De hulp-burgemeester van Maastricht

Het is een druk die op mijnschouders rust, het hockey-bloggie. Een druk die steeds zwaarder weegt als het einde van de week nadert. Als ik nou meteen aan de slag zou gaan met schrijven. Maar dat kon niet.

Finishfoto

Nu, op het Heerlijk Avondje, zijn de wonden genoeg geheeld. In mijn geval is dat best snel. Hoewel niet snel genoeg. Aanstaande zondag ga ik in Montferland namelijk 15 km achter Paula Radcliffe aanhollen. Ik vermoed dat we niet samen of de finishfoto komen.

In mijn geval ligt dat aan een aanval in mijn linkerflank (de kogel kwam van links).

Overwinning in Zutphen

de hulpburgemeester van Maastricht (midden)

Oranje begon niet erg goed. Blauw had het warmlopen onder leiding van Jan, wiens leercurve exponentiele trekjes vertoont, goed verwerkt. Al snel stonden we (oranje) met 3-5 achter.

Blauw kreeg visioenen van de glorieuze zegetocht over de velden van de Zutphense MHC waar we de eindoverwinning bemachtigden. Nogmaals de complimenten aan de mannen die eraan hebben bijgedragen.

Hulpburgemeester van Maastricht

Maar toen kreeg Ed het op zijn heupen. En Piet. En zelfs good old Marcel, hoewel doelpuntloos, draaide onze Maastrichtse hulpburgemeester dreigend zijn kont in de blauwe verdediging. Blauw trok de stand gelijk en zoals dat in wielertermen heet, ging erop en erover.

Laatste energie

Maar zoals traditie het voorschrijft, het laatste doelpunt is de winnende dus werden de messen nogmaals geslepen. Oranje bleef de bovenliggende partij en blauw leek zich daarbij neer te leggen. Alleen Adri vond nog een vaatje met gif. Met alles in hem stormde hij op de bal af. Ik stond er grotendeels tussen, in ieder geval een paar van mijn ribben. Zijn elleboog of schouder, misschien wel zijn stick werden er bruusk door afgeremd. Helaas waren het niet mijn spare ribs, Want om een of andere reden gebruik ik ze bij het ademhalen.

Tijd genoeg

Het liep tegen het einde en omdat Adri zich om mij bekommerde kon oranje onbekommerd de winnende binnentikken. Dank je, het lopen gaat wel aardig, als ik maar niet ademhaal. Een combinatie die de mensheid tot nu toe weinig vooruit heeft geholpen. Als Paula Radcliffe nou eens met één ademteug de 15 km probeert te lopen dan maak ik een kans. Maar ik denk dat de Russische apotheek effectiever is.

Na afloop was er taart, van mij. Ik heb er 52 jaar opzitten, nog tijd genoeg om weer op te knappen.

In de wachtkamer, Ed duikt weg, de rest wacht op taart van...

.... de naar adem happende 52-jarige.