licht laten schijnen

zonnige toekomst

Als ik de foto's bekijk van vorige week zondag ziet het er zonnig uit. En dat geldt voor het heden en de toekomst. Het heden: de zon schijnt en we hebben het uurtje sport voor deze week er weer opzitten. Bovendien maken Go Ahead én de Graafschap op dat moment nog kans op de eredivisie. En wat de toekomst betreft, het bestuur van DHC heeft plannen gepresenteerd waar eigenlijk iedereen wel vrolijk van wordt: én een waterveld én een nieuw clubhuis én geen hogere contributie. Piet en ik hebben onder het genot van de koffie de andere trimmers bijgepraat, want 'hoe is dat nou mogelijk?'

voetbal

schuurman & schuurman

Eerst even de plichtplegingen: we hebben lekker gespeeld, dat weet ik nog wel. Verloren, maar wel een paar mooie assists en de wetenschap dat ik Schuurman en Schuurman heb gezien maakte mijn hele dag goed. En in plaats van brokken maken speelden beiden een strak partijtje.
Mij speelde de naderende degradatie van Kowet toch wel parten. Op zijn 'voetbals' ging ik het duel in waardoor Adri even vreesde voor zijn knie. Hopelijk hebben zijn zwachtels erger voorkomen.

traktaties voor de schuif

Marcel was jarig, hij trakteerde ons op een verkleedpartij maar een stukje taart kwam niet onder zijn hartslagmeter tevoorschijn. Hij heeft beloofd het 7 juni goed te maken. De komende zondag komt Rogier met beschuit met muisjes. En misschien komen de veteranen hun belofte van vorige weke nog na.

neushaar

Marcel pakt uit

Bij de koffie van afgelopen zondag waren de aanwezigen zeer benieuwd naar de uitkomsten van de grootste plannen van het bestuur.
De ALV had (ik had er al over geschreven) besloten om fors te gaan investeren. Alle neuzen waren vakkundig dezelfde kant opgezet, op een paar neushaartjes na.

licht

Samenvattend betekent het besluit dat we komend seizoen misschien wel 7 ton gaan uitgeven. Het waterveld kost 400 ruggen en het clubhuis heeft volgens doorrekening op basis van kengetallen een waarde van 3 ton. Daar kunnen we een hoop verdienen als we de verlichting voor inkoopsprijs laten aanrukken (bedankt Piet Adriaanse) en veel zelf werkzaamheden verrichten (maar aannemers en installateurs moeten we bij DHC met een lampje zoeken).

angel

De grootste angel ter vergadering was misschien wel de volgtijdelijkheid. Een grote groep leden vindt het waterveld prioriteit. Dus niet eerst geld uitgeven aan een clubhuis als er geen waterveld ligt. Persoonlijk vind ik een clubhuis belangrijker al was het alleen al dat ik een waterveld op de huidige accommodatie een vlag op een modderschuit zou vinden. Maar op een vinnig debat liep het niet uit want we beginnen met beide gelijktijdig.

waterveld en clubhuis

Piet -helder licht- Adriaanse licht de cijfers toe

Hoe is het mogelijk. Simpel, als je alle cijfers op een rijtje hebt, alle lijken uit de kast en aantoont dat je klaar bent om te beginnen zijn veel barrières verdwenen. Een bank is bereid om te lenen (mooi dat de Waterschapsbank de laagste rente verstrekt voor een waterveld) en de gemeente denkt mee in de huur van het veld.

geen contributieverhoging 

De laatste vraag: contributie? Nou, nee. Kameraad Frodo bezwoer ons dat er geen hogere bijdrage van de leden nodig is. Misschien moet we een biertje meer drinken, maar dat doen we graag op het zonovergoten terras.

trottoir of terras

Ineens valt het me op, wat is het toch armoedig. Geblesseerde trimheren die als toeschouwer gedwongen zijn te baliekluiver, ons honden-uitloopveld dat door Jos en Max Verstappen wordt gebruikt gebruikt als parkeerplaats en een eenvoudig trottoir dat als terras dienst doet.

"erger dan het eruit ziet"

Na donderdagavond zie ik alles door een andere bril. Toen besloot de ALV tot aanschaf van een waterveld en nieuw clubhuis. Zelfs de ogenschijnlijk goedkoopste clubhuisvariant is een paleis vergeleken bij de huidige toestand. Zeker als ik Tom Veen moet geloven: "Het is veel erger dan het eruit ziet." 

zelfmoordcommando's

Dat geldt niet voor ons spel, denk ik. Afgelopen zondag weer de vonken van het zandveld gespeeld. We waren weer goed warmgedraaid, de neiging onderdrukkend om weg te sprinten voor de soms woest aanstormende auto's. Gevuld met trainingspakken als uniformen en bewapend met zware metalen ballen hadden het net zo goed zelfmoordcommando's kunnen zijn. Het waren pétanquers.
Na de oefeningen van Jan en het strekken onder mijn leiding traden 6 tegen 7 trimmers in het krijt. Het was een ongelijke maar open strijd. Het zestal kwam op een comfortabele 3-0 en 4-1 voorsprong maar toen was het de beurt aan de zeven van oranje.

coffee lost

Desondanks stapte blauw als morele winnaar van het veld. Enthousiast aanvalsspel als het kan en stug verdedigen als nodig zonder ons te verlagen tot een elleboog a la Plat of karateaanslag a la De Kamps. Blij en tevreden stapten we van het veld. De koffie tegemoet.
Als die er is. Henk was proactief toeschouwer en had om 10 uur de druppelaar aangezet. Maar 10 over 10 hadden de veteranen, hun neus achterna lopend, de koffie ontdekt en geplunderd. De laatste slokjes werden net, onder een dampende sigaret, uit de bekertjes geslurpt toen wij dorstig kwamen aanwandelen.

voetbalclichée of werkelijkheid van bankiers

Henk heeft verhaal gehaald en als het goed is komt er een traktatie aanstaande zondag. Omdat de kans groot is dat die toezegging als niet serieus wordt betiteld, rekenen we op, tja wie ook al weer?
In afwachting van verse koffie nemen we plaats in de zon en analyseerden het partijtje. Het was wel duidelijk. Ondanks het ondertal bleef blauw goed partij bieden, maar vergaten we onszelf te belonen. We moeten nog werken aan die bankiersmentaliteit. Eén van de zes was Diederik die ons dat had kunnen vertellen maar hij moest juist die maandag de bankierseed afleggen. Dan ga je niet nog gauw even vertellen hoe zijn bazen dat doen, zichzelf belonen. Prima natuurlijk van Diederik. En toch had hij het moeilijk met die eed. Op zijn vraag wat er gebeurt als je de eed niet aflegt hoorde hij "dan is je carriere kort en overzichtelijk." Dat klinkt niet als een open gesprek. Zo'n antwoord zal bij de ABN-Amro ook worden gegeven. Wat zegt het dan zo'n eed? En ondertussen gaat die bank weer naar de beurs. Of wij even allemaal willen bijdragen.

profiteren

Nee dan de trimheren. Als we profiteren dan is het alleen maar van onze mede-trimmers. Dit keer was André de bonus-verstrekker. Een fraaie appeltaart prijkte op de tafel op het terras. Een terras dat over een jaar hooguit in de schaduw staat van het nieuwe clubhuis annex paleis-in-het-hockeypark. dat we over een jaar niet eens meer zullen zien.

kluizenaar

Het was goed om Rogier weer terug te zien. Even vreesde ik dat zijn vaderschap hem tot een kluizenaar maakte. Dat was gelukkig niet zo, hoewel hij er wel een beetje pips uitzag. Maar dat was voordat we begonnen.
Een sportief uurtje maakt het leven weer een stuk roziger. En dan maakt een terras of een trottoir eigenlijk niet uit.

Hebben we geld over dan?

"Waarom zijn er zo weinig trimmers", vroeg Bert aan de andere acht aanwezigen. Want hoewel een aantal met vakantie is hebben de meesten afgelopen feestelijke dagen in Doetinchem doorgebracht. Velen waren op het Marc Tennantplantsoen, het parkje naast de Nieuwstad dat bruut zal worden doorsneden door een weg. Hebben we geld over dan? Veel trimmers genoten nog een laatste keer van de ongedwongen sfeer.

de Maharadja stelt een vraag

Moederdag en ander feesten

Het was mooi weer: zon aan een strak blauwe hemel en niet te warm, tepelfris zal ik maar zeggen.
We waren met negen man. Dat is niet veel, en we hebben ons uitgeput in het verzinnen van smoezen voor de afwezigen: blessure aan de enkel, schoonmoeder in Den Helder, een huilbaby, geen zonnebrand, een lekke band van de bierfiets, vakantie in Valkenburg of Iwo Jima.

onaanraakbaar

Maharadja Bert heeft zich in India flink laten verwennen, hij heeft zijn koffer niet aangeraakt. Dat is daar kennelijk iets voor de onaanraakbaren. Het wende snel en het was best aangenaam, vertelde hij. Maar in Almere werkte het niet. Daar raakten ze zijn koffer zelfs niet met de middelvinger aan.
En ook op het veld moest hij het zelf doen. Maar dat ging goed: Bert scoorde een hattrick. Helaas voor hem was het niet genoeg.

Jan en Job; Marcel checkt de meter

messiaanse lob

Jan was op tijd terug uit Zeeland. Hij begon de wedstrijd niet goed: hij had geoefend op het strand van Valkenisse, een bijdehante gedachte, want het 3e veld had afgelopen weken veel weg van een zandstrand. Maar juist afgelopen week had Tom -nilfisk- Veen het veld schoongeveegd. Alle trainingsarbeid voor niets. En dat zagen we terug in de passes van Jan. Maar tegen het einde van de strijd, toen hij had gescoord, was de oude sweeper-vorm weer terug.
Topscooorder (dat zeiden we vroeger op ons trapveldje) was Ed. Ik denk dat hij vijf doelpunten maakte. Intikkertjes, maar ook een Messiaanse lob met het haakje. Dat was toen Fred was uitgevallen met een rugblessure. Met voornamelijk zittend werk is een rugblessure geen pretje dus nam hij voorzorgsmaatregel. Daardoor was het vier tegen vier, met als verrassende gevolg dat het oranje weer in de wedstrijd kwam. Een overtal, het is maar weer eens aangetoond, is geen garantie voor een overwinning.

schoonmoeder in de wacht

Fred had ondertussen koffie kunnen gaan zetten maar dat deed hij niet. "Jullie zijn mijn moeder niet" zal hij gedacht hebben. En zo is het. Maar hij had wel de cake van de week bij zich. Fred was jarig geweest (we hebben niet voor hem gezongen! Schande.) Dus we moesten snel aan de bak om het zwarte goud te delven. Er was genoeg want Piet, Job en Jan hadden hun (schoon)moeder in de wacht staan en vertrokken schielijk.

cake op de week

De rest nam plaats op de banken op het terras alwaar dit keer Ed zich bekommerde om de cake van de week en waar Marcel zich ouderwets opwond over de stand van het land en Doetinchem in het bijzonder. Net als op het veld liet hij zich niet afremmen door zijn hartslagmeter. Een voorbeeld voor de trimheren.

Weg door Mark Tennantplantsoen

Doetinchem heeft een aantal wensen die de burgers het leven bijzonder aangenaam kunnen maken. We noemden de verdubbeling van de Europaweg, de verdubbeling van het spoor en een fietsverbinding van de nieuwe woonwijk Wijnbergen naar een supermarkt, die op Dichteren bijvoorbeeld. Wie schetst onze verbazing dat er een stukje weg wordt aangelegd door het meest gezellige plantsoen van de stad. Waarom? Omdat de V&D een terras in de zon aan een vijver wenst, waar nu (en al honderd jaar) een weg loopt. De V&D die, met of zonder strategische heroriëntatie toch uit Doetinchem zal verdwijnen.

Dat is dus het eerste dat we doen als we geld hebben: het meest spontane festival onder het asfalt begraven.

hartslag 79

Geld over?

Of het aan de stad ligt wisten de aanwezigen niet, maar bij onze club lijkt hetzelfde aan de hand. Een paar maand geleden waren we op sterven na failliet, maar komende ALV lijkt de club er als Lazerus weer opgeknapt: we gaan én een clubhuis bouwen én een waterveld aanleggen. Hebben we geld over dan? Wij snapten het allemaal niet meer. Ik zelf hoop dat Tom - tom poes - Veen iets kan verzinnen om van een zandveld een waterveld te maken. Tom, verzin een list.

fuck Oranje

Beste mannen,

Wat we hebben gedaan en wat de uitslag van het partijtje was, ik weet het niet meer. Maar de foto's getuigen van een aangenaam hockeyweertje, vorige week. Ik was op tijd omdat Jan er niet was. Maar de sleutels had ik niet nodig omdat een belangrijke inhaalwedstrijd moest worden voorbereid door de DHC hoofdcoach. En Ed draafde ondertussen al rondjes op het LKG-veld. 

Vanwege de vakantie was de opkomst niet bijzonder hoog. Toch wisten we het pupillenveld aardig te vullen. Met het inlopen was er zelfs te weinig plek voor de koplopers. Maar blessures vielen gelukkig niet te noteren.

Afgelopen zondag was onze trouwe bezoeker ook op komen draven. Na zijn beroerte komt hij bijna nooit meer maar het was een mooie dag dus slingerde hij zijn scootmobiel aan om ons aan te moedigen. Helaas duurde het allemaal te lang en verdween hij naar een spannender evenement: pétanque. 

We konden dus onverschrokken beginnen aan het partijtje van de dag. Sommigen, waaronder ik, moesten in het oranje. In deze periode niet een kleur waar ik me gelukkig bij voel. Fuck Oranje. Maar dit keer waren we in de minderheid, numeriek en technisch gezien. Dat stimuleerde ons, zodat we van een 3-0 achterstand terugkwamen door het uiterste uit ons relatieve onvermogen te halen. We stootten door naar 3-3 en hielden vervolgens het blauwe team steeds in zicht.

De winnende treffer werd echter gescoord door niet-oranje. Wie de winnende treffer scoorde, ik weet het echt niet meer. Op de foto zie ik Piet staan, zou hij ....? Het kan best, maar het geheugen laat me even in de steek. Het was in ieder geval een actie na een grimmige overtreding van mij op Gérard. Ik meende dat alles toegestaan was om te winnen, maar in de volgende actie hapte ik in het stof. Of: in de zandbak, want het pupillenveld moet kennelijk een herkenbare overgang zijn tussen de speeltuin en topsport. Voor ons is het een overgang in omgekeerde richting.

De foto hier lijkt aan te tonen dat onze honger naar de bal een beetje gestild is. We drentelen en beppen best veel. En tegen de tijd dat we warm zijn (Gérard heeft daar geen last van, hij speelt nog steeds met lange broek) lonkt de koffie al weer.

Nadat het winnende punt werd gedrukt was het tijd voor een feestmaal, zoals alleen de onoverwinnelijke Galliërs dat kunnen evenaren. Ed had een cake aan het spit en de stamoudste mocht het trots aansnijden.
Er was geen bard meer die een verjaardagslied had gecomponeerd. Er werd dus niemand aan een boom geknupt dus klonk het enigszins aarzelend uit de kelen: "lang zal Ed leven". En zo is het.

Komende zondag is Fred de jarige. Ook al enige tijd geleden, maar wat geeft het. De temperaturen lopen de komende week. Veel bier en witte wijn dus dus is zondag er nog tijd voor een droge cake.

En daarna moeder blij maken met een vingerverfwerkstukje.

Klassieker

Het is zo fijn als ik als blogger lezers heb. Voor mijn ego, maar voor het idee dat anderen er iets aan hebben. Zoals dat ze zich weer kunnen herinneren hoeveel doelpunten en welke scheldwoorden er zijn gevallen. Het zou anders toch net zo goed kunnen zijn dat we er helemaal niet waren, laat staan dat we er toe deden.

Landelijke aandacht

Trimheren Doetinchem doet er toe. We zijn op het www en afgelopen zondag hadden we ons moment of glory, we hadden landelijk bezoek.
En dat is niet onterecht want sinds de BBB-discussie heb je de grote vijf steden Ter Apel. Bij Trimheren is het Doetinchem. En niet onterecht. De klassieke spelpatronen die wij op de mat legden waren iconisch. Al tijdens onze voorbereidende oefeningen dromde achter het hek het publiek samen alsof we een tableau van de late Rembrandt voorstelden.

Klassieke patronen

Klassiek spelpatroon

Zo oud zijn we ook weer niet. We zijn wat sneller moe maar compenseren dat door een sterke reukzin. Al vóór tien uur ruiken we de koffie. Het partijtje wachtte lang op zi'n eerste doelpunt. Het was wederom Piet, die overigens een paar fraaie missers nodig had om op stoom te komen. Zelf scoorde ik ook een paar keer, dat was goed voor het moraal, want voor de rest moet ik het vooral hebben van lopen, draven. "Let op Gerrit" hoorde ik vaak als ik door de cirkel rende. Wees niet bevreesd, als ik daar ren kan ik niet verdedigen.

Zwart voor ogen

aandacht trekken

Het winnende doelpunt duurde lang en was bovendien niet bevredigend van aard. Een overtreding of oud zeer. In ieder geval werd er doorgespeeld tot we zwart voor de ogen zagen. Wie de winner scoorde, ik weet het niet meer (zal Piet zijn geweest), Maar toen we opkeken uit onze concentratie bleek het publiek zich van ons te hebben gekeerd. Een aantal probeerde met een elegant uitlooprondje de aandacht terug te winnen. Helaas het jonge springvolk op de heuveltjes was interessanter.

Schilderij

nachtwacht

Licht teleurgesteld  dropen we af naar het bakje troost. We hadden veel na te praten, zoals dat hoort over ware kunst. Het was al elf uur geweest toen we vertrokken. En er was zoveel gezegd, dat ik het allemaal niet kan opschrijven.
Ik schilder het wel.

Gerrit Geuvers