wasbeurt

Nog een beetje nat stonden daar zondagochtend om 9.00 uur 13 mannen met Christel, in de houding voor het verplichte nummertje voor het spel. Oefeningen die aan Piet A. niet besteed zijn. Hij verklapte dat hij daarom wat later komt. Uiteindelijk dus 14 mannen, op leeftijd. In het veld werden pionnen geplaatst die vier doeltjes moesten verbeelden. Het hele veld was het speelveld. Maar het moest helder zijn: je mocht wel van achteren spelen maar niet scoren. Daar hadden we ook helemaal geen zin in.
Na deze energievreter (of conditie-opbouwer), die ons moest leren in de breedte te spelen, was het tijd voor het traditionele partijtje blauw tegen oranje.
Blauw had met Lieuwe in de gelederen een duidelijk overwicht. En dan ook Pieter er nog bij. En natuurlijk Bert Kruijff (goed zo?), maar die had volgens Frank vandaag grosse Füsse und kleine Hände. Frank selbst sah auch nicht gut aus bij een inzet van Arjen, die ons (oranje) op voorsprong zette. Daarna drukte blauw zijn overzicht uit in een riante voorsprong. Henk Meerstad was als vanouds de grote onderschepper. Waar die man steeds vandaan komt weten we niet, maar hij is daar waar wij met mooie passes worden gegeven of uitdagend wordt opgebouwd (Ed).
Maar de winnende kwam toch op naam van Oranje. André vd A. rondde een flistende counter goed af. Daarmee werd duidelijk dat het blauw ten enen male ontbrak aan een gedegen conditie. Frank vertelde me tijdens de wedstrijd daarover in vertrouwen dat zelfs een wasbeurt van Dames 1 (volgens de postertjes voor € 5,-) hem al voor grote problemen zou stellen. Als je de pijp zo snel leeg hebt verdien je de winst niet. Die was dus voor ons.
En toen stond ook ineens Arnold langs de lijn. Geen ziekte onder de leden of andere flauwe smoezen, maar vreselijk druk op zondagen met arbitertje spelen voor de bond. Volgende week is-ie er weer.
In de nazit was het gesprek voor het eerst sinds tijden niet de Graafschap. Het verlies tegen Excelsior lag mij in ieder geval zwaar op de maag. Gelukkig had ik ter ter gelegenheid van mijn verjaardag taart meegenomen. Omdat er altijd het risico bestaat dat ik de heugelijke dag zelf niet haal dacht ik op deze wijze al vast de felicitaties te incasseren. Dat lukte, maar het bleef beperkt tot handen. Welgmeend, dat zag ik zo, maar de zoenen bleven in het vet.
De taart vond gretig aftrek, de gedachte aan een wasbeurt door dames 1 van zich af etend.

Gerrit Geuvers

republiek der trimheren

Trimheren zijn erg gevoelige mannen. Er is interesse in de medetrimmer, zeker na een langdurige afwezigheid en ook het wel en wee van de Graafschap wordt intens ervaren. Met de jongens van Oranje hebben we niet zo veel. Een duidelijk republikeins statement.
Over een paar weken is Sinterklaas. Dat zal ook zijn effect krijgen. Vandaag was daar nog niets van te ontdekken. Sterker: er was een euforische stemming. Ik denk dat het gevoel dat ons land de recessie achter zich heeft gelaten een belangrijke rol speelde: we speelden weer met durf en inzet. De laagconjunturele neerslachtigheid speelden we in één uur van ons af. Mede met dank aan onze voorman Gert. Met grote doortastendheid liet Gert, for president, Andela ons een paar keer stevig heen en weer rennen (onderwijl zelf genietend van een welverdiend presidentieel kopje koffie).
Waarna de bal al mocht gaan rollen. Even inmeppen en spelen maar. Een doelpuntrijk spel werd het. Oranje scoorde zes keer en liet blauw alle hoeken van het veld zien. Toch scoorde blauw de winnende. Wim Hommerson deed dat zelfs twee keer. Iedereen dus blij. Zelfs Bert de Kruijff, want hij scoorde twee keer, hoewel in Duitsland het einde-aan-de-recessie-gevoel nog niet heeft bereikt. Daar worden ze alleen maar depressiever, zelfs als je nationaltorwart bent.
Arjan was er niet. Dat was jammer, want hij zou voor taart zorgen. Natuurlijk hebben we je voor de rest ook erg gemist, maar je krijgt van mij niet de gelegenheid om dat volgende keer te doen, want dan is het mijn beurt.

Gerrit Geuvers

Genaaid

Wederom een heerlijk ochtendje met de mannen onder elkaar. "Wat doen jullie dan allemaal?", wordt wel eens gevraagd. Nou, Christel doet het voor, en wij doen het na, zo simpel is het. Een dociel groepje, dit keer 15 man groot.
Twee rondtrekkende bewegingen, dan een paar keer er dwars overheen met diverse kunstjes, en het eindigt met lang maken. Dat doen we dus op zondagochtend. Kom kijken als je durft.
O ja, nog een oefening want zelfs ons valt nog een hoop leren.
Het partijtje oranje tegen blauw was bij voorbaat ongelijk, want 8 tegen 7. En ook nog een watje voorin die pijn in zijn armpje had, ondergetekende. Maar snelheid was er wel (in ieder geval sneller dan Frank), zodat ik een pass van Pieter kon afmaken. Het was ons enige wapenfeit. Blauw domineerde en wist flink te scoren. Ik geloof vijf keer. De laatste was wel de pijnlijkste: wederom Bert die zich als paaldanser op de goede plek ophield en in kon tikken. Oranje voelde zich genomen want als verdediger gaf hij geregeld blijk van zijn grote schoenen en verijdelde daarmee vloeiend aanvalspel.
De grote man bij blauw was echter Hans, de hoofdnaaier. Hij had mij flink te pakken. En het werd ook dik. Maar ik ben niet zwanger, want het dikke zit op mijn scheen. En Roel moest in de laatste minuut zelfs toegeven dat hij zich flink genomen voelde, na een fraaie schijnbeweging. Dat deed hij dan maar.
In het clubhuis probeerden Ed en Bob mij nog een tennisoor aan te naaien, maar dat heb ik niet gehoord. Om alles weer op z'n pootjs te laten landen was er taart van Arjen. Dat werd beloond met gezang.
Toen we buiten kwamen trok de mist pas op. Waarschijnlijk heeft helemaal niemand ons gezien.