(waar is hier de) Nooduitgang

En er was taart, van Paul. Taart om wat te vieren. Maar wat werd er gevierd, hij was niet jarig en ook was er nog geen waterkoker te bewonderen. Bovendien had hij het partijtje verloren.

Het wordt een gewoonte dat we met moeite uit het beschermde hoekje zijn te verdrijven. Je zou toch denken dat we na 10 minuten alles van elkaar en van dé situatie weten. En toch weten we ook weer niets, want er is nog zoveel te weten.

i-cloud-filmpje bekijken

De berichten dat ons bestuur de intrigant had weggewerkt en hem de toegang tot alle opstallen had geweigerd was geruststellend maar riep ook weer vragen op. Want waar hingen dan die camera's waarmee hij ook de blote kont van Amalia had zitten bekijken? En hoe klein was het microfoontje waar het pleidooi van trimheer HP te D werd vastgelegd? En op welke i-Cloud moesten we dan kijken om dat allemaal te zien? Tussen alle blote tieten in al die wolken klinkt zelfs het goedgekozen woord van een trimheer niet meer door.

Het had allemaal geen zin. Dus gingen 14 man maar gauw warmlopen. Het was eigenlijk al warm genoeg, dus konden we snel naar de oefeningen met de bal. Vorderingen worden er eigenlijk niet meer geboekt. Op doel af komen stormen, de bal aangespeeld krijgen in tegen de touwen janken, dat zit er niet meer in. We blijven steken in onze ontwikkeling.

op het kleine veld schaven aan de techniek

Gelukkig geldt altijd nog het 10.000-uur-criterium. Meters maken. Ervaring opdoen. Afgelopen zondag toch weer een kwartiertje erbij. En dat maal 14. Dat is drie-en-een-half uur ervaring.
Dus zochten we snel het kleine veld op. Dat komt de techniek ten goede, kort combinatiespel, in plaats van lange halen.
Bovendien was voor een aantal trimheren het loopvermogen aangetast door de inspanningen van het stadsfeest. Jett Rebel had onze tol geëist of een paar glaasjes wijn bij de Camion Rosé. En diezelfde zondagavond zou Het Goede Doel zich nog optreden. Nog een aanleiding dus om deze ochtend krachten te sparen.

Henk likt zijn wond

Het partijtje leek uit te draaien op een eenvoudige winst voor oranje. Zelf stond ik vooral krachten te sparen in de oranje verdediging. Dat pakte dus goed uit. Maar de winnende werd gescoord door blauw. De felicitaties voor blauw waren oprecht, alsmede de taart. Oranje mocht de wonden likken.
Voor ons allemaal kon er later die dag de troost zijn van een wijntje bij de Camion Rosé (volgend jaar weer) of meezingen met Het Goede Doel met klassiekers als Vriendschap (is een illusie) en natuurlijk (ik kan niet blijven, ik kan niet langer blijven, ik ben hier al te lang, waar is hier de) Nooduitgang.
En dat natuurlijk ter viering van de verdreven intrigant.

De TC is in genade weer terug op het kleed, nu nog weten of er nog bestuursleden gaan terugkeren, en hoe dat met de financiën zit. Niet omdat de wetenschap van onheil zoveel uitmaakt, maar gewoon omdat er dan vast weer taart is.