festival

De veelzijdigheid van trimheren DHC is bijna spreekwoordelijk. Toch denk ik dat we nog niet klaar zijn. Aan de techniek moet nog geschaafd worden en aan de conditie ook. Bij zware omstandigheden zoals vanochtend (drukkend warm) nekt dat ons spel en de kijkwaarde. Want dat is een derde kant aan ons spel: de amusementswaarde. Die is zonder twijfel groot (ik kom daar zo op terug) maar ik denk dat het te lang duurt voordat we kijkcijfers halen die een debuut op de nationale tv (Omroep Max of Powned) rechtvaardigen.

Illustratief was de volatiliteit van het publiek. In ruimen getale opgekomen (zie foto) maar toch zo vluchtig dat we waarschijnlijk geen echte indruk hebben gemaakt. Nu had het publiek het ook druk met andere zaken, zoals de schotel goed stellen, koffie zetten, de honden uitlaten en, niet te vergeten, grote koffers poep en pies leegschudden.

Dat laatste bleek een mannetaakje in camperland. Voor deze mannen was dan het bekijken van onze verrichtingen een verzetje wat door de vrouw des campers werd toegestaan. Maar daarna moesten de stoelen worden uitgeklapt voor een bakkie in het midden van de camperkring.

En wij maar zweten. André had ons door de oefeningen geleid. Dat ging allemaal goed, maar het partijtje op het kleine veld ging minder. Al vlot stond blauw op een onoverbrugbare achterstand. Een waar doelpuntenfestival, de ene nog mooier dan de andere.

Ook de vrijwillige transfer van Bert hielp daar niet bij. Hij was in vorm, naar eigen zeggen, maar wist het verschil niet te maken. Dat was ook Jan niet gegeven. Maar qua amusementswaarde is hij een kei. Mocht TrimherenDHC een realitysoap gaan worden of iets anders onbenulligs op tv dan is Jan een Sterretje.

Uiteindelijk maakte Toine het winnende Tor (die term was nou jammer) met dank aan Wim, die er zichtbaar genoeg van had. We mochten met z'n allen aan de koffie met cake van André. Maar bij onstentenis van koffiebaas Jaap moest Piet aan de bak. Dat deed hij met verve, maar er was tijd om ons te verstaan met de camperheren.

Het bleek dat ze niet meededen aan een Petanquewedstrijd maar gewoon lid van een camperclub waren die zo'n beetje elk mogelijk weekend aangrepen om hun buren te ontvluchten en het vertier door het gehele land op te zoeken. Dit weekend was Doetinchem aan de beurt omdat hier het straattheater gaande was. Echte festivalkenners dus. Eens te meer spijtig dat ze onze kunsten zo matig waardeerden.

Onze doorbraak laat nog op zich wachten. Volgende week weer goed ons best doen.

Gerrit Geuvers

Vadertje Obama

't Is vaderdag en toch staat een groot aantal mannen klaar om zich in 't zweet te werken. Wat heet: eerst moet de regen worden getrotseerd. Maar echte mannen zijn niet van suiker en bestaan uit onoplosbare wilskracht. Regen krijgt daar geen vat op.

Om nog onduidelijke redenen mocht ik de oefeningen leiden. Het begin gaat op routine maar tijdens het rekken was ik blij met Henk die met een subtiel gebaar een aarzeling in de oefeningenstroom vlottrok. Met een beetje hulp van je vrienden kom je er wel.
Het inslaan kende een bijzondere variant met eerst Ed en daarna mij op doel. Harde ballen op zondagochtend. Maar het goede gevoel was aanstaande, dat was wel duidelijk. Alle voortekenen wezen er op. Eigenlijk ook het partijtje blauw tegen oranje.

Hoe oneerlijk kan het zijn. De ster van iedere zondag in hetzelfde team als de snelste. En in het andere team de beide positievaste Berts en ondergetekende die vandaag een "Pietertje-kom-moar-efkes-wisselen-jongen-goe-gedaan"-gevoel had.
Het resultaat was dat oranje de doelpunten aaneenrijgde en dat blauw een nederlaag werd aangepraat, "maar jullie hebben wel veel kansen gehad."
President Obama heeft zich, in de aanloop naar vaderdag als een betrokken vader neergezet. Hij helpt bij de coaching van zijn basketballende dochter. Lijkt me fijn zo'n hulpcoach. Nog erger dan Cruijff die even naast Beenhakker komt zitten. Vadertje Obama.
Maar ik denk dat iedere Obama ons aan een doelpunt had kunnen helpen. De neuzen van blauw stonden niet in dezelfde richting, er was geen lijn in het spel en er was onnodig balverlies. Ook lieten we niet de bal het werk doen. En we verdedigden niet goed vooruit. O ja, onze verdediging was een geitenkaas.

We stonden dus op het punt van een afstraffing van heb ik jou daar, maar dan is er altijd nog het fenomeen dat alleen Trimheren DHC kent: het winnende doelpunt.
Als een phoenix herpakten we ons. Bert stopte ongeneerd de inzet van Andre met de voet. En in de volgende aanval gebeurde het. Wim over links, balletje voor en Roel frommelde wat en de bal hobbelde over één of meerdere sticks het doel in.
Heel mooi en natuurlijk terechte overwinning, maar het mooiste was de juichende Roel. Het is al een hit op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=8jlsvb6XnOo

Volgende week gewoon weer een verslag. Alsof je er zelf bij bent geweest.
Met smeuiïg smeerbare groet,
Gerrit Geuvers