Broekies

Het voordeel van de winter is dat je veel kleren aan hebt. Heb je wat uit te trekken. Ben je een beetje lekker aan het inlopen gaan de eerste spullen uit. En voor het wedstrijdje nog meer. Voor de meelezende dames: het is dan wel strippen, maar zeker geen tease. Witte, magere benen, met vaak veel haar, soms zelfs blauw van de kou.
Afgelopen zondag had Ed blauwe knieën. Hij zei dat het door de kou kwam. Na het inlopen hoorde ik hem er niet meer over. Viel dus allemaal wel mee. De oefening was er echt een voor trimheren. Niet al te veel rennen, maar wel lekker op doel knallen. De knal op de metalen plank was een beloning op zich, maar het mooist was hard in de hoek: twee knallen. We complimenteerden elkaar voor de mooiste roffel. Toch was het Fred gegeven de bal van dichtbij over het doel en zelfs bijna over het achternet te schieten. Het aanwezige publiek had de schrik aardig te pakken en koos ijlings voor een veiliger onderkomen. Ook Jaap deed dat en verzorgde en passant voor de koffie. Fantastisch om aan te kunnen schuiven achter een paar dampende kannen koffie.
Maar dan moeten we eerst het partijtje afwerken. Een genot, onder de omstandigheden van een langzaam omhoog kruipende zon en temperatuur rond het vriespunt. De lage zon zorgde er voor dat de helft van de mannen alleen als schim te zien was en dat vele kansen werden verprutst. Dit keer hoefden we dus niet alle mislukte acties onder technisch onvermogen te scharen.
Wim had nog een andere truc in huis: een oranje broek, die erg veel leek op het oranje van de hesjes. Hij zat bij "blauw" maar door het snelle spel van de trimheren wordt vanuit een ooghoek contact gezocht waardoor "oranje" de bal makkelijk bij Wim inleverde en "blauw" juist Wim oversloeg.
Nog een ander broekje dat zich openbaarde na het ontdoen van de trainingsbroek was die van Lieuwe. Even dacht ik te maken te hebben met een echte scheidsrechter, van 10-20 jaar geleden, vanwege de strakke snit. In ieder geval geen wintermodel, laat ik zeggen. Ik kan me scheidsrechters als Blankenstein en van Swieten nog herinneren. Gelukkig hadden we geen tijd voor voetbalhumor, anders hadden we ook nog een link gelegd naar zijn latex-achtige jasje. Of het met dit jasje te maken had weet ik niet maar Tineke transfereerde Lieuwe naar de hesjes
De partij kantelde daardoor, maar het winnende doelpunt werd toch gescoord door "blauwe" Bert. Zijn derde, zei hij zelf, maar dat geloofde verder niemand.
De derde helft bestond uit koffie (van Jaap) en, nu ik het toch over Duitsers heb, Lebkuchen, ingebracht door Ed. Henk had dan nog liever rauwe bonen. Dat is jammer omdat hem daarmee het cultuurhistorische van dit gebaar kan zijn ontgaan: de Leb(afgeleid van het vroegduitse woord voor brood)-kuchen stamt al uit de tijd dat de Duitsers nog vrome monniken waren en dat het bakken op enig moment zelfs verboden was omdat het geen goede uitwerking op deze celibataire mannen (zonder broek) zou hebben. Een reden te meer om er een kilo van weg te kauwen, lijkt me zo.
Tot zover voor deze keer. Als je iets te melden hebt: plaats een reactie. En anders tot de volgende week.

de kunstschilders

Een keer per jaar hoeft er niet te worden gehockeyd. Met kwast en verf leefden de mannen zich uit. Het resultaat was soms ver te zoeken, zie Frank.

na de winter

Het is niet aardig om namen te noemen van degenen die niet aanwezig waren op 18 januari. Jan had een redelijk excuus, hij moest rijden voor zijn team om dan een paar uur in een muffige zaal plaats te nemen. Dan hadden de 15 aanwezige mannen en trainster Christel het beter. De regen van de vroege ochtend was verdwenen en de bui van de late ochtend was slechts in aantocht: typisch trimherengeluk.
Tijdens het inlopen bleken Ed en Arjen al in vorm. Tijdens het partijtje bleven ze sterk. Helaas zaten zij in het team van zeven man. Die man minder brak de dravers op. Toch wist Ed nog te scoren na een mooi één-tweetje met André op de doellijn. Ondergetekende had de topvorm van Ed pas te laat door waardoor ik een pass als een mislukt schot opvatte.
Aan de andere kant was Piet Adriaanse de man van de wedstrijd. Drie doelpunten, dat doet Ben Sahar hem niet na. De blijdschap om deze hattrick werd onderstreept met een zak speculaas. Niet over datum, maar toch voor Gert aanleiding om volgende keer kerstkransjes op het menu te wensen. Ik ben benieuwd of we dan andere liederen ten gehore kunnen brengen. De sinterklaasliedjes liepen gesmeerd.
Terug naar de wedstrijd. Onze trouwe supporter liet ons al snel in de stek. Deze twaalfde man had het verschil kunnen maken. De hesjes verloren dus kansloos. Ik weet dat Henk nog uit een onmogelijk hoek scoorde, vlak nadat blauw een grote kans liet liggen. Dan knapt er wat. Dan loop je tegen jezelf te spelen. En het dooie punt, niet te vergeten. Daarvoor is die twaalfde man zo belangrijk. Ook Jaap was al naar binnen gegaan om zich aan de belangrijke koffietaak te wijden.
Het grote verschil was dat blauw de wedstrijd kon lezen en de hesjes in grote mate dyslectisch waren. Toch hebben wij de winter al een beetje van ons afgeschud en het kopje al weer boven de grond uitgestoken.

trimheren juni 2007

voorbeschouwing

We staan op de drempel van een nieuw tijdperk. Dat klinkt als "het is lente". Dat spoort niet met het gevoel dat van de krantenkoppen druipt. De crisis grijpt driftig om zich heen en ons kabinet grijpt onvoldoende in. Ze zullen wel denken: "wij zijn toch een exportland, dus wat maakt het uit? Als onze exportlanden maar flink ingrijpen. Dan profiteren wij vanzelf mee."
Maar ondanks alle stimuleringsacties blijft het winter in de economie. Toch heb ik afgelopen weken groene sprietjes van de eerste krokussen dwars door de hardbevroren sneeuw heen gezien. En aan de takken die ik nog net op tijd snoeide zaten al de eerste knoppen. Eigenlijk is de winter het ultieme begin van het nieuwe seizoen.
In Amerika is de inleiding voor de inwijding als gestart. De man die ons nieuwe energie gaat geven viert al vast zijn feestjes alvorens dinsdag president van de Verenigde Staten te worden. In Amerika is het ook echt winter. Mooi jaargetijde.
Dan iets dichterbij: vanavond is het voor de Graafschap hopelijk ook winter en valt er een succesje te noteren. Ik doe mijn best, ik klap me warm en steek ze desgewenst een hart onder de riem. Jammer is dat de superboeren niet op krokussen lijken. Het zijn van die kleine mannetjes. Voordat die boven het sneeuwdek uit piepen, is het al bijna zomer. Alleen die Geert den Ouden, die is lang. Maar zo lelijk!
Nee dan wij. Morgenochtend staan we er weer, knap en behendig, de regen trotserend. Sterker nog: we groeien er van. Voor een trimheer kan een winter niet streng genoeg zijn om weer het beste uit zich zichzelf te halen. Misschien komen de kopjes al boven de sneeuw uit.

Gerrit Geuvers