Let them eat cake

Ik had dit niet verwacht. Ons cake-momentje wordt een politiek reddingsmiddel.

Sinds ‘Trump’ is alles anders. De machtsovername door de horrorclowns kondigde zich al aan met de overwinning van Nigel Farage. Hij kon zijn eigen zetel niet eens winnen maar kakelde wel de Britten naar een Brexit. En natuurlijk in zijn spoor de blonde volksmenner Boris Johnson.

Nu is de revolutie van de blanke boze boer volledig met de overwinning van Trump. Ook hij kon niet eens de meeste stemmen winnen maar toch zit hij straks in het Blanke Huis. En ook ging alles onder zijn vingertjes failliet, maar dat maakt allemaal niets meer uit. Je hebt altijd nog de vlucht vooruit. Straks zit hij in het Blanke Huis.

Moet ik het nog hebben over onze eigen boze blonde blanke boeman?

En wie krijgt de zwarte  piet? De elite.

Ik voel ons aangesproken. Als zondagse Trimheren zijn wij immers het elite-corps bij uitstek. Maar nu zitten we ineens in het hoekje waar straks de klappen gaan vallen.

Wie beschermt ons?

We hebben gevaarlijke sticks en een scherpe tong en pen. Maar daar kom je niet ver mee als een woedende minderheid wil gaan afrekenen.

Volgens mij is er een remedie want als intellectuele bovenlaag kennen we onze klassiekers. Vlak voor de Franse Revolutie losbarstte zou Marie Antoinette het probleem van de hongerende boeren hebben willen oplossen met ‘Qu'ils mangent de la brioche’, vertaald: ‘laat ze dan cake eten’.

Laat dat dan onze kracht zijn: veel cake, iedere zondag weer. En als er geen boze blonde boeren zijn dan eten we het lekker zelf op.

Gerrit Geuvers

blauw was echt in de meerderheid

het elitecorps

Prins Paul presenteert zijn cake

voer voor de boze blanke
boer

geen water wel vol veld

De opkomst was afgelopen zondag weer geweldig. Zelfs oude waarden keerden terug op het nieuwe waterveld. Het water was helaas afgesloten maar het regende zonnestralen.

En wie kwam er opdagen?

Roel Cornelissen, en zelfs in zijn zondagse kostuum ging het nog heel aardig

kleedkamerdialogen

Vorige week (9 oktober):

beregeningsinstallatietje

inwijding van het veld

Toms cake

16 oktober

Die bal kwam hard aan bij Marcel, vorige week. Maar we hadden het eigenlijk niet door hoe hard het was want hij beet op zijn tanden. Als we een kleedkamer hadden gehad was het vast en zeker wel duidelijk geworden.

nog liever een bal tegen het been

Afgelopen zondag showde hij de plek waar Selwyn de hockeybal had geplaatst. Een bont gezelschap van bloeduitstortingen was zichtbaar alsof hij een paar dagen zonder onderbroek had gelopen.
Het was te wijten aan het nieuwe veld: een waterveld zonder water waarop een bal snel gaat stuiteren en die van ons de klassieke hockeytechniek vraagt.
De eerste keer was geen onverdeeld genoegen. Dat geldt voor meer gebeurtenissen in het leven. Dus ook wat dat betreft lieten we ons dit plezier niet ontnemen. En de tweede keer ging het al een stukje beter. Combinaties liepen geregeld weer als vanouds. Toch hebben we nog moeite met de lange bal. Als volgende keer de beregeningsinstallatie werkt kan het zo maar zijn dat we beter worden dan we ooit zijn geweest. En misschien wel net zo snel als Tom.

Over Tom gesproken: vorige week presenteerde hij zich voor een tweede keer op het hockeyveld en hij had meteen cake bij zich. Inclusief een innovatief cakeblik. Want niet alles hoeft bij het oude te blijven.
De cake van Henk, afgelopen zondag, was aangekondigd als een mislukte brij. Slim want door de verwachtingen laag te stellen scoorde Henk een voldoende en een stilte van misschien wel een minuut. Maar daarna ging het los.
Met wat kennelijk veelal in een kleedkamer wordt besproken spoelen de trimheren de cake weg. Maar beschaafd blijft het wel. Ondanks dat er geen antwoord kwam op de vraag hoe dat zit met stewardessen als ze eenmaal in de lucht zijn.
Stan - piloot- Laurel liet ons zwemmen in onze eigen gedachten en suggesties. Dat was amusant maar werkt vaak contraproductief, want we denken nu allemaal dat het wel zal kloppen, wat de krant schrijft. De Telegraaf nota bene.
Ik denk dat het anders zit. Een vrouw, wier frustraties over de prestaties van haar man zo hoog zitten, verzint alles. Ze schrijf alles van zich aft, als in een slechte erotische roman. De jaloerse man trapt erin en kan dan ineens wel zijn klokken laat luiden. Die man het hele bericht als een boemerang in zijn gezicht krijgt.
Dan nog liever een hockeybal tegen de binnenkant van mijn been.

Gerrit Geuvers

Hans, bij gebrek aan kleedkamer

Henk onthuld een geslaagde cake

lips are sealed

koning, prins, premier, muppetshow

Afgelopen zondag waren we in volle spanning van wat Prinsjesdag ons zou brengen. Dinsdag tijdens de lunch hing ik aan de lippen van de Koning maar hij noemde niets dat klonk als waterveld of nieuw clubhuis. Dat is frustrerend voor onze groep want iedere zondag verlaten wij vrouw of maitresse voor een uurtje afzien.

Prins Hans warmde ons op met een conference met de allure van Wim Kan. Er werd hard gelachen, het hardst om grappen die we niet begrepen. Hij had ze op de golfclub onder begeleiding van een combo en gehuld in een strak kostuum succesvol voorgedragen. Overigens na een voorbereiding van maar liefst een heel jaar half.
We zijn blij dat die investering zich uitbetaalde maar een dag later zat er toch sleet op.
Dat heb je vaker met verse producten, die kun je niet lang goed houden.

Afgelopen week mochten we Guido verwelkomen. De man heeft duidelijk meer in de mouwen dan het vermogen een wedstrijd lang tegen het hek aanhangen. Maar toch konden middelmatige spelers als ondergetekende hem nog aardig aan.

Het partijtje van de dag was 4 tegen 5, hetgeen toch tot scheve verhoudingen in de stand leidde. Een transfer maakte alles anders. Ook wel grappig. Maar niet zo grappig als Wim Kan. En ook niet voor Hans want voortijds nam hij afscheid van de groep. Het huilen stond hem nader dan het lachen maar dat hadden we niet door. Met een geknakt zelfvertrouwen vertrok hij.
Bij knakte er ook iets maar dat was de vinger. Een bal plette de knokkel van mijn linker ringvinger die lelijk begon te zwellen. Als blogger moet je zuinig zijn op je gereedschap dus koos ik voor een icepack. De andere zeven mannen kozen voor de cake van Bakker Bert.
Die was smakelijk en spoelde de onvolkomenheden van het veldspel snel weg.
Maar helaas voor de kok werd de show gestolen door onze eigen Waldord & Statler: Heiden en Larik, nooit om een mening verlegen, constant met 'de bordjes op schoot' en een onneembare vesting van scherpzinnigheid in het debat.
Rutte mag zich gelukkig prijzen dat dit duo niet een fractie in de Kamer heeft.

Komende zondag is het de beurt aan Maître Paul. Ik reken of geurige foto's zaterdagavond.

met handicap

De Paralympische Spelen zijn begonnen. Afgelopen zondag namen de Trimheren een voorschotje op dit grootse evenement. We stonden met een oneven aantal op het veld en bovendien had ik het verkeerde schoeisel.
Het draaide voor het oranje viertal op een deceptie uit. In de pijpenla (we speelden over de breedte binnen de 23 meter) hield blauw het spel opvallend breed, werden we uit elkaar gespeeld en door de snelheid van Paul uitgecounterd. Na een korte hei-sessie wisten we druk te zetten naar voren en kansen te creëren maar we vergaten we onszelf te belonen. En dan gaan de koppies hangen.
Hans zag de handicaps met lede ogen aan en maakte de overstap. Dat betekende de ommekeer. Oranje scoorde ineens am laufenden Band. Maar het was blauw die toch het winnende doelpunt aantekende.
Voor de komende zondag is het aantal trimmers waarschijnlijk lager. Veel afmeldingen, ik loop de Bridge-to-bridge-loop in Arnhem en zo zijn er nog meer goede excuses. Rutte zou 'sorry' zeggen en er mee wegkomen. Ik moet er hard voor rennen.
Komende zondag misschien nul trimheren op het veld.
Is nul een even aantal? Volgens de deskundigen wel, hoewel ik het getal lastig deelbaar vind door 2. Weinig te beleven. Net zoals nul cappuccino-cake delen door 2 mensen, dat vind ik ook onbevredigend. Daarom was ik blij dat Job er was met cake (ook al zou zijn aanwezigheid het aantal oneven hebben gemaakt).
Het even aantal dat komende zondag op het veld staat moet het doen zonder trimmerscake. Over handicaps gesproken. Over een week weer een een vol cakeblik en een volle bak.

de pijpenla

moe maar voldaan

Job verdeelt 1 cake

bril

Een bril heeft vele functies. De een kan ermee veraf beter zien, voor een ander maakt het dichtbij juist zichtbaar. En, niet te vergeten: de bril is een mode-attribuut. Op dat moment wordt het lastig want mode en functionaliteit staan elkaar naar het leven.

Edgar Davids

Toen het Nederlands Elftal nog wat voorstelde (in de tijd dat Generaal Witjes in zijn eentje de twaalfde man was) speelde Edgar Davids met een bril vanwege een oogziekte. Als een popster met terrier-allures bestreed hij het middenveld. De bril sloot nauw om zijn oogkas om zijn actieradius optimaal te laten zijn. Maar toen de bril bij zijn imago ging horen was het afgelopen met 's mans carrière. Een bril in het veld, het werkt niet. Net als een hoed op een voetballers hoofd alleen maar de functie heeft om af te nemen tijdens zijn afscheid.

dirty harry

Terug naar de functionele bril: ik was de zon vergeten.
Ik heb nog nooit een sporter over het veld zien lopen met een zonnebril, zelfs geen strakke zoals Davids of Bono. Trimheren Doetinchem had dan ook een wereldprimeur met Paul van Dijk.
En het moet gezegd worden, het zag er stoer uit. Zijn aanblik boezemde de tegenpartij angst in. Dat wil zeggen, in het begin. Want al snel bleek 'dirty harry' zijn flitsende en vaak onnavolgbare acties kwijt te zijn. Bovendien zag hij geen medespeler staan. Het dikke montuur ontnam naar schatting 40% van zijn gezichtsveld.

geen zicht

Toch won het blauwe team. Oranje scoorde er lustig op los, het was misschien wel 8-3. Maar de magie van het winnende doelpunt deed het blauwe team goed en blokkeerde oranje. Gelukkig was het een vriendschappelijk partijtje. Als het om het echie gaat dan gooien wij alle schroom en brillen van ons af.

Gerrit Geuvers

PS: nadere bestudering van het fotomateriaal toont dat een bril ook een functie kan hebben tegen opwaaiend vuil op een droog kunstgrasveld.

is het om te huilen ....

... of een vuiltje in het oog?

zuur

Als ik dit schrijf sluipt een moordende hitte door de kieren van mijn woning. Zo anders was het afgelopen zondag: een aangenaam trimmersweertje om het de tegenstander het spel zuur te maken en daarna af te blussen met appeltaart en sterke verhalen.
Dat na dit alles de verhalen worden doorverteld bij de Duitse (nota bene!) bakker is voor menig trimheer een pijnlijke ervaring.

De opkomst trekt weer aan. We mogen Selwyn weer begroeten en ook anderen hebben een uitgebreide vakantie vrijwillig beëindigd waardoor we met 12 man op een half veld stonden.
Hans heeft zijn rondreis door IJsland goed verwerkt en Adrie's voetreis door de Sahara heeft hem nog een hockeybal opgeleverd.

De Olympische Spelen naderden hun ontknoping. Dat alleen al leverde genoeg gesprekstof om de tijd te doden tot de koffie. De hockeyvrouwen hadden een zure nederlaag geleden. En voor de handbalsters en volleybalsters waren de druiven ook al zuur. De hockeymannen speelden gewoon zuur en verder waren er veel atleten die het allemaal erg zuur vonden.

Voor het oranje team van deze ochtend waren er ook veel tegenslagen: 10 ongeveer. De meevallers (4 schat ik) waren ruim te weinig om van he zoet der overwinning te mogen spreken.

Maar iedere vleug van zurigheid wordt na de wedstrijd weggekauwd door een appeltaart uit Ebbers' boomgaard. Henk had geraapt, gewassen en gesneden. En daarna gebakt tot een aantal taarten op het aanrecht stonden. De mooiste ging in de tas voor de trimheren.

Het verhaal van de dag kwam van Jan. Of er nog ergens bramen waren te plukken. We moesten het antwoord schuldig blijven maar uiteindelijk kwam hij zelf met het antwoord: in Braamt bij Stroombroek. Je moet je wel door de struikjes banen maar dan heb je erg mooie.

Komende zondag is de bakbeurt aan Selwyn. Hij gaat een kloeke cake fabriceren. Lekker bij de warme oven of gewoon direct in zon laten gaar worden?
We gaan er zeker van genieten.

Gerrit Geuvers

uitbreiding van het veld

Het cakeschema is weer van kracht, dus het seizoen is weer begonnen. Wekelijks is er cake voor de hongerige trimheer om de koffie mee weg te spoelen. De vakanties zijn nog niet voorbij, de sportzomer bepaalt nog ons leefritme. Met alle ups en downs die dat met zich meebrengt. Een trimheer leeft intens mee met de dames en heren in Rio. Ook als ze een slokje nuttigen. Dus geen rancuneuze gevoelens naar Erica Terpstra. Wij zijn ook sporter geweest.

Ed beëindigt zijn Olympische halve marathon

Afgelopen zondag waren er 9 mannen, die vakanties heersen nog. Toch al drie mannen meer dan vorige week, maar te weinig voor een partijtje op een half veld bijvoorbeeld. Nu is het behelpen met een doellijnloos doel en een halve marathon om een bal op te halen.
Verloren zoon Selwyn bleek zich in het afgelopen jaar niet verveeld te hebben. Hij scoorde en assisteerde bij veel doelpunten. Toch was het viertal te sterk.
Al bij het inlopen merkten we dat het warm zou worden. Trimheren kijken uit naar het waterveld om zo nu en dan een lekkere sliding te kunnen doen. Vooralsnog kijken we uit over een aangeharkte dorstige woestijn. Als het water daar maar op blijft staan.

Negen man dus om de cake van Jan Schuurman op te peuzelen. Dikke plakken en dan ook nog een tweede. Geheel op kracht gekomen togen we weer huiswaarts in de verwachting dat we volgende week het veld weer kunnen uitbreiden.

Jan deelt dikke plakken uit

breek een eitje

Zaterdag alweer. De geur van cake cirkelt in mijn neus. De spieren komen op spanning voor de wekelijkse inspanning.
De velden op zondagochtend ademen niet meer de mistige stilte van weleer. Een grote kinderschare bevolkt het pupillenveld en sommige ouders staan de kwaliteiten van hun kroost te bewonderen. De andere ouders liggen nog op één oor of op iets anders.
Om ons niet te laten afleiden door het publiek trokken wij ons terug naar de uithoek van het DHC-complex.
Een complex dat binnenkort die naam echt mag dragen, vanwege de grootsheid maar ook vanwege de totstandkoming. Heftige vergaderingen en uitgebreide berekeningen en veel, heel veel tijd, zorgen ervoor dat komende seizoen vanuit het clubhuis de bewonderende blikken tot in de uithoeken belanden. Dat heeft, naar verluidt, veel moeite gekost. Pijn ook. Maar je kunt geen cake bakken zonder een eitje te breken.

Op het achterste deel van het oudste veld vond ondertussen een oorwassing plaats van heb ik jou daar. Het blauwe team dat het moet hebben van de twaalfde man kon geen vuist maken.
Maar wat kan het schelen want in het clubhuis (dat voorlopig nog kantine heet) wacht ons een cappuccino-cake. En een serie taalkundig verantwoorde limericks van Frank. De bakker was zelf niet aanwezig, hij vertrok spoorslags nadat hij zijn baksel had afgeleverd.
Ed, de grote cake-man, ondersteunde de klunzige bakker van de week die probeerde een cake te bakken zonder een eitje te breken.

Cake van Frank, met ei

Ed draagt introduceert de cake.

Frodo installeert spannende beelden

warmlopen voor uitzinnige ruggen

douwe bob, met z'n ravonswarte haar

Communiceren is een lastig veelkoppig monster. Wisten we bijvoorbeeld dat er erg jonge jeugd op 'ons' hobbelveld hobbelde? En wisten we dat 10 seconden stilte effectiever is dan 10 minuten leeglopen?

Douwe Bob is onze held. Zelfs straight Nederland gaat uit zijn dak van zijn 10 seconden stilte. Communiceren met stilte is inderdaad effectiever dan in die tijd leeglopen als Sjaak Swart. Gelukkig had hij er een zevon minuten voor uitgetrokken, deze stand upper voor GeriatroTV. Want voordat je kunt lachen om deze bijzondere manier van Amsterdamse humor moet je even in de juiste modus raken.

De Graafschap is - zo lang ze blijven winnen - het voorbeeld voor de trimheren. Afgelopen zondagochtend was Jan Schuurman de Bryan Smeets van de trimmers. Hij scoorde het winnende doelpunt. En hij had er nota bene al drie op de teller staan. Als Ajax dat had geweten hadden ze de tweede helft gewoon afgezegd, want verdedigen met Jan in de rug dat is vragen om problemen.
Jan heeft dus wat te vieren, daarom nam hij het zakje mail in ontvangst van Ed, de zetmailbaas. Zondag mogen we testen wat hij morgen gaat maken.
De cake van Henk M rook op de whatsapp-groep erg bruin en hij smaakte ook zo: als goede cappucino. Iedere cake is nog een succes, de lat komt steeds hoger te liggen.
Maar als Douwe Bob met die druk om kan gaan, kan Jan dat ook.

Voor degenen die er vorige week niet waren: bereid je voor op lange rondjes: pupillenveld is overgenomen door echte puppies. Wij zijn verbannen naar het grote veld, wel goed voor de oude gewrichten trouwens.
Dus komt allen weer, dan kunnen we het hebben over goede oude tijden, de tijd dat Sjaak Swart nog hobbelde als jong voetballertje op een hobbelveld.

op zoek naar een groener veld

Groot veld, bal zoek

zelfs kunstgras verzengd onder de hitte

cake van Paul

Komende zondag wordt het een koude start van de Pinksteren. Daarom nog even de foto's van voor de juist beeindigde heatwave. 1 mei, Ed zat in Rome en Jan was bij de parade in Moskou, was het fris. Dikke jassen en dikke pret. Met, na afloop, en Paul had cake op een draagbaar van een stukje van de lijkwade van JC.

Sneeuw

Het was een oneerlijk potje, dat niet te winnen was voor blauw. En toch ging het gelijk op en smaakte  voor iedereen de koffie met taart even lekker.

ideale temperatuur

Henk M was weer terug maar hield zich nog voornamelijk op in de verdediging en hij meed Paul. Bert was terug van Madeira, waar hij uitkeek over de oceaan en onder de depressies die ons (en mijn moestuintje) momenteel parten spelen. En toch kon het een elftal mannen niets deren. Eigenlijk was de temperatuur ideaal, de zon deed de rest.

We hebben Prince afgelopen week kunnen bijschrijven in de lijst met gouden doden. Misschien ook voor Bert nog wel te pruimen (en in ieder geval toepasselijk voor afgelopen zondag) het mooie Sneeuw in april.

bakker Jan

Maar het enthousiasme om nog eens in de necrologie van een icoon te duiken neemt snel af na Bowie, Frey en Lemmy. We hebben het dus liever over de terugkeer. Wat niet onopgemerkt mag blijven is de terugkeer van de rushes van Toine. Nog zoals Wout Poels in Luik-Bastenaken-Luik in een streep naar het doel, maar wel effectief.

are you talkin' to me?

En de terugkeer van een traktatie bij de koffie moet ook genoemd worden. Ten eerste was daar bakker Jan voor wie het weer DHC-lied weer galmde door het clubhuis. Maar ook de 'snow'-handel van Ed floreert zoals de foto aantoont ('are you talkin' to me?'). Paul presenteert de komende zondag (dag van de arbeid) zijn resultaat met het zakje poeder. En Henk gaat daags voor moederdag een cake bakken voor ons. Hebben wij ook een keer een leuke moederdag.

Cream on top

Alweer een dode popicoon. Teken des tijds zou je denken. David Bowie, Glenn Frey en nu dus Prince.
Kunstenaars die zijn overleden krijgen een hommage van monumentale proporties en necrologieën die een zaterdagkrant in de schaduw leggen. En vervolgens een verkoopsucces scoren. Van al die loftuitingen genieten ze niet in hun levende leven. Dat is jammer want eenmaal dood valt er weinig te genieten.
Dat zal Jan ook hebben gedacht toen hij afgelopen zondag een ontbijtkoek onder de snelbinder klemde: deze zondag vier ik mijn 55e verjaardag en de week erop doe ik het nog een keer. Vier het succes als je er van genieten kunt.
En zo geschiedde. Afgelopen zondag nam hij de felicitaties al in ontvangst met vijf (5!) doelpunten. De schuurman-koek was om ons te bedanken voor de vijf vrije doortochten.
Hans was een beetje de tragische figuur deze ochtend. Geblesseerd trainde hij apart en bewaakte de doellijn terwijl Jan in de verte weer succesvol kon afdrukken. Gelukkig was hij nog op tijd in het clubhuis voor de traktatie, inclusief boter erop.
We mogen nog een keer vol verwachting naar het hockeyveld. Dan is het dus Cream on top (op moment van schrijven 6.332.596 keer bekeken).

Panama en Samen

Daar stonden weer 10 man, op een frisse maar veelbelovende zondagochtend. Wachten tot de bal zou gaan rollen en na afloop de bordjes op schoot voor de beoordeling van de bakkunsten van Hans.
Tien man dus. En dat is eigenlijk wel weinig.

De vakanties zijn nu toch echt wel voorbij. Ook voor Henk M. die kennelijk in harde botsing is gekomen met de poolcirkel. Die hangt een beetje laag in deze tijd van het jaar, maar je kunt duiken, Henk!

Ed onderschept een jeugdige bal

Daardoor miste hij een wervelende show. Het spel golfde heen en weer, maar de meeste doelpunten vielen in het doel van oranje. Dat is niet erg want het gaat om het laatste doelpunt. Alles kon nog goed komen. Maar oranje had nog een nadeel: het speelde tegen Jan. Voorafgaand aan de wedstrijd kijkt hij me altijd aan met een dubbelzinnige blik aan, ik zie de kille leegte van een voetbalhooligan maar ook de vurige strijdlust van de hockeyer. Ik weet genoeg, en zo de rest van oranje. We kwamen er niet aan te pas en in de vuur van het spel kwam zelfs mijn knie nog in de frontlinie.

Met mijn tijdelijke afwezigheid stroomde het veld vol met jongens voor wie de titel trimheer nog een ver gelegen doel is. Maar ze deden het heel mooi, het wervelde ineens nog meer en het onderste moest uit onze kannetjes.

het laatste plakje en het mes

Dat gebeurde dan ook waardoor de cake van Hans ineens erg lekker bleek te zijn. Iets met honger en rauwe bonen. Hans had zich werkelijk ontpopt tot een cake-prins, het laatste plakje werd tot in het oneindige opgedeeld tot moluculaire omvang. Eerlijk delen.

De idee dat Henk het had laten afweten omdat hij eigenlijk de zaakjes van zijn foute neef Bert (ook bekend als A. Meerstadt) regelde in Panama kon ook snel van tafel geveegd. Henk zat tussen de Samen en dacht dat Mossack Fonseca de naam van zijn röntgenoloog was.
Vanaf deze blog wensen we Henk een spoedig herstel en feliciteren we Jan (vandaag) met zijn 55e verjaardag. Komende zondag heeft Jan weer vurige passie en taart bij zich.

Gerrit Geuvers

opkomstpercentage

Als ik dit schrijf is het kwart voor negen op de woensdag van het Oekraïne-referendum. Ik ben nog niet wezen stemmen, geheel tegen mijn gewoonte. Hoewel, nu ik er over nadenk: voor een referendum ben ik nog nooit naar de stembus geweest.

Het is geen luiheid hoor, de afstandbediening pak ik met speels gemak van de tafel. En het is ook geen vermoeidheid, want vandaag heb ik mijn dag vooral zittend doorgebracht. Een rondje om de Bongerd met een stop bij het stemlokaal kan ik wel aan.

Nee, het is een principiële kwestie, ik kom niet opdraven voor een poppenkast. En ik laat me niet gijzelen door mensen die op mijn gemoed proberen te spelen ("de democratie wordt er juist beter van" of "als je thuis blijft winnen die idioten"). Ik kies voor de derde weg ik kies voor een opkomst onder de 30%.

Afgelopen zondag koos ik ook voor de derde weg. Ik stond pas op het veld toen alle trimmers al vertrokken waren. De opkomst was relatief hoog. Het percentage was vergelijkbaar met dat van de Tweede Kamerverkiezingen. En daar zijn we altijd erg blij mee. Twaalf man op het veld, elf aan de koffie.
Het bleek dat iedereen had gewonnen. Inzet op het randje van de blessure maar na afloop feliciteren oranje en blauw elkaar met de wedstrijd en de inzet. En daarna samen aan de koffie.

Of de voor- en tegenstanders van dit referendum doen betwijfel ik. Een partijtje handje drukken tijdens de eerste nabeschouwingen gevolgd door een moddergevecht in de komende week en daarna is ieder vonkje genoeg om de zaak te laten ontploffen.

de oost-europese handel van Ed

Ik hoop dat de derde weg vanavond olie op de golven gaat gooien. Anders moeten we allemaal maar aan de cake van Oekraïens meel, dat nog 6 jaar verkocht mag worden in zakken van de Benninkmolen.
Het is negen uur. Ik heb het gered, ik ben niet komen opdraven. Maar zondag ben ik er gewoon weer bij. Lang leve het opkomstpercentage!

Gerrit Geuvers

volgend week een cakie van Hans