Het valt niet altijd mee, het leven. Bergen en dalen. En uit ervaring weet ik nu dat het eigenlijk altijd zwaar is: ren je tegen een berg op kun je net een stap voor de andere voet zetten en ren je de berg af moet je constant in de remmen. Beide doet zeer.
Bovenop de berg zou je moeten genieten van het uitzicht van de Kale Jacob, maar dan rent André al weer weg. En denk een keer als eerste boven te komen snort Frank voorbij en staat hij uitdagend boven op de Hettenheuvel te juichen.
Het groepje van mij bleef redelijk bij elkaar, we wachten in ieder geval op elkaar. Mede uit noodzaak, want het onvolprezen orientatievermogen van mannen is niet bij iedereen aanwezig. Onze eigen "Hai laat se lat sien" babbelde er vrolijk op los en demarreerde onderstussen ook nog. Tot ergernis van Jan die een stevige zondagse vloek tussen de bomen slingerde. Hans bleef rustig en liet zich meeslepen, en op het moment dat het moeilijk wordt benadrukte hij dat-ie dan wel bejaard is maar nog lang niet moe.
Bij Ruimzicht aangekomen waren we dat toch wel. Maar Ed en Arjen, die ons al snel hun hielen lieten zien, zaten er al zo fris bij dat wij daar moed uit peurden.
Al snel druppelden ook de anderen binnen. Die hadden met een stevige wandelpas de route afgelegd. Toch ook wel moe, maar niet zo erg dat er geen biertje in kon worden gegoten. Het was weliswaar erg regenachtig, maar toch moest er veel naar binnen. Het soepje deed veel goed.
Henk heeft nog foto's gemaakt van de lange schranstafel maar meer dan een broodje zou niet komen. Maar dat was dan ook niet zo maar een broodje. Hij lag de rest van de dag lekker in mijn maag te liggen, iedere hongerprikkel weg te houden.
Heerlijk zo'n dag. Maar de volgende dag zijn ze er weer: de bergen en dalen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten