Risk tijdens kerstavond

Het was een magere opkomst. Vreemd, want de temperatuur was goed, geen regen en weinig wind. Misschien was dat het wel: geen uitdaging. Lees hier hoe vijf man hebben staan lummelen.

Vijf man, dat is te veel voor een bezoekje aan de kribbe, want vol is vol. En bovendien hadden we niet veel in de aanbieding. Er was geen taart van de jarige Selwin en het laatste zakje koffie van onze voorraad geeft een trimheer nooit weg.
We hielden dus gewoon "vol trouwe de wachte in het veld". Het begon zelfs met vier, André ten berge, André van den Akker, Henk Ebbers en ikzelf. Een wat vreemde gewaarwording, maar we waren er nou toch dus konden we ook wel even een rondje lopen. En daarna de gebruikelijke pasjes en draaiingen. Toen kwam Piet Adriaanse aanfietsen en konden we mooi 3 tegen 2 spelen. Of andersom.

de vijf kerstengels

Toen werd duidelijk dat creativiteit van een kleine groep aanzienlijk groter is dan je verwacht. Er is geen gelegenheid om meningsloos weg te duiken. Meedenken is meteen effectief voor je eigen plezier en cruciaal om tijdens de donkere en natte dagen voor Kerst niet moedeloos te worden.
Zodoende kwam een spelvorm tot stand die we gerust revolutionair durven te noemen. Alleen tegen één en één tegen alleen. Spelletje met regels, maar waar niemand zich aan hoeft te houden. Een soort Risk tijdens kerstavond. We werden er zo waar moe van (en ik heb thuisgekomen zelfs mijn sokken in de was moeten doen).
Na afloop was er nog koffie genoeg. Dat is nog een voordeel van een vijftal: twee kopjes koffie.
En dan ook nog vakantieverhalen. André ging de groene alpen opzoeken, hij lachte erbij maar we voelden toch de aanleiding om hem op te beuren. Piet vertelde over zijn reis door Amerika in een bovenmaatse auto waarvoor hij eigenlijk een chauffeursdiploma nodig had. Het gezin kon liggend vervoerd worden en toch was het geen regiotaxi. Kijk zelf voor de het model op https://www.youtube.com/watch?v=MD5i_YKW5EE, (en let op de bijzondere features zoals een sigarettenaansteker op 2:12).
Volgende week rekenen we op een grotere opkomst. Dan lijkt het serieus te sneeuwen. Als dat geen aanleiding is om aan vrouw en kinderen te laten zien dat we bikkels zijn....

De hulp-burgemeester van Maastricht

Het is een druk die op mijnschouders rust, het hockey-bloggie. Een druk die steeds zwaarder weegt als het einde van de week nadert. Als ik nou meteen aan de slag zou gaan met schrijven. Maar dat kon niet.

Finishfoto

Nu, op het Heerlijk Avondje, zijn de wonden genoeg geheeld. In mijn geval is dat best snel. Hoewel niet snel genoeg. Aanstaande zondag ga ik in Montferland namelijk 15 km achter Paula Radcliffe aanhollen. Ik vermoed dat we niet samen of de finishfoto komen.

In mijn geval ligt dat aan een aanval in mijn linkerflank (de kogel kwam van links).

Overwinning in Zutphen

de hulpburgemeester van Maastricht (midden)

Oranje begon niet erg goed. Blauw had het warmlopen onder leiding van Jan, wiens leercurve exponentiele trekjes vertoont, goed verwerkt. Al snel stonden we (oranje) met 3-5 achter.

Blauw kreeg visioenen van de glorieuze zegetocht over de velden van de Zutphense MHC waar we de eindoverwinning bemachtigden. Nogmaals de complimenten aan de mannen die eraan hebben bijgedragen.

Hulpburgemeester van Maastricht

Maar toen kreeg Ed het op zijn heupen. En Piet. En zelfs good old Marcel, hoewel doelpuntloos, draaide onze Maastrichtse hulpburgemeester dreigend zijn kont in de blauwe verdediging. Blauw trok de stand gelijk en zoals dat in wielertermen heet, ging erop en erover.

Laatste energie

Maar zoals traditie het voorschrijft, het laatste doelpunt is de winnende dus werden de messen nogmaals geslepen. Oranje bleef de bovenliggende partij en blauw leek zich daarbij neer te leggen. Alleen Adri vond nog een vaatje met gif. Met alles in hem stormde hij op de bal af. Ik stond er grotendeels tussen, in ieder geval een paar van mijn ribben. Zijn elleboog of schouder, misschien wel zijn stick werden er bruusk door afgeremd. Helaas waren het niet mijn spare ribs, Want om een of andere reden gebruik ik ze bij het ademhalen.

Tijd genoeg

Het liep tegen het einde en omdat Adri zich om mij bekommerde kon oranje onbekommerd de winnende binnentikken. Dank je, het lopen gaat wel aardig, als ik maar niet ademhaal. Een combinatie die de mensheid tot nu toe weinig vooruit heeft geholpen. Als Paula Radcliffe nou eens met één ademteug de 15 km probeert te lopen dan maak ik een kans. Maar ik denk dat de Russische apotheek effectiever is.

Na afloop was er taart, van mij. Ik heb er 52 jaar opzitten, nog tijd genoeg om weer op te knappen.

In de wachtkamer, Ed duikt weg, de rest wacht op taart van...

.... de naar adem happende 52-jarige.