in eigen hand

Bij de trimheren is de draagtijd van nieuwe leden niet lang. Heeft de conceptie plaatsgevonden is de geboorte snel daar. Sinds vorige week mogen weer een nieuw heertje begroeten. Jaap heet hij, maar niet zo'n kleintje. Een flinke Jaap zelfs. Welkom.
En Tineke was er ook. Gelukkig maar want anders zou Jan met Marcel mee naar huis gaan volgens een aantal van ons. Het creatieve associatieproces was al vroeg in gang gezet. Reden voor Tineke om ons een strafdiagonaaltje te laten lopen. Dat deed de vorige trainer nooit, maar toch zijn we blij dat er weer een strakke leiding aanwezig is.
Na de strafexpeditie mochten we nog afwerken op doel. Op het doel dus. Henk gaf met een poging tot sloop van de ballenvanger zijn visitekaartje af: don't mess with me. 't Was duidelijk: de heer Meerstad wenst respect. Maar dat heeft-ie natuurlijk al lang van ons, maar tijdens de wedstrijd gaat het om de bal en de doelpunten. Dat kwam hem duur te staan, want oranje had altijd wel een paaldanser achter de linies van blauw om een onderschepte bal in te tikken. En blauw had ook nog het gogme van Ed. Hij maakte optimaal gebruik van de dichte mist die het onderscheid tussen achterlijn en de rest van het universum deed vervagen.
Dat alles betekende al snel een onoverbrugbare voorsprong voor oranje.
Maar bij trimheren DHC is niets onmogelijk, laat staan onoverbrugbaar. We zijn onze eigen god en bepalen hoe het spel gespeeld wordt. Dat geldt voor een gezonde draagtijd en voor dichte mist, maar ook voor winst en verlies. De essentie van het leven in de hand van een trimheer.
Zo kan het dus gebeuren dat een wedstrijd zo maar kan kantelen. Jan had zich met een paar ongelukkige balaannames aardig uit beeld gespeeld. En dan is-ie, door de wol van vetaranen-L geverfd, op z'n gevaarlijkst. Hij tikte dus de winner binnen en stapte blauw toch met een overwinningsgevoel van het veld.
Ach, de koffie na afloop smaakte ons allen even goed en de taart van jarige Frodo nog beter. Volgende week is 't mijn beurt.

Gerrit Geuvers