niets zeggen

Het is altijd een mooie gezicht als ik wat later aan kom fietsen: in de hoek van 't veld staat een groep mannen, op zondagochtend trimheren, breeduit te kletsen. Het gaat over de vakantieverhalen of de belevenissen van afgelopen week. En bij voorkeur die van de vorige avond. Sterke verhalen. Bert de Kruijf was er niet, maar dat maakte voor het gesprek niet veel uit. Zaterdag was de Gay Parade geweest. Een onderwerp om een hele ochtend mee te vullen, maar zo ver lieten we het niet komen. De plicht riep.

Tijdens het inlopen verstomt het geklets snel, zeker als Bob de scepter zwaait. Met zijn status als fysiotherapeut doet iedereen zijn uiterste best het hoofd van de romp te trekken en zijn bovenbeen te scheuren. De praatjes zijn dan snel voorbij.
Er waren vertien mannen deze zondag. Dat betekende dat een eerlijk partijtje zeven tegen zeven tot de mogelijkheden behoorde. Maar wat is eerlijk. Andre had een hoogtestage achter de rug en Frodo kampte nog met een blessure. Dat kwetsuur bleek vooral zijn schoen te betreffen. Ondanks deze voordelige verschillen wist blauw dat niet in genoeg doelpunten te vertalen. Oranje won uiteindelijk met 5-4.
Het partijtje speelde zich af op het puppillenveld. Daardoor hadden we adem genoeg voor praatjes. En in beide teams zaten mannen die zich graag uit de tent laten lokken. Jan durft daarbij het verst te gaan, maar ook Bob liet zich niet onbetuigd. Gelukkig vonden ze elkaar snel. En met wat aangereikt voer van de rest van de spelers ging het lekker.
Maar het bleef bij wat lichte en geveinsde opwinding. Dat dankzij het officieuze trimherenbeleid: niets zeggen. Deze woorden worden ook gebruikt bij flagrante overtredingen van Bert en bij onbenulligheden van Marcel. Ik ben zelf natuurlijk geheel zuiver, dat begrijpt u als lezer.

Als scheidsrechterloze groep hebben we zo een manier gevonden om de koffie te halen zonder persoonlijk vetes. Dat is mooi, maar aan de andere kant wel de deksel op de doofpot, de deken op het vuur. Hoe reageert zo'n trimheer zich thuis wel niet af?
Het doet me denken aan het officiele beleid van de VS over homo's in het leger: don't ask, don't tell. Niets vragen niets zeggen. Gewoon slikken.

Gerrit Geuvers