muizen

Weer vers bloed in de gelederen. Zijn naam is Frodo. Met zo'n voornaam is de achternaam is dan niet meer interessant. Op voorhand al een belofte voor 2011. Hij vertelde mij dat-ie niet kon hockeyen. Nou dan weet je wel genoeg: uitkijken geblazen.
Ook Eddy was weer van de partij en Henk Ebbers telde ik ook weer mee. En zo kwam ik, mede omdat Gérard en Bart meededen, op 20 man. 't Was vol op het veld. En zoals dat met laboratoriummuizen gaat, dan lopen ze elkaar in de weg en worden ze vervelend. Jan was de oppermuis. Twee aanvaringen met mij, Mickey Mouse, en de opwinding was volledig. En dan Ed, hij stal vlak voor de doellijn een doelpunt van Eddy, die dat met een verbeten glimlach over z'n kant liet gaan. Maar niet heus, want even later slalomde hij getergd door onze verdediging en scoorde. Wederom een soort Edtrick.
Blauw won het partijtje met gemak. Ze hadden daarvoor wel het voordeel van de wind in de rug en twee Edden, zoals gezegd. Dan hoef je al geen scheidsrechter op jouw hand te hebben om te winnen. Oranje had daarentegen slechts twee Andrés, dan weet je al genoeg. En tot overmaat van ramp ook nog het spitsenduo Bert en Gert.
Gert scoorde nog wel fraai. André ten berge nog fraaier, maar aan oranje-kant bleef de hatelijke 2 op het scorebord.
We werden gered door een uitbraak van Toine. Hij maakte de winnende treffer en vierde dat met vooroorlogse juichbewegingen: beide handen recht in de lucht en bijna huppelend. Schattig, tijd voor een fanta.
Jaap had alle thermosflessen die in het clubhuis te vinden waren afgestofd en afgetankt met het bruine goud. Wederom was het begrip gretig aftrek een understatement. Zeker bij die heerlijke boterkoek die Frodo had laten aanrukken. Niemand had het stukje met de ring, dus kan dat verhaal ook de prullenbak in En gaan we volgende keer gewoon weer hockyen. En een beetje wraak.