Waar is de harde vrouwenhand?

Wat doe je als je niet wordt begrepen?
Vorige week bleek deze blog lastig te begrijpen. Voor een aantal tenminste. En dat is begrijpelijk. Daarom ga ik mijn leven beteren.

Ten eerste maak ik korte zinnetjes. Geen jip-en-janneketaal, want dat is nog verdomd lastig om foutloos te schrijven. Maar kort en krachtig.
Ten tweede: hanteer de nieuwe marketingmix: geil, grof, grappig. Dat is ook snel klaar. Geil slaat zeker aan, maar bij de trimheren is het is een lege huls. Een lege doos, moet ik misschien zeggen. Grof krijgt bij ons geen voet aan de grond. We zijn gewoon erg lief voor elkaar. Dus blijft grappig over. En dat is niet makkelijk. Maar op het het veld wordt genoeg gelachen, dus is het grappig. Nu hier nog grappig doen. Komt-ie dan.

Vandaag was de opkomst laag. De teller bleef bij 9 steken. Dat is niet grappig. Maar we sloegen ons er doorheen. Op een klein veld werd een partijtje vijf tegen vier afgewerkt, dat goed gelijk op ging. Volgens mij heeft iedereen minstens een keer gescoord. De eindstand was 8-7 voor blauw. Maar wit scoorde de winnende treffer. Een eer die wederom Piet ten deel viel.
Na afloop tracteerde Bert op taart. Hij had er twee meegenomen, maar één taart was wel genoeg geweest omdat slechts vijf van ons de gang naar de koffie van Jaap maakten.
Dan vraag ik me af: hoe is dat nou mogelijk? Waarom haken we zo makkelijk af?

Speelde het voorspelde slechte weer parten? Zat de verliespartij van de Graafschap ons nog in de benen? Was er gisteren een goede seksfilm op tv? Of was het omdat onze trainsters er niet waren?
Ik ben geneigd dat laatste te denken. Christel en Tineke zijn niet aanwezig en meteen laten de mannen de teugels vieren. Even vlot inlopen, daarna een tam partijtje en dan naar huis. Want daar wacht de vrouw met de broek aan. En dat vinden we kennelijk fijn.

 Een voorbeeld. Ik ga in september een grote sportieve inspanning leveren voor de Ziekte van Duchenne. Met een team gaan we van Luxemburg naar Nijmegen fietsen. Let wel: op de mountainbike. Zeven dagen van 100 km. We moeten sponsorgeld opbrengen voor de bestrijding van die ziekte. Het team bestaat uit mannen. Allemaal stoer. Maar als het sponsorwerven aankomt haken ze af. Er is een vrouwelijke deelnemer die bijna sponsors heeft geworven. En de vrouw van Jelle Nijdam (ja, ja, ons boegbeeld) doet de rest. We hebben een harde hand nodig.

Nog een voorbeeld. Tijdens de koffie vertelde Toine over zijn nieuwe baan. Hij gaat voor Bonsen & Reuling werken. Ze hebben hem gehunt als commercieel directeur. Een nieuwe functie die hij zelf moet gaan vormgeven. Die accountants willen zich graag met de cijfertjes bezig blijven houden. Van al die recepties moeten ze niets van hebben.
Dat klinkt mooi. Maar het wordt nog mooier. Toine heeft geen targets en hij mag geen hard selling doen. Nou ja! Dat geloof je toch niet, gewoon een beetje soft selling dus. Soft, ja.

Waar gaat het heen met ons mannen. We worden te soft. We hebben een harde vrouwenhand nodig.

Gerrit Geuvers