bucketlist

Lijstjes wekken de indruk dat het leven planbaar is. Maar het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Jan had voor de afgelopen week ook andere plannen dan het faillissement van zijn bedrijf voor te bereiden. En toch komt hij weer zondagochtend hockeyen. Een vaste waarde in het leven.

De hockeyclub verkeert in zwaar weer. De technische commissie is ontbonden, waarmee het bestuur zich ontdaan heeft van mensen die, zoals Hans het zei, het hart van de vereniging zijn. De mannen van de zondagochtend hadden een plekje op het midden van het veld opgezocht om het groepsgesprek, ter opening van de dag, te voeren. Alsof wij bang waren dat vanaf de kant spionnen en intriganten onze woorden zouden misbruiken. Maar daarvoor behoeft geen vrees te bestaan. Voor geheime microfoontjes is binnen de club geen geld en in de bosjes langs de kant van het veld staan brandnetels. De plek op het midden van het veld was eerder een oase van rust.

Hans vertelt uit de oude doos

Trimheren hebben een losse band gehad met de club. We trekken ons eigen koffie-apparaat uit de kast, we doen niet mee aan competitie en we worden niet door de technische commissie lastig gevallen. Maar we zijn niet het domme broertje dat, mits hij netjes stel in de hoek blijft zitten, de hele dag mag tekenen. De trimheren zijn eerder Waldorf and Statler: het gelijk aan hun zijde, maar niemand die luistert. En dat maakt ook niet uit, want we zitten goed.

In alle stilte van de zondagochtend staan we klaar met hockeystick. Eerst lekker inlopen, waarbij Arjen altijd wil winnen, en een paar mannen (Diederik, Piet) na een rondje sjokken de vermoeide spieren gaat oprekken. Maar even later spelen juist zij de pannen van het dak. Ook Arjen trouwens die onvermoede kwaliteiten in de verdediging etaleerde. Mede door zijn reddingen won blauw de wedstrijd met 6-3. Of 7-3, ik weet het niet want voor een scorebord heeft de club natuurlijk geen geld.

Hans was de eerste die vertrok, hij had nog een gaatje te vullen. Toine kwam vervolgens ons in de slotfase aanmoedigen. Zijn achillespees is aan de beterende hand en hij dreigde met zijn rentree. De penningmeester wist genoeg. Hij kan de koffiemunten gaan besteden aan een waterkokertje. Ook niet iets dat je aan de club durft te vragen, onverantwoorde investering.

De koffie lieten we ons smaken alsmede de verhalen van Marcel in de beginjaren bij de club. Toen DHC nog een vereniging was en niet voor iedere handeling een vergoeding moest worden uitbetaald. Maar, stelt de schrijver dezes, ook de tijd dat ene Jack Justus een erelidmaatschap kreeg aangeboden. De mail-discussie van afgelopen dagen volgend zou die eretitel wel eens met het mes op de keel zijn verworven. Lange tijd geen last gehad, of door een doortastende voorzitter de deur gewezen, is Jack nu weer terug. Het was allemaal uitstel van executie. Als het woord intrigant nog niet was uitgevonden dan had ik het moeilijk gehad de man te beschrijven. En als het woord bucketlist niet zo'n vlucht had genomen in onze hedendaagse vocabulaire dan hadden we een hitlist. Maar wij hebben geen ambitie de hitmen van DHC te worden, de hockeystick blijft het subtiele instrument voor steekpassjes en tip-ins. De zondagochtend is de oase van rust, Jack intrigeert de rest van de week maar.
Hij wil een waterveld, dan komt er een waterveld. Van de hele bucketlist van een hockeyclub lag deze wens misschien wel onderin de emmer. Maar door flink te roeren is het boven komen drijven. Het scorebord, goede trainingen en de waterkoker wachten op betere tijden.