Lummel

Wim had zijn lesje geleerd en kwam zondagmorgen in een blauw shirt het veld op. Zo wist hij te voorkomen dat hij weer de lummel zou worden als we met een oneven aantal zouden zijn. Het was koppen tellen en we kwamen tot 17. Dus moest er toch een lummel worden aangewezen die de ene keer met blauw en de andere keer met oranje meedeed. De keus was snel gemaakt, want slechts één van de mannen had een afwijkend shirt aan. Toch deed Roel het niet slecht in deze dubbelrol, hoewel hij in het begin erg oranjegezind was. Pas aan het einde van het partijtje kwam hij er achter dat hij een unieke positie innam. Hij maakte namelijk opzettelijk een paar overtredingen om vervolgens snel van pet te wisselen en zelf de vrije bal te nemen.
Op papier was blauwe beduidend sterker, maar de praktijk is soms erg weerbarstig. Enkele effectieve counters van oranje waren voldoende om tot een nauwelijks meer in te halen voorsprong te komen. Toch moet je de huid niet verkopen voordat de beer geschoten is. Toen het namelijk om het eggie ging liet blauw zien wat het waard was en kon André tB het winnende doelpunt binnenschuiven. Meer toeschouwers dan normaal waren hier getuige van. Want behalve onze vaste gast Gerrit liepen er twee jonge mannekes uit Loerbeek rond met de achternaam De Ruiter en had Henk E zijn schoondochter en kleinkind laten opdraven. Zondagmorgen wordt steeds meer een familieactiviteit! Helaas was er dit keer geen gebak en ook Piet ons eigen koekiemonster was er niet. Op Eerste Pinksterdag verwachten we weer een volle bak, want dan lopen we om 9 uur bij het begin van de warming up met z'n allen achter Christel aan.
Henk M

hemelvaart

Deze dag is een dag van morbide grapjes, omdat het voorstellingsvermogen van de betekenis niet erg op de proef wordt gesteld. Toch was mijn Waterloo dichtbij.
Vroeger gingen mensen en zeker jeugd op de fiets in alle vroegte de dauw bewonderen. Dat wilde ik ook, maar wel hard. Op de fietspaden voozag ik drukte en dus gevaar voor ledematen en hoofd. Daarom de moutainbikeroute gekozen. Daar in het Montferland rijden ze in ieder geval dezelfde richting op. Maar voor mij was dat zelfs nog niet veilig genoeg. Een valpartij in een spectaculaire afdaling was het gevolg. Via hoofd en schouder belandde ik naast mijn fiets.
Mijn geestelijke vermogens zijn onbeschadigd gebleven. Maar mijn sleutelbeen heeft het begeven. Gelukkig heb ik er nog een, dus wat zeur je dan, zal de trimheer zeggen, maar mijn gestel voelt zich gehandicapt. En mijn omgeving zegt dat ik er ook zo uitzie. Tevens heeft de behandelend arts mij afgeraden voorlopig niet te fietsen. Over hockey geen woord, maar omdat ik mijn arm niet omhoog mag steken is het maken van doelpunten geen lolletje meer.
Alle aanleiding voor mij om me voor de komende weken af te melden. Ik hoop dat Henk of Arnold, of iemand anders, mij een verslag wil toemailen. Dat zal ik dan onverwijld plaatsen. Maar wat mij betreft even op de plaats rust.

ons Zeeuwen ben zunig

Bij het krieken van de dag leek het eerder een normale door-de-weekse dag te worden dan een zondagmorgen zoals de Trimheeren gewend zijn. De regen kwam met bakken tegelijk uit de hemel: voor velen wellicht een reden om nog eens lekker tegen moeders aan te schuren. De opkomst was dan ook gering. Slechts 11 mannen (en 1 vrouw) waren naar het Sportpark gekomen. De meesten hadden nog snel even op Buienradar.nl gekeken en ontdekt dat de regen eindig was. De rek-en strekoefeningen deden we o.l.v. Christel die een fluit in de ene en een paraplu in de andere hand had. Tegen de tijd dat de Ankie-oefening aan bod kwam, kon de plu dicht.

Een oneven aantal is niet lekker om een partijtje te spelen. Christel kwam met een creatieve oplossing en gaf Wim een dubbelrol. Bij elke aanval verschoot Wim als een kameleon van kleur. Als blauw naar voren rende, deed Wim daar mee en als oranje het initiatief name, speelde hij met hetzelfde fanatisme de andere kant op. Dat de flexibiliteit afneemt naarmate je ouder wordt, was bij mij al bekend. Maar nu zag ik het ook bij een ander. Wim wist soms niet meer of hij nou naar links of naar rechts moest rennen. Ook kwamen de ballen bij de verkeerde partij terecht. Na het winnende doelpunt van gute alter Bert kregen we koffie met krentenwegge die Ed speciaal uit Middelburg had laten overkomen. Het aantal plakjes op de schaal verried de afkomst. 'Ons Zeeuwen bunt zuunig,' zei Zeeuws meisje. Gelukkig kwam Jaap daarna nog 3 keer met een schaal vol. Christel werd ondertussen verblijd met een verlate moederdagattentie en zo ging iedereen moe en voldaan weer naar huis.

Henk M

oude lijven

De opkomst was weer om over naar huis te schrijven. Zeventien (17) man stonden in een strakke zon klaar om zich te onderwerpen aan de opdrachten van een vrouw (die van Marcel). Laat ik even beginnen met mezelf: ik kwam niet vooruit. Geen pap in de benen, maar zo stijf als ijzerkabels. Te veel gefietst dacht ik. Maar ook van andere mannen kwamen geen opgewekte berichten. Misschien was de warmte op het veld toch snel te veel. Of toch niet die jonge honden?

Oranje had er dan het meest last van. Er ging geen aanval goed en verdedigend leek het ook nergens op. Blauw maakte daar gebruik van. Stiekem hoopte ik dat het die middag ook zo zo vergaan bij de Graafschap. Die wedstrijd stond bij velen van ons op het programma. Ook Jaap die ons na het partijtje een opkikker voorschotelde met een paar kloeke kannen koffie. Hij kon de spanning voor de superboeren nog net aan en stond bij ons langs de lijn het zweet uit die oude lijven te zien.

Zoals gezegd ging blauw goed. Onder meer door een uitblinkende Bertus en drie doelpunten van Jan Schuurman. Dat was een mooi verjaardagscadeautje. Hij betaalde ons terug met een hartige tractatie: een lekkere vette bek van een saucijzenbroodje.

Bertus hing nog in de touwen, zoals ik vorige week een salto over het hek maakte. Dat enthousiasme kon niet verhullen dat het moeizaam verliep. We misten de fijne passing van Hans en Lieuwe.
Bert maakte voorin een paar onnavolgbare acties, waarbij hij opmerkte dat je je niet hoeft te verbeteren op de onderdelen die je al goed genoeg beheerst. Dat gaf mij stof tot nadenken. En niet omdat ik nu al problemen krijg met mij geheugen. Maar gelukkig hoef ik daar volgende week niet uit te zijn, want dan ben ik er niet. Ed wel. En hoe: hij tracteert voor zjin verjaardag. Zullen jullie allemaal zo hard zingen dat ik het hoor op de terugreis vanuit Frankrijk?

jonge honden

Daar was Jan weer, hersteld van een griep en gebruind door de zeeuwse zon. Hij had daar vertoeft met familie, wie allemaal weet ik niet, maar in ieder geval zijn schoonmoeder. De tijd dat de gemiddelde trimheer moeite deed om het schoonmoeder naar de zin te maken zijn lang vervlogen, maar Jan voelt zich in z'n tweede jeugd.
Ook de andere 11 aanwezigen maakten een frisse indruk. Het weer was er weer. Huppelend en draaiend werd alles losgeschud om daarna op het pupillenveld zes tegen zes te spelen. Oranje brandde een beetje snel op waardoor het een evenwichtig partijtje werd, 7-6 geloof ik. Onze trouwe fan Gerrit was ondertussen op zijn brommer naar Zelhem gesjeesd om te petanquen. Het winnende doelpunt was van kijk-naar-Ed van der Heiden, net op het moment dat ik even door mijn jeugdige energievoorrad heen was en over mijn stick hing.
Gelukkig had Piet had voor de koffie gezorgd. En koekjes. Een soort bastogne, maar dan veel kleiner. Ed droomt er altijd van, zegt hij. Onschuldige jongensdromen, natte koekjes. Volgende week geen koekjes, maar een heuse tractatie van Jan. Hij is jarig geweest, ik schat 18 jaar.
Een mop van Piet over een gup maakte uiteindelijk ons jongensachtig enthousiasme los, waardoor we snel huiswaarts togen om te kijken wat we nog in huis hadden.