Het is bijna mode om narigheid te benadrukken. Wilders doet dat, graag. En daar gaat dan de rest van Nederland weer op een nare manier over heen. Die sfeer slaat een beetje over op de eenvoudige trimhockeyer, zoals ik. Want wederom was de opkomst niet echt hoog. En bovendien nog een oneven aantal. En ik heb ook de behoefte het te benoemen. In plaats blij te zijn met de 17 aanwezigen en Tineke die nog vlak voor haar taken als toegewijde oma ons over kling komt jagen. En Christel die haar vervolgens tot en met de koffie komt aflossen.
En André die een speciale koerier heeft geregeld om te tracteren op warme sauzijsbroodjes.
Vooruit het viel dus allemaal nog wel mee. Maar toch nog even. De club staat als geheel toch niet positief in het nieuws, nu we geen Heren 1 hebben. Op het werk word ik er op aangesproken. Vraagt een college of ik niet mee kan doen? En dan zo'n grijns die onderstreept dat hij ook wel weet dat het met mij niets wordt.
Dat wordt het ook niet. Momenteel is de moraal even weg en zit ik op een spier die dat liever niet heeft. Of ik wil opstaan om te wandelen. Tijd voor een kliniek dus. Iedere zondag vanaf de komende week zit ik in een clinic. Van Jelle Nijdam, op de mountainbike.
Allemaal negatief gemuts. Maar is het echt zo negatief? Ik heb een lichtpuntje gezien. Wat was-ie in een bloedvorm, onze Jan. Drie keer scoren en vaak ook nog na een mooie actie voor het doel. De scouts hebben z'n rugnummer genoteerd. We dachten dat-ie in z'n eentje Heren 1 zou kunnen vertegenwoordigen. Maar de vierde klasse is iets onder zijn potentie. Jan schiet, vlak voor het sluiten van de transfermarkt, door naar een topper.
We wensen hem en z'n vrouw veel succes.
En wij modderen gewoon weer door, Ed scoort zo nu en dan, Bert mist zo nu en dan en Arjen rent op bijna iedere bal. En dan kom ik over tien weken ook nog weer terug.
Gerrit Geuvers
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten