Christel is weer terug en dat zullen we weten ook. Het inlopen vanochtend was adembenemend, maar dat kan ook aan de koude lucht hebben gelegen. Als een stelletje pseudo-Pelleboeren stonden we de weersomstandigheden door te nemen waarbij het begrip gevoelstemperatuur niet werd geschuwd.
Toch kan de kou een effect hebben gehad. Het was soms muisstil. De 14 man werkten de oefeningen onder hoge concentratie af. En dan weer hardlopen. De longen werden flink schoongespoeld.
De oefening ging om het in de dekking aannemen van de bal om vervolgens weg te draaien bij de tegenstander. En daarna afwerken met een jankend schot in het kruis.
Dat gezegd hebbende kom ik op het mannelijk ongemak. Iedereen heeft zo zijn kwaaltjes. Blessures opgelopen op momenten dat je eigenlijk hoort te slapen of gewoon in het verre buitenland. Maar ook een schot op hak of grote teen, dus gewoon tijdens het spel. Allemaal pijnlijk. En, ook niet mis, Jan die 5 kilo kwijt is. Hij heeft met Sonja aan zijn cupmaat heeft gewerkt. Met zijn tieten is ook de energie uit het spel verloren gegaan. En tijdens de koffie zat hij er lenig bij, maar zijn hele overtollige zaak hing op tafel. Ik zou zeggen: Sonja, geef Jan zijn PIP weer terug.
De praatjes tijdens de koffie waren weer groot. Moppen van onze rasveterllers Frank en Hans deed ons schuddebuiken. En Daan, veteraan die een beetje scherp wil blijven in de winter, had het winnende doelpunt gescoord voor oranje (terwijl blauw overigens souverein stond te spelen). Die eer gaf Daan een aura van onaantastbaarheid. Zo kon hij geruime tijd breeduit debiteren dat hij een tennisser had zien winnen bij de Australian Open die in de jaren 70 hoogtij vierde. Ook had Daan bij trimheer Wim een persoon in gedachten die wij ons al helemaal niet meer herinneren. Onze Wim is Hommerson, de senior van de zondagochtend. Hij werd genoemd omdat we een nieuwe junior hebben, Paul. Onze noviet is nog wat onwennig aan de bal maar zijn enthousiasme is hartverwarmend. En gelukkig wist Hans met een goedgekozen advies het projectiel in de goede richting te sturen.
Ondergetekende had nog een hartverscheurend verhaal over een nare ziekte, waar veel geld voor moet worden bij elkaar gefietst. De website om tot een gulle gift over te gaan: http://duchenneheroes.nl/FormSelectSponsorType.aspx?PageId=5&selected=T55
Maar ondertussen was er bij de koffie wederom geen taart. En ook op dat vlak greep de trainster in. Er is een schema: volgende week Gérard, daarna Daan, daarna Paul.
En tenslotte zijn de regels over de presentie aangescherpt: om 9.00 uur beginnen we. Als je niet op tijd bent moet je een briefje halen. En bij recidive beslist de groep waar je het beste mee geholpen bent: methode Sonja, methode Frank of gewoon trakteren. Dus wees gewaarschuwd. Tucht heerst, de harde vrouwenhand is terug.
Gerrit Geuvers
zondag 29 januari 2012
zondag 22 januari 2012
Waar is de harde vrouwenhand?
Wat doe je als je niet wordt begrepen?
Vorige week bleek deze blog lastig te begrijpen. Voor een aantal tenminste. En dat is begrijpelijk. Daarom ga ik mijn leven beteren.
Ten eerste maak ik korte zinnetjes. Geen jip-en-janneketaal, want dat is nog verdomd lastig om foutloos te schrijven. Maar kort en krachtig.
Ten tweede: hanteer de nieuwe marketingmix: geil, grof, grappig. Dat is ook snel klaar. Geil slaat zeker aan, maar bij de trimheren is het is een lege huls. Een lege doos, moet ik misschien zeggen. Grof krijgt bij ons geen voet aan de grond. We zijn gewoon erg lief voor elkaar. Dus blijft grappig over. En dat is niet makkelijk. Maar op het het veld wordt genoeg gelachen, dus is het grappig. Nu hier nog grappig doen. Komt-ie dan.
Vandaag was de opkomst laag. De teller bleef bij 9 steken. Dat is niet grappig. Maar we sloegen ons er doorheen. Op een klein veld werd een partijtje vijf tegen vier afgewerkt, dat goed gelijk op ging. Volgens mij heeft iedereen minstens een keer gescoord. De eindstand was 8-7 voor blauw. Maar wit scoorde de winnende treffer. Een eer die wederom Piet ten deel viel.
Na afloop tracteerde Bert op taart. Hij had er twee meegenomen, maar één taart was wel genoeg geweest omdat slechts vijf van ons de gang naar de koffie van Jaap maakten.
Dan vraag ik me af: hoe is dat nou mogelijk? Waarom haken we zo makkelijk af?
Speelde het voorspelde slechte weer parten? Zat de verliespartij van de Graafschap ons nog in de benen? Was er gisteren een goede seksfilm op tv? Of was het omdat onze trainsters er niet waren?
Ik ben geneigd dat laatste te denken. Christel en Tineke zijn niet aanwezig en meteen laten de mannen de teugels vieren. Even vlot inlopen, daarna een tam partijtje en dan naar huis. Want daar wacht de vrouw met de broek aan. En dat vinden we kennelijk fijn.
Een voorbeeld. Ik ga in september een grote sportieve inspanning leveren voor de Ziekte van Duchenne. Met een team gaan we van Luxemburg naar Nijmegen fietsen. Let wel: op de mountainbike. Zeven dagen van 100 km. We moeten sponsorgeld opbrengen voor de bestrijding van die ziekte. Het team bestaat uit mannen. Allemaal stoer. Maar als het sponsorwerven aankomt haken ze af. Er is een vrouwelijke deelnemer die bijna sponsors heeft geworven. En de vrouw van Jelle Nijdam (ja, ja, ons boegbeeld) doet de rest. We hebben een harde hand nodig.
Nog een voorbeeld. Tijdens de koffie vertelde Toine over zijn nieuwe baan. Hij gaat voor Bonsen & Reuling werken. Ze hebben hem gehunt als commercieel directeur. Een nieuwe functie die hij zelf moet gaan vormgeven. Die accountants willen zich graag met de cijfertjes bezig blijven houden. Van al die recepties moeten ze niets van hebben.
Dat klinkt mooi. Maar het wordt nog mooier. Toine heeft geen targets en hij mag geen hard selling doen. Nou ja! Dat geloof je toch niet, gewoon een beetje soft selling dus. Soft, ja.
Waar gaat het heen met ons mannen. We worden te soft. We hebben een harde vrouwenhand nodig.
Gerrit Geuvers
Vorige week bleek deze blog lastig te begrijpen. Voor een aantal tenminste. En dat is begrijpelijk. Daarom ga ik mijn leven beteren.
Ten eerste maak ik korte zinnetjes. Geen jip-en-janneketaal, want dat is nog verdomd lastig om foutloos te schrijven. Maar kort en krachtig.
Ten tweede: hanteer de nieuwe marketingmix: geil, grof, grappig. Dat is ook snel klaar. Geil slaat zeker aan, maar bij de trimheren is het is een lege huls. Een lege doos, moet ik misschien zeggen. Grof krijgt bij ons geen voet aan de grond. We zijn gewoon erg lief voor elkaar. Dus blijft grappig over. En dat is niet makkelijk. Maar op het het veld wordt genoeg gelachen, dus is het grappig. Nu hier nog grappig doen. Komt-ie dan.
Vandaag was de opkomst laag. De teller bleef bij 9 steken. Dat is niet grappig. Maar we sloegen ons er doorheen. Op een klein veld werd een partijtje vijf tegen vier afgewerkt, dat goed gelijk op ging. Volgens mij heeft iedereen minstens een keer gescoord. De eindstand was 8-7 voor blauw. Maar wit scoorde de winnende treffer. Een eer die wederom Piet ten deel viel.
Na afloop tracteerde Bert op taart. Hij had er twee meegenomen, maar één taart was wel genoeg geweest omdat slechts vijf van ons de gang naar de koffie van Jaap maakten.
Dan vraag ik me af: hoe is dat nou mogelijk? Waarom haken we zo makkelijk af?
Speelde het voorspelde slechte weer parten? Zat de verliespartij van de Graafschap ons nog in de benen? Was er gisteren een goede seksfilm op tv? Of was het omdat onze trainsters er niet waren?
Ik ben geneigd dat laatste te denken. Christel en Tineke zijn niet aanwezig en meteen laten de mannen de teugels vieren. Even vlot inlopen, daarna een tam partijtje en dan naar huis. Want daar wacht de vrouw met de broek aan. En dat vinden we kennelijk fijn.
Een voorbeeld. Ik ga in september een grote sportieve inspanning leveren voor de Ziekte van Duchenne. Met een team gaan we van Luxemburg naar Nijmegen fietsen. Let wel: op de mountainbike. Zeven dagen van 100 km. We moeten sponsorgeld opbrengen voor de bestrijding van die ziekte. Het team bestaat uit mannen. Allemaal stoer. Maar als het sponsorwerven aankomt haken ze af. Er is een vrouwelijke deelnemer die bijna sponsors heeft geworven. En de vrouw van Jelle Nijdam (ja, ja, ons boegbeeld) doet de rest. We hebben een harde hand nodig.
Nog een voorbeeld. Tijdens de koffie vertelde Toine over zijn nieuwe baan. Hij gaat voor Bonsen & Reuling werken. Ze hebben hem gehunt als commercieel directeur. Een nieuwe functie die hij zelf moet gaan vormgeven. Die accountants willen zich graag met de cijfertjes bezig blijven houden. Van al die recepties moeten ze niets van hebben.
Dat klinkt mooi. Maar het wordt nog mooier. Toine heeft geen targets en hij mag geen hard selling doen. Nou ja! Dat geloof je toch niet, gewoon een beetje soft selling dus. Soft, ja.
Waar gaat het heen met ons mannen. We worden te soft. We hebben een harde vrouwenhand nodig.
Gerrit Geuvers
zondag 15 januari 2012
O ja-erlebnis
Henk Meerstad was er niet bij deze zondag. Hij spaart krachten voor een reis naar Australië. Hij is als de dood dat 'm iets overkomt. Het afgelopen jaar heeft een aantal trimheren blessures opgelopen waarmee je kennelijk down under niet wordt toegelaten. Maar dan laat-ie zich wel in de pan hakken bij de popquiz. Samen met mij in een team. Dat scheelde een handvol punten. Maar we hadden ook een paar mooie O-ja-erlebnissen. Ik noem Malcolm McLaren met Something jumping in your shirt. Wat dat nou precies was weet ik niet.
Geen Henk dus, maar wel taart. En twee trainsters. Geen verband hiertussen, overigens.
Tineke en Christel lieten ons, 14 mannen, in een heerlijk hockeyweertje flink over het veld jagen. De conditie had de afgelopen weken een stap terug gedaan want de gang zat er niet goed in. Alleen Arjen en Gerard deden om het snelst bij het inlopen. Maar dat moesten beide tijdens het partijtje weer bekopen. Blauw tegen oranje was daardoor zeker aan het eind een gezapig potje. Het kwalitatieve overwicht van blauw bleef lang niet in cijfers uitgedrukt. Oranje rook kansen, maar het bleek gewoon de lucht van ongewassen hesjes. En daardoor kon blauw met een paar laffe counters naar 6-2 uitlopen. Mooie passes, dat zeker, en waarschijnlijk ook het beste opgelet bij de oefening van de trainsters. Een harde knal naar veuren, een korte dribbel en een punt zetten. Maar de manier waarop de wedstrijd leek te worden beslist gaf de onafhankelijke toeschouwer geen voldoening.
Andre van den Akker ontpopte zich als de Koevermans van blauw. Geweldige missers, gemopper in het team, coach staat al klaar om te wisselen en dan: pof, de eerste. En zo ging-ie door. Andre schreef een heuse hattrick op zijn hockey-CV bij. Een O-ja-Erlebnis want vorige week was er ook zo'n gebeurtenis. Oranje sidderde als Andre aan de bal kwam. Maar de aankondiging van het laatste doelpunt zet alles weer op scherp. Zoals gezegd was het van oranje-zijde een slappe vertoing, maar blauw wist er ook geen raad mee. En zo kon de hattrick-koning van vorige week, Piet A. met een fraaie koprol de winner binnenschuiven.
En toen was er taart in het clubhuis. Het zoet der overwinning in een doos. Een O-ja-erlebnis want dat was ons lang niet gegund. Dank aan Lieuwe.
Gerrit Geuvers
Geen Henk dus, maar wel taart. En twee trainsters. Geen verband hiertussen, overigens.
Tineke en Christel lieten ons, 14 mannen, in een heerlijk hockeyweertje flink over het veld jagen. De conditie had de afgelopen weken een stap terug gedaan want de gang zat er niet goed in. Alleen Arjen en Gerard deden om het snelst bij het inlopen. Maar dat moesten beide tijdens het partijtje weer bekopen. Blauw tegen oranje was daardoor zeker aan het eind een gezapig potje. Het kwalitatieve overwicht van blauw bleef lang niet in cijfers uitgedrukt. Oranje rook kansen, maar het bleek gewoon de lucht van ongewassen hesjes. En daardoor kon blauw met een paar laffe counters naar 6-2 uitlopen. Mooie passes, dat zeker, en waarschijnlijk ook het beste opgelet bij de oefening van de trainsters. Een harde knal naar veuren, een korte dribbel en een punt zetten. Maar de manier waarop de wedstrijd leek te worden beslist gaf de onafhankelijke toeschouwer geen voldoening.
Andre van den Akker ontpopte zich als de Koevermans van blauw. Geweldige missers, gemopper in het team, coach staat al klaar om te wisselen en dan: pof, de eerste. En zo ging-ie door. Andre schreef een heuse hattrick op zijn hockey-CV bij. Een O-ja-Erlebnis want vorige week was er ook zo'n gebeurtenis. Oranje sidderde als Andre aan de bal kwam. Maar de aankondiging van het laatste doelpunt zet alles weer op scherp. Zoals gezegd was het van oranje-zijde een slappe vertoing, maar blauw wist er ook geen raad mee. En zo kon de hattrick-koning van vorige week, Piet A. met een fraaie koprol de winner binnenschuiven.
En toen was er taart in het clubhuis. Het zoet der overwinning in een doos. Een O-ja-erlebnis want dat was ons lang niet gegund. Dank aan Lieuwe.
Gerrit Geuvers
zondag 8 januari 2012
15 man en 1 bal
Vanochtend bleek dat 15 mannen hun goede voornemens voor 2012 ook daadwerkelijk kracht bij zetten. Het weer was niet om over naar huis te schrijven en dat er maar één bal was bleek ook geen probleem. Zelfs het gemis van de hesjes werd zonder gemor opgelost. Na de vakantiedagen verkeerden we allemaal nog in de creatieve oplosmodus. Noem een probleem en wij lossen het op. Goede opgestroopte mouwensfeer.
Ook uw trainer van de ochtend had een gemakkelijke ochtend. Zwieren en zwaaien over het veld en op de lijn. En daarna inspelen, met die ene bal. Al jaren zat-ie in het koffertje van de penningmeester, nu mocht-ie los. Ed en uw verslaggever namen bezit van het kleinood, maar we stelden ons ruimgeestig op en maakten een kringetje van jongens en van jongens.
Het verdelen van de jongens over de teams zou met een oneven aantal gemakkelijk tot discussie kunnen leiden, of erger: tot een handgemeen, maar ook dat losten we samen op. Al snel stonden er zeven "white collars" tegenover 8 "blue collars". Een bijna marxistische klassenstrijd dus.
De arbeidersklasse won de klassenstrijd, dankzij kameraad Piet die de kapitalist Frank met maar liefst 2 hattricks verschalkte. Het laatste doelpunt van hem werd echter afgekeurd omdat de aanval niet volgens de regels zou zijn verlopen. De blauwe kragen maakten er niet zo'n punt van, geheel in de sfeer van de rest van de ochtend. Want ook deze strijd, die in de rest van de wereld tot dood en verderf heeft geleid en, niet te vergeten, een muur van jewelste, liep met een warm gevoel van gemeenschappelijkheid af. De blauwen maakten via André zelfs het winnende doelpunt. Maar wit toonde zich een groots verliezer van de klassieker aller strijden.
Alleen penningmeester Ed leek tijdens de koffie de sfeer te bederven. Er moet 30 euro worden gestort, op zijn rekening. Maar goedgemutst als hij is wist hij met goedgekozen woorden de meesten naar hun chequeboekje laten grijpen. Ed weerde dat af met de belofte van een allesomvattende mail. Gelukkig maar.
Jaap was er, wederom met zijn kleindochter. Hij vertelde haar desgevraagd dat we tijdens de koffie de hoogtepunten van de dag er voor wisselden. Dat was Hans Teeuwen, hoewel die ook een paar hele diepe punten kende, maar ook Das Leben der Anderen over de Stasi in Oost Duitsland. Een film vol spanning, angst en verraad. Niet echt de sfeer van deze ochtend. Die sfeer kan het best worden beschreven met 15 man en 1 bal of verbeeld worden door 5 man en 1 gitaar: http://www.youtube.com/watch?v=d9NF2edxy-M&feature=youtu.be
Tot volgende week, met taart van Lieuwe.
Gerrit
Ook uw trainer van de ochtend had een gemakkelijke ochtend. Zwieren en zwaaien over het veld en op de lijn. En daarna inspelen, met die ene bal. Al jaren zat-ie in het koffertje van de penningmeester, nu mocht-ie los. Ed en uw verslaggever namen bezit van het kleinood, maar we stelden ons ruimgeestig op en maakten een kringetje van jongens en van jongens.
Het verdelen van de jongens over de teams zou met een oneven aantal gemakkelijk tot discussie kunnen leiden, of erger: tot een handgemeen, maar ook dat losten we samen op. Al snel stonden er zeven "white collars" tegenover 8 "blue collars". Een bijna marxistische klassenstrijd dus.
De arbeidersklasse won de klassenstrijd, dankzij kameraad Piet die de kapitalist Frank met maar liefst 2 hattricks verschalkte. Het laatste doelpunt van hem werd echter afgekeurd omdat de aanval niet volgens de regels zou zijn verlopen. De blauwe kragen maakten er niet zo'n punt van, geheel in de sfeer van de rest van de ochtend. Want ook deze strijd, die in de rest van de wereld tot dood en verderf heeft geleid en, niet te vergeten, een muur van jewelste, liep met een warm gevoel van gemeenschappelijkheid af. De blauwen maakten via André zelfs het winnende doelpunt. Maar wit toonde zich een groots verliezer van de klassieker aller strijden.
Alleen penningmeester Ed leek tijdens de koffie de sfeer te bederven. Er moet 30 euro worden gestort, op zijn rekening. Maar goedgemutst als hij is wist hij met goedgekozen woorden de meesten naar hun chequeboekje laten grijpen. Ed weerde dat af met de belofte van een allesomvattende mail. Gelukkig maar.
Jaap was er, wederom met zijn kleindochter. Hij vertelde haar desgevraagd dat we tijdens de koffie de hoogtepunten van de dag er voor wisselden. Dat was Hans Teeuwen, hoewel die ook een paar hele diepe punten kende, maar ook Das Leben der Anderen over de Stasi in Oost Duitsland. Een film vol spanning, angst en verraad. Niet echt de sfeer van deze ochtend. Die sfeer kan het best worden beschreven met 15 man en 1 bal of verbeeld worden door 5 man en 1 gitaar: http://www.youtube.com/watch?v=d9NF2edxy-M&feature=youtu.be
Tot volgende week, met taart van Lieuwe.
Gerrit
Abonneren op:
Posts (Atom)
