Na dag en dauw begaf ik me naar het hockeyveld. Het is weer wintertijd geworden, dus een uurtje extra. En bovendien had ik een paar pijntjes onder en in de leden. Voor mij dus alleen maar de derde helft.
Maar ook de wel aanwezige mannen zouden zich er met een gemakje vanaf hebben gemaakt. Tineke was te laat en ze zag nog net de mannen met de armen in de lucht. Misschien dat ze haar toezwaaiden, misschien dat ze zich aan het oprekken waren. Ze wist het niet.
Als beloning voor deze zelfstandige houding werden snel oefingen met de bal gedaan. Het partijtje, zes tegen zeven op een ingekort veld, ging gelijk op. Als toeschouwer valt het ineens op dat het zweet gutst. Wim spande de kroon: het leek wel of-ie in de regen had gelopen. Vermoeidheid speelde de mannen op leeftijd parten: de stick leek soms meer een wandelstok. Henk M. hing er overheen na weer een sprintje. Piet liep er nog kwiek bij, gelukkig wat hij ging ook nog een wedstrijd fluiten. Bert K. had zijn geluk op meerdere plekken in het veld beproefd en eindigde als laatste man, waar bij het voetenwerk de winnende treffer voorkwam.
Aan de andere kant viel die wel. Geen keeper bij oranje en een Maastrichtenaar die het vandaag op z'n heupen had: Marcel maakt in totaal vier doelpunten.
In het clubhuis had Jaap de koffie bruin. Voor Henk E. werd een lied aangeheven, waarna hij werd bedankt ("tot over een jaar") voor de taart.
Onderwijl werd de schade opgenomen. Bij Wim kwam die als een bebloede elleboog aan het licht, bij de rest was het gewoon een gebrek aan praatjes. En dat terwijl er niet eens meer, zoals vroeger, een sigaret (Bert) of pijp (Henk M) wordt opgestoken na de wedstrijd.
Ach ja, vroeger. Toen was er nog een hele colonne (de vijfde) nodig om een bestuur het moeilijk te maken. Nu is er maar één. Waar blijft de tijd.
Word ik oud of is het de herfst? Of die pijntjes.
Gerrit Geuvers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten