Ons land blijkt tot op het bot verdeeld. Vroeger kende ons land vier zuilen die allemaal in hun eigen Nederland leefden. Onderin de zuil zat jan-met-de-pet en bovenin, op onbereikbare afstand, de pastoor, de wetenschapper en de bestuurder. Die zuilen zijn al langer onherkenbaar, iedereen doet lekker z'n eigen dingetje en ons land floreerde als nooit tevoren. Iedereen doet zaken met iedereen, trouwen is niet meer beperkt tot 't eigen geloof en televisiekijken is ook helemaal vrij.
Maar daar lijkt verandering in te komen. Sinds twitter het medium is voor het nieuws over een gestrande walvis en daar het gruis der natie een evengrote stem heeft als deskundige walvisredders en politici. De geestelijkheid heeft al eerder afgedaan. Wetenschappers en politici gaan ten onder in nieuwe Hoekse en Kabeljauwse twisten: die tussen Pieterburen en Ecomare.
Pieterburen is het heiligdom van de eeuwig zielige zeehond. Leni 't Hart is de messias en ziet met lede ogen aan dat de zeehonden zich ook zonder haar hulp heel goed handhaven. Ecomare is het centrum op Texel dat een gestrande zieke zeehond liever een nekschot geeft dan een antibioticum.
En terwijl wij, trimheren van DHC, onze rondjes liepen en oefeningen deden was twitter het strijdtoneel op de rug van een bultrugwalvis.
Ik was dus blij dat ik gewoon kon hockeyen. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd, maar wel over de held van de dag (in ieder geval van de ochtend): Ed. Geelgesokt moet hij iedereen zijn opgevallen maar toch stond hij steeds op de goede plaats en ontbrak het hem niet aan effectiviteit. De schoonheid van doelpunten is vaak de eenvoud, om energie te besparen voor weer een volgende doelpoging. Even wilde ik een vergelijking gaan maken met Ger Müller, maar die was net onttroond.
En zo kwam het dat blauw hopeloos achter de feiten aanliep. Henk had slechts één scherpe interceptie en Jan legde de bal net te vriendelijk af, "dat doet-ie anders nooit". Jaap stond er vermakelijk naar te kijken. Hij had de koffie geregeld en stond te wachten op het winnende doelpunt. Dat viel dus maar niet aan blauwe kant. Moe van de vruchteloze pogingen legde blauw het hoofd in de schoot en kon oranje het genadeschot verstrekken. Eindelijk naar de trimheren-hemel, het clubgebouw. Eensgezind, want zo gaat dat bij trimheren. Geen stammenstrijd tussen voor- en tegenstanders van wat dan ook, geen pesters en altijd respect voor de arbitrage.
Trimheren, altijd een vluchthaven voor polariserend Nederland.
Gerrit Geuvers
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten