Gevleugelde paarden

En het gesprek ging over: kip met haren. Tja, als na een inspannend hockeypartijtje dat het gesprek van de dag is mag je toch concluderen dat de groep alle gespreksonderwerpen wel gehad heeft en dat nadat ook dit onderwerp uitgekauwd is een weldadige stilte door het clubhuis gaat. Zover kwam het niet.

ook witte benen hebben een zekere esthetische waarde

Veertien man en één vrouw (die vooral voor het koffiegesprek kwam) maakten er een dolle boel van. Inlopen rekken en strekken onder mijn deskundige leiding. Niemand hoefde in ieder geval van het veld gedragen te worden.
Vorige week was de opkomst een stuk lager door carnavals- en ski-verplichtingen. Toch namen Henk en Paul de gelegenheid te baat om die zondag op tijd uit bed te sluipen. Ze stonden naar een wit dekentje te kijken, helaas ontmaagd door een enkel fietsspoor dat van Jan afkomstig bleek. Gelukkig, zou ik haast zeggen, want het zou toch jammer zijn als iemand anders dan hij dat spoor door het maagdelijk wit had getrokken.
Het partijtje blauw tegen oranje was grotendeels een eenzijdige vertoning. Het doel van blauw leek wel Tsjeljabinsk. De ene na de andere meteoriet sloeg in. Oranje kon zich zelfs veroorloven een paar fraaie blindgangers af te vuren, maar een publiekswissel zoals Roel voorstelde zat er niet in. Oranje deed het zonder noemenswaardige inspanning. De hesjes hadden, net zo fris als Paul ze uit de wasmachine had gehaald, terug in de zak gekund. Blauw stond er bij en keek er naar. Vrij naar the White Stripes klonk al "alle blauwen zijn homo's". En verdomd als het niet waar is: fantasieloos als Russen uit de Oeral zochten ze de aanval. Hun schamele pogingen eenvoudig spelend in de stick van Frank, die, naar later bleek, van top tot teen gedrogeerd was met paardenvlees.
Maar ineens keerde het tij. Jan pakte zijn doelpuntje mee en het werd zelfs 3-2. Toen was het weer de beurt aan oranje dat door Paul de 4-2 aantekende.
Tijd voor het allesbepalende winnende doelpunt. En dat duurde. En duurde. Koffiebaas Jaap had de moed al opgegeven ons nog te zien genieten van het zwarte goud en vertrok naar de bioscoop (ja, echt).
Toen eindelijk de verlossende van Pieter tegen de plank belandde was de opluchting groot.
De hesjes konden dan toch met een luchtje de tas in en de koffie was een welkome troost.

man en paard kwamen aan de orde

Het gesprek op de banken ging dit keer niet over vrouwenvlees maar over paardenvlees. Een edel dier naar verluid, maar ook lekker. En het geeft je vleugels bleek uit de verhalen van Frank. Tenslotte ging het over kippenvellen. Niet lekker want er zit, volgens Jan, haar op. En dan lust hij het niet. Het verhaal was erg onsmakelijk, vooral hoe hij afstand deed van het ongemak.
Zo erg dat de mannen het er niet bij lieten zitten en overhaast vertrokken. Wim met zijn tweede koffie zelfs onderweg op de fiets.
Volgende week neemt hij het bekertje mee voor een nieuwe ronde. Dan is Marcel er hopelijk ook en hebben we het over de paus.

Republiek der Trimheren

Ruim een week geleden schaatste ik nog op de visvijver bij Braamt en het hockeveld was nog bedekt met sneeuw. Misschien dat dat een deel van het smadelijke verlies (11-5) van vanochtend verklaard, in ieder geval mijn aandeel daarin.


het was koud, maar zo koud?

Maar ook Andre van den Akker vertoonde zich vorige week op de ijsvloer en hij zat bij de winnaars. Hij bediende zich echter van middelen die nog niet zijn toegestaan. Voor alle niet aanwezigen: hij was niet met de racefiets op het veld, tot aan zijn kruin gevuld met Fuentes-bloed, maar als voetballer aangesteld.
Maar 6 doelpunten verschil is te veel om de schuld aan een ander te geven. Dus zijn felicitaties op z'n plaats. Na afloop beklaagde Jan dat het oranjeteamdaar  niet zo goed in was, met als gevolg een gang bang aan gelukwensen. Met het schaamrood op de wangen nam Jan zich voor volgende keer bij de verliezers aan te sluiten.
En andere reden voor het slechte spel van oranje waren de hesjes. Oranje stinkt gewoon als je het lang laat liggen. Daarover zo meer.
De opkomst was niet hoog. Maar de mannen die er wel waren zijn weer helemaal scherp. Eerst de verplichte oefeningen met lullige rek- en strekoefeningen. Het was een eer om als een soort Olga Commandeur voor jullie te staan. Maar het deed mij ook een beetje denken aan ons koningshuis. Zijn er geen andere methoden om een beetje opgewarmd te worden. En dan nog: hoe zinvol zijn rek- en strekoefeningen. Maar ook hier geldt, net als bij onze staatsvorm, er wordt een beetje aan geknabbeld maar echt bij de tijd wordt het niet. Ik leer er wel mee te leven. En miss microkrediet nemen we wel op de koop toe, als wij Christel en Tineke maar houden.

Paul voert stinkend oranje af

Ook Jaap houdt van tradities. Vier kannen koffie voor negen koffiedrinkers (er komen steeds mer theeleutjes). Om hem niet teleur te stellen neem ik een overdosis. Stuiterend zat ik op de fiets. Van schrik nam ik de weg die alleen voor auto's is bedoeld. De weg naar de republiek is ingeslagen.

Gerrit Geuvers