: Darije Kalezic.

doordraaien

Goed, dan het antwoord op mijn eigen vraag. Een crisis?
Kijk eens naar het plezier dat van de foto's afspat. Op 13 september was de opkomst matig maar de lol en de inzet des te groter. Ik ben zelden zo moe maar voldaan van het veld gelopen. Net als een paar weken geleden een doordraai-partijtje in de cirkel. Met moeite bleven we op de been maar de techniek werd scherp geslepen. Onnavolgbare combinaties en onvermoede bewegingen met de stick.

roffelend

En kijk eens naar het aantal trimheren dat vorige week aanwezig was. 12 man en het kunstgras kwam los van de onderlaag door de roffelende rushes die heen en weer golfden als storm in een glas water. Adri was de motor die zich geen afkoeling gunde en ook de rest van blauw was uit het dravershout gesneden. De techniek van een Hans en een Marcel kon daar weinig tegen inbrengen.

spam

En kijk eens naar Toine die het Trimheren-gevoel vertolkt. Hevig geblesseerd kwam hij ons aanmoedigen en trakteerde hij ons op, ... uh, op iets. Maakt niet uit. Het was tof en gezellig. We hebben hem even bijgepraat over de medelevende berichten op zijn blessure. Dat is toch tien keer zo hartverwarmend als die spam op je schermpje.

wielercafé

En kijk eens naar de welgemeende adviezen die ik kreeg op mijn ondernemersplan: het wielercafé voor koersfans, wielrengroepjes en wielrenliteratuurfans. Misschien begin ik er toch mee en blijkt het businessmodel niet sterk, maar dan heeft het niet aan Henk gelegen.

Welke existentiële crisis? Volgende week staat er wederom een hele kudde mannen. En zo niet dan spelen we weer alsof de gouden koets ons op de hielen zit.

Gerrit Geuvers

Gerard Cox

Ik dacht Gerard Cox te horen toen ik rond 9 uur naar het hockeyend fietste. Het regende en het was niet zo warm meer. Ineens is het voorbij, die mooie zomer. Die begon zowat in mei. Ach Gerard Cox, ik was nog zo'n broekie.

Jan, Marcel en Ed voor 9 uur 

Maar goed: ook de vakantie was afgelopen dus zou er een flink aantal mannen acte de presence geven. Helaas stonden we met vijf man, André, Ed, Marcel, Jan en ik. De regen was spontaan opgehouden, achteraf de enige droge periode deze zondag.
Wij maakten daar gebruik van door een bijzonders spelvorm: 3 tegen 2 met een counter clockwise doordraaien na een doelpunt of afgebroken aanval. Een eenvoudige oplossing voor de lage opkomst, we voelden ons weer kleine jongens uit de tijd dat Gerard Cox nog 'geen ja, geen nee' parodieerde.
Toen het begon te regenen speelden we het winnende doelpunt. Zo werden we toch nog aardig nat.

de vijf wachten op koffie

Tijd voor de koffie. Jan doet veel voor de trimheren maar koffie zetten doet-ie niet. Hij kan het niet eens zien. Opdrinken lukt nog wel. Vervolgens droegen we de zomer te grave: het gesprek ging over CV-ketels en een app om de verwarming aan te sturen als je na een werkdag in aantocht bent.
Toys for boys. Gelukkig wordt het ook dit jaar weer Sinterklaas.

hoed u voor blessures

Het is zaterdagavond, zonet de Graafschap de bietenbrug op zien gaan tegen Zwolle. Op een klassiek grasveld. Dat hoort zo vinden de supporters. Dan weet je dus wat je krijgt als het hard regent. Sensatie en vervelende blessures.

Marcel met operatiehandschoenen

Dan ben ik blij met een kunstgrasveld op zondagmorgen. Met onze technische kwaliteiten kunnen we dan goed uit de voeten. Maar ook dan kan het nog goed mis gaan. Toine, net terug uit Spanje stapte op de stick van André en ziekte door zijn enkel. Zijn vrouw, Inge, had nog gezegd dat-ie rustig aan moest doen.

De foto's zeggen genoeg van de pijn, maar ook van de zorg. Het was een soort M.A.S.H. Iedereen had een zwaailichtje en ik een fototoestel. Uiteindelijk won het team van Toine wel, dankzij het loopvermogen. De technische kwaliteiten van blauw kwamen niet uit de verf op de warme grasmat.
De week ervoor was het ook al zo mooi weer en toch was de opkomst matig. Gelukkig had ik ook daar de foto's nog van. Het was het weekend van de canal parade, dat is wel duidelijk.

Morgen zijn er meer terugkeerders. Ik zag afgelopen week Paul op de fiets en Adrie in de supermarkt.  Wie nog meer? Al deze vakantiemannen maken morgen weer de eerste rushes op het veld. En gaan met een conditie-achterstand het duel in en stappen op een voet of stick van de tegenstanders. En toen je het bed uitstapte fluisterde ze nog: "doe je rustig aan?"

broeders Hans en Ed

Hans lijdt in stilte

warmlopen

net terug uit Amsterdam

André zwaait af, maar .....

doping bij de trimheren?

De Tour is afgelopen. Froome heeft gewonnen en Quintana is toch tweede gebleven.
Froome had het moeilijk, hij moest meer dan met de drie grote concurrenten afrekenen. De wielrenmedia vroegen zich in grote vraagtekens af hoe het nou kon dat hij zo snel omhoog reed op de eerste de beste col. De vraagtekens werden bij het publiek langs de kant uitroeptekens. Voor hun was het wel duidelijk dat de Brit ongeoorloofde middelen gebruikte.

plassen in bocht 7

De trimheren bleken afgelopen zondag op Quintana hebben gehoopt.  De steun ging uit naar de Columbiaan die het de smalle Froome zo moeilijk maakte. Maar ik denk niet dat ze zich in bocht 7 richting l'Alpe d'Huez zouden opstellen om zijn stijf upperlip vol te plassen onder het uitroepen van de kreet: "valsspeler".
Dat heeft te maken met de afstand tussen Doetinchem en Bocht 7, dat valt niet mee op lichtzwarte vrijdag. Maar ook met de onbekendheid van het gif dat Vasseur en Jalabert (tijdens hun carrière als wielrenners in hoge mate verdacht van dopinggebruik) als tv-commentator over hun publiek uitstorten.

een Frans waas voor de ogen

De Fransen gingen los vanaf de eerste Pyreneeënetappe. Ze hadden zich tussen Utrecht en Pau in toenemende mate verheugd op een actie van Peraud, Pinot of Bardet, outsiders die vorig jaar hoog in het klassement eindigden. In wedkantoren en cafés waren deze drie namen met grote bedragen volgehangen. Dat verdampte snel toen Froome zijn motor aanzette. En toen Steve Cummings, ook een Brit, de Pinot en Bardet in de 14e etappe voor gek zette (op nota bene 'col Laurent Jalabert') trok een collectief Frans waas voor de ogen.
Ach, kunnen we het ze kwalijk nemen? Het chauvinisme zit hun in het bloed. Dat was de drijfveer om een handje uit te steken bij het bevrijden van hun land in 1944 (van hun landgenoten). En dan nu ook nog die grote schulden bij Aziatische gokkantoren.

getapte mop

Voor de trimheren bleef er niet veel anders over dan zich in het zweet te werken op een mooie zondagochtend en aansluitend naar een paar getapte moppen te luisteren. De opkomst was alleszins redelijk: een even aantal en een gelijkgaande wedstrijd. Op blauw was hoog ingezet. Dat was terecht gezien de intrinsieke kwaliteit en mijn vorm van de dag. Een fanatieke strijd ging eraan vooraf. Ondanks een half veld half, hing al snel de tong op onze schoenen.

doel omgewaaid door dopinggebruik

verkeerde doping

De inzet was enorm en het leek of doping in het spel was. Maar kennelijk de verkeerde doping, op de verkeerde lijst gekeken, de tragiek van de trimheren.
De wervelwind aan energie veroorzaakte een lawine aan doelpunten. Blauw scoorde meer dan oranje, maar het winnende doelpunt kwam op naam van oranje. Ik dacht wederom van de stick van Piet.

Piet, Hans, Gerard, Jan en Marcel bij de voetgetrokken cirkel

opgevoerde golfclub

De inzet op de winst van blauw was gelukkig fictief en het verlies dus ook. Blauw gooide niet met uitwerpselen en kneep bij de felicitaties zelfs niet hard in de uitgestoken oranje hand. We namen een kopje koffie en een goede mop. We verwonderden ons over politie en meteorologen en vertrokken weer huiswaarts. Het wordt tijd voor echte vakantieverhalen. Wie stond er in bocht zeven, wie had een opgevoerde golfclub en bij wie heeft een bosbrand veroorzaakt?
Volgende week meer sterke verhalen.

le grand depart

Een referendum is nooit een goed democratisch middel geweest. In ieder geval niet op de bakermat van de democratie. Misbruik van de vox populi ligt op de loer om geen echte keuzes te hoeven maken. Daar doen trimheren dan ook niet aan. Over "hoe verder?" raadplegen wij ons orakel, de man met het koffertje.

En toch was er afgelopen zondag trimhockey, daarop kun je gif innemen. Maar waren er voldoende heren om het veld te vullen?
Of er afgelopen zondag voldoende trimmers waren voor een partijtje weet ik niet, maar als Jan er was kon er in ieder geval weer op een legale manier gebruik worden gemaakt van het terrein. Vorige week stonden we met zes man te wachten op een sleutelbewaarder, die niet kwam, en moesten we dus de mazen van het hek zoeken.
Vervolgens was zelfs het pupillenveld te groot en de temperatuur te hoog om het veld te belopen. We waren met zes man, drie tegen drie. Genoeg ruimte voor de dravers onder ons maar ook genoeg om de diepe pass te oefenen.

Na afloop was er geen gebak van jarige Henk (ochi) Ook was er geen koffie omdat geen van de aanwezigen een sleutel had. Heel genereus bood Paul koffie aan bij hem thuis. Ik maakte daar gebruik van en we hebben in zijn weelderige tuin de

ideeën van een fusie met de woensdagavond-groep voorbereid.
Zo'n fusie, dat gaat 'm niet worden kan ik jullie vertellen. Op woensdag spelen er vrouwen mee, na afloop is het biertijd én het is gehaktdag. Bovendien hebben velen van ons de zondagse kick in the ass nodig om de dag niet verloren te laten gaan.
En desondanks is de opkomst laag. Gérard merkte pienter op dat de groepsapp trimmers thuis houdt: die afmeldingen die door je broekzak trillen maken kennelijk te veel indruk.
Het devies luidt dus: geen ge-app meer over niet komen. "Boeiuh"

Afgelopen zondag moest ik verstek laten gaan: Le Grand Départ van de dag ervoor had ik nog in de benen. Wel een filmpje gemaakt van het publiek dat een stuivende Tom Dumoulin aanmoedigt

Het Grote Vertrek, geldt niet voor mij, maar voor wie wel?
Als het goed is heeft Ed een lijst met leden per 1 juli, of beter gezegd: mannen die niet hebben opgezegd. Orakel Ed zal duidelijk maken wie er grexit zijn en met wie we verder gaan. De volgende opdracht is om meer trimmers op zondagochtend uit hun bed te lokken.

Tim Hunt

al een pijntje, Gérard?

De technische commissie is ontbonden. Het was het gesprek van de afgelopen zondag. Maar niet heus, trimheren DHC maakt zich geen zorgen. De teamindeling is niet verbonden aan technische vaardigheden, maar of je op zondagochtend weg mag.

Het was mooi weer maar toch had een groot aantal de weg naar het veld niet weten te vinden. We waren met 10 man, vind ik weinig. Worden onze vrouwen te streng? We eindigden in ieder geval met 11 man en één vrouw. Een heel kleintje, maar toch: Rogier had zijn Fleur meegenomen en toonde haar aan het volk der trimheren (en via deze blog eigenlijk aan de hele

Fleur wordt positief onthaald

wereld). De bewonderende blikken brachten haar in verlegenheid, maar vader Rogier had snel een oplossing. Daarna ging hij nog even in conclaaf met collega bestuurslid Frodo. Dat maakte haar definitief duidelijk dat zaken voor het meisje gaan.

Jan Schuurman was er niet om ons te leiden langs de pionnen, maar Gérard (ex-TC) had goed opgelet en deed de loopoefeningen feilloos zodat we allen strak als een pees in de boog stonden om de tegenstander te treffen. Ik had zelfs een bitje ('t ging ruim 10 jaar goed zonder beschermer) laten boetseren door André van den Akker om er flink in te vliegen.

zaken en meisje

Het spelletje vijf-tegen-vijf verliep goed voor de oranje hesjes. We wonnen, maar blauw was zeker niet kansloos. Wij gunnen elkaar het licht in de ogen, dus werd er over en weer gescoord. Gérard was tijdens het partijtje van het veld gestapt met de hand op zijn rug en een ernstige blik op zijn gezicht. Had de ervaren TC-er had de afgelopen week te veel hooi op de vork genomen? Was hem een aanzoek gedaan? Ik weet het niet, maar in ieder geval stond de koffie klaar toen de andere negen het clubhuis betraden.
En beschuit zonder muisjes. Die combinatie moest nog gelegd worden. Daar was Rogier nog niet aan toegekomen. Een druk baasje is hij, met zijn dochter. En trots vooral.

niet broeds

Paul leek het ook wel leuk en kreeg de kleine meid in de handen geduwd. Dat ging goed en het zag er goed uit. De foto mag niet in deze blog worden
geplaatst om geen verkeerde signalen af te geven aan zijn vrouw. Nee, er is geen sprake van broedsheid.

Het verraste me dat het gespreksonderwerp TC niet besproken wordt. Maar ook wel logisch want aan onze  enige wens, ingedeeld worden in een competitie met trimdames, is in al die jaren dat ik actief ben op zondagochtend nooit gehoor gegeven. We hebben ons erbij neergelegd, want zoals Tim Hunt het ook al zegt: het is beter zo.

zoon

Afgelopen zondag was het droog maar ik was er niet, ik drentelde een beetje suffig door de kamer. Ondertussen promoveerde de Graafschap naar de eredivisie. En Roda ook nog. En voetbalde Vitesse zich Europa in (terwijl ze eigenlijk al lang met 10 man hadden moeten spelen).

Ik ga ervan uit dat de andere Trimheren zich om 9 uur de naad uit de broek hebben gerend. Een beetje jaloers was ik wel maar dat betrof dan niet het spelletje maar wel het koffiemomentje. Het betere gesprek afgewisseld met een dijenkletser van Hans of Piet.
Het onthouden van moppen is een kunst en het vertellen in de goede volgorde is nog kunstiger. Het is mij niet gegeven. Maar als ik schrijf is het geen probleem, als ik te vroeg aan de clou toekom smeer ik er even tippex overheen en komt alles toch nog goed.

Om onderstaande grap heb ik gisteren nog lang zitten nahinniken, daarom wil ik 'm jullie niet onthouden. En volgende zondag om 9 uur gewoon weer bij de poort van het hockeyveld.

Petrus staat aan de hemelpoort nieuwe zielen op te wachten en moet even een sanitaire stop inlassen. Hij roept Jezus en vraagt hem zijn dienst even over te nemen. "Met alle plezier", antwoordt Jezus. "Wat moet ik precies doen?" - "Het is niet zo moeilijk... gewoon de zieltjes die hier aankomen vragen naar hun achtergrond, hun familie, wat ze gedaan hebben in hun leven... Daarna moet je beslissen of ze hun hemel verdiend hebben. Dat is alles."

Vijf minuten later komt de eerste klant aan. Jezus vraagt: "Wat was je beroep?" - "Timmerman", zegt de man. Jezus is meteen geboeid en vraagt of de man nog familie had. "Ja", zegt de man, "ik had één zoon, maar ik ben hem verloren." Jezus leunt een beetje meer naar voren. "Hoe bedoel je, verloren?" "Nou," zegt de man, "hij had gaten in zijn handen en voeten, en ik had hem naar mijn evenbeeld gemaakt. En er kwam geen seks aan te pas..." Jezus kan het niet houden, hij leunt nog verder naar voren en fluistert: "Papa?" Waarop de man verheugd uitroept: "Pinokkio?"

licht laten schijnen

zonnige toekomst

Als ik de foto's bekijk van vorige week zondag ziet het er zonnig uit. En dat geldt voor het heden en de toekomst. Het heden: de zon schijnt en we hebben het uurtje sport voor deze week er weer opzitten. Bovendien maken Go Ahead én de Graafschap op dat moment nog kans op de eredivisie. En wat de toekomst betreft, het bestuur van DHC heeft plannen gepresenteerd waar eigenlijk iedereen wel vrolijk van wordt: én een waterveld én een nieuw clubhuis én geen hogere contributie. Piet en ik hebben onder het genot van de koffie de andere trimmers bijgepraat, want 'hoe is dat nou mogelijk?'

voetbal

schuurman & schuurman

Eerst even de plichtplegingen: we hebben lekker gespeeld, dat weet ik nog wel. Verloren, maar wel een paar mooie assists en de wetenschap dat ik Schuurman en Schuurman heb gezien maakte mijn hele dag goed. En in plaats van brokken maken speelden beiden een strak partijtje.
Mij speelde de naderende degradatie van Kowet toch wel parten. Op zijn 'voetbals' ging ik het duel in waardoor Adri even vreesde voor zijn knie. Hopelijk hebben zijn zwachtels erger voorkomen.

traktaties voor de schuif

Marcel was jarig, hij trakteerde ons op een verkleedpartij maar een stukje taart kwam niet onder zijn hartslagmeter tevoorschijn. Hij heeft beloofd het 7 juni goed te maken. De komende zondag komt Rogier met beschuit met muisjes. En misschien komen de veteranen hun belofte van vorige weke nog na.

neushaar

Marcel pakt uit

Bij de koffie van afgelopen zondag waren de aanwezigen zeer benieuwd naar de uitkomsten van de grootste plannen van het bestuur.
De ALV had (ik had er al over geschreven) besloten om fors te gaan investeren. Alle neuzen waren vakkundig dezelfde kant opgezet, op een paar neushaartjes na.

licht

Samenvattend betekent het besluit dat we komend seizoen misschien wel 7 ton gaan uitgeven. Het waterveld kost 400 ruggen en het clubhuis heeft volgens doorrekening op basis van kengetallen een waarde van 3 ton. Daar kunnen we een hoop verdienen als we de verlichting voor inkoopsprijs laten aanrukken (bedankt Piet Adriaanse) en veel zelf werkzaamheden verrichten (maar aannemers en installateurs moeten we bij DHC met een lampje zoeken).

angel

De grootste angel ter vergadering was misschien wel de volgtijdelijkheid. Een grote groep leden vindt het waterveld prioriteit. Dus niet eerst geld uitgeven aan een clubhuis als er geen waterveld ligt. Persoonlijk vind ik een clubhuis belangrijker al was het alleen al dat ik een waterveld op de huidige accommodatie een vlag op een modderschuit zou vinden. Maar op een vinnig debat liep het niet uit want we beginnen met beide gelijktijdig.

waterveld en clubhuis

Piet -helder licht- Adriaanse licht de cijfers toe

Hoe is het mogelijk. Simpel, als je alle cijfers op een rijtje hebt, alle lijken uit de kast en aantoont dat je klaar bent om te beginnen zijn veel barrières verdwenen. Een bank is bereid om te lenen (mooi dat de Waterschapsbank de laagste rente verstrekt voor een waterveld) en de gemeente denkt mee in de huur van het veld.

geen contributieverhoging 

De laatste vraag: contributie? Nou, nee. Kameraad Frodo bezwoer ons dat er geen hogere bijdrage van de leden nodig is. Misschien moet we een biertje meer drinken, maar dat doen we graag op het zonovergoten terras.

trottoir of terras

Ineens valt het me op, wat is het toch armoedig. Geblesseerde trimheren die als toeschouwer gedwongen zijn te baliekluiver, ons honden-uitloopveld dat door Jos en Max Verstappen wordt gebruikt gebruikt als parkeerplaats en een eenvoudig trottoir dat als terras dienst doet.

"erger dan het eruit ziet"

Na donderdagavond zie ik alles door een andere bril. Toen besloot de ALV tot aanschaf van een waterveld en nieuw clubhuis. Zelfs de ogenschijnlijk goedkoopste clubhuisvariant is een paleis vergeleken bij de huidige toestand. Zeker als ik Tom Veen moet geloven: "Het is veel erger dan het eruit ziet." 

zelfmoordcommando's

Dat geldt niet voor ons spel, denk ik. Afgelopen zondag weer de vonken van het zandveld gespeeld. We waren weer goed warmgedraaid, de neiging onderdrukkend om weg te sprinten voor de soms woest aanstormende auto's. Gevuld met trainingspakken als uniformen en bewapend met zware metalen ballen hadden het net zo goed zelfmoordcommando's kunnen zijn. Het waren pétanquers.
Na de oefeningen van Jan en het strekken onder mijn leiding traden 6 tegen 7 trimmers in het krijt. Het was een ongelijke maar open strijd. Het zestal kwam op een comfortabele 3-0 en 4-1 voorsprong maar toen was het de beurt aan de zeven van oranje.

coffee lost

Desondanks stapte blauw als morele winnaar van het veld. Enthousiast aanvalsspel als het kan en stug verdedigen als nodig zonder ons te verlagen tot een elleboog a la Plat of karateaanslag a la De Kamps. Blij en tevreden stapten we van het veld. De koffie tegemoet.
Als die er is. Henk was proactief toeschouwer en had om 10 uur de druppelaar aangezet. Maar 10 over 10 hadden de veteranen, hun neus achterna lopend, de koffie ontdekt en geplunderd. De laatste slokjes werden net, onder een dampende sigaret, uit de bekertjes geslurpt toen wij dorstig kwamen aanwandelen.

voetbalclichée of werkelijkheid van bankiers

Henk heeft verhaal gehaald en als het goed is komt er een traktatie aanstaande zondag. Omdat de kans groot is dat die toezegging als niet serieus wordt betiteld, rekenen we op, tja wie ook al weer?
In afwachting van verse koffie nemen we plaats in de zon en analyseerden het partijtje. Het was wel duidelijk. Ondanks het ondertal bleef blauw goed partij bieden, maar vergaten we onszelf te belonen. We moeten nog werken aan die bankiersmentaliteit. Eén van de zes was Diederik die ons dat had kunnen vertellen maar hij moest juist die maandag de bankierseed afleggen. Dan ga je niet nog gauw even vertellen hoe zijn bazen dat doen, zichzelf belonen. Prima natuurlijk van Diederik. En toch had hij het moeilijk met die eed. Op zijn vraag wat er gebeurt als je de eed niet aflegt hoorde hij "dan is je carriere kort en overzichtelijk." Dat klinkt niet als een open gesprek. Zo'n antwoord zal bij de ABN-Amro ook worden gegeven. Wat zegt het dan zo'n eed? En ondertussen gaat die bank weer naar de beurs. Of wij even allemaal willen bijdragen.

profiteren

Nee dan de trimheren. Als we profiteren dan is het alleen maar van onze mede-trimmers. Dit keer was André de bonus-verstrekker. Een fraaie appeltaart prijkte op de tafel op het terras. Een terras dat over een jaar hooguit in de schaduw staat van het nieuwe clubhuis annex paleis-in-het-hockeypark. dat we over een jaar niet eens meer zullen zien.

kluizenaar

Het was goed om Rogier weer terug te zien. Even vreesde ik dat zijn vaderschap hem tot een kluizenaar maakte. Dat was gelukkig niet zo, hoewel hij er wel een beetje pips uitzag. Maar dat was voordat we begonnen.
Een sportief uurtje maakt het leven weer een stuk roziger. En dan maakt een terras of een trottoir eigenlijk niet uit.

Hebben we geld over dan?

"Waarom zijn er zo weinig trimmers", vroeg Bert aan de andere acht aanwezigen. Want hoewel een aantal met vakantie is hebben de meesten afgelopen feestelijke dagen in Doetinchem doorgebracht. Velen waren op het Marc Tennantplantsoen, het parkje naast de Nieuwstad dat bruut zal worden doorsneden door een weg. Hebben we geld over dan? Veel trimmers genoten nog een laatste keer van de ongedwongen sfeer.

de Maharadja stelt een vraag

Moederdag en ander feesten

Het was mooi weer: zon aan een strak blauwe hemel en niet te warm, tepelfris zal ik maar zeggen.
We waren met negen man. Dat is niet veel, en we hebben ons uitgeput in het verzinnen van smoezen voor de afwezigen: blessure aan de enkel, schoonmoeder in Den Helder, een huilbaby, geen zonnebrand, een lekke band van de bierfiets, vakantie in Valkenburg of Iwo Jima.

onaanraakbaar

Maharadja Bert heeft zich in India flink laten verwennen, hij heeft zijn koffer niet aangeraakt. Dat is daar kennelijk iets voor de onaanraakbaren. Het wende snel en het was best aangenaam, vertelde hij. Maar in Almere werkte het niet. Daar raakten ze zijn koffer zelfs niet met de middelvinger aan.
En ook op het veld moest hij het zelf doen. Maar dat ging goed: Bert scoorde een hattrick. Helaas voor hem was het niet genoeg.

Jan en Job; Marcel checkt de meter

messiaanse lob

Jan was op tijd terug uit Zeeland. Hij begon de wedstrijd niet goed: hij had geoefend op het strand van Valkenisse, een bijdehante gedachte, want het 3e veld had afgelopen weken veel weg van een zandstrand. Maar juist afgelopen week had Tom -nilfisk- Veen het veld schoongeveegd. Alle trainingsarbeid voor niets. En dat zagen we terug in de passes van Jan. Maar tegen het einde van de strijd, toen hij had gescoord, was de oude sweeper-vorm weer terug.
Topscooorder (dat zeiden we vroeger op ons trapveldje) was Ed. Ik denk dat hij vijf doelpunten maakte. Intikkertjes, maar ook een Messiaanse lob met het haakje. Dat was toen Fred was uitgevallen met een rugblessure. Met voornamelijk zittend werk is een rugblessure geen pretje dus nam hij voorzorgsmaatregel. Daardoor was het vier tegen vier, met als verrassende gevolg dat het oranje weer in de wedstrijd kwam. Een overtal, het is maar weer eens aangetoond, is geen garantie voor een overwinning.

schoonmoeder in de wacht

Fred had ondertussen koffie kunnen gaan zetten maar dat deed hij niet. "Jullie zijn mijn moeder niet" zal hij gedacht hebben. En zo is het. Maar hij had wel de cake van de week bij zich. Fred was jarig geweest (we hebben niet voor hem gezongen! Schande.) Dus we moesten snel aan de bak om het zwarte goud te delven. Er was genoeg want Piet, Job en Jan hadden hun (schoon)moeder in de wacht staan en vertrokken schielijk.

cake op de week

De rest nam plaats op de banken op het terras alwaar dit keer Ed zich bekommerde om de cake van de week en waar Marcel zich ouderwets opwond over de stand van het land en Doetinchem in het bijzonder. Net als op het veld liet hij zich niet afremmen door zijn hartslagmeter. Een voorbeeld voor de trimheren.

Weg door Mark Tennantplantsoen

Doetinchem heeft een aantal wensen die de burgers het leven bijzonder aangenaam kunnen maken. We noemden de verdubbeling van de Europaweg, de verdubbeling van het spoor en een fietsverbinding van de nieuwe woonwijk Wijnbergen naar een supermarkt, die op Dichteren bijvoorbeeld. Wie schetst onze verbazing dat er een stukje weg wordt aangelegd door het meest gezellige plantsoen van de stad. Waarom? Omdat de V&D een terras in de zon aan een vijver wenst, waar nu (en al honderd jaar) een weg loopt. De V&D die, met of zonder strategische heroriëntatie toch uit Doetinchem zal verdwijnen.

Dat is dus het eerste dat we doen als we geld hebben: het meest spontane festival onder het asfalt begraven.

hartslag 79

Geld over?

Of het aan de stad ligt wisten de aanwezigen niet, maar bij onze club lijkt hetzelfde aan de hand. Een paar maand geleden waren we op sterven na failliet, maar komende ALV lijkt de club er als Lazerus weer opgeknapt: we gaan én een clubhuis bouwen én een waterveld aanleggen. Hebben we geld over dan? Wij snapten het allemaal niet meer. Ik zelf hoop dat Tom - tom poes - Veen iets kan verzinnen om van een zandveld een waterveld te maken. Tom, verzin een list.

fuck Oranje

Beste mannen,

Wat we hebben gedaan en wat de uitslag van het partijtje was, ik weet het niet meer. Maar de foto's getuigen van een aangenaam hockeyweertje, vorige week. Ik was op tijd omdat Jan er niet was. Maar de sleutels had ik niet nodig omdat een belangrijke inhaalwedstrijd moest worden voorbereid door de DHC hoofdcoach. En Ed draafde ondertussen al rondjes op het LKG-veld. 

Vanwege de vakantie was de opkomst niet bijzonder hoog. Toch wisten we het pupillenveld aardig te vullen. Met het inlopen was er zelfs te weinig plek voor de koplopers. Maar blessures vielen gelukkig niet te noteren.

Afgelopen zondag was onze trouwe bezoeker ook op komen draven. Na zijn beroerte komt hij bijna nooit meer maar het was een mooie dag dus slingerde hij zijn scootmobiel aan om ons aan te moedigen. Helaas duurde het allemaal te lang en verdween hij naar een spannender evenement: pétanque. 

We konden dus onverschrokken beginnen aan het partijtje van de dag. Sommigen, waaronder ik, moesten in het oranje. In deze periode niet een kleur waar ik me gelukkig bij voel. Fuck Oranje. Maar dit keer waren we in de minderheid, numeriek en technisch gezien. Dat stimuleerde ons, zodat we van een 3-0 achterstand terugkwamen door het uiterste uit ons relatieve onvermogen te halen. We stootten door naar 3-3 en hielden vervolgens het blauwe team steeds in zicht.

De winnende treffer werd echter gescoord door niet-oranje. Wie de winnende treffer scoorde, ik weet het echt niet meer. Op de foto zie ik Piet staan, zou hij ....? Het kan best, maar het geheugen laat me even in de steek. Het was in ieder geval een actie na een grimmige overtreding van mij op Gérard. Ik meende dat alles toegestaan was om te winnen, maar in de volgende actie hapte ik in het stof. Of: in de zandbak, want het pupillenveld moet kennelijk een herkenbare overgang zijn tussen de speeltuin en topsport. Voor ons is het een overgang in omgekeerde richting.

De foto hier lijkt aan te tonen dat onze honger naar de bal een beetje gestild is. We drentelen en beppen best veel. En tegen de tijd dat we warm zijn (Gérard heeft daar geen last van, hij speelt nog steeds met lange broek) lonkt de koffie al weer.

Nadat het winnende punt werd gedrukt was het tijd voor een feestmaal, zoals alleen de onoverwinnelijke Galliërs dat kunnen evenaren. Ed had een cake aan het spit en de stamoudste mocht het trots aansnijden.
Er was geen bard meer die een verjaardagslied had gecomponeerd. Er werd dus niemand aan een boom geknupt dus klonk het enigszins aarzelend uit de kelen: "lang zal Ed leven". En zo is het.

Komende zondag is Fred de jarige. Ook al enige tijd geleden, maar wat geeft het. De temperaturen lopen de komende week. Veel bier en witte wijn dus dus is zondag er nog tijd voor een droge cake.

En daarna moeder blij maken met een vingerverfwerkstukje.

Klassieker

Het is zo fijn als ik als blogger lezers heb. Voor mijn ego, maar voor het idee dat anderen er iets aan hebben. Zoals dat ze zich weer kunnen herinneren hoeveel doelpunten en welke scheldwoorden er zijn gevallen. Het zou anders toch net zo goed kunnen zijn dat we er helemaal niet waren, laat staan dat we er toe deden.

Landelijke aandacht

Trimheren Doetinchem doet er toe. We zijn op het www en afgelopen zondag hadden we ons moment of glory, we hadden landelijk bezoek.
En dat is niet onterecht want sinds de BBB-discussie heb je de grote vijf steden Ter Apel. Bij Trimheren is het Doetinchem. En niet onterecht. De klassieke spelpatronen die wij op de mat legden waren iconisch. Al tijdens onze voorbereidende oefeningen dromde achter het hek het publiek samen alsof we een tableau van de late Rembrandt voorstelden.

Klassieke patronen

Klassiek spelpatroon

Zo oud zijn we ook weer niet. We zijn wat sneller moe maar compenseren dat door een sterke reukzin. Al vóór tien uur ruiken we de koffie. Het partijtje wachtte lang op zi'n eerste doelpunt. Het was wederom Piet, die overigens een paar fraaie missers nodig had om op stoom te komen. Zelf scoorde ik ook een paar keer, dat was goed voor het moraal, want voor de rest moet ik het vooral hebben van lopen, draven. "Let op Gerrit" hoorde ik vaak als ik door de cirkel rende. Wees niet bevreesd, als ik daar ren kan ik niet verdedigen.

Zwart voor ogen

aandacht trekken

Het winnende doelpunt duurde lang en was bovendien niet bevredigend van aard. Een overtreding of oud zeer. In ieder geval werd er doorgespeeld tot we zwart voor de ogen zagen. Wie de winner scoorde, ik weet het niet meer (zal Piet zijn geweest), Maar toen we opkeken uit onze concentratie bleek het publiek zich van ons te hebben gekeerd. Een aantal probeerde met een elegant uitlooprondje de aandacht terug te winnen. Helaas het jonge springvolk op de heuveltjes was interessanter.

Schilderij

nachtwacht

Licht teleurgesteld  dropen we af naar het bakje troost. We hadden veel na te praten, zoals dat hoort over ware kunst. Het was al elf uur geweest toen we vertrokken. En er was zoveel gezegd, dat ik het allemaal niet kan opschrijven.
Ik schilder het wel.

Gerrit Geuvers