Gevleugelde paarden

En het gesprek ging over: kip met haren. Tja, als na een inspannend hockeypartijtje dat het gesprek van de dag is mag je toch concluderen dat de groep alle gespreksonderwerpen wel gehad heeft en dat nadat ook dit onderwerp uitgekauwd is een weldadige stilte door het clubhuis gaat. Zover kwam het niet.

ook witte benen hebben een zekere esthetische waarde

Veertien man en één vrouw (die vooral voor het koffiegesprek kwam) maakten er een dolle boel van. Inlopen rekken en strekken onder mijn deskundige leiding. Niemand hoefde in ieder geval van het veld gedragen te worden.
Vorige week was de opkomst een stuk lager door carnavals- en ski-verplichtingen. Toch namen Henk en Paul de gelegenheid te baat om die zondag op tijd uit bed te sluipen. Ze stonden naar een wit dekentje te kijken, helaas ontmaagd door een enkel fietsspoor dat van Jan afkomstig bleek. Gelukkig, zou ik haast zeggen, want het zou toch jammer zijn als iemand anders dan hij dat spoor door het maagdelijk wit had getrokken.
Het partijtje blauw tegen oranje was grotendeels een eenzijdige vertoning. Het doel van blauw leek wel Tsjeljabinsk. De ene na de andere meteoriet sloeg in. Oranje kon zich zelfs veroorloven een paar fraaie blindgangers af te vuren, maar een publiekswissel zoals Roel voorstelde zat er niet in. Oranje deed het zonder noemenswaardige inspanning. De hesjes hadden, net zo fris als Paul ze uit de wasmachine had gehaald, terug in de zak gekund. Blauw stond er bij en keek er naar. Vrij naar the White Stripes klonk al "alle blauwen zijn homo's". En verdomd als het niet waar is: fantasieloos als Russen uit de Oeral zochten ze de aanval. Hun schamele pogingen eenvoudig spelend in de stick van Frank, die, naar later bleek, van top tot teen gedrogeerd was met paardenvlees.
Maar ineens keerde het tij. Jan pakte zijn doelpuntje mee en het werd zelfs 3-2. Toen was het weer de beurt aan oranje dat door Paul de 4-2 aantekende.
Tijd voor het allesbepalende winnende doelpunt. En dat duurde. En duurde. Koffiebaas Jaap had de moed al opgegeven ons nog te zien genieten van het zwarte goud en vertrok naar de bioscoop (ja, echt).
Toen eindelijk de verlossende van Pieter tegen de plank belandde was de opluchting groot.
De hesjes konden dan toch met een luchtje de tas in en de koffie was een welkome troost.

man en paard kwamen aan de orde

Het gesprek op de banken ging dit keer niet over vrouwenvlees maar over paardenvlees. Een edel dier naar verluid, maar ook lekker. En het geeft je vleugels bleek uit de verhalen van Frank. Tenslotte ging het over kippenvellen. Niet lekker want er zit, volgens Jan, haar op. En dan lust hij het niet. Het verhaal was erg onsmakelijk, vooral hoe hij afstand deed van het ongemak.
Zo erg dat de mannen het er niet bij lieten zitten en overhaast vertrokken. Wim met zijn tweede koffie zelfs onderweg op de fiets.
Volgende week neemt hij het bekertje mee voor een nieuwe ronde. Dan is Marcel er hopelijk ook en hebben we het over de paus.