Het bleef nog lang nadruppelen om 9 uur afgelopen zondag. De trimheren komen steeds later opdraven. Het kan natuurlijk de ochtendplas zijn die maar doordruppelt. Of het gebit dat de vorige avond tussen de kranten is beland.
Maar als ze er zijn dan is het goed. Beter dan vorige week toen in de stromende regen slechts drie (3) mannen waren aangepoeld. Even de namen, for the record: Jan Schuurman, Andre ten Berge en (met de fiets!) Henk Meerstad. Zij zagen een waterveld, maar het bleek een uiterwaard van de Oude IJssel. En daar komt de techniek niet volledig tot z'n recht, dus keerden ze snel huiswaarts alwaar het bed nog warm was.
Deze zondag zorgde Tineke voor een straf begin. Even een rustmomentje na een huppelloopje was ons niet gegund. En daarna in hoog tempo afwerken op doel. Dit keer had ik ze allemaal strak op de plank.
Het partijtje was dus 9 tegen 9. Het begint zo waar weer op echt hockey te lijken. De combinaties rolden als een balletje over het veld. Vloeiende combinaties van vooral blauw leverde al snel de 1-0. Bij oranje speelde Lieuwe. Normaal een mission impossible voor blauw maar er leek bij oranje overmoed in het team geslopen. Achterover leunen en kijken wat de tovenaar uit zijn stick haalt. Zo simpel kan het zondagochtend soms zijn. Maar daarin schuilt het gevaar: het omgekeerde Lieuwe-effect. Uit de stick vonkt het als vanouds maar als dat temidden van een stelletje harken en zoutzakken gebeurt dan zijn die vonken paarlen voor de zwijnen.
Na deze harde analyse van oranje is het tijd voor zalvende woorden. Voor blauw wel te verstaan. Want het zag er allemaal even fraai uit, in ieder geval met goede bedoelingen. Uiteindelijk werd het 5-1 want Andre van den Akker soleerde voor oranje naar de tegentreffer. Een solo, inderdaad want de rest stond te wachten op een ingeving van Lieuwe. Aan blauwe zijde scoorde zelfs Bert Meijer nog. Hij was werkloos in de achterste linie en naar het vijandelijke doel geslopen. Een gestolen doelpunt maar toch, hij stond op de goede plek.
Op de verkeerde plek stond Bert Kruif, namelijk aan de andere kant van het hek. En hij kondigde aan dat we niet meer een plek in de selectie voor hem hoefden warm te houden. Hij heeft de handdoek geworpen, naar eigen zeggen. Het pleister- en plakwerk op zijn pols was indrukwekkend, maar volgens mij niet een argument op de stick aan de wilgen te hangen. Niet een Duitser waardig, zou ik zeggen. Die gaat door tot de laatste minuut. En wint dan, volgens het bekende gezegde.
Maar het is al eerder gebleken deze ochtend (en vorige week), soms laten de trimheren het er wel makkelijk bij zitten. Head up, guys!
Gerrit Geuvers
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten