Afscheid nemen bestaat niet

De Grieken kunnen maar geen afscheid nemen. Als founding fathers van de Europese beschaving vinden ze het moeilijk om de kinderen los te laten. De verkiezingen van zondag, vaderdag, leverde een overwinning voor de conservatieve partij op. Dat had natuurlijk alles te maken met de overwinning van het Griekse elftal op Rusland waardoor Griekenland mag blijven dromen van Europees succes.
Zo kon het dus zijn dat het team dat het meeste indruk maakte samen zijn coach, Dick Advocaat, naar huis moet. Maar bij Advocaat weet je nooit waar "huis" is. En een dag later, de dag van het wonder van Charkov, neemt Oranje afscheid van het toernooi. De gedoodverfde favoriet (Rutte had de kaartjes voor de finale al klaarliggen) neemt meteen afscheid van een aantal spelers op leeftijd. Maar zoals dat meestal gaat: over twee jaar strooit Marc van Bommel bij studio sportzomer smeuiige weetjes over spelersvrouwen en leert Arjen Robben zeehonden een bal op de neus te houden
Je komt gewoon niet van ze af.

Afgelopen zondag was ik weer present na een paar weken afwezigheid. Het was een mooie dag om weer te beginnen. Dat vonden er meer. Bob liet zich zelfs overhalen door Christel, maar hij was wat later. Het zondagochtend-afscheid kostte hem wat meer tijd dan op andere dagen. Niets dan begrip bij je collega's, Bob.
Tijdens het inlopen, waarbij Christel de Schuurman-revolutie resoluut terugdraaide, verscheen er publiek. Eerst leken het verdwaalde rustzoekers die plezier hadden om ons stijve geschuifel, maar toen er meer kwamen moeten de schellen van hun ogen zijn gevallen bij de mooie acties aan de bal tijdens het afwerken op doel.
Maar het publiek kwam echter niet voor ons, maar voor een paar jonge goden. De knapen van begin 20 kwamen een clinic geven voor het kleine grut van de club. In ieder geval waren twee van de clinicdoktoren oud-spelers van DHC. Afscheid nemen is voor iedereen een lastige zaak. Voor Pieter de gelegenheid om een oud-leerling te begroeten.

Het partijtje was dit keer zeer vermeldenwaard omdat ik drie keer doeltreffend was. En alle drie keer op aangeven van Adrie. Maar oranje won het partijtje. Ik denk dat Jan de winnende scoorde. Maar het waren niet de benodigde twee doelpunten verschil, waardoor de dag toch in mineur eindigde.
Maar niet getreurd, want langs de lijn was niet alleen jong grut, ook Bert de Kruijf kwam ons verblijden met zijn opgewekte lach. Van slijtage bij hem leek mij geen sprake. Niets staat een rentree in de basis van trimheren van deze balgoochelaar ("zo is het een kans en zo is het niets meer") in de weg. Hooguit de gezonde eetlust.
Na gedane zaken mochten we plaatsnemen aan een ANWB-achtig tafelsetje op een zonovergoten terras. Daar constateerden we dat ook Roel nog steeds aanwezig is, ondanks eerder geuitte dreigementen. En zelfs Wim Hommerson schijnt zich geregeld te vertonen. Waarom zou je ook aankondigen dat je afscheid neemt.
Dat deed Paul ook niet, toen wij allemaal vertrokken. Hij had zich laten ontvallen dat hij thuis een schroevendraaier heeft en was voor een paar dames de ideale man om een "tischtennistisch" in elkaar te schroeven. En wij, horken, lopen bij het vertrek gewoon voorbij aan zijn smekende ogen. Het schijnt dat Paul de hele middag, gehurkt, als schraag heeft gediend. Onder luid geschreeuw, geduw en getrek van een horde verwende hockeykinderen.
Een echte vader neemt nooit afscheid van zijn kinderen.

Gerrit Geuvers