sneeuwwitje

Bij het opzijschuiven van de gordijnen bleek wat ik al vermoedde: pijpenstelen.

Maar gelukig werd het weer langzaam beter. Dat ging zo snel dat toen we om kwart voor elf weer bij DHC vertrokken het droog was. Velen hadden zich kennelijk door het weer laten ontmoedigen en waren niet onder de lakens uitgekropen of gewoon op vakantie.

We waren met slechts een vrouw en zeven mannen. Hé ho, hé ho.

De strijd speelde zich dus af op een kwart veld. Voor mij een goed begin na een paar weken afwezigheid door een lastig kwetsuur aan de schouder. Ik dwong mezelf meteen al om te juichen. Daarna vielen de doelpunten over en weer. Iedereen deelde in de vreugde. Bert was de lummel van dienst. Het schakelen van blauw naar oranje beviel hem niet zo, hetgeen tot verrassende situaties leidde. Dat werd nog lastiger omdat "oortjes" verboden waren. Maar hij was waarschijnlijk ook afgeleid door de zwierige ziegeunster die zich ophield tussen de woonwagens met Duitse nummerborden. Zonder verrekijker was het allemaal lastig te zien, maar ze kwam niet met een glimmende appel om onze Christel te vergiftigen.

Henk Meerstad had wel wat lekkers bij zich. Dat was erg nodig, want de pijpen waren wel leeg. De mergpijpen gingen hard, waardoor Roel naast deze suikerbom greep. Maar voor een oppepper grijpt hij niet naar de coke, want dat helpt toch niet (zie Yuri van Gelder). Een lekkere appelkoek werkt ook.

Volgende week is het allemaal vast weer mooi weer. Maar ik ben er dan niet vanwege vakantie. Veel plezier.