De zomer nadert, maar vakantie wordt het niet voor de trimheren. Want als een massief regenfront ons niet kan weerhouden, dan geldt dat zeker niet voor iets als een vakantie. En dan nog: er moet in dit land toch nog ergens het hoofd koel worden gehouden? de grote lijnen worden bewaakt? Het land gaat de komende maanden op vakantie en de rest drijft de spanning voor de verkiezingen op.
Afgelopen zondag bleek dat bij DHC 10 mannen van stavast gereed staan om een anker en kompas te zijn in deze moeilijke tijden.
De eerste zondag van de zomer luidde geen zomers weer in. De buienradar was door bijna alle aanwezigen grondig bestudeerd. We wisten precies wanneer het een beetje droger zou worden. De bedoeling was om tussen de druppels door te spelen. Dat leek nog aardig te lukken. Maar met de stand 5-3 voor oranje braken de vliezen gods. De brildragers waren in het nadeel, hetgeen genadeloos werd afgestraft door de mannen met visie.
Maar het was een mooie gelijkopgaande partij die eindigde in 6-6 met de winner van de stick van Paul.
Paul, die met en grote bakplaat kwam aandragen. Daarop een appelcake die de hongerige trimheerbuiken deed glunderen. En hij was niet eens jarig. Het bleek een soort inauguratiecake. Het collectief heeft hem met het gebruikelijke feestlied verwelkomt. Bij acclamatie laten we zeggen.
Vervolgens werd de doopceel van Adrie werd gelicht. Op speciaal verzoek van Hans, de ceremoniemeester van de koffietafel. En eigenlijk ook wel van de wedstrijd. Alleen Hans kan "met twee handen!" zo helder en overtuigend zeggen. Alleen denk de aangesprokene iets met "rug op" of "ergens heel diep in". Maar verder daalde niets dan complimenten over de teamgenoten heen.
Al met al was duidelijk dat Hans viste naar een eervolle vermelding in deze column. Hij heeft het moment goed gekozen. Rutte gaat helemaal voor het torentje, Hans voor het sneiorschap.
Maar vooralsnog schikt hij zich onder de bezielende regierol van de dames. Want het onderwerp: nodigen we vetaranen L uit voor de zondagochtend, parkeerde Hans soepel naar Christel en Tineke.
We wachten af, maar duidelijk is dat daar erg veel humor en sfeer van te verwachten is.
Nu zijn dat elementen die we al hebben. Hans en Jan trokken hun moppentrommel open en tijdens de wedstrijd is geen onvertogen woord gevallen. Maar iets meer hockeyend vermogen zou welkom zijn. Nou lijkt vooral loopvermogen nog ons unique selling point. Dat mag wel iets diverser.
Ik weet dat de veteranen nogal vrees hebben voor de inloopoefeningen, maar daar hebben we een oplossing voor. Roel nam zondag het voortouw, en straalde rust uit voor de groep.
Als ik het zo bekijk hebben we misschien straks we leiderschapskwestie. Hans of Roel. Ik ben voorverkiezingen. In de voorbespreking op mogelijke verkiezingen heeft Hans al voorzichtig aangeboden een uitje te willen gaan bedenken. Van Roel is nog geen gimmick, maar hij broedt nog.
Als we maar uitkijken dat we onze Stavast-rol niet te grabbel gooien. Dat kan het land niet aan.
Gerrit Geuvers
maandag 25 juni 2012
maandag 18 juni 2012
Afscheid nemen bestaat niet
De Grieken kunnen maar geen afscheid nemen. Als founding fathers van de Europese beschaving vinden ze het moeilijk om de kinderen los te laten. De verkiezingen van zondag, vaderdag, leverde een overwinning voor de conservatieve partij op. Dat had natuurlijk alles te maken met de overwinning van het Griekse elftal op Rusland waardoor Griekenland mag blijven dromen van Europees succes.
Zo kon het dus zijn dat het team dat het meeste indruk maakte samen zijn coach, Dick Advocaat, naar huis moet. Maar bij Advocaat weet je nooit waar "huis" is. En een dag later, de dag van het wonder van Charkov, neemt Oranje afscheid van het toernooi. De gedoodverfde favoriet (Rutte had de kaartjes voor de finale al klaarliggen) neemt meteen afscheid van een aantal spelers op leeftijd. Maar zoals dat meestal gaat: over twee jaar strooit Marc van Bommel bij studio sportzomer smeuiige weetjes over spelersvrouwen en leert Arjen Robben zeehonden een bal op de neus te houden
Je komt gewoon niet van ze af.
Afgelopen zondag was ik weer present na een paar weken afwezigheid. Het was een mooie dag om weer te beginnen. Dat vonden er meer. Bob liet zich zelfs overhalen door Christel, maar hij was wat later. Het zondagochtend-afscheid kostte hem wat meer tijd dan op andere dagen. Niets dan begrip bij je collega's, Bob.
Tijdens het inlopen, waarbij Christel de Schuurman-revolutie resoluut terugdraaide, verscheen er publiek. Eerst leken het verdwaalde rustzoekers die plezier hadden om ons stijve geschuifel, maar toen er meer kwamen moeten de schellen van hun ogen zijn gevallen bij de mooie acties aan de bal tijdens het afwerken op doel.
Maar het publiek kwam echter niet voor ons, maar voor een paar jonge goden. De knapen van begin 20 kwamen een clinic geven voor het kleine grut van de club. In ieder geval waren twee van de clinicdoktoren oud-spelers van DHC. Afscheid nemen is voor iedereen een lastige zaak. Voor Pieter de gelegenheid om een oud-leerling te begroeten.
Het partijtje was dit keer zeer vermeldenwaard omdat ik drie keer doeltreffend was. En alle drie keer op aangeven van Adrie. Maar oranje won het partijtje. Ik denk dat Jan de winnende scoorde. Maar het waren niet de benodigde twee doelpunten verschil, waardoor de dag toch in mineur eindigde.
Maar niet getreurd, want langs de lijn was niet alleen jong grut, ook Bert de Kruijf kwam ons verblijden met zijn opgewekte lach. Van slijtage bij hem leek mij geen sprake. Niets staat een rentree in de basis van trimheren van deze balgoochelaar ("zo is het een kans en zo is het niets meer") in de weg. Hooguit de gezonde eetlust.
Na gedane zaken mochten we plaatsnemen aan een ANWB-achtig tafelsetje op een zonovergoten terras. Daar constateerden we dat ook Roel nog steeds aanwezig is, ondanks eerder geuitte dreigementen. En zelfs Wim Hommerson schijnt zich geregeld te vertonen. Waarom zou je ook aankondigen dat je afscheid neemt.
Dat deed Paul ook niet, toen wij allemaal vertrokken. Hij had zich laten ontvallen dat hij thuis een schroevendraaier heeft en was voor een paar dames de ideale man om een "tischtennistisch" in elkaar te schroeven. En wij, horken, lopen bij het vertrek gewoon voorbij aan zijn smekende ogen. Het schijnt dat Paul de hele middag, gehurkt, als schraag heeft gediend. Onder luid geschreeuw, geduw en getrek van een horde verwende hockeykinderen.
Een echte vader neemt nooit afscheid van zijn kinderen.
Gerrit Geuvers
Zo kon het dus zijn dat het team dat het meeste indruk maakte samen zijn coach, Dick Advocaat, naar huis moet. Maar bij Advocaat weet je nooit waar "huis" is. En een dag later, de dag van het wonder van Charkov, neemt Oranje afscheid van het toernooi. De gedoodverfde favoriet (Rutte had de kaartjes voor de finale al klaarliggen) neemt meteen afscheid van een aantal spelers op leeftijd. Maar zoals dat meestal gaat: over twee jaar strooit Marc van Bommel bij studio sportzomer smeuiige weetjes over spelersvrouwen en leert Arjen Robben zeehonden een bal op de neus te houden
Je komt gewoon niet van ze af.
Afgelopen zondag was ik weer present na een paar weken afwezigheid. Het was een mooie dag om weer te beginnen. Dat vonden er meer. Bob liet zich zelfs overhalen door Christel, maar hij was wat later. Het zondagochtend-afscheid kostte hem wat meer tijd dan op andere dagen. Niets dan begrip bij je collega's, Bob.
Tijdens het inlopen, waarbij Christel de Schuurman-revolutie resoluut terugdraaide, verscheen er publiek. Eerst leken het verdwaalde rustzoekers die plezier hadden om ons stijve geschuifel, maar toen er meer kwamen moeten de schellen van hun ogen zijn gevallen bij de mooie acties aan de bal tijdens het afwerken op doel.
Maar het publiek kwam echter niet voor ons, maar voor een paar jonge goden. De knapen van begin 20 kwamen een clinic geven voor het kleine grut van de club. In ieder geval waren twee van de clinicdoktoren oud-spelers van DHC. Afscheid nemen is voor iedereen een lastige zaak. Voor Pieter de gelegenheid om een oud-leerling te begroeten.
Het partijtje was dit keer zeer vermeldenwaard omdat ik drie keer doeltreffend was. En alle drie keer op aangeven van Adrie. Maar oranje won het partijtje. Ik denk dat Jan de winnende scoorde. Maar het waren niet de benodigde twee doelpunten verschil, waardoor de dag toch in mineur eindigde.
Maar niet getreurd, want langs de lijn was niet alleen jong grut, ook Bert de Kruijf kwam ons verblijden met zijn opgewekte lach. Van slijtage bij hem leek mij geen sprake. Niets staat een rentree in de basis van trimheren van deze balgoochelaar ("zo is het een kans en zo is het niets meer") in de weg. Hooguit de gezonde eetlust.
Na gedane zaken mochten we plaatsnemen aan een ANWB-achtig tafelsetje op een zonovergoten terras. Daar constateerden we dat ook Roel nog steeds aanwezig is, ondanks eerder geuitte dreigementen. En zelfs Wim Hommerson schijnt zich geregeld te vertonen. Waarom zou je ook aankondigen dat je afscheid neemt.
Dat deed Paul ook niet, toen wij allemaal vertrokken. Hij had zich laten ontvallen dat hij thuis een schroevendraaier heeft en was voor een paar dames de ideale man om een "tischtennistisch" in elkaar te schroeven. En wij, horken, lopen bij het vertrek gewoon voorbij aan zijn smekende ogen. Het schijnt dat Paul de hele middag, gehurkt, als schraag heeft gediend. Onder luid geschreeuw, geduw en getrek van een horde verwende hockeykinderen.
Een echte vader neemt nooit afscheid van zijn kinderen.
Gerrit Geuvers
hoop op beter
Ik ben vegeten het verslag van 27 mei te plaatsen. Daarom alsnog ruim drie weken later. Al was het alleen al voor het collectieve geheugen.
Er stonden 9 man op het veld. Omringd door caravans. Aan de ene kant ambulante gezinnen die grote kermisattracties meeslepen. Ze staan daar voor hun boterham. Hard werk en daarna verveeld in een hokje hangen tickets verkopen. En natuurlijk: in ieder stadje een ander schatje.
Aan de andere kant een een camping met een meer recreatieve inslag. Hoewel het er ook daar serieus aan toe gaat. Een grootse internationale wedstrijd voltrekt zich over de heuvels van de fietscrossers. Maar niet om 9 uur. De eerste caravandeuren zijn open en soms loopt iemand met een koffer op wieltjes trots de opbrengst van de afgelopen nacht aan de medekampeerders te showen.
Aldus de arena voor de trimhockeyers van de zondag 27 mei. Niet alleen hadden we publiek: vanachter de gordijntjes van de camper of caravan, maar ook drie jongetjes hangend op het hek.
Dat stimuleerde ons in hoge mate. Even laten zien dat hockey een heuse inspanning vereist en dat je dat tot op hoge leeftijd kunt spelen. Maar niet met de warmte van eind mei. En eingelijk ook niet als je met 4 tegen 5 speelt. En eigenlijk ook niet als Ed zich steeds vervoegt bij de aanvallende partij. En ook niet als je verliest.
Affijn, het was eigenlijk niets. Gelukkig is er nog koffie en taart. O nee, ook niet. Maar verder was de sfeer als vanouds. Er is altijd wel een reden om iedere week te komen trimmen. De belangrijkste is: volgende week gaat het beter. Dat is, denk ik, het grote geheim van hockeyen voor senioren: de hoop op beter.
Gerrit Geuvers
Er stonden 9 man op het veld. Omringd door caravans. Aan de ene kant ambulante gezinnen die grote kermisattracties meeslepen. Ze staan daar voor hun boterham. Hard werk en daarna verveeld in een hokje hangen tickets verkopen. En natuurlijk: in ieder stadje een ander schatje.
Aan de andere kant een een camping met een meer recreatieve inslag. Hoewel het er ook daar serieus aan toe gaat. Een grootse internationale wedstrijd voltrekt zich over de heuvels van de fietscrossers. Maar niet om 9 uur. De eerste caravandeuren zijn open en soms loopt iemand met een koffer op wieltjes trots de opbrengst van de afgelopen nacht aan de medekampeerders te showen.
Aldus de arena voor de trimhockeyers van de zondag 27 mei. Niet alleen hadden we publiek: vanachter de gordijntjes van de camper of caravan, maar ook drie jongetjes hangend op het hek.
Dat stimuleerde ons in hoge mate. Even laten zien dat hockey een heuse inspanning vereist en dat je dat tot op hoge leeftijd kunt spelen. Maar niet met de warmte van eind mei. En eingelijk ook niet als je met 4 tegen 5 speelt. En eigenlijk ook niet als Ed zich steeds vervoegt bij de aanvallende partij. En ook niet als je verliest.
Affijn, het was eigenlijk niets. Gelukkig is er nog koffie en taart. O nee, ook niet. Maar verder was de sfeer als vanouds. Er is altijd wel een reden om iedere week te komen trimmen. De belangrijkste is: volgende week gaat het beter. Dat is, denk ik, het grote geheim van hockeyen voor senioren: de hoop op beter.
Gerrit Geuvers
zondag 17 juni 2012
Vaderdagbastards
Vandaag is het vaderdag. Maar ook vanochtend staan ze er weer, op het hockeyveld.
Voor hen een ode aan de vaders, zoals alleen collega's vaders dat kunnen zingen: http://t.co/RpIacrMZ
Lord of the grill, King of the coals.
Tot zo!
Gerrit Geuvers
Voor hen een ode aan de vaders, zoals alleen collega's vaders dat kunnen zingen: http://t.co/RpIacrMZ
Lord of the grill, King of the coals.
Tot zo!
Gerrit Geuvers
Abonneren op:
Posts (Atom)
