Om 10 uur dacht ik klaar te zijn voor een publiekswissel. Maar er klaterde geen applaus over het veld. Dat kan gelegen hebben aan de magere publieke pelangstelling (wederom nihil), maar ook aan mijn spel. Het liep allemaal niet zo.
Voor meer mannen gold dat, ik zag het wel. Marcel moest wel heel erg wennen: hij was z'n stick vergeten. Maar het was goed om weer eens te kunnen spelen. De laatste keer was 13 december geweest. Dat is meer dan vorig jaar, dat zijn een paar generaties geleden (van fruitvliegjes). In die lange tijd was er zo veel gebeurd dat bij het warmlopen vooral de mond in beweging was.
Christel snapte de honger naar de bal goed. Na het warmlopen en oprekken ging meteen de bal op de stip. Oranje was in de minderheid. Dat was duidelijk te zien. Blauw speelde maar op één helft. De organisatie bij oranje was zoek. Blauw zette druk op de bal en verdedigde goed naar voren. Maar blauw had geen afmaker. De brilstand bleef nog lang op het scorebord.
Dat waren even alle clichés die me binnen schieten. Want de man of the match was natuurlijk Henk Meerstad. Wat een geweldige kansen en een geweldige missers. Toch maakte hij er in ieder geval nog één. Op snelheid en techniek. Aan onze kant wist Ed van der Heiden er één tegenover stellen.
Met 3-1 vertrok ik. Henk nam mijn plaats in en terwijl ik wegfietste zag ik Arnold de Anschlusstor binnenschieten. Het zal vast nog een spannende ontknoping hebben gekend. Dat mag ook wel, na zo'n lange winterstop.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten