Maar de andere kant van de (mannen)zaak is dat er een hechte band ontstaat. Bijna een vriendschappelijk band. Naar aanleiding van het vorige verslag werd Jan al vriend van Ed. En tijdens het maken van het winnende doelpunt ging ik zo opzichtig in de fout dat Jan ook mij tot zijn vrienden mag rekenen.
Dit keer kan de zomertijd een smoes zijn om bij het vrouwtje te blijven, volgende week geldt dat niet. Dan is het Pasen. Shit, ook al weer zo'n gezinsevenement. Excusez les mots. Maar daarna reken ik op een betere de opkomst. Het zijn geen gemeenteraadsverkiezingen! Wij stemmen niet met het rode potlood, maar met de stick. En de afwezigheid van de trainsters vangen wij wel heel democratisch op.
De collegeformateur Otwin van Dijk riep op om via Twitter voorstellen aan te leveren. Daar heb ik nog niets van gezien. Hij zou 'ns moeten kijken hoe dat op ons veld gebeurt: iedereen mag een oefening roepen en die doen we dan ook. Wandelen was overigens favoriet.
Democratie op het veld.
En altijd staat er iemand op die iets extra's doet. André frappeerde ons door een geinige oefening uit te zetten die eindigde met een spetterende klap op de plank. Lekker.
Het partijtje was dus ongelijk en op een te groot veld. Wim strooide met passes over de hele en Hans en Arjen soleerden dat het een aard had. Maar het heen-en-weer rennen eiste zijn tol. Op enig moment leidde het bij mij tot coordinatieproblemen met kolderieke resultaten. En een fraaie schaafwond op de knie. Gelukkig was het tijd voor de koffie. En tijd om de wonden te likken.
Gerrit Geuvers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten