Tijgetje

Het was, voor mij, lang geleden dat Tineke én Christel aanwezig waren. Het scheelde veel want de oude lichamen werden flink onder handen genomen. Opdrachten volgden elkaar in hoog tempo op. Het springen is het leukst. Ik voel me dan een beetje die gekke Tijgetje van Winnie the Pooh. Door de omvangrijke leiding kon bij het oprekken kon niemand meer wegduiken. De kniebuigingen van Ed, die nog het meest deden denken aan een zitbeweging met aambeien, waren daarvan de dupe. Voor straf tien keer voorover buigen.
Het partijtje was dramatisch. Blauw speelde echt heel beroerd. Geen enkele fatsoenlijke aanval rolde over het veld. Bij een schot op doel kon Bert Kruijff de stick niet wegtrekken waardoor het doelpunt telde. En het tweede doelpunt was en gefrommel van jewelste, waar Hans P. het laatste zetje gaf. Oranje liet daarentegen een paar mooie aanvallen zien die telkenmale op onregelementaire wijze werden gestopt. De beide scheidsrechters hadden echter andere dingen te bespreken of hun gezicht in een grote mok koffie verborgen. Maar laat ik eerlijk zijn: ook oranje had slechte passes en had het verlies aan zichzelf te danken. Blauw kwam daardoor op eenvoudige wijze aan de winst.
Voor de blauwe mannen op leeftijd een hele opsteker. Want als de leeftijd gaat tellen valt het niet mee om je van je beste kant te laten zien. Thuis kun je nog mooie verhalen ophangen van fraaie intercepties, flitsende combinaties of strakke doelpunten. In het echt is het droevig gesteld.
Voor de trainsters is er dan ook permissie dat ze de aandacht even verleggen. Het ging daarbij ongetwijfeld over Patricia -blote oma- Paay, in het dagelijkse leven ook niet meer zo mooi (als ze overigens nooit is geweest). Of anders over de stiekeme natte droom van alle trimheren: golfer Tijgertje Bos.

Gerrit