blauw

De waarheid hoeft niet altijd gezegd te worden. Dat is wat anders dan liegen, maar soms ga je op tenen staan die je helemaal niet wilt raken. En je loopt ook nog het gevaar door je enkel te gaan. Zie daar trimheren-evenement van afgelopen zondag. Wederom was Jan een goede leidsman in het warmlopen en de gymoefeningetjes. Een klein dreigement van een strafrondje was voldoende om ons in 't gareel te houden. En natuurlijk snel beginnen. De hesjes wonnen het partijtje uiteindelijk, maar het ging heel gelijk op. Marcel tikte een hoge bal van Arjen wel heel fraai binnen, net als Ed. Aan de andere kant waren Gert en Toine de doelpuntenmakers. Ondergetekende miste een paar keer jammerlijk. Een keer omdat mijn grote teen in de baan van het schot lag. Dat gebeurde later nog vaker. Maar toen was de strijd al zo ontbrand dat er sprake leek van opzet. Frank was er op reglementaire wijze (ik hoorde geen fluitsignaal en Christel keek nog vanachter het hek) afgetroefd, maar fingeerde een ernstige blessure. Niets van gezien. En wat erger is: ook niets van gemerkt. Maar ook die waarheid had beter niet gezegd kunnen worden, want zijn wraak kwam later. Hij verdedigde het doel van oranje als een leeuw en verdedigde uit als een Palestijn. Alle ballen op mijn voet. Een grote teen heeft twee kootjes, maar alle twee zijn ze blauw. Dat heet, heel flauw, een blauwtje lopen. De koffie werd opgesierd door twee kleindochters. Misschien was het daarom dat Hans geen waargebeurd verhaal uit z'n mouw schudde. We de boodschap om volgende keer hapje mee te brengen. Ik was het ook weer vergeten. Die 10 jaar lidmaatschap verdient eigenlijk meer luister. Gerrit