regen

Wie was er, om 9 uur zondagochtend? Ik niet. Het regende. Buieneradar trok een vernietigend blauw spoor. Voor de zekerheid nog eens gekeken. En nog eens. En nog eens. Wie weet losten de blauwe vlekken op, maar niets daar van.
Met een enorm schuldgevoel lag ik daarna in bed te hopen dat het nog harder zou gaan regenen dan die stortbui van 8 uur. Maar het werd alleen maar minder. Kwart voor negen leek het wel gestopt. Als een acteur met plankenvrees tilde ik het gordijn opzij. Het regende nog steeds. Nog steeds een goede beslissing. Gauw weer terug in het warme zachte.
Hoewel, een trimheer hoort zondagochtend vlak 9 uur helemaal niet in bed te liggen. Hij hoort de regen te trotseren en op de fiets naar het hockeyveld te peddelen. Geen paraplu, regenjasje mag. Onder het afdakje bij het clubhuis een beetje afgeven op de watjes die thuis zijn gebleven en als het een beetje minder regent rondjes gaan lopen, rekken, draaien en zwaaien.
Misschien ware ze er, de echte bikkels. Ik hoorde er niet bij.
Hoewel, om kwart over negen stapte ik uit bed, want het kon nog. Een beetje te laat maar toch. Ik zou er zijn. Hockeyspullen aan, nog even buienradar bekeken. 't Bleef gewoon doorgaan, niet zo blauw, maar wel tot voorbij 10 uur. Dat had toch geen zin?
Weer de trap op. Nog even weer in bed. Het schuldgevoel werd minder. Een keer verzaken mag.
Vlak voor tien uur is het gemoed gesust. De regen is ook bijna verdwenen. In mijn burgerkleding pak ik de fiets en rijdt alsnog naar het veld. Een kopje koffie drinken met de bikkels.
Maar er is niemand. Geen sporen van activiteiten, geen zweet, geen gebroken ledematen, geen koffie.
Niemand is er deze ochtend geweest, alleen ik. Een schrale troost.
Gerrit Geuvers